De Actaeone

De Actaeone

Voorspoedige jacht

Op een middag sprak een uitstekende jager zijn kameraden zo aan: 'Mannen, de netten en speren zijn al nat door het bloed van wilde dieren. Aangezien de zon brandt en de dag voldoende gunstig was, zullen we morgen weer aan het werk gaan. Beëindig het werk waarmee je bezig bent en neem de netten weg.' De mannen voerden de bevelen uit en onderbraken het werk. Maar de kleinzoon van Cadmus verliet de kameraden, want hij wou de streek verkennen. In dezelfde streek was de heilige vallei van Diana, waar een bron in een bosje klaterde. Hier was de godin van de bossen gewoon samen met haar maagdelijke nimfen* hun ledematen aan het overgieten met koel water.
Toen Diana zich daar toevallig waste, kwam Actaeon met onzekere stappen daarheen. Omdat de man was opgemerkt door de naakte nimfen vulden ze het hele bos met plots geroep, en bedekten de godin met hun eigen lichamen. Toch was de godin zelf groter dan hen en stak ze met haar hals uit boven allen; en de kleur van de purperen Dageraad verscheen op het gezicht van Diana omdat ze zonder kleren gezien was. Aangezien ze haar pijlen niet kon grijpen, schepte de gekrenkte godin water uit en sprenkelde het in het gezicht van de man terwijl ze deze woorden eraan toevoegde: 'Dadelijk is het aan jou toegelaten te vertellen dat ik gezien ben nadat ik mijn kleren had neergelegd, als je het zal kunnen vertellen.'
Ze dreigde niet meer, maar ze voegde een gewei van een hert toe aan zijn voorhoofd en maakte zijn hals langer en maakte het uiterste van zijn oren scherp; ze veranderde zijn handen in poten en bedekte zijn lichaam met een gevlekte huid; en angst werd toegevoegd.

Snelle vlucht...

De held van Thebe vluchtte en tijdens het lopen zelf verwonderde hij zich over dat hij zo snel was. Maar wanneer hij zijn gezicht en gewei in het water zag, wilde hij 'Arme ik!' zeggen, maar geen woord volgde. Hij zuchtte en tranen vloeiden over het gezicht dat niet het zijne was; slechts zijn geest was gebleven. Wat moest hij doen? Moest hij terugkeren naar zijn kameraden of zich verbergen in de bossen? De schaamte verhinderde dat hij zich verstopte, de angst dat hij terugkeerde.**
Maar terwijl hij twijfelde, zagen zijn honden hem: vol verlangen naar een prooi stormden ze vooruit over de rotsen en achtervolgden hun meester sneller dan de wind. 'Ik ben Actaeon, herken jullie meester!' trachtte hij te roepen, maar zijn woorden werden niet gehoord, de hemel weerklonk door geblaf. De honden maakten de eerste wonden in zijn rug, en weldra ontbraken er op zijn hele lichaam plaatsen voor wonden.
Hij kermde en vulde de bossen met droevige klachten.
Maar de kameraden vuurden als onwetenden de wilde troep aan, zochten hun leider voor het schouwspel en riepen de afwezige Actaeon. Hij wendde zijn hoofd tot die naam. Hij wou afwezig zijn, maar hij was aanwezig en hij wou de wilde daden van zijn honden zien, maar niet voelen. Deze omsingelden hun prooi, en nadat ze hun tanden in zijn lichaam hadden vastgezet, verscheurden ze hun meester, in de gedaante van een hert. Nadat het leven van Actaeon door zeer veel verwondingen beëindigd was, was de woede van Diana eindelijk verzadigd.

*Hypallage
Grammaticaal hoort virgineos bij artus, maar hier kan je het beter bij nymphis     vertalen.
** Andere mogelijkheid: De schaamte verhinderde het een, de angst het andere.

De Actaeon, Ovidius