Feitelijke gegevens

• 1e druk, 2018
• 204 pagina's
• Uitgeverij: Lewboski

Flaptekst

Eerste zin

"Hoi!" "Hoi!" Ons eerste gesprek is geen Shakespeare. Dat hoeft ook niet, want ik weet al wie hij is omdat ik hem in een vrouwenblad heb zien staan, in een lijst met de leukste vijftig vrijgezellen van Nederland.

Samenvatting

Carolien Spaans is 31 jaar als ze de aantrekkelijke vrijgezel Jean Michel Kamp ontmoet. Hij nodigt haar meteen uit om te gaan skiën, wat ze eigenlijk haat. Vanaf haar jeugd raakt Carolien verliefd en heeft vaak gedatet, maar ze heeft nooit de ware gevonden. Met Jean is alles anders.  De onzekere Carolien maakt het na een paar weken toch uit, maar ze krijgt er snel spijt van en zoekt weer contact.
Haar ouders vinden hem leuk en zij vindt haar schoonouders leuk. Natuurlijk zijn er kleine problemen: Ze verhuist naar Haarlem, waar Jean woont. Carolien houdt van een schoon huis, maar Jean doet niets. Ook krijgt ze last van een burn-out, omdat ze een perfectionist is. Jean vangt haar goed op. Als ze een (grote) hond- Guus-  wil, stemt hij erin toe. Ze vertelt ook over de dagelijkse ergernissen. In Milaan verloven ze zich. Ze verbazen zich erover dat naarmate een relatie langer duurt, het tongzoenen verdwijnt. Carolien wil in haar leven eigenlijk geen kinderen, maar Jean wel. Uiteindelijk wil ze die wel. maar daarvoor gaat ze hyperventileren en moet ze weer in therapie.

Ze trouwen en kort daarop wordt Carolien zwanger. Ze haat het zwanger zijn, maar er komt een gezond jongetje, Lucas Kamp, ter wereld. Her is september 2015. 

Dan breekt 9 april 2016 aan. Jean is met vrienden gaan skiën en hij verongelukt. Hij valt in een spleet van een gletsjer. Ze moet naar Zwitserland en krijgt weinig medewerking van de autoriteiten. Jean wordt thuis opgebaard en de afscheidsbijeenkomst is in de kantine van zijn Haarlemse voetbalclub. Ze duwt Jean zelf de oven in.

Na de crematie begint het rouwproces. Ze wil al snel weer gaan werken. Haar eerste interview is met Erwin Rutten , die eerst arrogant lijkt,  maar als hij hoort wat haar overkomen is, toont hij veel begrip. Carolien weet niet hoe ze met de verwerking moet omgaan, raadpleegt  diverse mediums. Een therapeut geeft haar het advies om alles op te schrijven. Ze kan veel verkeerd doen, want mensen om haar heen vonden dat ze een goed excuus heeft. Ze gaat ook met Lucas naar haar schoonouders in Frankrijk. Carolien was ooit verslaafd, was met veel moeite gestopt en is na de dood van Jean weer begonnen. 
Moeilijk is ook kerst 2016: het vieren van de kerst met haar schoonfamilie. De communicatie wil maar niet lukken. Ook heeft ze moeite met het opruimen van de spullen van Jean.

Een nieuw probleem wordt wat ze met Jeans as gaat doen. Voorlopig zit die in een koker, want ze wil een geschikte urn vinden. Dat gebeurt veel later, een enorme gele vaas met een afbeelding van een vlinder.

De hond Guus sterft. Na een tijdje wordt het leven 'saai'en Carolien krijgt ook een soort huidhonger, de behoefte om aangeraakt te worden. Ze gaat via internetdaten, maar een groot succes wordt dat niet. Mannen doen zich anders voor als ze die in werkelijkheid ziet. Sommigen zijn ook echte 'creeps'. Date drie lijkt wel een leuke man, maar Carolien krijgt bindingsangst en schrijft hem af.  Date zes is met een oude bekende, met wie ze wel een leuk contact heeft. Het kan mogelijk iets met hem worden. Ze kan haar huidhonger even stillen.  Ze wordt ook wel een beetje verliefd, maar in het laatste hoofdstukje dat "Twee jaar later" is getiteld, geeft ze aan dat ze Jean erg mist. Ze droomt nog steeds van hem.

"We lachten en lachten naar elkaar. Iedereen klapte en juichte, en daarna had hij nog een grote verrassing voor mij: ik was zwanger van ons tweede kindje. Wat een magistrale finale. Toen werd ik wakker. Mijn hart barstte van de liefde en van de pijn, maar ik was ook blij dat ik je eindelijk weer even had gezien. (blz. 205)

Personages

Carolien

Carolien is een perfectionist, die altijd voor de '9' wil gaan. Dat levert soms haar fysieke en mentale problemen op. (burn-out, hyperventilatie) Dat geeft af en toe relatieproblemen met Jean die veel zorgelozer door het leven gaat. Interessant is de ontwikkeling van Carolien na de dood van Jean, vooral hoe ze de dood van haar geliefde kan verwerken..Eerst heeft ze geen behoefte aan een ander. Later krijgt ze huidhonger (de wens om aangeraakt te worden) en gaat daten. Veel date-afspraken zijn verschrikkelijk. Ze heeft bij een wel geslaagde date toch een vorm van bindingsangst, wat logisch verklaard kan worden. Aan het einde, twee jaar na de dood van Jean, schrijft ze dat ze hem nog steeds vreselijk mist.

Quotes

"Ik leg ‘de omstandigheden’ uit. Hij de zijne: er was nog een ander meisje, blijkt. ‘Maar nu niet meer.’ Dan moeten we opeens heel veel praten, en daarna gaan we naar een ander café, en eigenlijk is het vooral logisch om daar, midden op de dansvloer van de Kleine Cooldown, twee uur lang te zoenen. Het weekend erop kan ik wel. Jean wil niet zeggen wat we gaan doen. ‘Ik haal je op en we gaan een nachtje weg en je moet winter- en zomerkleren meenemen.’ ‘Oké, maar als we gaan skiën maak ik je dood, want ik háát skiën.’ Dat was een grap want hoezo zouden we gaan skiën, ik ken hem net. Toch rijdt hij de volgende zaterdagochtend echt naar Schiphol. En we vliegen naar Nice. En de huurauto rijdt vanaf daar steeds hoger de bergen in." Bladzijde 10

"En ik doe het mezelf aan. Ik houd van een schoon huis en Jean interesseert het niet, zolang hij geen gangreen oploopt als hij toevallig met een open blaar over de vieze badkamertafels loopt. " Bladzijde 37

"Was ik maar een goudhamster. Die is maar zestien dagen zwanger. Ik zit op acht maanden, en vind er geen zak meer aan. Ik heb mijn tenen al eeuwen niet meer gezien, het is augustus en bloedheet buiten. Ik heb rugpijn en ik ben heel erg niet mooi zwanger." Bladzijde 75

"De kist wordt binnengereden door een medewerker, wij lopen erachteraan. Een luikje in de muur wordt geopend. Dit is het. Hier stopt het. Ik geef de kist een laatste zetje, en dan is Jean weg. Ik haal adem., blaas langzaam uit en denk heel even dat het ergste achter de rug is. " Bladzijde 97

"DATE 4 & 5 Zonde van het oppasgeld, laten we het daar maar bij houden." Bladzijde 201

Thematiek

Rouw (verwerking)

De bundel met korte hoofdstukken gaat na de dood van Jean vooral over de manier waarop een jonge vrouw met een pasgeboren kind de dood van een geliefde verwerkt.

Motieven

Seksualiteit

Ieder mens heeft behoefte aangeraakt te worden. Dat gebeurt natuurlijk bij seksualiteit. Dat is bij het stel dik in orde, maar ze verbazen zich er wel over dat op een zeker moment het tongzoenen verdwijnt. Na de dood van Jean krijgt Carolien op den duur 'huidhonger'. Bij één van de dates lukt het haar die voor even te stillen.

Dood van een geliefde

Jean is de grote liefde in het leven van Carolien. Hij komt om bij een ski-ongeval.

Dierenliefde

Carolien wil graag een hond en en een grote. Jean wil dat niet, maar geeft toch toe, omdat hij Carolien er een plezier me kan doen. Carolien is gek op de hond Guus (50 ! kilo), maar na de dood van Jean leeft hij ook niet erg lang meer. Hij sterft relatief jong..

Kinderwens

Jean heeft een kinderwens, Carolien niet. Toch wordt ze zwanger, wat ze haar: het duurt te lang en ze is niet mooi zwanger. In september 2015 wordt Lucas geboren.

Ongelukken

Jean komt om door een 'stom' ongeval . Hij valt in een gletsjerspleet in Zwitserland.

Motto

"Baby when I met you there was peace unknown
I set out to get you with a fine tooth comb
I was soft inside
There was something going on
You do something to me that I can't explain
Hold me closer en I feel no pain
Every beat of my heart
We got something going on."

(Island in the stream) 
Een song van The Bee Gees maar ook van Dolly Parton en Kenny Rodgers.

De inhoud past mooi bij deze liefdesgeschiedenis. 

Trivia

De schrijfster heeft haar vriend Jean Michel verloren, omdat hij bij een ski-ongeluk om het leven kwam.

Titelverklaring

Op blz. 106 vraagt een van de buurtkinderen aan Carolien, wanneer dat heeft gehoord van de dood van Jean: "Doet sneeuw veel pijn?" 

Structuur & perspectief

De roman over deze verdrietige liefdesgeschiedenis wordt  onderverdeeld in 69 korte hoofdstukjes met een titel. De hoofdstukken lijken wel op columns en dat is niet vreemd want Carolien Spaans is een columniste in bijv. tijdschrift Jan. 

Ze doet haar verslag over de liefde voor Jean en de dood van hem in de ik-vorm. Ze wisselt daarin o.t.t. en o.v.t af. 

Decor

Carlien vertelt de geschiedenis van haar  liefde voor Jean vanaf het moment dat ze hem leert kennen in een disco tot twee jaar na zijn dood door een ski-ongeval. Het ongeval vindt plaats in april 2016. Het laatste hoofdstuk is  dus in april 2018. De eerste ontmoeting vindt plaats in 2009.

Carolien woont eerst in Amsterdam, maar ze verhuist als ze een relatie krijgt met Jean naar Haarlem waar hij een huis heeft.  Het ongeluk gebeurt in Zwitserland. (Zermatt) 

Stijl

Hoewel het boekje over de dood van een geliefde gaat, is de stijl in veel hoofdstukjes toch ook humoristisch en ironisch. Je herkent in die stijl echt die van een columniste. Dat maakt het verhaal  heel aardig om te lezen. Welke rare dingen je kunnen overkomen als je met dit soort leed wordt geconfronteerd (bijv. het raadplegen van mediums, het maken van afspraken met nieuwe mannen - de dates.- en met wat voor rare mannen je dan wordt geconfronteerd)  Ze maakt spaarzaam gebruik van metaforen en meestal zijn die kort en herkenbaar.

Kortom, gemakkelijk en leuk om te lezen. Prima voor scholieren.

Slotzin

Toen werd ik wakker. Mijn hart barstte van de liefde en van de pijn, maar ik was ook blij dat je eindelijk even had gezien. Dit boek was niet het plan geweest, maar het is voor jou. Laat maar weten wat je ervan vindt.

Beoordeling

Mooi beschreven proces van rouwverwerking. Stijl is die van een columnist en die schrijft natuurlijk heel herkenbaar. Werd genomineerd  voor de "Hebban Debuutprijs 2019."

Recensies

"Met de vraag uit de titel wordt Spaans al drie jaar geconfronteerd: doet het veel pijn om in een gat te vallen en bedekt te worden met een pak sneeuw? Is dat pijnlijker dan alleen achterblijven? Het antwoord op die eerste vraag zullen we nooit te weten komen, tenzij ons hetzelfde overkomt als Jean. In de tweede vraag krijg je inzicht door deze roman. Doet sneeuw pijn is een boek dat pijn doet, op een goede manier." https://www.hebban.nl/rec...neeuw-pijn

"Geleidelijk aan krijgt Carolien de grip op haar leven terug, maar komt telkens tot de conclusie dat "het nog niet kan of nog niet mag". Ook vragen over als Jean er nog wel was geweest komen voorbij: "Zouden we van elkaar zijn afgedreven? Dobberend op een eiland van ons eigen gelijk, onze eigen wensen en dromen? " Carolien Spaans stelt zich hierbij heel kwetsbaar op; zij laat haar gezicht zien, lachend, huilend, hard, lief en vooruitstrevend, maar wordt hier af en toe genadeloos in gekwetst en dat weet zij pijnvol, maar zeer mooi neer te zetten in tekst....!" https://www.hebban.nl/rec...neeuw-pijn

"Kippenvelmomenten heb ik gehad tijdens het lezen. Het is een persoonlijk verhaal dat mij raakte. De herkenning van haar ik-zijn bij mijzelf. Het is zo persoonlijk beschreven. De schrijfstijl is puur, cynisch en leest makkelijk. Ik wilde blijven doorlezen. Ik had verwacht dat het verhaal meer zou draaien om het overlijden en de rouwverwerking, maar het geheel klopt gewoon. Het vertelt wie Carolien Spaans is en dit vormt dit verhaal. Het is compleet. " https://www.hebban.nl/rec...neeuw-pijn

"Met Doet sneeuw pijn laat Carolien Spaans zien wat voor een sterke getalenteerd vrouw ze is. Dat ze kon schrijven wisten we natuurlijk al doordat ze ook columnist is. Maar dat haar eerste boek zo sterk is geworden ondanks dat het niet makkelijk kan zijn na het verlies van haar man. Daar kan ik en ik denk veel andere lezers alleen maar bewondering voor hebben. En ik hoop dan ook dat dit niet haar laatste boek gaat zijn. In het kort gezegd een indrukwekkend mooi geschreven boek vol liefde, verdriet en humor die ik alleen maar aan iedereen kan aanraden." https://www.chicklit.nl/b...neeuw-pijn

"Hoe zeer ik ook onder de indruk ben van Spaans verhaal en verdriet, en ik menigmaal m’n tranen heb moeten wegslikken, hield ik minder van Doet sneeuw pijn dan ik zou willen. Dit komt doordat de hoofdstukken behoorlijk kort zijn en, zeker na Jeans overlijden, af en toe wat hak op de tak aanvoelen. Het is soms bijna een samenraapsel van momenten, die op een column-achtige manier verwoord en achter elkaar geplakt zijn. Op de één of andere manier zorgde dat voor een afstand. Alsof Spaans de ergste pijn en verdriet toch ergens achterwege heeft gelaten en deze alleen voor zichzelf wilde houden. Wellicht is het haar journalistieke achtergrond; het verhaal is belangrijker dan de emotie. " https://www.leesje.nl/rec...en-spaans/