Feitelijke gegevens

• 1e druk, 2015
• 256 pagina's
• Uitgeverij: Lebowski

Flaptekst

Eerste zin

De middag dat ze werd aangehouden door de Guardia Civil had ze net geluncht bij Es Pins. Het was een eenzame lunch geweest. De vrienden met wie ze had afgesproken hadden de patrouillewagen van een afstand zien staan en waren, zo zou later blijken, een andere weg ingeslagen.

Samenvatting

Maart 1987: Marianne (de 17-jarige hoofdpersoon) wordt aangehouden door de Guardia Civil. Ze is bang want ze heeft geen rijbewijs en rijdt onverzekerd rond. Maar ze laten haar gaan. Ze wordt verliefd op een agent Ramiro en dat wordt een obsessie voor haar. Haar vader (een drugshandelaar) zit in Londen in de gevangenis. Die zou haar vermoorden als hij dat wist. Hij heeft een huis op Ibiza in 1987. Marianne heeft recent  heeft een groot bedrag verdiend met geld witwassen. Ze wordt door een vriend van haar vader S. in de gaten gehouden.

Op Ibiza blijft ze in gedachten bij die  agent van de Guardia Civil die haar netjes en formeel behandelt.  Bij pech en slecht weer neemt hij haar mee naar zijn huis. Ramiro is een aantrekkelijke man,  maar hij dringt niet aan op seks. Ze droomt en fantaseert er wel over. Bij de overnachting laat ze een envelop met xtc-pillen bij hem liggen.Ze raakt in paniek, maar als ze terugkeert naar zijn huis, gooit hij haar de envelop toe. Het lijkt erop dat hij weet wat erin zit. Maar hij zegt niets om haar te beschermen.

Marianne heeft ook nog een moeder die in haar hippietijd is blijven steken. Ze is heel de wereld over gereisd maar zit nu op het nabijgelegen eiland Formentera met een nieuwe vriend. Ze geeft workshops over spirituele dingen en Marianne doet er aan mee, maar dat loopt niet geweldig omdat de deelnemers niet erg willen meewerken. Marianne heeft medelijden met haar moeder, maar toch is hun relatie niet ideaal. Ze lijkt meer op te hebben met haar vader hoewel die in de bak zit. Van het eiland neemt Marianne een zwerfkat mee terug naar Ibiza. Daar geniet ze volop van de verleidingen van het leven: drugs (wiet, xtc en coke) alcohol (wodka en whisky) en seks (met jeugdvriend Nick en andere passanten als ze dronken of stoned is) maar steeds denkt ze bij die seks aan een vrijpartij met Ramiro die ze maar niet kan loslaten. Nick heeft haar twee jaar geleden toen ze nog 15 was ontmaagd.

Ze heeft intussen van S. de boodschap doorgekregen dat haar vader het niet zo leuk vindt dat ze  in verband wordt gebracht met de Guardia Civil. Bovendien  zijn ze erop uit om vader Ron uit te kleden en daarom moeten Marianne binnen enkele maanden het huis (een oude finca omgebouwd tot villa) te verlaten. De dure olijfbomen zijn al verkocht.

.Moeder Madresh komt over naar het eiland: ze heeft een nieuw idee om een verslavingskliniek te starten en vraagt de steun van Marianne om zakenlui (die veel zwart geld hebben)  te polsen of ze willen investeren in het project. Bij de eerste oude kennis vangt ze echter al bot. Marianne blijft aan haar Guardia vriend denken.  Ze ontmoet hem in een restaurant en ontdekt bij toeval dat hij deel uitmaakt van een narcoticabrigade en dat er invallen bij inwoners staan gepland. Ze heeft veel vrienden uit de drugswereld van haar vader gewaarschuwd voor een inval en gek genoeg heeft ze zich niet populair gemaakt met die actie. Iedereen denkt ze banden heeft met de gehate Guardia  Civil en dat is een doodzonde in Spanje. Het is intussen juli/augustus 1987 geworden en de tijd begint te dringen dat Marianne de villa moet verlaten.

Augustus is een roerige maand. Zowel mijnheer S.als haar moeder waarschuwt haar geen banden aan te knopen mer de Guardia Civil.
Ze krijgt nog een keer een opdracht om vanuit Londen geld over te brengen en dat lukt zonder grote problemen. Daarna heeft ze nog een feest waarbij een Frans meisje een tas met drugs achterlaat.
Marianne wordt opgepakt maar ze vraagt meteen naar Ramiro. Die kent haar nog en wil haar een keer uit de nood helpen, maar hij wil daarna niets meer met haar te maken hebben Ze wordt weer losgelaten en heeft vervangende seks met een Hongaar op het strand. Dan krijgt ze het bericht dat haar jeugdvriend Nick bij een motorongeluk om het leven is gekomen. Ze is totaal van slag.
Madresh komt over naar Ibiza voor de begrafenis van Nick. Ze heeft ook met haar vader[ vanuit de gevangenis] gebeld die haar waarschuwt voor de banden met de Guardia C.
Ze krijgt ruzie met haar moeder over haar opvoeding. Haar moeder moppert steeds op haar vader, maar ze is zelf ook erg egoïstisch bezig geweest. Na de begrafenis wil ze voor haar eigen kans gaan en Ramiro opzoeken in zijn woning. Hij is haar grote liefde maar een drogbeeld. In zijn woning woont een zwangere vrouw Marta die zich over haar ontfermt. Ze heeft medelijden met Marianne vanwege de dood van Nick van wie ze denkt dat hij haar grote liefde is. Ze legt uit dat ze een relatie met Ramiro die helemaal niet zo heet, heeft.
Ramiro ontkent opnieuw dat hij Marianne ooit staande heeft gehouden bij een motorcontrole.
Ze is dus al die tijd op een idee verliefd geweest. Eigenlijk staat ze nu voor een nieuwe fase in haar leven. Tot nu toe is vrijwel alles een desillusie gebleken. Ze zal er alles aan moeten doen om "van haar eigen eiland af te komen." 

Personages

Ron haar vader

Speelt alleen een rol op de achtergrond omdat er over hem verteld wordt. Hij belt een keer met Marianne om haar te waarschuwen voor de Guardia Civil met wie ze te veel omgaat. Marianne lijkt hem wel te mogen.

Nick

Nick is de jeugdvriend van Mariane. Hij heeft haar ontmaagd en heeft in het verhaal ook enkele keren seks met haar. Hij maakt haar steeds complimenten over haar geile buien maar vergelijkt dat dan ook met andere meisjes, wat niet echt complimenteus is. Hij gedraagt zich als een echte onvolwassen jongere op Ibiza. (drank, drugs en seks) Hij wordt doodgereden.

Madresh

Madresh is Mariannes moeder: ze is in de hippietijd blijven hangen: heeft na de scheiding van Ron een tijdje met Marianne rondgezworven, daarbij is ze de mannen niet vergeten. Nu runt ze op Formentera workshops met wisselend succes. Ze scheldt veel op de vader van Marianne vanweg ehet feit dat hij een egoïst is geweest die nooit naar zijn dochter heeft omgekeken, maar in feite is ze wel wat jaloers omdat Marianne meer op haar vader gesteld lijkt. Wanneer ze een nieuw project wil starten heeft ze geld nodig en zo principieel als ze is, wil ze van Marianne wel hulp om geld te verkrijgen van de rijke drugsdealers. Ze komt op de lezer waarschijnlijk gekunsteld over.

Ramiro

De Guardia Civil die Marianne met deze naam aangeeft, is eigenlijk een unctuele man. Er wordt veel kwaad gesproken over deze organisatie die een overblijfsel is van de tijd van dictator Franco. Maar veel kan de lezer niet aan te merken hebben op het gedrag van de man. Hoewel Marianne onbekwaam (namelijk dronken) bij hem overnacht, raakt hij haar met geen vinger aan. Hij helpt haar als kind van Ibiza een keer uit de problemen als een meisje drugs bij haar achterlaat. Hij blijkt een relatie te hebben die bovendien zwanger van hem is.

Marianne

Marianne is de protagonist: de puber op zoek naar de basis in haar leven. Ze moet die zoektocht helemaal alleen volbrengen, want ze heeft geen ouders die op haar letten. Bovendien zijn de verleidingen van drank, drugs, zwart geld en seks op de hoek te vinden. ze maakt er ook gretig gebruik van en weet dan niet wat er met haar gebeurt. ze wordt regelmatig wakker naast een vreemde knul of man. Ineens lijkt ze de man van haar dromen gevonden te hebben, maar die blijkt dan net van de verkeerde partij te zijn: de drugsdealers contra de narcoticabrigade van de Guardia Civil. ze stoort zich niet aan de waarschuwingen van mensen om haar heen en blijft bezeten haar ideale manbeeld nastreven. Dat gaat enkele keren goed fout. In haar seksuele fantasieën vrijt ze met Ramiro, terwijl ze het met een ander doet. Aan het einde neemt ze het besluit om naar haar ideale man te gaan en zich rechtstreeks aan te bieden: maar desillusie is groot: hij heeft een relatie die bovendien zwanger is. De vrouw raadt haar aan om met de goede mensen om te gaan, want het valt niet mee om "op je eigen eiland te leven."

Quotes

"Ze zou het nooit doen, uiteraard, maar dat het kón, dat ze bij machte was om zoveel levens tot stilstand te brengen… de duistere toon van dit hersenspinsel drong juist tot haar door toen haar blik op zijn jas viel. Een grijs jack, slordig om zijn stoel gehangen, binnenzak zichtbaar, waarin het bovenste gedeelte van een formulier stak. Haar blik gleed eroverheen en toen weer terug. Ze leunde over de tafel om het beter te kunnen zien. Geadresseerd aan R. Unzeta Pasero. Iets over een ‘vivienda’ en ‘San Juan’, gevolgd door een of ander cijfer. Daarachter – ze moest twee keer kijken om het zeker te weten – de woorden ‘investigaciones narcotráfico’" Bladzijde 81

"Het maakte sowieso wat uit. Alleen zo kon ze ontsnappen aan de vooroordelen. Zij was dan wel een Ibizameisje, deels hippiekind, deels gangsterkind, kind zonder grenzen, kind zonder wortels, maar kijk, zie deze conservatieve verschijning, ze was ook iemand die stevig in haar schoenen stond, een sterk en onafhankelijk iemand die niet zomaar met de wind meewaaide – geen slons, dit kind" Bladzijde 29

"De afgelopen maanden in Barcelona waren leerzaam, maar ik heb besloten dat het modellenwerk me toch niet bevalt. Er lopen daar allemaal pedo’s rond op zoek naar ongeschonden vlees, en met die zogenaamde glitter & glamour valt het reuze mee, dat geldt alleen voor topmodellen waarvan ik er niet één heb gezien." Bladzijde 15

"Zoals in een schilderij van Jheronimus Bosch kon je telkens iets nieuws ontdekken; envelopjes met coke die onder de tafel werden doorgegeven, of evengoed erboven; twee vrouwen in glitterjurken die innig stonden te zoenen; een als tovenaar verklede tarotlezer die zijn kaarten uitwaaierde voor een frisse jongen van de BBC, dat stond althans op zijn cameratas: BBC CREW. Marianne dacht: dit eiland is een inrichting, maar ik hou van deze inrichting. Madresh heeft gelijk, ik mag van geluk spreken dat ik hier ben opgegroeid. Dus waarom die donkere wolken?" Bladzijde 100

"Hij herhaalde het nogmaals. Een ongeluk, zei hij. Hij zei dat Nick een ongeluk had gehad op zijn motor. ‘Shit! Waar? Hoe is het met hem? Is het erg?’ ‘Het is erg,’ zei de man. ‘Het is erg?’ Ze had zich nu volledig naar hem toe gedraaid. Achter hem leek de muur te golven, en de vloer, de cementen, grijsgelakte vloer onder de barkruk had iets van deinend water. ‘Hoe bedoel je, het is erg? Ligt hij in het ziekenhuis?" Bladzijde 125

Thematiek

Zin van het bestaan / zin van het leven

Het is maar welk etiket je op het thema wil plakken. Desillusie/ eenzaamheid/ de zin van het bestaan/ coming of age. Eigenlijk draait het in de hele roman om wat een jeugdige persoon wil doen met haar leven: je hebt de keuze uit veel mogelijkheden op een eiland als Ibiza: drank, drugs, seks, criminaliteit, onbezorgd leven, denken aan later, het streven naar een gelukkige relatie. Al die elementen komen samen in het thema: de zin van het bestaan. De 17-jarige puber Marianne moet dat helemaal in haar eentje, op een eiland nog wel, gaan ontdekken. En dat is een heel moeilijke opgave.

Motieven

Seksualiteit

Seks is een middel tot verdrijving van de eenzaamheid en de ellendige toestand waarin Marianne verkeert. Op haar 15e is ze ontmaagd door vriendje Nick en ze doen het ook nog regelmatig samen. Marianne denkt dan aan Ramiro , de man van de Guardia Civil. Nick vergelijkt haar geilheid met de meisjes die hij normaal berijdt. ook niet erg leuk. Daarnaast is Marianne enkele keren de wek kwijt en heeft ze seks met willekeurige discogangers (bijv. de Hongaar op het strand). Met haar ideaalbeeld Ramiro heeft ze alleen in haar fantasie seks. Hij laat zich niet door haar benaderen.

Queeste

Marianne is natuurlijk steeds op zoek naar een positie in het leven. dat moet ze vrijwel alleen doen (eenzaamheid) want ze heeft geen goede ouders als voorbeeld. Ze zoekt naar de zin van het bestaan, naar genot en naar een (overigens ) onbereikbare geliefde.

Coming of age

Omdat Marianne nog zo jong is en moet opgroeien zonder goede voorbeelden van ouders, is dit motief ook terug te vinden in het verhaal. ze moet volwassen worden maar doet dat op een manier die gelukkig niet voor iedere puber is weggelegd.

Vader-dochterrelatie

Ron zit in de gevangenis en heeft het gezin verlaten, maar toch lijkt Marianne meer te voelen voor een band met hem dan met haar moeder. Haar vader was vroeger wel leuk voor haar. Hij belt haar na de dood van Nick nog een keer op en waarschuwt haar voor te nauwe banden met de Guardia Civil.

Escapisme

Om aan haar eenzaamheid te ontkomen vlucht Marianne steeds in alcohol en drugs. Dat is een vorm van escapisme aan de harde realiteit.

Desillusie

Marianne heeft vanaf het begin het idee dat ze een relatie kan opbouwen met een mooie man die weliswaar lid is van de Guardia Civil, een gehate organisatie die uit de tijd van de dictator Franco stamt. Maar hij geeft steed sgeen sjoegen. Bovendien is ze van een verkeerde veronderstelling uitgegaan. De man die ze voor Ramiro uitzag , was een ander. Wanneer ze aan het einde voor hem wil kiezen, rest haar de desillusie dat hij gewoon een vrouw heeft die bovendien nog zwanger van hem is. Desillusie completo.

Eenzaamheid & isolement

In feite is Marianne een heel eenzaam meisje dat geen ouders in haar buurt heeft: haar vader zit in Londen in de gevangenis en haar moeder een eilandje verderop (Formentera) Ze bekommeren zich nauwelijks om haar en laten haar alleen in de villa achter. Die moet ze ook nog eens verlaten, waardoor ze geen thuis (lees: herinneringen aan haar jeugd) heeft. Bovendien sterft haar vriendje Nick na een motorongeluk. Wanneer ze naar haar grote liefde besluit af te reizen, moet ze inzien dat die een gewone relatie met een vrouw heeft.

Dood

Nick rijdt zich dood op een motor waardoor Marianne haar jeugdvriend verliest.

Liefdesrelatie: onbereikbare liefde

Vanaf het begin van het verhaal is Marianne gefocust op een liefdesrelatie met Ramiro, de man van de Guardia Civil. Maar ze heeft zich vanaf dat moment al vergist. De man die ze later als vervangende liefde ziet, wil niets van haar weten als liefdespartner. Hij misbruikt haar niet, maar blijft gewoon buiten haar bereik. Hij blijkt aan het eind een vrouw te hebben die zwanger is: ze is dus al die tijd op zoek geweest naar een onbereikbaar ideaal.

Misdaad

Mariannes vader heeft zich rijk gemaakt in de drugswereld. Er zijn andere criminelen die op hem jagen. Als hij in de gevangenis zit, proberen elementen (wie is niet bekend) hem kaal te plukken. Marianne moet immers het huis van haar jeugd verlaten. Zelf begeeft ze zich ook op het gevaarlijke pad: ze doet twee keer een transactie met witwassen van geld van Londen naar Spanje en ze verkoopt xtc-pillen aan een dealer.

Moeder-dochterrelatie

Marianne heeft geen goede relatie met haar moeder die een eiland verderop woont. Die moeder is in de hippietijd blijven hangen en geeft nu workshops op esoterisch gebied. Ze scheldt bovendien steeds op de vader van Marianne en die kan dat slecht hebben. Het lijkt erop alsof Madresh jaloers is op de relatie die Marianne en haar vader desondanks hebben.

Alcoholproblemen

Marianne heeft een echt alcoholprobleem. Zo jong als ze is, slikt ze flinke hoeveelheden door haar keelgat. Wodka, en Whisky zijn haar favoriete dranken, waarvan ze soms zoveel drinkt dat ze niet meer weet waar ze is en wat ze doet: vaak is het seks met een passant.

Drugswereld

Marianne gebruikt volop drugs: wiet, coke en xtc. Ze heeft zelf pillen verkocht aan een dealer. Ze wordt na een feest betrapt op drugs weliswaar van een Frans meisje dat haar tas heeft achtergelaten. Haar vader is rijk geworden in de drugshandel. De jongeren om haar heen gebruik drugs. Ramiro is lid van de narcoticabrigade en is er steeds naar op zoek.

Motto

I have little left in myself – I must have you. 
Charlotte Bronte.
Het motto heeft betrekking op het leven van de puber Marianne, die min of meer in de steek gelaten door haar ouders de weg in haar leven moet bepalen. Daarbij wordt de Guardia Civil-man Ramiro een obsessie voor haar: die wil ze krijgen, maar hij blijft onbereikbaar voor haar..

Trivia

Esther J. Ending is zelf opgegroeid op Ibiza. Ze kent de omgeving van het eiland dus als haar broekzak. Ze schrijft daarover een roman met als hoofdpersoon een meisje dat dezelfde leeftijd in 1987 heeft als Esther destijds. Er zullen dus heel wat autobiografische gegevens in de roman verwerkt zijn.

In het nawoord schrijft Esther J. Ending dat ze hier en daar de gegevens over Ibiza (het slechte weer, de auto's van de Guardia Civil) wat heeft aangepast. Zo hoort het natuurlijk ook: een schrijver liegt de waarheid.

Titelverklaring

De titel komt aan het einde van de roman letterlijk in de tekst voor.
We zijn er niet op gebouwd om op een eigen eiland te leven,’ zei Marta, terwijl ze nu ook over Mariannes armen wreef. ‘Rodrigo, haal een glas water en zakdoeken, of hebben we die niet? Wc-papier, dan. Anda, zie je niet hoe ze eraan toe is? 
Ondanks de drukte op het eiland en het gedoe met drank, drugs en seks is Marianne eigenlijk een zielig meisje: ze heeft geen ouders die op haar letten, ze heeft haar jeugdvriend verloren, ze zoekt seks met onbekende mannen en weet vaak niet waar ze 's morgens wakker wordt. Marta die het symbool is van een gelukkig beginnend gezinnetje (ze is zwanger van een betrouwbare man- hij heeft nooit iets geprobeerd bij Marianne) geeft haar een impliciet advies iets meer van haar leven te maken.
 

Structuur & perspectief

De roman is onderverdeeld in hoofdstukken die de titel van een maand en het jaar 1987 hebben. Het eerste begint bij Maart 1987 en loopt iedere maand op naar September 1987. Die hoofdstukken worden op hun beurt weer onderverdeeld in kleinere sub-hoofdstukjes die alleen een nummer hebben. Het aantal verschilt per hoofdstuk. 
Het verhaal wordt dus chronologisch verteld.
De verteller is een personale verteller. Marianne die 17 jarige puber  (want in de tekst staat dat ze nog niet volwassen is)  die in de o.v.t vertelt. 
De truc die Esther J. Ending toepast is dat ze aan het einde van een hoofdstuk een cliffhanger plaatst. Daarna vertelt ze in het volgende hoofdstuk enige tijd niets van wat er in de tussentijd gebeurd is en komt daar dan later in dat hoofdstuk wel weer uitgebreid op terug. In die zin speelt ze wel met de chronologie en met de spanning voor de lezer, want die wil immers graag weten wat er gebeurd is.
Een mooi voorbeeld van die techniek is de passage waarin ze voor de eerste keer overnacht bij Ramiro (ook al heet die anders). Ze vertelt eerst niets over de nacht, gaat gewoon verder hoe ze thuis gekomen is en begint dan te vertellen over de envelop met pillen die ze is kwijt geraakt.
Een andere verteltechniek die Ending toepast is dat Marianne door drank en drugs niet goed weet wat er met haar gebeurd is en de lezer dat via een ander personage te weten moet komen.
Uit het bovenstaande blijkt wel dat Esther J. Ending de techniek van de romanschrijfkunst heel goed beheerst. Ze brengt door haar vertelwijze spanning in het verhaal, terwijl ze bovendien heel kundig de tekstgegevens doseert.

 

Decor

Beide elementen zijn heel gemakkelijk vast te stellen in deze roman.
Het decor is het eiland Ibiza, dat ook de laatste jaren weer populair wordt door zijn mega-grote feesten. Het was in de zeventiger jaren het domein van hippies, waarvan de moeder van Marianne een achtergebleven (en overleefd) exemplaar is. Esther J. Ending heeft in haar jeugd zelf op het eiland gewoond en kan zich dus erg goed inbeelden waar alle passages zich afspelen. Het zijn meestal kleine dorpjes waarin restaurants, cafés en disco's de hoofdrol spelen. In een verantwoording achteraf geeft ze aan welke plaatsen iets zijn aangepast en welke decorelementen nog steeds bestaan. Hoofdzaak is echter dat de lezer onthoudt dat alles zich afspeelt op het mondaine eiland Ibiza met zijn problematiek van drank, drugs en seks.
Ook wat de tijd betreft is er geen onduidelijkheid: de roman begint in maart 1987 en eindigt in september 1987. De vertelde tijd is precies een half jaar: het zomerseizoen op Ibiza. Af en toe blikt de vertelster terug op haar jeugd : een inval van criminelen in hun huis op zoek naar coke, de jeugd die ze moest doorbrengen met haar hippiemoeder, de reis waarop ze geld moest witwassen. Maar je krijgt als lezer niet echt de indruk dat de chronologie van het verhaal wordt doorbroken.

Stijl

Esther J. Ending schrijft in een prettig leesbare, vloeiende stijl. Die harmonieert met haar structurele opzet, wat het lezen van de roman een aangename bezigheid maakt.  Ook besteedt ze net voldoende aandacht aan de natuurelementen zonder dat die te overheersend worden waardoor je als lezer zou kunnen afhaken. Ze beschrijft een zomer die opvalt door zijn slechte weer  en overstromende "torrentes" (bergbeken). Juist voldoende om het verhaal te ondersteunen.  Ook het leven van Marianne bevindt zich in een cruciale fase van haar leven: een ware stroomversnelling  en de weersvooruitzichten zijn ook vaar haar niet al te best.

 

Beoordeling

Prachtige en zeer leesbare roman over een jong Spaans meisje dat haar weg zonder helpers moet vinden door het bruisende leven van Ibiza. Het is een ruig verhaal, maar een echte pageturner om te lezen.
Het is dus uitstekend geschikt voor eindexamenkandidaten havo en vwo en deze keer is de doelgroep zeker niet alleen de fanatieke meisjeslezerskring. Ook voor jongens is er volop te genieten, want de inhoud schurkt tegen een thriller aan. je krijgt daarnaast een goed (misschien een beetje vertekend) beeld  van Ibiza dat anno 2015 ook weer een populair vakantieoord is.
Aanradertje. Misschien aardig in combinatie met een bezoek aan Ibiza en dan d e plaatsen bezoeken die beschreven worden. Esther heeft op haar website een pagina ingeruimd voor hot spots op Ibiza.
http://estherending.nl/ibiza/ 

 

Recensies

"Net als in haar eerste twee romans is de schrijfstijl van Ending in Een eigen eiland aangenaam vloeiend. Je gaat vanzelf mee in de ‘flow’. Ongemerkt word je meegezogen in de draaikolk van het hoofdpersonage. Goed gedoseerde kleine natuurelementen. Precies genoeg mooie woorden. Ending is als schrijfster opnieuw gegroeid. En zoals het hoort bij een echte roman, blijkt uit het nawoord dat ze de feiten een beetje verdraaid heeft. Het stormachtige weer vond in een ander jaar plaats. De Nissan Patrol-wagens werden pas iets later in gebruik genomen. De werkelijkheid kantelen in dienst van het verhaal. Zo hoort het!" http://www.literatuurplei...nsieId=673

"De schrijfster van dit boek is opgegroeid op dit eiland en dat is heel goed te merken. Ze beschrijft Ibiza zo mooi, met details over het landschap, de mensen die er wonen, hun gebruiken enz." http://dizzie.nl/profiel/...37/reviews

"Marianne is het hele boek door op zoek naar deze Ramiro. Ze leeft een leven vol drank en drugs. In eerste instantie heeft ze mijn sympathie niet, maar gaandeweg verandert dat, omdat ondanks alle bravoure en drank, ze eigenlijk een heel kwetsbaar eenzaam meisje blijkt op zoek naar geborgenheid die haar wordt onthouden door haar ouders. Je wordt meegezogen in haar verwarde wereld die door Esther Ending heel beeldend wordt beschreven. Ondanks alle ellende eindigt het boek verrassend hoopvol en houd ik er een positief gevoel aan over: het gaat goed komen." http://dizzie.nl/profiel/...12/reviews