Ijsland – Ronald Giphart

Na het lezen van ‘Phileine zegt sorry’ besloot ik dat ik Ronald Giphart echt een schatje vind. ’Ik omhels je met duizend armen’ was een instant-klassieker. Ik verlang er dan ook naar zijn nieuwste boek ‘Ijsland’ (240 pagina's, verschijnt 9 november) te lezen. De hoofdpersonen zijn cabaretiers Ludo en Egon, zelfbenoemde ‘handelaren in humor’ (dit boek kan onmogelijk slecht zijn). Met hun aangever en tekstschrijver vertrekken ze naar Ijsland. Missie; Ijsland weer tot leven wekken op het gebied van passie en humor. Het probleem is alleen dat ze zelf in een moeizame periode zitten en het lachen hen een beetje is vergaan. Lijkt mij een superkomische roman over grappenmakers die het gehad hebben met humor. Wat wil een mens nog meer?

Je moet voor school toch al lezen, maar jammer genoeg grijpt iedereen altijd naar dezelfde boeken. Waarom niet eens een wat dikker boek dat je niet weg kan leggen, in plaats van een dunnetje waar niks aan is? De redactie van Scholieren.com doet je iedere 2 weken 5 suggesties van de hand, in samenwerking met Stichting Lezen. Nu het thema reizen: Lily werkt dit tussenjaar op Schiphol Airport en ziet dagelijks wereldreizigers aan de koffiecounter.

Alles is verlicht – Jonathan Safran Foer

Dit boek (276 pagina's) staat al een hele, hele lange tijd op de lijst van boeken die ik nog eens wil lezen. Waarom? 1. de hoofdpersoon is een schrijver, spreekt me dus direct aan. 2. hij vertrekt naar het buitenland (Oekraïne) 3. om op zoek te gaan naar de vrouw die in WOII zijn opa redde 4. met als enige link een oude foto van de betreffende vrouw. Bovendien las ik een recensie waarin stond: ‘Ik was er meteen helemaal weg van, met name door de kunst je keihard te laten lachen en even later oprecht een traan weet te veroorzaken.’ Het boek staat bij mij alleen zo lang op de wachtlijst omdat ik erachter ben dat men óf een Foer-lover, óf een Foer-hater is. Ik ga het dus absoluut lezen (écht, ik word een Foer-lover), maar neem er wel de tijd voor.

Denken aan Bruce Kennedy – Herman Koch

Hoewel Michiel Romeyn als Oboema de witte neger altijd mijn lievelingetje uit Jiskefet zal blijven, kan Herman Koch er ook wat van. Alleen al vanwege Jiskefet zou ik zijn boeken lezen. Maar daar gaan we het nu niet over hebben, we gaan het hebben over ‘Denken aan Bruce Kennedy’ (191 pagina's) een boek van Kochs hand. Mirjam Wenger is een typische, Amsterdamse huisje-boompje-beestje moeder, dat is ze zat en daarom vertrekt ze naar Spanje waar ze een affaire begint met een andere man. Als je het mij vraagt een beetje een standaard verhaal. Vrouw vlucht weg, komt iemand anders tegen, bla bla bla. Volgens recensies en verslagen hier op scholieren.com is het boek ‘in het geheel niet moeilijk te lezen’ en bol.com vindt er ook al geen bal aan want de klant daar zegt ‘er nu wel klaar mee te zijn’. Jammer, want Herman Koch is iemand die écht wel kan schrijven (denk maar aan ‘Het Diner’) maar dit boek wordt ‘m niet.

Gatty's Tale - Kevin Crossley-Holland

Bij 'boeken' en 'reizen' denk ik uiteraard meteen aan één van mijn allereerste lievelingsboeken; Kruistocht in Spijkerbroek. Natuurlijk is de literatuurlijst voor het voortgezet onderwijs dat boek een beetje ontgroeid. Blij verrast was ik toen ik hoorde over 'Gatty's Tale' (400 pagina's) van Kevin Crossley-Holland. Gatty het boerenmeisje en Arthur de zoon van de kasteelheer, groeien samen op en zijn beste vrienden. Op een dag vertrekt Arthur op kruistocht terwijl Gatty achterblijft. Ze gaat in dienst van Lady Gwyneth in het kasteel en krijgt uiteindelijk de kans om samen met haar op pelgrimsstocht te gaan, voor Gatty een droom die uitkomt. Het verhaal is beeldend geschreven, je wordt erin meegesleurd en waant je in de 13e eeuw. Weekkrant 7days zegt; 'Crossley-Holland weet de dromen en gedachten van een middeleeuws meisje met ‘hartverscheurende ogen’ zo adembenemend te beschrijven dat je het boek maar moeilijk kunt wegleggen'. Voor mij is 'een boek niet weg kunnen leggen' de definitie van een goed boek.

Spiegeljongen - Floortje Zwigtman

Ik heb dit boek (621 pagina's!) ingekeken en kan het niet laten een kort fragment te plaatsen, want dit is onbeschrijflijk.

'Zijde. De stof van de onderrok gleed tussen mijn vingers door, glad als de huid van een zeemeermin. Ik tilde voorzichtig de stroken van geplooid taf op en zag een dunne rand straatvuil aan de zoom. "Geen klasse, stoephoer," mompelde ik zacht. "Wel mooie knoopjes."'

Een verhaal dat begint met zo'n scenario spreekt denk ik iedereen aan. Dit personage leeft voor mij al na de eerste paar zinnen. Dat is belangrijk, dat personages leven, want anders kun je niet het verhaal in springen en eventjes met ze meeleven. Het mag duidelijk zijn dat dit boek goed geschreven is, daarnaast zijn er nog een aantal pluspunten. Het speelt zich bijvoorbeeld af in de 19e eeuw, in Londen. De hoofpersoon is trouwens homo. Hij werkte als model voor de kunstenaar met wie hij een relatie had, maar die verbrak de relatie en vertrok naar Parijs (dit alles in de twee boeken die hieraan vooraf gingen; Schijnbewegingen en Tegenspel). Spiegeljongen vertelt het verhaal van Adrian die naar Parijs vertrekt. Deels om zijn ex-vriend te overtuigen van zijn fout, deels om zich te wreken. Floortje Zwigtman heeft een meeslepend verhaal geschreven, een origineel verhaal met een interessant decor. "Op een gegeven moment durfde ik niet verder te lezen, omdat ik bang was dat er iets verschrikkelijks zou gebeuren." aldus een lezer. Lijkt me duidelijk!