Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2019
- 216 pagina's
- Uitgeverij: Lebowski
Flaptekst
Ieder mens heeft ten minste één verhaal dat zegt: dit ben ik. Dit is het verhaal van mevrouw Stevens. Tegenwoordig slijt ze haar dagen in een flat, terwijl de spinnen in haar hoofd alles langzaam wegvreten wat haar dierbaar was. Maar ooit was ze een bevlogen lerares die besloot op te staan tegen het onrecht dat haar werd aangedaan door de demonische schooldirecteur Pauwels. Uit alle macht probeert haar zoon deze geschiedenis om te smeden tot een heroïsche tragikomedie, voordat die voorgoed met haar verdwijnt.
Eerste zin
Ik heb lasagne meegebracht. Meestal arriveer ik rond het middaguur, zodat we samen kunnen lunchen, en ze in principe nog niet meer dan één glas gedronken heeft.Samenvatting
Proloog
De ik-verteller Hans bezoekt zijn dementerende moeder. Hijzelf woont in Amsterdam, zijn moeder in een appartement in Antwerpen. Als hij de avond na het bezoek weer in Amsterdam thuiskomt, voelt hij zich niet prettig.
Deel I
Enkele jaren geleden heeft Hans gemerkt dat zijn moeder steeds vergeetachtiger werd. Toch neemt hij niet zo vaak contact met haar op. Hij gaat ter gelegenheid de Antwerpse toneelvoorstelling van zijn eerste boek met zijn vrouw en twee dochters bij haar op bezoek. Ze wil echter niet meer mee naar de voorstelling. De moeder die gek is op de twee meisjes, gaat erg achteruit. Hans wil daarom een portret van zijn fiere moeder uit het verleden schetsen.
Deel II
Hij roept een fictieve moederfiguur in het leven die een man heeft die haar'gelukkig maakt' en één zoon. Deze mevrouw Stevens is godsdienstlerares en heeft een conflict met Pauwels, haar directeur, omdat hij al zes maanden geen salaris heeft uitbetaald. Hij zetelt in het souterrain van de school en ze is de enige van het personeel die hem durft aan te spreken. Maar de arrogante kwast wimpelt alles af en verzint smoes op smoes om haar maar niet te betalen.
Er zit hem waarschijnlijk iets dwars uit het verleden. De vader van mevrouw Stevens en die van de heer de heer Pauwels kenden elkaar uit de oorlog. Stevens was basisschooldirecteur en Pauwels (eerst leraar op die school) ging later in de oorlog voor de Nationale Voedselverstrekking werken. Hij was een echte ambtenaar. In de oorlog zorgde Stevens voor een iets 'illegalere' voedselverdeling in het dorp. Zelfs de jonge mevrouw Stevens speelde daarin een rolletje. Evenals de latere premier van België, Lindeman.
Die Lindeman roept ze zelfs te hulp als Pauwels weer niet meewerkt. Lindeman schrijft een brief aan de directeur die blijkbaar tot gevolg heeft dat er wel betaald wordt.
Op een schoolfeest erna wordt mevrouw Stevens door de directeur bij het schoonmaakpersoneel aan een tafel gezet, maar sterk als ze is, gaat ze zelfs alleen op de dansvloer staan. Ze laat zich weer gelden.
In het dagelijkse leven van de dementerende moeder krijgt ze steeds meer problemen. Ze maakt een lelijke val, waardoor ze een paar weken in een verzorgingstehuis moet worden opgenomen, maar ze keert toch weer terug naar haar appartement. Ze drinkt ook weer haar wijntje (met alcohol) en ze rookt. De verteller Hans vraagt zich nu ook af, waarom hij haar dat niet zou moeten gunnen. Als je 82 bent en dementeert, waarom zou je het drinken van alcohol dan nog laten?
Deel III
Hans bezoekt het appartement en zijn moeder zit nu definitief in een verzorgingstehuis. Het appartement moet leeg geruimd worden, hij vindt haar dagboek en leest er wat aantekeningen uit, maar dat vindt hij toch niet erg netjes. Hij filosofeert er een beetje op los, wat herinneringen eigenlijk voor iemand betekenen en en op welk moment je eventueel helemaal vergeten bent.
Weer wat later krijgt hij het bericht dat zijn moeder overleden is. Hij heeft nu wel een schuldgevoel, omdat hij in het verleden toch lang niet altijd veel contact heeft gezocht.
Als hij een keer thuiskomt en op zijn balkon een glas wijn drinkt en weer rookt, ziet hij haar ineens bij zich staan, als het ware uit de 'doden opgestaan'. Hij had haar meer moeten bezoeken, dan was ze waarschijnlijk nu niet naar hem op zoek gegaan. Als hij zichzelf schuld bekent, is het beeld ineens weg.
Lamento voor mevrouw Stevens. (epiloog)
De wereld is leeg zonder mevrouw Stevens. Er zijn toch mensen die haar gaan missen: o.a de verkoper van de wijn, de bankbediende, de pastoor van de parochie. Een droevig lied (een lamento) voor haar.
Personages
Hans
Hans, (de echte voornaam van Ivo Victoria) is een aardige zoon voor zijn moeder. In het verhaalheden is hij ongeveer 47 jaar. Hij is schrijver en naar Amsterdam verhuisd om carrière te maken in Nederland. Hij bezoekt met enige regelmaat zijn moeder, maar vindt dat achteraf toch te weinig, waardoor hij een schuldgevoel heeft. Hij wil een monument voor zijn moeder maken en doet dat in de persoon van mevrouw Stevens die hij eigenschappen toekent van zijn moeder. Daarnaast is hij bezorgd om zijn aftakelende moeder. Wel vraagt hij zich het nut af van het familieverbod aan haar om echte wijn te drinken. Verdrietig is hij als ze sterft: zonder haat en nijd, zonder wraak of rancune. De verhouding is altijd wel goed geweest.
Moederke
De moeder is nog steeds een echte Vlaamse. Ze raakt vergeetachtig en dat is op zich ontluisterend. Ze wil steeds minder, is ook steeds banger voor apparaten ed. De verteller schetst een dapper beeld van zijn moeder in de persoon van mevrouw Stevens. Zijn moeder is een paar jaar voor de oorlog geboren en ze is nu 82 jaar. Ze is ongeveer drie jaar aan het dementeren. Als ze dood is, is de wereld toch leeg zonder haar.
Quotes
"Thuisgekomen trek ik een blikje bier open, en nog een, en rook een sigaret op het balkon, en nog een. en staar naar haar foto aan de muur, stilletjes hopend dat ik zal zien hoe het ongrijpbare zich voltrekt, waarna ik me schaam omdat ik weet dat het niet de drank is die haar verwart en haar uiteindelijk uit zal wissen, maar de eenzaamheid en het verstikkend trage verglijden van de tijd." Bladzijde 13
"Dat was de definitie van wie ik geworden was: een volwassen man die zijn moeder niet belde, zonder goeie reden, zonder jeugdtrauma. zonder ooit een ruzie te hebben gehad die over iets wezenlijks ging. Geen haat, geen nijd, geen rancune, geen jaloezie." Bladzijde 25
"Ik bedacht ze langzaam een vreemde vrouw in het lichaam van mijn moeder aan het worden was. Ze ging verzitten, wees mijn oudste dochter aan en zei: "En gij, gij hebt toch pianoles."" Bladzijde 41
"Pas toen die kleine jongen groot genoeg werd om alleen naar school te gaan, besloot ze haar oude beroep weer op te nemen, zij het dat ze tot een kleine carrièreswitch overging. Ze werd godsdienstlerares." Bladzijde 49
"Zelfs van het bombardement wist ze enkel van horen zeggen, afgezien van de trillende minuten onder de trap zonder goed te begrijpen wat er gebeurde, verlangend naar haar wiebelende boekentasje. Ze had de dood niet gezien, met dank aan het overhemd van vader,...." Bladzijde 102
"En op een dag dooft die geschiedenis uit en wat er overblijft is het beeld van ons zoals het ooit, op een langgerekt moment is gestold in de hoofden van de anderen, en zo worden wij bewaard." Bladzijde 210
Thematiek
DementieHet is duidelijk dat een van de thema's de ziekte van Alzheimer is. De moeder van Hans, de verteller is de laatste jaren steeds vergeetachtiger geworden., Ze hebben echter niet zo heel veel contact. In dit verhaal wil de verteller een beeld scheppen van een sterke vrouw met een eigen wil. Hij schept daarom in zijn verbeelding het personage mevrouw Stevens. Maar ook houdt hij het aftakelingsproces van zijn moeder in de gaten. Mag ze nu wel of geen alcohol? Ze valt en wordt een paar weken opgenomen. Later wordt ze definitief opgenomen en uiteindelijk sterft ze. Daarna heeft de verteller een schuldgevoel dat hij haar niet vaker heeft bezocht.
Moeder-zoonrelatieNauw verbonden aan het thema is de relatie moeder-zoon. Die relatie is overigens best goed geweest. Alleen omdat de verteller in Amsterdam is gaan wonen, is het contact wat minder geworden. Ze bellen iedere maandagavond met elkaar, maar dan wordt er niet zo veel zinvols gecommuniceerd. Hij bezoekt haar niet zo veel. Daar heeft hij later spijt van. maar er is nooit sprake geweest van haat, of nijd, ruzie of rancune. Hoe zal hij zich zijn moeder herinneren? Dat probeert hij door het beeld van mevrouw Stevens te creëren.
Motieven
De dood
De moeder van de verteller lijdt aan Alzheimer. Ze gaat uiteindelijk naar een verzorgingstehuis, maar dan komt het telefoontje van de broer van de verteller dat ze overleden is.
Schuldgevoel
Na de dood van zijn moeder heeft de verteller een schuldgevoel. In de laatste jaren van haar leven heeft hij haar eigenlijk te weinig bezocht.
Alcoholgebruik
De moeder drinkt graag een wijntje, een Bergerac. maar de familie vindt het beter als ze wijn met 0.0 % drinkt. Ze kopen een goedkope maar smakeloze wijn (Vintense) voor haar. De zoon wil haar in het laatste deel van haar leven echter weer gewone, goede wijn schenken en haar zelfs een sigaret laten roken. Wat maakt het uit als je 82 jaar bent en dementeert?
Schoolleven
Mevrouw Stevens is godsdienstlerares en vecht een strijd uit met haar directeur om de uitbetaling van haar salaris. De vader van mevrouw Stevens was zelf directeur van de school in de Tweede Wereldoorlog. Hij redde zijn dochter bij een bombardement op de school. De vader van de latere directeur was ook leraar o[p die school, maar ging in de oorlog voor de Nationale voedseltransporten werken.
Tweede wereldoorlog
Mevrouw Stevens heeft de oorlog meegemaakt. Ze heeft dankzij haar vader een bombardement op de school overleefd. Haar vader en de latere premier van België Lindeman hebben tijdens de oorlog voor een illegale en creatieve verdeling van voedsel (vooral groenten en fruit) gerealiseerd. De jonge mevrouw Stevens speelde zelfs een klein rolletje daarin. De vader van het hoofd van de school Pauwels werd na de oorlog verraden, omdat hij waarschijnlijk iets te nadrukkelijk de wensen van de vijand had gerespecteerd. Hij heeft een tijdje vast gezeten en dat is mogelijk een motief voor het gedrag van Pauwels als directeur van de school.
Wraak
Het is mogelijk een wraakmotief dat directeur Pauwels mevrouw Stevens zes maanden lang geen salaris uitbetaalt. De suggestie is dat vader Stevens vader Pauwels na de oorlog erbij gelapt heeft.
Herinnering
In de stukken over de dementerende moeder komt heel vaak het motief van de herinnering voor. Wat kunnen we ons later van gewone mensen herinneren en op welke manier doen we dat? Het is niet in de laatste plaats daarom dat Hans een monument voor zijn moeder wil oprichten, die het in haar leven durfde op te nemen van mensen die onrecht deden.
Fictie en werkelijkheid
Er is steeds twijfel bij de verteller over wat precies de gebeurtenissen zijn. Wat is fictie en wat is feit? De schrijver kan het zich allemaal niet heel precies herinneringen en vult dus het beeld dat hij van zijn moeder heeft aan in zijn fantasie. Nu is dat trouwens bijna altijd het geval bij herinneringen. Laat drie mensen over een door hen waargenomen gebeurtenis terug vertellen en er komen drie verschillende versies van de gebeurtenis tevoorschijn.
Motto
"Pursue one goal your whole life, and make sure it's unattainable."
(Henry Moore)
(Streef een doel in je hele leven na en zorg ervoor dat het onbereikbaar is)
Titelverklaring
De titel komt twee keer letterlijk in de tekst voor. De moeder van de verteller heeft een agenda om dingen niet te vergeten. Hij leest in haar agenda."(Blz. 94) "Op de zaterdag dat we met mijn broer en zussen hebben afgesproken in haar appartement voor een gezamenlijk etentje, heeft ze geschreven: "Alles oké."
Op blz. 145 staat de titel er weer," "Dat het enige wat ze een keertje niét noteert, juist is wat ze vergeet. Maar, zo stelt ze tevreden vast, daar staat wel glashelder genoteerd: Alles is oké. Zodus. Daarbij: zij is er toch altijd?
Wanneer de moeder gestorven is, dwaalt de verteller door haar appartement. Hij vindt in een la haar dagboek. Hij bladert erin.Het is een eenvoudig schoolschrift. De laatste notities van zijn moeder dateren van drie jaar ervoor. Een aantal keren wordt er een afspraak genoemd. Daarachter het woord Oké,
Structuur & perspectief
De verteller noemt zich Hans. Dat is de echte voornaam van Ivo Victoria. Hij is in 1971 geboren, net als de verteller, Er is hier sprake van een autobiografische roman, die vooral de aftakeling van de moeder door Alzheimer beschrijft en de manier waarop haar zoon dat proces gadeslaat.
Maar er is ook een andere verhaallijn, die van Mevrouw Stevens. Dat is een fictieve figuur, waar de verteller het beeld van zijn moeder overheen plakt. Het is in dat deel II van de roman het beeld van een sterke vrouw die een conflict uitvecht met haar schooldirecteur. Ze heeft dat verhaal vaak aan de eettafel aan man en kind vertelt. In deze fictieve lijn is er maar één kind, een zoon. In dit deel gebruikt de verteller overwegend de o.v.t.
In deel I (het bezoek aan zijn dementerende moeder) en deel III (na de dood van zijn moeder) wordt voor het grootste deel in de o.t.t verteld.
Helemaal aan het eind is er nog een soort epiloog. "Lamento voor mevrouw Stevens." Lamento is het Italiaanse woord voor 'Klaagzang." Mevrouw Stevens is er niet meer en de wereld is leeg zonder haar.
Decor
Er zijn twee belangrijke decors. Het verleden van de verteller en de geschiedenis van de mevrouw Stevens speelt zich af in Vlaanderen. Het dorp ligt in de buurt van Antwerpen. Daar bewoont de moeder van de verteller nu een appartement.
Het decor van de zoon is Amsterdam. Hij is er 17 jaar geleden naar toe gegaan om naam te maken als schrijver.
Tijd
De zoon is in 1971 geboren. Zijn moeder is in 1936 geboren. Als schoolkind heeft ze een bombardement op de school overleefd. Als ze later Alzheimer heeft en de verteller haar bezoekt, is ze 82 jaar. Dat houdt in dat het verhaalheden in 2018 speelt. Dat klopt ook als de moeder ergens tijdens een bezoek aangeeft dat de zoon 47 jaar is.
Het verhaal van mevrouw Stevens en haar conflict met het hoofd van de school over achterstallige salarissen, speelt in 1983. Wanneer ze op een schoolfeest in haar eentje op de vloer gaat dansen, schat de verteller dat deze vrouw die hij zelf in het leven heeft geroepen, 47 jaar, moet zijn. Niet toevallig die leeftijd die hij op dat moment van schrijven zelf heeft. Zo grijpt de geschiedenis mooi in elkaar.
Stijl
De stijl in deze persoonlijk getinte roman is erg mooi.
Ivo Victoria schrijft fraaie metaforen, verwijst in subtiele zinnen soms naar de Bijbel dan weer naar andere literatuur. ("Maar tussen droom en daad stonden in die tijd met name afkomst en wat de buren ervan zouden vinden in de weg" - blz. 78 directe verwijzing naar Willerm Elsschot)
Soms zijn zinnen lang, maar ontsporen niet. De dialogen met zijn moeder zijn juist kort en scherp.
Zijn moeder hanteert nog een sappig Vlaams taaltje. ( "ik zijn niet in mijn talloor- blz 11,32) (Zoeteke, venteke ), (kapoen- 39) (Gij zwanst zeker -155) (ambetant -165 = irritant)
Enkele voorbeelden van fraaie metaforen:
(blz. 57) "Eenmaal tijdens de ochtendpauze, wanneer hij op het schoolplein met de handen op de rug door de bruisende zee van kinderen waadde, die als vanzelf voor hem opensleet."(ook nog een impliciete verwijzing naar Mozes)
(blz. 84) "Als ze nu de strijd uit de weg zou gaan, zou niets ooit veranderen. Ze zou stollen. Ze zou zichzelf opsluiten in een cocon van beton die haar lichaam zou worden."
(blz. 143) "Haar lijf blijft het doen. Een oldtimer waarvan de motor roest en rochelt, de uitlaat loslaat en vonken uit het asfalt slaat en de wielen kaduuk hun rondjes draaien, maar: hij blijft rijden, op de een of andere manier."
(blz. 179 ) "De alzheimer heeft zich achter haar ogen verscholen. heeft zich lafjes teruggetrokken- zoals de slangen in de muren- en zich vermomd in normale gedragspatronen voor iemand van tweeëntachtig."
Opvallend is ook dat mevrouw Stevens steeds over haar echtgenoot spreekt als "de man die haar gelukkig maakte."
Slotzin
Leeg, de wereld is leeg zonder mevrouw Stevens. Het is een leegte die veel groter is dan wat haar ooit heeft gevuld.Beoordeling
"Alles is oké'is een prachtige en liefdevolle roman van een zoon voor zijn moeder. Hij beschrijft het aftakelingsproces en voelt zich daarna ook nog schuldig omat hij haar toch nog te weinig bezocht heeft. Toch is het boek een een eerbetoon aan zijn moeder, want hij ziet haar als de dappere mevrouw Stevens.
Er komen natuurlijk wel steeds meer boeken over Alzheimer en dementie.
Maar 'Alles is oké' kan zeker wedijveren met Berlefs 'Hersenschimmen." Ivo Victoria heeft een fijne leesstijl met fijne metaforen. Hij is op zijn best als hij op een 'kleine manier'pver zijn eigen leven en dat van zijn familie schrijft.
Boek is op een literatuurlijst goed te combineren met o.a.
Erwin Mortier - Gestameld liedboek
Bernlef - Hersenschimmen
Marina Offerman- Voorheen mijn moeder
Hugo Borst - Ma (bundel verhalen over zijn moeder )
Renate |Dorrestein- Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor
Recensies
"Is het verzonnen? Is het echt? Als het maar waarachtig is, geeft Victoria zelf het antwoord. Dit is hoe hij zijn moeder wil zien. Als lezer worden we telkens van dat heldhaftige verleden teruggebracht naar haar gekrompen versie in het heden, iemand die krampachtig grip probeert te houden op haar leven. Dat ze inmiddels een schim is van wie ze was, beschrijft hij ook, met de nodige (zelf)spot. Moeder, die graag naar de winkel aan de overkant liep om goedkope Bergerac te kopen, wordt bestraffend toegesproken en aan de ‘Vitense’ gezet, alcoholloos bocht, terwijl de schrijver zichzelf steeds vaker met blikjes bier en sigaretten op zijn balkon aantreft…" https://www.ncrvgids.nl/r...-victoria/
"Zo gaat dit boek in feite over drie personages, de oude moeder van de schrijver, de gereconstrueerde jonge moeder en de schrijver zelf, en is het in zekere zin ook een roman over het biografisch schrijven. Wat vertel je en wat laat je achterwege, waar grijp je in, waar fantaseer je? Je kunt je afvragen of het wel helemaal klopt, zo’n lyrisch, poëtisch boek over zoiets naars en onthutsends als alzheimer maar het antwoord van Ivo Victoria lijkt me duidelijk. Het klopt, het is een soort literaire mantelzorg." https://www.trouw.nl/rece...~bbbc133b/
"Alles is oké zou je kunnen lezen als Ivo Victoria’s afscheid van zijn moeder, hoe ze steeds verder wegzonk in de dementie tot ze onbereikbaar was geworden voor haar zoon, maar het is ook meer. Door de alzheimer van zijn moeder begon de schrijver meer en ander contact te hebben met haar. Enerzijds vervaagde ze, schrijft hij, maar tezelfdertijd doemde ze ook op. En hoe meer hij van haar zag, hoe meer hij van haar ging houden." https://deleesclubvanalle...es-is-oke/
"In Alles is oké wordt een interessant idee uitgewerkt, verleden en heden overlappen elkaar en het thema van de dementie is op een heel mooie manier aanwezig in de roman. Toch mist er hier en daar overtuiging in het verhaal dat het hoofdpersonage rond zijn moeder vertelt. Het lijkt of de hybride vorm van de roman, deels herinnering of memoire, deels fictie, zichzelf hier in de weg zit, waardoor het boek allebei net niet is." https://www.hebban.nl/art...o-victoria
"Alles is oké wijkt vooral af van andere moederboeken door de constructie. Het vervlechten van het verhaal van mevrouw Stevens met dat van moederke is een vondst en het werkt heel goed. Het verhaal over mevrouw Stevens is ook goed verteld: je wilt weten hoe haar strijd met de directeur verloopt en Victoria last op spannende momenten (vlak voordat ze de deur van de directeurskamer opent bijvoorbeeld) vertragingen in om de spanningen hoger op te voeren." http://teunisbunt.blogspo...toria.html
"Als lezer leef je helemaal mee. Je voelt de wanhoop, het verdriet. Kon ik er in het begin een beetje moeilijk inkomen, tegen het einde kon ik niet meer stoppen met lezen en zat ik met dik kippenvel en een brok in mijn keel verder te lezen. Dit komt omdat je voelt hoe de zoon steeds machtelozer vecht tegen alles wat zijn moeder overkomt. De Alzheimer neemt steeds meer van het leven van zijn moeder af. Niet alleen haar hoofd maar uiteindelijk ook haar lichaam laat haar in de steek. Een lot waarvan je hoopt dat het nooit jouw moeder zal overkomen. Deze gedachte maakt de lezer persoonlijk betrokken. Wanneer je je dit realiseert en je kunt genieten van de bijzondere schrijfkunst van de schrijver, dan kun je niet anders dan dit boek met 5 sterren beoordelen" https://indeboekenkast.co...es-is-oke/
Geschreven door Cees

Ik heb verreweg het grootste deel van mijn leven voor de klas gestaan. Eerst vijf jaar op een basisschool, daarna veertig jaar op diverse scholen voor voortgezet onderwijs: havo en vwo, onder- en bovenbouw. Leraar Nederlands zijn vond ik veel leuker dan directielid spelen. De laatste jaren was ik conrector. In 2004 begon ik aan mijn eerste boekverslag voor scholieren.com. Dat is dus ruim twintig jaar geleden.
Ik vond het destijds mijn 'missie' om de vaak verouderde en 'afgezaagde' literatuurlijsten voor Nederlands te vernieuwen en mijn leerlingen kennis te laten maken met onbekende en / of jonge schrijvers. Lezen kan namelijk gewoon leuk zijn. Het is de taak van een docent om het lezen te stimuleren.
Docenten kunnen je met het aanprijzen van aantrekkelijke en/of spannende boeken enthousiast maken. Passages die interessant zijn, kun je voorlezen in de klas. Kort vertellen waarover een boek gaat, kan ook een stimulans voor je keuze zijn. En vergeet niet dat je van je medeleerlingen ook kunt horen welk boek ze (erg) leuk gevonden hebben. Dat is vaak de beste manieren om te weten te komen of een boek aantrekkelijk is. Hoewel smaken altijd blijven verschillen..
Ik heb tot nu ( 1 juli 2025) 1530 boekverslagen gemaakt, waarvan vrijwel de meeste Zeker-Weten-Goed-verslagen zijn. Er staan de laatste jaren aan het einde van het verslag vragen over de inhoud en de structuur, zodat je kunt controleren of je je het boek in grote lijnen begrepen hebt.
Bij Scholieren.com probeer ik zo veel mogelijk boeken van nieuwe schrijvers te bespreken. Elke maand ontvang ik boeken van diverse uitgeverijen die hun schrijvers uit 'hun fonds' onder de aandacht van de lezer willen brengen.
Ik hoop altijd dat de 'leraar Nederlands' het zijn leerlingen toestaat om de wat minder bekende of zelfs beginnende schrijvers op de leeslijst te accepteren.
Lezen kan leuk zijn, maar boekverslagen maken doe je meestal niet voor je lol. Ikzelf vond dat vroeger namelijk helemaal niet leuk. Ik kocht in die tijd daarom ook alle uittrekselboeken van alle talen. (Bijvoorbeeld Literama (Ne), Aperçu (Fa), Survey (En), Der Rote Faden (Du). En als ik heel eerlijk ben, heb ik ook wel eens uit tijdgebrek alleen met een boekverslag een mondeling tentamen gedaan. Maar dan voelde je je toch niet altijd op je gemak. Nu maak ik zelf al jaren boekverslagen voor scholieren.com.
Nog een welgemeend advies: wees verstandig en lees altijd het boek. Dan kan een boekverslag op scholieren.com een prima geheugensteun voor je mondeling zijn.
En geloof me, docenten kunnen vanwege tijdgebrek echt niet alle boeken lezen die jaarlijks verschijnen; zij raadplegen daarom ook wel de boekverslagen die scholieren.com aanlevert. Daar is natuurlijk helemaal niks mee.
Waarschuwing van mijn kant : Pas op met het opvragen van verslagen via Chatgpt. Ik heb verslagen gelezen waarin pertinente onjuistheden staan.
REACTIES
1 seconde geleden