Cabaretiers of stand-up comedians verkopen zalen binnen een paar minuten uit. "Een avondje naar het theater" wordt zo een excuus om je cultureler voor te doen dan dat je bent: je gaat naar toneel, maar dan wel naar een platte dertien in een dozijn cabaretier met genoeg uitgegeven dvd's om een boekenkast mee te kunnen vullen. 

Dit is slechts één van de vele voorbeelden: cultuur verwatert en vertroebelt, en we raken het besef van een breed palet kwijt.

Allereerst: stoere bink of een lief prinsesje dat je überhaupt op dit blog durft te klikken. Ga er maar eens voor zitten, jij open-minded cultuur-lover (want dat ben je nu wel).

Museumcafé

Naar een museum gaan met school is ongelofelijk verschrikkelijk. Óf je krijgt een vage rondleiding, óf je wordt vrijgelaten, met als gevolg dat binnen een half uur iedereen zich in het museumcafé bevindt. Waarom vinden we musea zo oninteressant? Waarom durven we niet toe te geven dat er soms best mooie dingen te vinden zijn?

We vermainstreamificeren cultuur, laat ik het cultuurify noemen. We hebben alleen nog oog hebben voor platte popmuziek, kitscherige glitterschedels van Damien Hirst en makkelijk lachtheater. Verdieping of achtergrond laten we achterwege.

Beleefdheidsapplausje

Laatst was ik bij een schrijverswedstrijd, waar de voor mij onbekende schrijver Raoul de Jong sprak, een ware held die te voet van Rotterdam naar Marseille liep.

Compleet nieuw en onverwacht, de zaal klapt hard en ligt in een deuk om het voorgedragen werk. Even later een singer-songwriter met machtig mooie liedjes: beleefdheidsapplausje. En dat is zó zonde, het is een even zo goede kunstenaar, maar de component 'humor' maakt dat de zaal in dit geval naar de boekenwinkel rent, maar de liedjes op iTunes links laat liggen.

Tiësto vs klassiek

Klassieke muziek is een guilty pleasure. Het is eng om toe te geven dat je ervan houdt, en iemand van onze leeftijd wordt raar aangekeken wanneer blijkt dat-'ie een gigantische kennis bezit van dat onderwerp. Zónde. Klassieke muziek in al haar vormen vormt de basis van onze huidige pop en dance, of het nou Tiësto is of Eminem.

Mensen zijn verhalenvertellers, met ieder een eigen individuele opvatting. Waarom zoeken we dan niet naar de achtergrondverhalen en gaan we actief op zoek naar een eigen culturele identiteit? Durf eens wat langer stil te staan in de Vaticaanse Musea als je voorbij de bovenstaande "School van Athene" loopt, en ren niet meteen door naar "de Schepping" in de Sixtijnse Kapel.