Hero et Leander

Hero et Leander

De eerste ontmoeting

Op een feestdag stapte het meisje Hero voort door de tempel van een godin terwijl ze een betoverende glans op haar gezicht uitstraalde: de priesteres van Venus verscheen als nieuwe Venus. Leander was dadelijk buiten zichzelf door de schoonheid van het meisje. Hij beefde weliswaar in zijn hart, ging zwijgend vooruit en bleef tegenover het meisje staan. Met heimelijke knikjes draaide hij de ogen van het meisje naar zich toe. Maar terwijl zij zelf een aangename blik neerwierp knikte ze Leander toe met heimelijke knikjes. Uiteindelijk kwamen ze tegen de avond in het geheim samen bij de tempel. Zwijgend raakte Leander de roze vingers van het meisje licht aan: zij zuchtte hevig en alsof ze woedend was trok ze haar roze hand terug. Ze sprak zodanig woorden uit :'Gast, waarom ben je gek? Het past niet de priesteres van een godin te verleiden!' Wanneer Leander de boosheid hoorde, zei hij: Cupido die zijn boog spande verbond toch wel twee steden met een pijl? Oefen het werk van Venus uit zoals de priesteres van Venus.'

Een geheim plan

Maar nadat Hero hem had omarmd, antwoordde ze: 'Wij kunnen niet verbonden worden door een wettelijk huwelijk. Want het bevalt mijn ouders niet. Door hun raad woon ik in een toren bij de naburige zee. Daarom zal ik nooit genieten van de liefde, ik zal ongehuwd sterven!' Maar terwijl Leander Hero kuste zei hij: 'Meisje, ik vrees niet voor hoge golven, en niet voor tegenwinden, geen hindernis zal ware geliefden kunnen scheiden. s' Nachts zal ik de krachtig vloeiende Hellespont zwemmend overwinnen. Toon jij mij slechts een lantaarn vanuit de top van de toren. De ster van onze liefde zal mij leiden door de nachtelijke golven.' Zo spraken ze de plaats en tijd van hun nachtelijke liefde af. Ze gingen tegen hun zin door noodzaak uit elkaar, zij naar haar toren, hij naar de brede stad Abydus.

Liefde overwint alles

Dadelijk bracht de zwarte nacht slaap aan de mensen, maar niet aan de verliefde Leander: bij de kust van de zee wachtte hij op het licht van de lantaarn, de bode van hun huwelijk. Zonder getreuzel plaatste Hero het licht op de top van de toren, en terwijl ze het plaatste, smeekte ze met een bange stem: 'O winden, geef mijn geliefde een makkelijke oversteek.' Eerst beefde hij weliswaar op de kust, maar nadat hij zijn angst samen met zijn kleren had neergelegd, sprong hij van de kust en wierp zijn lichaam neer naar de zee. Nergens een stem, geen geluid kwam naar zijn oren, behalve dat van zijn zwemmende lichaam. En dadelijk nadat zijn armen afgemat waren bemerkte hij dichtbij het licht van de lantaarn: plots keerden zijn krachten geleidelijk terug en de golven schenen zachter dan ze waren geweest. Hoe dichter hij de kust naderde, des te meer moed Hero Leander gaf. Zelf daalde ze af naar de golven, waar ze haar vermoeide geliefde opving. Nadat hij zijn hele lichaam had afgedroogd in de slaapkamer, fluisterde hij in haar oor: 'Allerliefste schat, geen minnaar heeft ooit een meisje met zoveel liefde bemind!' Ze waren getrouwd, maar zonder koorddansen; het licht van fakkels verlichtte hun bed niet. Na de vreugde van de nacht zijn ze wenend uit elkaar gegaan; Leander ging tegen zijn zin terug naar de stadsmuren van Abydus terwijl hij omkeek naar de droevige Hero. Niet alleen die nacht kwamen de geliefde samen bij hun gewoonlijke plaats... Zo was Hero, zonder medeweten van haar ouders, overdag een maagd, s' nachts een gehuwde vrouw.

In liefde verenigd

Maar de vreselijke tijd van stormen kwam, waarin zelfs zeemannen wegvluchtten uit de onbetrouwbare zee. Gedurende zeven nachten stak Hero tevergeefs haar lantaarn aan, tevergeefs keek de droevige Leander naar de tegenoverliggende kust. Uiteindelijk kon hij het uitstel niet langere tijd uithouden. Hoewel een felle storm woedde, wierp hij zich toch in het midden van de branding nadat hij Venus en Neptunus had gesmeekt: 'Jullie allemaal die de liefde gunstig gezind zijn, spaar mij, terwijl ik naar mijn zeer zachte geliefde ga; dompel mij onder, terwijl ik terugkeer!' Maar die nacht stak Hero het licht van de liefde niet meer aan, maar van het lot: nadat de vlam was uitgedoofd overspoelden de zware stormen de arme jongeman met zeer hoge golven. Zolang het nacht was, bleef het meisje tot dan toe hopen, maar 's morgens bemerkte ze het lichaam van haar geliefde dat op de kust lag. Uitzinnig door verdriet scheurde ze haar kleren aan stukken en stortte zich halsoverkop van de toren. Zo is Hero wegens de dood van haar echtgenoot gestorven.

Hero et Leander, Ovidius