"Scholieren produceren bergen afval. Ik zie niets anders dan lege blikjes en propjes tijdens mijn dienst. En of ze me dankbaar zijn, voor al m'n werk? Neehoor. Verwende snotapen zijn het. Waar ik vandaan kom zijn ze al blij dat ze naar school mógen."

Vorig jaar kropen onze bloggers nog in 't hoofd van verschillende docententypes, nu zijn de schoolvolktypes aan de beurt. Om de week schrijven Bram en Joca over types als de Poolse poetsvrouw en de introverte ICT-man.

"Tussen het vegen door klets ik met de rest van de schoonmaakploeg. We spreken over onze hondjes en familie in Polen, maar vooral over iets anders: de monstertjes die elke dag een gigantische berg rotzooi neersmijten.  

Kijk hier eens, op deze plek moet overdag vast een snoeperd zitten. Elke middag veeg ik zakjes paprikachips weg. Dat gaat nogal moeilijk want de vloer plakt door alle gemorste cola. Het zal je verbazen hoeveel er aan dat spul blijft plakken. Dankzij mijn dagelijkse geboen met Glorix Superpower Magnaglance zijn er nog geen eersteklassertjes vast blijven plakken aan dit stukje vloer.

Aan de andere kant van het lokaal zit volgens mij een groepje knutselaars. De tafels stinken naar Pritt en de vloer is bezaaid met propjes papier in alle kleuren. Het stukje muur bij deze tafels zit vol vegen verf, die ik er niet uit kan krijgen met mijn sponsje met terpentine. Ach, als ik die goede oude wasbenzine nou eens kon gebruiken. Helaas kun je die alleen kopen in het Oostblok.

Nou ja, dan heeft de onderhoudsman ook weer eens wat te doen. Dat is trouwens echt een snoepje van een jongeman. Het is dat ik zelf al jaren getrouwd ben, maar anders...

Goed, terug naar die wandelende afvalfabriekjes. Heel af en toe loopt er eentje door de school te dwalen. Die kinderen begroeten me nooit, maar negeren mij. De ergsten kijken mij juist aan, maken een foto met hun telefoontje en hobbelen dan snel weg met een vies gezicht. 

Af en toe wil ik wraak en dat doe ik op een heel simpele manier. Die scholiertjes laten hun schriften vaak liggen. Vreselijke zuurstokkleurige vodjes met hun naam in krulletters erop. Met een watervaste stift schrijf ik die namen op de muur en zet er YOLOOO!! :-P of WAZZ Here! achter. Heerlijk om de volgende dag die betreurde gezichtjes in het nablijflokaal te zien, ook al weet ik nog steeds niet welke koppies nou bij de namen op de muur horen.

Ach, stiekem hou ik ook wel een beetje van die kinders en de plastic zakjes en flesjes die ze achterlaten. Ik heb mijn baan tenslotte wel te danken aan hun asociale gedrag.