Simon (2004)

Kunstwerk

Inhoud

De patjepeeër Simon rijdt per ongeluk de ‘kaknicht’ Camiel aan. Met een grove manier van rijden, brengt hij Camiel naar het ziekenhuis. Vanaf het moment dat Camiel Simon vertelt dat hij homo is, begint hij te sarren, maar Camiel kan het goed hebben.
Vanaf dit moment worden de twee mannen goede vrienden. Simon is een typisch Amsterdam-Zuid figuur en Camiel een op en top kakkerige homo. Simon heeft zijn eigen coffeeshop en gaat vaak naar Thailand, waar hij zo zijn scharrels heeft en zelfs twee kinderen. Nadat Camiel in een dronken bui seks heeft gehad met de ‘vaste’ scharrel van Simon en hij hem dit vertelt, verhuist Camiel en zien ze elkaar lange tijd niet.
Na 12 jaar ontmoeten ze elkaar weer. Op een parkeerplaats rijdt Simon Camiel voor de grap bijna aan. Ze maken een kort praatje en tussen neus en lippen door vertelt Simon dat hij kanker heeft. Vanaf dat moment gaan ze weer veel met elkaar om.
Simon takelt steeds verder af en heeft gekozen voor een euthanasie. Het is gepland op 10 mei, na het homohuwelijk van Camiel. Na veel twijfels gaat het toch door. Het wordt een zeer sentimenteel moment. Ook de altijd zekere en brutale Simon is nu bang.
Simon pleegde euthanasie in bijzijn van zijn vrienden en kinderen. Camiel en zijn man adopteerden de kinderen.

Thematiek en interpretatie

Het belangrijkste thema van de film is dat vriendschap niets te maken hoeft te hebben met afkomst of vooroordelen. Simon en Camiel zijn volledig tegenovergesteld van elkaar, maar zijn toch heel goede vrienden. Camiel steunt hem dan ook heel erg, vooral in zijn laatste maanden.

Personages

Simon (Cees Geel): Grove hasjdealer. Hij is de hoofdpersoon, zoals de titel al voorspelt. Praat plat Amsterdams en ziet overal wel de humor van in. Hij is ongeschoold, maar zeker niet onintelligent.
Camiel (Marcel Hensema): Hij is de verteller van het verhaal. Een rasechte homo, zoals hij ook vaak van Simon te horen krijgt. In de tijd dat ze elkaar leren kennen (1988) studeert hij tandheelkunde. Die 12 jaar later is hij dan ook tandarts. Hij is erg geïntrigeerd door Simon.
Marco (Daan Ekkel): Goede vriend van Simon. Heeft met hem veel gereisd.
Sharon (Rifka Lodeizen): Kickbokster. In 1988 hartsvriendin (de vaste scharrel) van Simon. Later trouwt zij met de vroegere aartsvijand van Simon. Ook zij helpt hem met zijn ziekte.
Ellen (Eva Duijvestein): Bodybuildende hartsvriendin van Sharon. Werkt in 1988 in de coffeeshop van Simon en trouwt later met een dealer, van wie ze een kind heeft. Ze heeft een glazen oog met een ooglapje.
Joy (Nadja Hüpscher): Dochter van Simon. Zij kan het heel goed vinden met Camiel. Ze zit in het laatste jaar van het gymnasium en is trots op haar stoere vader.
Floris (Johnny de Mol): Vriend van Joy. Luie Amsterdam-Zuid jongen.
Nelson (Stijn Koomen): Zoon van Simon. Heeft dezelfde stoere kant als zijn vader. Plaagt zijn zus Joy regelmatig.
Bram (Dirk Zeelenberg): Partner van Camiel.
Gwen (Maria Kooistra): Hockeyster. Vindt Simon interessanter dan haar hockeyteam.

Het verhaal werd bekeken via Camiel. Op die manier en door hun eigen gedrag en manier van handelen leerde je de personages kennen.
Het verhaal speelt in 1988 en rond 2000. Er wordt veel gebruik gemaakt van flashbacks. Aan de kleding, omgeving, kapsels en gebruiksvoorwerpen (bijvoorbeeld de eerste mobiele telefoon, die toen nog niet eens echt mobiel was) kan je zien dat het eind jaren ’80 speelt. De tijd van rond 2000 is eigenlijk gewoon het nu. Er komen veel maatschappelijke kwesties naar voren (euthanasie, drugs, kanker, homohuwelijk, adoptie etc.)

Middelen

Het verhaal speelt zich grotendeels af in de coffeeshop van Simon (Amsterdam-Zuid), in Thailand, aan het strand, in Simons woning, in Camiels woning en in het ziekenhuis. In de coffeeshop hangt een ongure sfeer, alle mensen die er komen zijn Amsterdam-Zuid figuren, die dan ook zo praten. In Thailand staat vooral de rust centraal en in het ziekenhuis de angst om dood te gaan.
Van speciale belichting, muziek, geluiden of effecten was geen sprake. Maar in een scène werd er een speciaal effect gebruikt. Camiel rent naar huis op de dag dat Simon euthanasie gaat plegen, dit wordt in slowmotion gefilmd.

Camerawerk en montage

De beginscène is me het best bij gebleven. Die is in het jaar 2000 als Camiel Simon weer ziet, na 12 jaar. Simon vertelt dan heel droog dat hij kanker heeft, wat lang zo geestig niet is als hoe hij het meedeelt. Eigenlijk gaat de rest van de film over deze opmerking.
Het is een vrij simpele film op gebied van camerawerk en speciale effecten. De inhoud is beter dan het camerawerk, al passen rare camerastanden ook niet bij de film.

Kunstenaar

Regisseur
Eddy Terstall schreef en regisseerde in vijf jaar zes lange speelfilms. En dat terwijl hij nooit op de filmacademie heeft gezeten en aan de Universiteit van Amsterdam de studies sociologie en politicologie deed.

Zijn debuut was 'Transit´ en de daarop volgende film was´Walhalla´.
Met 'Hufters en Hofdames´ stapte hij van zijn gewoonlijke thematiek af (bv. Vluchtelingen). Deze film werd een succes en meteen tot eerste deel van zijn Jordaan-trilogie gebombardeerd. 'Babylon´, de opvolger van 'Hufters en Hofdames´, was daar het tweede deel van.

Acteurs

In de film speelt een aantal zeer bekende acteurs mee (staan allen genoemd bij personages). Floris en Gwen zijn bijvoorbeeld bekend uit Goede Tijden, Slechte Tijden. Ook Simon heeft hierin een gastrol gehad. Bram was onder meer te zien in de serie All Stars.

Context

Er wordt vooral gekeken naar maatschappelijke kwesties. De mensen uit Amsterdam-Zuid, die plat praten en hun eigen coffeeshopje runnen. Zonder echt te werken, verdienen zij goed en kunnen ze regelmatig op vakantie (zoals Simon naar Thailand). Ook het feit dat Simon in Thailand een vriendin heeft, bij wie hij twee kinderen heeft, is niet iets uitzonderlijks.
Ook komt het onderwerp homohuwelijken aanbod, waar men in Nederland vrij tolerant tegenover staat.
Dat Simon een ongeneeslijke ziekte heeft en voor euthanasie kiest, is tegenwoordig ook niet meer bijzonder. Men kan in Nederland in zulke omstandigheden zelf kiezen voor een vredige dood. Als een man in Thailand iets hoort van de datum 10 mei, waarop Simon de euthanasie gepland heeft, snapt hij niet dat iemand zijn zelfmoord plant. Zo zie je dat mensen in Nederland hier niet eens meer raar van op kijken, al blijft het een “discutabel” onderwerp en dit geldt ook voor het homohuwelijk.
Terstall heeft ook goed in zijn film laten zien, dat zelfs zo’n stoere man als Simon, wel eens bang is en gevoelig kan zijn. Ook zijn stoere zoon toont zijn emoties op de dag van de euthanasie.

Kijker

Ik vond het een zeer goede film. Het was eigenlijk constant lachen (vooral voor de pauze, erna ging het vooral over Simons lijdensweg en die van zijn omgeving). De platte en grove taal maakte alles nog net iets leuker. Het was alleen wel weer een typisch Nederlandse film, zonder enige duidelijke reden liepen er halfnaakte vrouwen rond en moest er natuurlijk minstens één seksscène in voorkomen. Maar het goede vond ik dat maatschappelijke problemen goed behandeld werden. Na de pauze werd je erg betrokken bij de gevoelens van Simon en zijn vrienden en familie. De laatste dag van zijn leven brengen ze met zijn allen door. Dit heeft iets heel zieligs en definitiefs over zich. Je voelt erg mee met de andere personages, zeker doordat Joy heeft geprobeerd haar vader over te halen geen euthanasie te plegen (wat haar ook gelukt was, maar anderen haalden Simon over om bij zijn eigen mening te blijven, dus ging het toch door).
Wat het ook erg gevoelig maakte, was dat de sterke, stoere Simon op een gegeven moment ernstig begon af te takelen en zelfs in bed plaste, waar hij zich ongelooflijk voor schaamde.
Aan het eind van zijn leven raak je heel nauw betrokken bij hem en zijn omgeving. Hij realiseert zich maar al te goed wat hem te wachten staat. Hij kan niet echt meer genieten en is best bang.
Ik vond het een realistische film, alleen niet het gedrag van Camiel tegenover zijn cliënten. Het was zeker lachwekkend, maar totaal niet gepast en waarschijnlijk.
Kortom, ik vond het een zeer goede, humoristische, maar ook ontroerende film. De benoeming Komedie/Drama was precies goed. Terstall is goed geslaagd in het uitwerken van zijn thema.