Om 5 uur ‘s ochtends gaat de wekker. Snel een boterham eten en dan de deur uit. Om half 7 sla ik in Eindhoven mijn armen om mijn ouders heen en zeg ik ze gedag. Dan is het wachten, wachten, en nog eens wachten. Om 9 uur gaat het dan daadwerkelijk gebeuren: met een kauwgom in mijn mond tegen de druk op mijn oren, vlieg ik in mijn eentje naar London Stansted Airport.

Het begint met een impulsieve aankoop. Zonder het te overleggen met mijn ouders kocht ik een tijd geleden een ticket voor het Harry Styles-concert in Wembley Stadium, Londen. Mijn ouders hebben er vertrouwen in dat ik dit kan, alleen naar het buitenland. Er moet dan nog veel geregeld worden: de vlucht, vervoer, een verblijfplaats en toestemmingsformulieren van mijn ouders. Uiteindelijk stap ik dan daadwerkelijk alleen het vliegtuig in.

Helemaal alleen

Natuurlijk ben ik zenuwachtig, je gaat niet ieder weekend als zeventienjarige alleen het Kanaal over. Maar als ik op het vliegveld in Londen sta, kan ik alleen maar met een grote lach op mijn gezicht om me heen kijken. Ik moet nog anderhalf uur wachten op de bus richting Wembley. Na even bij de Britse koffiehuisketen Costa gezeten te hebben, loop ik naar de bus, waar ik een plekje aan het raam uitzoek. Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Ik kan dan nog lastig beseffen dat ik echt in Londen ben. Alleen.

Eenmaal aangekomen bij het stadion, twaalf uur, ga ik op zoek naar de merchandise. Ik praat in de rij kort met een andere fan die ook alleen daar is. Het verbaast me hoe makkelijk me dat af gaat, praten met iemand die ik niet ken, in een vreemde taal. Als ik daar nu op terugkijk, ben ik best trots op mezelf. Mijn grootste zorg voordat ik dat vliegtuig opstapte, was dat ik niemand zou hebben om mee te praten, maar dat is dus totaal niet het geval. Overal kom je mensen tegen met wie je een gesprek kan voeren. Dat is misschien wel de grootste les die ik heb geleerd.

Vriendin gevonden

Om één uur ‘s middags loop ik naar de AirBnB op kleine afstand van het stadion. Ik krijg een berichtje van een vriendin die ik heb leren kennen via Twitter. Ze heeft last minute een ticket weten te krijgen voor het concert van die avond. We spreken af om samen iets te gaan eten en foto’s bij het stadion te maken. Dan is het wachten tot het begin van het concert. Ik heb de tijd van mijn leven.

Als we na afloop van het concert buiten staan, kwart voor elf, loop ik samen met die vriendin terug naar haar B&B, waar zij samen met een aantal anderen verblijft. Met de hele groep praten we nog even na. Eenmaal terug bij mijn AirBnB kijk ik met een big smile mijn video’s terug. Tot op de dag van vandaag vind ik het lastig te geloven dat ik dit allemaal zelf heb gedaan, en dat ik op geen enkel moment aan mezelf twijfelde.

Toerist uithangen

Als ik die zondagochtend wakker word, ben ik vastbesloten om het meeste uit de dag te halen. Ik ga met de bus richting Oxford Street, een bekende winkelstraat, om daar een boekenwinkel te bezoeken die ik al langer op het oog heb Later die middag bezoek ik de Big Ben en de Tower Bridge. Ik heb geen moeite met mensen vragen om foto’s te maken, iets waarover ik mezelf verbaas. Nog een les die ik geleerd heb: het maakt vreemden op straat echt niet uit wat jij doet, dus doe vooral lekker je ding.

De tijd vliegt voorbij, en dan moet ik toch alweer snel naar het vliegveld. Ik wil nog niet naar huis, het was heerlijk om gewoon te kunnen doen waar ik zin in had. Geen ouders die iets anders willen doen, of broertjes waar je rekening mee moet houden. Toch ben ik ook blij om weer thuis te zijn en dit verhaal te kunnen vertellen. Ik heb de tijd van mijn leven gehad, en ik ben er trots op dat ik het heb gedaan.

Lees ook
Lynn ging in haar eentje op pws-reis naar Londen