Ik wandel door Amsterdam met Philip Huff (27), schrijver van het boek Niemand in de stad. Een boek vol studentenverenigingen en gecomazuip.
Zo overdag kan ik me moeilijk voorstellen dat de straten hier ’s nachts gevuld zijn met lallende studenten en hun bierbraaksel. Die naakt door de gracht zwemmen nadat ze 23 borrelnootjes in hun voorhuid hebben gestopt.
Want dat is volgens Philip Huff wat je bij een studentenvereniging doet. En superleerzaam, volgens hem.
Niemand in de stad gaat over drie vrienden die bij een studentenvereniging zitten. Philip(!), die op zoek is naar zichzelf, doener Matt en de filosofische Jacob.
Deels waargebeurd
Net als de tv-serie Feuten staat het boek vol met ontberingen die je tegenkomt in het studentenleven.
Autobiografisch? Philip: "Hoofdpersonen Matt, Jacob en Philip hebben allemaal een stukje van mij. Maar ik ben niet méér Philip dan Matt, of andersom. Sommige anekdotes zijn ook waargebeurd, ja."
Indoctrinerende van ouders
Philip Huff zat zelf ook bij het Amsterdamse studentencorps en kan als geen ander meepraten over bier, seks en studiepunten. Hoe komt hij er toch bij dat zo’n vereniging nuttig en leerzaam is? Hij legt uit: "Als je ouders je opvoeden, indoctrineren ze je – hoe goed bedoeld ook – met hun ideologie. Of dat nu het atheïsme of christendom is, het heeft ontzettend grote invloed op je."
Met andere woorden: 18 jaar lang ken je maar één wereld en één setje meningen. "Maar dan ga je studeren en kom je allerlei mensen tegen die niet hetzelfde denken als jij. Elke studie is een gereedschapskist om anders naar de wereld te leren kijken. Zo leer je jezelf kennen."
Gayscene
Je maakt je los van je ouders, en daarbij komt zo’n studentenvereniging goed van pas, vindt Philip. Of welk gezelschap dan ook. "Want in de zoektocht naar jezelf gaat het ook om het vinden van gelijkgestemden. Of dat nu in de gayscene is of bij het corps..." Lachend: "Ach, het draait toch allemaal om één ding. Zuipen en neuken! Oh, en persoonlijke groei natuurlijk."
Maar Philips boek is geen ode aan de studentenvereniging. Integendeel. "Ik heb in de eerste plaats een boek geschreven over drie vrienden. Dat had overal kunnen plaatsvinden, maar in dit verhaal is de Amsterdamse studentenwereld de achtergrond." De jongens hebben moeizame relaties met hun vaders. Ze tobben met kwesties als vreemdgaan, homoseksualiteit en volwassen worden.
Boek vol seks
Bovendien staat het boek vol met expliciete seksscènes. "Dat is een reden om het te lezen," zegt Philip er zelf over. Niemand in de stad leest daarnaast lekker weg, maar laat je ook over diepere dingen nadenken, merkte ik toen ik het zelf las.
Ook erg interessant vond ik het thema ‘wat er niet is, bestaat niet’. De ramen van de studentenvereniging zijn van binnen naar buiten geblindeerd en andersom: als je eenmaal lid bent, heb je geen idee meer hoe de wereld zonder vereniging is. En vice versa, beschrijft Philip.
Voorhuid met nootjes
Terug naar de borrelnootjes. Philip beschrijft een scène in zijn boek waarin iemand uit de sociëteit beweert dat hij 23 borrelnootjes in zijn voorhuid kan stoppen. Matt neemt de uitdaging serieus en belooft ze allemaal te zullen opeten als het lukt. Is dat op waarheid gebaseerd? "Ja, je had niet gedacht dat dat kon hé? 28 lukt ook nog wel!" zegt Philip met een grijns. Leerzaam hoor.
Als ik terugloop van het interview, ben ik geneigd om net als Philip in zijn studententijd in rechte lijnen naar het station te lopen, naakt door de grachten te zwemmen, over hekjes te klimmen en door andermans tuinen te lopen. Ik doe het toch maar niet. Het is tenslotte nog geen nacht en ik zit niet bij het corps. En het is niet zo dat er niemand in de stad is.
