In de categorie 'leuk om te lezen en ook nog eens heel educatief verantwoord': de jeugdroman Een weeffout in onze sterren van John Green. Dat boek won gisteren de Diorapthe Jongerenliteratuur Prijs, hét bewijs dat dit boek bovenaan elke bovenbouwleeslijst mag prijken. 

Een jury van belangrijke bobo's uit de boekenwereld bepaalt jaarlijks welk jongerenboek het allerbeste is. Green won met zijn boek niet alleen de prijs voor het beste vertaalde boek, maar sleepte ook nog eens de publieksprijs (inderdaad, stemmende pubers dus) in de wacht.

Doodzieke en overlevende

Een weeffout in onze sterren gaat over de doodzieke Hazel die drie jaar geleden werd opgegeven, maar een nieuw medicijn krijgt dat haar leven voor nog onbekende tijd kan rekken. In de tijd dat ze haar leven oppakt, ontmoet ze Gus, een jongen die kanker heeft overleefd maar daar wel zijn been aan verloren heeft. Er ontwikkelt een liefde tussen Hazel en Gus, maar Hazel wil niemands tijdbom zijn.

Volgens het juryrapport "beschikt het winnende boek over een intelligente schrijfstijl met een filosofische ondertoon" en, jawel, "houdt het je in haar greep door de intrigerende hoofdpersonen die onder je huid kruipen". Beter gezegd: het boek is subtiel, realistisch en humoristisch tegelijk. 

Nooit verwacht

De Amerikaanse Green kon zelf niet bij de prijsuitreiking aanwezig zijn, maar zijn uitgever van Lemniscaat en de vertaalster van zijn boek, Nan Lenders, namen vol trots de oorkonde en cheque in ontvangst. "Ik had dit nooit verwacht," was het enige wat Lenders uit kon brengen.

Schrijver Philip Huff won met zijn Niemand in de stad de prijs voor het beste oorspronkelijke Nederlandstalige boek. Volgens het juryrapport is dat het ultieme jongerenboek door de kwetsbaarheid van zijn personages, maar ook door de uitgewerkte groei naar de volwassenheid en de humor. Wij interviewden Huff vorig jaar al over z'n boek en zijn het volkomen met de jury eens.

Boek als realiteit

Vol verbazing betrad Huff het podium en het eerste wat in hem opkwam toen hij de naam van zijn boek hoorde, was "Wat moet ik in hemelsnaam zeggen?". Even later kwam hij tot een antwoord: "Ik denk dat het hoofddoel van schrijven voor mij is, dat het mensen dichter bij elkaar brengt. En dat het boek voor de schrijver als de realiteit moet overkomen. Als dat niet zo is, is mijn plan mislukt."

Niemand in de stad gaat over Philip Hofman(!), een student die in een statig studentenhuis aan de Prinsengracht in Amsterdam woont. Zijn beste vrienden Matt, een hartenbreker, en Jacob, een intellectuele jongen, zijn tevens ook zijn huisgenoten die hem meeslepen in het studentenleven. Philip ontmoet de beeldschone Karen. Zij zet een serie gebeurtenissen op gang die de illusie van het studentenhuis aan het daglicht brengen, wat grote gevolgen heeft voor de bewoners.

En wat kunnen we verwachten in 2014?

Lemniscaat-uitgever Jean Christophe Boele van Hensbroek vroeg het aanwezige publiek om nog even met hem mee te dromen. "Ik hoop dat we over een aantal jaar niet alleen een jury hebben van mensen uit de schrijverswereld, maar ook van jongeren. Want jongeren zijn de mensen die onze boeken lezen en zij verdienen het net zo goed om te jureren." Amen.