A Beautiful Mind (2001)

6. A Beautiful Mind is het verhaal over wiskundig genie John Forbes Nash Jr. Hij gaat studeren op Princeton. Nash houdt zich bijna zijn hele eerste jaar bezig met het verzinnen en uitwerken van een equillibrium. Na zijn studie op Princeton krijgt hij een belangrijke baan op een andere universiteit. Op een gegeven moment wordt Nash in het Pentagon een vraagstuk voorge-legd. Door al die voortdurend rondtuimelende cijfertjes en patronen in zijn hoofd knapt er een draadje en raakt Nash ervan overtuigd dat hij een gevaarlijke overheidsbaan heeft als codekraker in de Koude Oorlog. Nash gaat helemaal op in zijn geheime opdracht en dat zet zijn huwelijk onder grote spanning. Nash raakt steeds meer gestressd en is voortdurend bang voor de vijand. In elk persoon ziet hij Russische spionnen en van elke autodeur die dichtklapt schrikt hij. Nash draait op een gegeven moment helemaal door. Hij komt in een psychiatrische inrichting terecht waar de ziekte schizofrenie bij hem wordt vastgesteld. Dan wordt pas voor de kijker duidelijk dat Nash last heeft van waanvoorstellingen. Als kijker raak je even in de war over het verschil tussen realiteit en fictie. Het blijkt dat Nash al op Princeton aan de ziekte leed. Nash krijgt elektro- shocking om hem door zijn paranoïe crisis heen te sleuren. Als hij ontslagen wordt uit de inrichting is Nash een wrak door al de medicijnen. Hij is daardoor niet in staat om helder na te denken en kan dus niet meer werken en voor zijn gezin zorgen. Bovendien voelt hij zich erg beschaamd tegenover zijn vrienden. Zijn vrouw voelt hoe hij zich afsluit voor zijn omgeving en ook voor haarzelf. Zij heeft het erg zwaar en staat op het punt om in te storten. Als Nash stopt zijn medicijnen in te nemen lijkt alles weer opnieuw te beginnen. Zijn waanvoorstellingen komen terug en hij begint weer met het oplossen van codes en patronen. Zijn denkbeeldige vrienden komen weer terug. De situatie loopt totaal uit de hand als Nash zijn kind bijna laat verdrinken. Gelukkige kwam zijn vrouw er op tijd achter dat het weer raak was, zodat ze kon ingrijpen. Voor haar is dit de druppel die de emmer doet overlopen en ze wil hem in de steek laten. Nash krijgt echter een soort openbaring, waarin hij ziet hoe absurd hij bezig is. Hij gaat zijn vrouw achterna en vertelt dat alles wat hij ziet nep is. Dat hij het nu zelf ook door heeft. Dat hij zal gaan knokken om de ziekte te baas te worden, maar dan wel zonder medicijnen. Samen gaan ze het gevecht aan, volgens de doktoren een onoverwinbaar gevecht zonder de hulp van medicijnen. Nash keert weer terug naar Princeton omdat de stabiele omgeving hem goed doet en hem herinnert aan een gelukkige tijd. Dankzij zijn hoge intelligentie en de grote liefde van en voor zijn vrouw en kind, komt Nash er weer bovenop. Hij zal zijn waanvoorstellingen zijn hele leven zien, maar hij is in staat om ze te negeren. Hij gaat lesgeven aan Princeton. Jaren later staat hij in Stockholm waar hij de Nobelprijs in ontvangst neemt voor zijn equillibrium. Zijn dank-woord is geheel aan zijn vrouw gericht en dat maakt de hele diepere boodschap van de film duidelijk: liefde.

7. · Het verhaal wordt chronologisch verteld. Er zijn geen flash- backs. De hoeveelheid tijd waarin het verhaal zich afspeelt is ongeveer 60 jaar, vanaf het moment dat Nash gaat studeren tot de Nobelprijsuitreiking. Er is wel sprake van tijdverdichting. · Het verhaal speelt zich af in de Verenigde Staten, in New York, in de 20e eeuw als de Koude Oorlog uitbreekt.

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

8. De opbouw van de film is heel duidelijk. Het begint met een inleiding om Nash te leren kennen. Dat is tijdens zijn studie op Princeton. Hierna wordt de spanning opgebouwd, Nash komt door zijn werk voor de overheid in een gevaarlijke situatie terecht. Dan blijkt dat hij aan schizofrenie lijdt en alles wat je gezien hebt maar gedeeltelijk klopt met de werkelijkheid. Dat is het hoogtepunt van de film. Hierna volgt het slot, zijn strijd tegen zijn ziekte en de Nobelprijs voor zijn werk.

9. Het spel was dynamisch. Er werd goed geacteerd door de acteurs. Alles kwam heel realistisch en geloofwaardig over. Je kon je goed in leven, waardoor je erg met de personages meeleefde. Het spel was ontroerend.

10. Het thema van deze film is dat je met behulp van liefde alles kan overwinnen.

11. · De scène waarin Nash in het Pentagon wordt uitgenodigd om een mysterieuze code op te lossen is erg mooi. Je ziet hem helemaal op gaan in alle cijfers en letters en terplekke allerlei patronen en verbanden leggen. Hij vergeet zijn omgeving totaal. Het ziet er erg indrukwekkend uit, je kunt zien dat Nash bijzonder intelligent moet zijn. · De scène waarin Alicia ontdekt dat Nash weer aan waanvoorstellingen leidt. Ze is op een dag in de tuin de was aan het ophangen als ze een vaag radiosignaal hoort uit het bos achter hun huis. Ze vindt dit raar en loopt in de richting waar het radiosignaal vandaan komt. Het geluid komt uit een oude schuur. Als ze die schuur binnenstapt komt ze terecht in wereld van iemand die aan waanvoorstellingen lijdt. De schuur hangt vol met tijdschriften- en krantenknipsels en landkaarten. De vloer is bezaaid met aantekeningen, patronen, codes en een radio. Dit ziet er indrukwekkend maar ook beangstigend uit. · Een scène waarin Nash vecht tegen zijn waanvoorstellingen is ook erg mooi. Nash is teruggekeerd naar Princeton. Op een gegeven moment kan hij het even niet meer aan en begint in het bijzijn van de studenten tekeer te gaan tegen de denkbeeldige William Parcher. Hij roept en schreeuwt dat William toch niet echt is en dat hij hem met rust moet laten. Hij slaat om zich heen. De studenten zitten hem raar aan te kijken. Het was heel aandoenlijk om hem in het openbaar in gevecht met zijn geweten te zien. Het zag er echt zielig uit, ik had medelijden met hem.

12. · Het cameragebruik is normaal. Alleen als Nash in tijdschriften of kranten codes of patronen aan het zoeken was, zie je door zijn ogen de letters en cijfers oplichten en hem terplekke een verband leggen. Dat was erg leuk gedaan. Wat ook leuk gedaan was, waren de denkbeeldige personen die Nash wel en zijn omgeving niet zag. Dan keek de camera eerst door zijn ogen en zag je bijvoorbeeld zijn denkbeeldige kamergenoot in de kamer staan. Vervolgens keek de camera door de ogen van zijn vrouw en dan zag je alleen een lege kamer. · De montage is rustig. Er is niet veel beeldwisseling. Alleen tijdens spannende scènes is er veel beeldwisseling, als Nash bijvoorbeeld wordt achtervolgd door de vijand. Zo ontstaat er een onrustige sfeer, waardoor de spanning oploopt. · De belichting is erg veel gebruikt, bijvoorbeeld bij de scène waarin Nash een brief ging posten op een verlaten terrein, in een ongebruikte brievenbus. Toen was belichting erg belangrijk. Het bouwde de spanning op. · De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt is realistisch, dat past bij het verhaal. De omgeving is rustig. Alleen kom je er als kijker pas halverwege de film achter dat sommige locaties niet echt zijn, maar denkbeeldig. Vooral de denkbeeldige locaties zien erg best eng uit. · De kostumering past in de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. De personages dragen kleding die toen in de mode was. Het ziet er geloofwaardig en allemaal heel keurig uit. Zo is het ook met de rekwisieten. · De muziek speelde geen belangrijke rol. Er was geen opvallende muziek te horen.

13. Ik vond het verhaal wel goed. Het verhaal was af en toe spannend en je werd als kijker eerst voor de gek gehouden. Het is ook leuk om te weten dat het verhaal echt is gebeurd. Wat ik niet zo leuk vond was dat het verhaal op het laatst een beetje langdradig werd en dat er veel clichés in voorkwamen. Alles was keurig binnen de grenzen van morele waarden. Ook vind ik het jammer dat veel dingen over John Forbes Nash Jr zijn weg gelaten, zoals zijn homoseksualiteit en zijn buitenechtelijke kind. Als ze dan een biopic maken, moeten ze zich wel aan de feiten houden, vind ik. Ook is de schizofrenie in de film overdreven. Bovendien komt iemand die aan zo’n erge vorm van schizofrenie lijdt daar niet zomaar vanaf door veel liefde. Zelfs een genie niet. Ten slotte vond ik het niet zo leuk dat je de hoofdpersonen steeds ouder zag worden. Dat vond ik niet zo geloofwaardig overkomen.

14. Ik vond alle acteurs goed spelen. Ze speelden allemaal erg overtuigend en wisten hun personages goed neer te zetten. Ze hadden duidelijk allemaal een eigen karakter.

15. Alicia, ze is een mooie en intelligente vrouw. Ze is erg aardig en houdt veel van Nash. Ze bleef ook bij hem, ondanks dat het heel zwaar voor haar was.