Op je negende ben je halverwege, dan komt snel die veelbelovende tiende verjaardag en voordat je het weet vier je je sweet sixteen. Het zijn allemaal momenten waar ik als klein meisje al naar uitkeek, maar niets overtreft het gevoel van die andere bijzondere mijlpaal: mijn achttiende verjaardag.

Hoewel dit vaak wordt gezien als het begin van je échte leven, heb ik toch al veel gedaan.

Zwemmen

Als je mensen om mij heen vraagt om mij in één woord te beschrijven, zeggen ze allemaal hetzelfde. Ik ben een waterrat. Op mijn vijfde heb ik, net als veel andere kinderen op die leeftijd, mijn eerste zwemles. Na het halen van mijn A-, B- en C-diploma weet ik nog niet welke sport ik wil gaan doen. Hockey trekt mij niet zo, en dansen is ook niet echt een hobby van mij. De oplossing? Verder met zwemmen. Uiteindelijk word ik tijdens de Olympische Spelen van 2012 geïnspireerd door Ranomi Kromowidjojo. Tegen mijn ouders zeg ik: "Dát is wat ik wil gaan doen."

Jaar na jaar maak ik meer uren in het zwembad, en in 2014 werpt het zijn vruchten af: ik word Limburgs kampioen. Dit smaakt naar meer, dus ik ga nog meer trainen. Op mijn hoogtepunt lig ik zes keer per week in het zwembad, vier keer per week gaat de wekker om kwart voor vijf 's ochtends. Jarenlang staat mijn leven in het teken van zwemmen, en ik word nog verschillende keren Limburgs en Zuid-Nederlands kampioen. Op de dag van vandaag lig ik niet meer zo regelmatig in het water, omdat mijn prioriteiten nu bij school en werk liggen. Winnen doe ik niet meer, maar zwemmen blijft een grote passie.

Bovenbouw

Eén van de redenen waarom ik dus niet meer zo veel naar het zwembad ga, is school. Vooral nu in de bovenbouw vergt school iets meer aandacht en moeite. In 2016 ga ik als verlegen meisje naar de middelbare school. De eerste twee jaar gaan mij redelijk makkelijk af, maar dan gooit corona roet in het eten. Tijdens de lockdowns loopt het wel, iedere ochtend een paar uurtjes naar een beeldscherm kijken en de rest van de middag vrij, heerlijk.

Als we dan weer fulltime naar school moeten, krijg ik het moeilijk. De dagen zijn lang, ik ben moe als ik thuis kom en het is vooral allemaal totaal niet efficiënt. Tijdens de lockdown kon alles op mijn eigen tempo, dat vaak hoger ligt dan dat van klasgenoten, en als ik dacht dat het geen nut had om naar de docent te luisteren, deed ik dat niet. Eenmaal fysiek terug op school gaat dat niet meer en de motivatie zakt mij in de schoenen. Nog steeds heb ik er moeite mee om mezelf op te pakken om echt iets te gaan doen, maar de gedachte dat het over een paar maanden klaar is, sleept me er doorheen. 

Bijbaan

Naast de focus op school ben ik ook veel bezig met werken. Na een mislukte poging tot krantenbezorger krijg ik mijn eerste bijbaantje als afwasser bij een broodjeszaak. De leuke collega's zorgen ervoor dat ik het ontzettend naar mijn zin heb. Inmiddels ben ik na bijna drie jaar de langst aanwezige werknemer en heb ik veel mensen zien komen en gaan. Ook ben ik nu niet meer afwasser, maar smeer ik broodjes en verkoop ik gebak.

Begin vorig jaar heb ik het geluk om van mijn hobby een bijbaantje te maken, ik word aangenomen bij Scholieren.com. Sindsdien schrijf ik met plezier iedere week artikelen over van alles en nog wat. Een maand of twee geleden kwam daar nog een derde baantje bij, als horecamedewerker bij de zwemschool waar ik ooit ben begonnen met zwemmen. Twee keer per week verkoop ik koffie, frisdrank en snoepzakjes aan ouders en kinderen.

Concerten

Met het geld dat ik verdien weet ik (helaas) wel raad. Het grootste gedeelte van mijn inkomen besteed ik aan concerten, waar ik nieuwe vrienden maak en de tijd van mijn leven heb. Nadat ik in 2018 voor het eerst op een vliegtuig stap, ben ik de afgelopen jaar twee keer alleen naar Londen gevlogen, iets wat ik mij twee jaar geleden echt nog niet voor ogen hield.

De eerste keer gaat vlekkeloos, de tweede keer is een beetje hectisch. Een geannuleerde vlucht door slecht weer op de heenweg en treinstakingen op de terugweg zorgen voor veel stress. Tussen veel tranen door lukt het mij toch om beide keren een oplossing te vinden, iets wat ik een paar jaar geleden niet van mezelf had verwacht.

Achttien jaar oud

In de afgelopen achttien jaar ben ik aardig wat gegroeid, letterlijk én figuurlijk. In deze jaren zaten moeilijke periodes, maar vooral leuke avonturen. Nu ik officieel volwassen ben, hoop ik nog meer mooie dingen mee te maken, en met 2023 voor de boeg heb ik daar het volste vertrouwen in. Op naar de volgende achttien jaar!

Dit wil je ook lezen:

Tot je achttiende verplicht wiskunde, wat een onzin!