A Beautiful Mind (2001)

A Beautiful Mind

Algemene gegevens:

 Titel: A Beautiful Mind
 Naam regisseur: Ron Howard
 Jaartal en land van herkomst: 2002, Amerika
 Hoofdrolspelers: Russel Crowe, Jennifer Connoly, Ed Harris.

Ik heb de film gezien in de bioscoop, Calypso in Nijmegen, 29 mei 2002

Deze film past het beste bij het grondgenre: melodrama.

Plot:

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het verhaal gaat over het leven van een wiskundige genie John Forbes Nash. Hij wordt wanneer hij gaat studeren op Princeton, schizofreen. Dit wordt je pas later in de film duidelijk.
Nash is heel erg geobsedeerd door wiskundige formules. Deze wil hij allemaal ontcijferen. Wanneer het hem niet lukt, accepteert hij het niet van zichzelf. Hij moet alles begrijpen. Hij ziet overal een wiskundig iets in, verbindt alles met elkaar.

Nash gaat helemaal op in een geheime opdracht om “ de mensheid van de ondergang te behoeden.” Zijn huwelijk lijdt hieronder.
En dan neemt zijn ziekte de overhand en weet hij niet meer wat realiteit en fictie is. Als kijker heb je dit nog niet door. Pas later wanneer Nash wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting omdat hij schizofreen is, ontdek je dat hij waanbeelden heeft. En zie je wat nou echt de realiteit is.
Dankzij zijn intelligentie en zijn liefde voor en van zijn vrouw en kind weet hij de ziekte de baas te worden.
Jaren later krijgt Nash de Nobelprijs voor de ontdekking die hij had gedaan in zijn studententijd. Zijn dankwoord is geheel aan zijn vrouw gericht.

Middelen:

Het verhaal speelt zich af in Amerika; op Princeton, zijn eigen studentenkamer, en later ook zijn huis. Deze plaatsen hebben de sfeer bepaald in de film, ze zijn kenmerkend voor het serieuze leven wat Nash leidt.
De belichting was niet erg belangrijk en speelde dus geen echte rol in de film.
De hoofdpersonen hadden gewone allerdaagse kleren aan. Nash had vaak hele zakelijke kleren aan, maar door zijn denkbeeldige kamergenoot en andere vrienden kwam hij wat meer “los” en had hij ook wel eens geen stropdas om. Ze waren niet opvallend gegrimeerd. Alleen de vrouw van Nash had met hun eerste afspraakje een mooie jurk aan en was echt opgemaakt.
Er werd wel een beetje gebruik gemaakt van muziek maar deze muziek is niet speciaal gecomponeerd voor de film. De muziek had geen opvallende rol in de film en diende voor het grootste gedeelte als achtergrond.
Er waren geen speciale geluidseffecten.


Personages:

John Forbes Nash, gespeeld door Russel Crowe: John is een wiskunde genie en is schizofreen. Dit weet noch hij noch zijn vrienden en vrouw. Pas later wanneer het duidelijk wordt dat hij waanbeelden heeft wordt hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Hij leert met de ziekte om te gaan.

Alicia, gespeeld door Jennifer Connoly: Zij is de vrouw van Nash. Ze wordt verliefd op Nash wanneer hij college aan haar geeft. Ze trouwen en krijgen een kind. Dan wordt bekend dat Nash schizofreen is. Alicia is een hele bijzondere vrouw die haar man steunt en begeleidt. Ze heeft veel geduld. Door haar leert Nash uiteindelijk met zijn ziekte om te gaan.

William Parcher, gespeeld door Ed Harris: Dit is de denkbeeldige kamergenoot en vriend van John Forbes Nash. Nash bespreekt heel veel met hem en William helpt, door hem duidelijk te maken dat er meer in het leven is dan alleen wiskunde. Wanneer duidelijk wordt dat William niet echt is maar een waanbeeld van Nash, mist Nash een beetje de gesprekken met hem.

Thematiek en interpretatie:

Het belangrijkste thema van de film is liefde. Liefde overwint alles!
De regisseur had volgens mij de bedoeling om het leven van Nash mooi op het doek te zetten. Ik heb gelezen in recensies dat er dingen zijn weggelaten zoals bijvoorbeeld zijn homoseksualiteit, dus het is niet geheel biografisch. De regisseur wilde volgens mij de mensen duidelijk maken dat mensen die schizofreen zijn, wel gek kunnen doen, maar het niet zijn.

Boeiende werking:

Ik vond het erg mooi hoe het in beeld werd gebracht dat Nash schizofreen was en dat zijn kamergenoot en andere mensen die hij zag, niet echt waren maar waanbeelden van Nash. In het begin zag je de film door de ogen van Nash zelf. Later wanneer duidelijk wordt dat hij schizofreen is, zie je de film door de ogen van anderen die, die mensen dus niet zien. Het is een soort van puzzel voor de kijker, maar ook in de film zelf komen de mensen er op hetzelfde moment achter.
Het einde van de film vond ik niet zo boeiend omdat het zo ontzettend cliché was. Dat was heel voorspelbaar en daar houd ik niet zo van met dit soort films. Het einde had van mij een stuk minder moralistisch mogen zijn.


Camerawerking:

De scènes die me het meeste zijn bijgebleven zijn wanneer Nash en zijn kamergenoot het bureau van Nash door het raam gooien waardoor alle papieren en aantekeningen van Nash in de ronde vliegen. Dit vond ik wel een coole actie! Je zag in deze scène het bureau van bovenaf.
Wat ik ook een erg indrukwekkende scène vind is wanneer Nash therapie krijgt om van zijn ziekte af te komen. Hij wordt helemaal door elkaar geschud (Shocktherapie). Dit is heel mooi gefilmd waardoor je de kriebels over je rug voelt lopen, je zou maar zoals hem daar moeten liggen maar ook zijn vrouw die al die pijn moet doorstaan. Dat besef je je dan opeens.
De cameravoering en montage hebben volgens mij niet een erg grote rol gespeeld in de film. Ik kan het ook mis hebben doordat je meer op het verhaal let dan op de cameravoering.

Recensie:

Ik vind het een erg mooie film. De regisseur heeft volgens mij, alles wat hij wilde verwerken in de film goed tot uiting gebracht. Ik vind dat de recensent van de film te kritisch naar de film heeft gekeken. Ze vergelijken de film teveel met hoe het echt is gegaan met Nash. Zo staat er bijvoorbeeld in de recensie dat de homoseksuele ervaringen niet in beeld zijn gebracht. Ik denk dat het niet de bedoeling van de regisseur was alles wat Nash deed in zijn leven in beeld te brengen, de schizofrenie speelde een grote rol, en dát wilde hij graag laten zien.
Ik vind het wel een beetje een cliché dat liefde alles overwint, maar ik geloof ook best dat je door o.a. liefde, het leven positiever gaat zien. En wanneer je positief ingesteld bent, en denkt dat je het gaat lukken dan lukt het ook, meestal!
De hoofdrolspelers speelden hun rollen erg goed. Ik vond, in tegenstelling van wat de recensent zei, dat Russel Crowe erg goed een schizofrene man speelde. De vrouw van Nash was ook erg goed in haar rol. Ze kwam over als een erg sterke en zorgzame vrouw, wat volgens mij ook de bedoeling was. Want door haar manier van omgaan leerde Nash omgaan met zijn ziekte.
Kortom, de film heeft heel veel indruk op mij gemaakt.