Geschiedenis van de tango

De geschiedenis van de tango Het ontstaan De tango is ontstaan in de bordelenwijk van Buenos Aires (Argentinië). Toen Buenos Aires in 1880 de hoofdstad van het welvarende Argentinië werd, was de stad bevolkt door een bonte verzameling van Europese immigranten, hun in Argentinië geboren nakomelingen (criollos), nazaten van slaven uit Afrika en indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land. Sfeer van weemoed
Terwijl de gegoede burgerij in het stadscentrum genoot van schilderkunst en concertmuziek, opera en operette uit Europa, verdronken werkloze criollos hun armoede en eenzaamheid in de havenkroegen en bordelen van de armoedige voorsteden. Al messen trekkend vochten zij zich door het leven. In die sfeer van geldgebrek, misdaad en prostitutie koesterden zij de tango, niet zomaar een combinatie van zang, muziek en dans, maar vooral een levensstijl. Culturen die de tango hebben beïnvloed

Flamenco uit Spanje (LF03) , Italiaanse Belcanto, Cubaanse habanera , Afro-Amerikaanse candombé (LF05) en de liederen van de gauchos , de Argentijnse cowboys, smolten in de voorsteden samen tot sensuele tango-dansmuziek. Tangoliederen gingen over ongelukkige liefdesavonturen en de uitzichtloosheid van het bestaan, de tango is van oudsher doortrokken van verdriet, weemoed en verlangen. Oorspronkelijk werd voor de tango instrumentale muziek gebruikt. De eerste tango-orkestjes maakten gebruik van gitaar, viool en fluit, maar tegen het einde van de negentiende eeuw deed de bandoneón zijn intrede. (PLAATJE!!) Aanvankelijke aversie tegen de tango In het begin van de 20e eeuw veroverde de tango het Europese vasteland. Door haar sensuele karakter werd de dans aanvankelijk verboden door de paus, dat het nodige bijgedragen zal hebben aan haar razendsnelle verspreiding en populariteit. Toch werd de dans een beetje aangepast: Niet zo gretig dat been om de manlijke partner heen slaan. Wat minder wulps met die heupen draaien. Dat leken dansleraar en impresario Camille de Rhynal in 1907 wel gepaste aanwijzingen voor het tango (LF02) dansen in Parijse danssalons. In plaats van kittige pasjes en messcherpe wendingen liet hij ze vloeiende, gracieuze bewegingen maken. De hartstochtelijke, onzedelijke (scabreuze) tango uit de arrabals, de sloppenwijken van Buenos Aires, werd in Europa braaf gemaakt en daarmee voor velen acceptabel. Zelfs voor de Paus. De jaren 40 worden binnen de geschiedenis van de tango de gouden jaren genoemd. Omdat Europa in staat van oorlog verkeert, groeit de economie van Argentinië als nooit tevoren. Het zijn de jaren van de grote orkesten (d'Arienzo, di Sarli en de bandoneonist Troilo) en feesten en de duizenden dansende mensen in de open lucht. Gedurende de jaren 50 daalt de populariteit van de tango door de opkomst van moderne muzieksoorten als de jazz, als ook door de opkomst van andere, vrijere levensopvattingen en stijlen. Wel introduceert Astor Piazolla eind jaren 50 de zogenaamde ' nuevo tango', een jazzy variant van de tango die tot op heden nog steeds spraakmakend is. Doordat hij met zijn muziekvorm het ‘volkse’ karakter van de tango verandert wordt ook de intellectuele laag van de bevolking betoverd door zijn muziek en toont interesse. Karakteristieken De Tango vereist van de dansers enige arrogantie in hun houding en uitstraling. Deze uistraling moet natuurlijk lijken en niet verkrampt. Dit is geen eenvoudige opgave en vereist zeer veel oefening. De figuren die je danst bepalen gedeeltelijk je uitstraling. Ook de danshouding verschilt lichtelijk van de andere ballroomdansen. Bij de Tango staat de dame nog meer rechts van de heer (voor de dames links) en de heer staat door zijn rechterheup en de dame door haar linkerheup heen. Dit zorgt ervoor dat het rijzen en dalen voorkomen kan worden. In de Tango is het dan ook niet mogelijk om met gesloten voeten te staan. Achtergrondinfo (tijdvulling) Tijdens het huwelijk van prins Willem-Alexander en Máxima werd het tangonummer ‘Adios Nonino’ van Astor Piazzolla, door Karel Kraayenhof gespeeld. Tijdens dit nummer raakte Máxima zeer ontroerd. Astor Piazzolla schreef Adios Nonino ("vaarwel vadertje") ter nagedachtenis aan zijn vader Vicente, die in 1955 stierf. Enkele jaren later schreef Eladia Blázquez een tekst, die zo goed bij de muziek paste dat deze door Astor Piazzolla werd geautoriseerd. Overigens zijn de meeste uitvoeringen instrumentaal. Bronnen: http://www.tangoschool.nl/geschied/geschied.html
http://www.muziekweb.nl/thema/tango/buenos.asp
http://www.elgancho.nl