Kift door Martine Kamphuis

Gebruikte editie voor het boekverslag
Gebruikte druk: 1e
Verschijningsdatum eerste druk: 11 april 2008
Aantal bladzijden: 268
Uitgegeven bij: De Arbeiderpers te Amsterdam

Beschrijving voorkant
Op de cover staat de afbeelding van een vrouwengezicht waarin op prominente wijze een oog staat afgedrukt.

De boekpresentatie
Op vrijdag 11 april 2008 presenteerde Martine Kamphuis haar derde thriller in boekhandel Donner te Rotterdam. Het boek speelt net als de andere thrillers van Kamphuis in deze stad. Donner komt zelf ook in een passage van de thriller voo,r wanneer de moeder van Annabel gaat kijken of de nieuwe thriller al in de boekhandel ligt.
Voor deze gelegenheid had de schrijfster een aantal literatuurrecensenten die bekend zijn van het internet uitgenodigd. Immers, in deze thriller wordt een literatuurrecensent van “Crimezone”één van de belangrijkste sites voor thrillerauteurs om het leven gebracht. Een redacteur van deze site, Kees de Bree, hield een inleiding over het werk van Martine Kamphuis. Ook scholieren.com was uitgenodigd op de presentatie en was ook aanwezig.


Waarschuwing vooraf
Wanneer je deze thriller op je literatuurlijst wilt zetten, doe je er goed aan eerst het boek te lezen alvorens je aan deze samenvatting begint. Het boek is namelijk zo opgebouwd dat je als lezer op het verkeerde been kan worden gezet, wat natuurlijk een essentieel onderdeel voor de beleving van de spanning is.
Ga je eerst het uittreksel lezen, dan is de spanning van het lezen van het boek eraf. En dat mag je de auteur niet aandoen. Die heeft er namelijk voor gezorgd dat door de structuur van de thriller de spanning tot het einde toe gewaarborgd is.

Genre van het boek
Martine Kamphuis noemt haar thrillers meestal “psychologische thrillers”in plaats van literaire thrillers. Waarschijnlijk probeert ze de kennis van haar studie en loopbaan in de thrillers die ze schrijft, toe te passen. Het gaat in de roman inderdaad meer om de “whydunit” dan om de “whodunit.”
Niettemin is het etiket van literaire thriller ook op zijn plaats. Vooral door de structuur van deze derde thriller die twee verhaaldraden naast elkaar legt, is het mogelijk die opvatting over het genre te huldigen.

Mijn oordeel voor scholieren.com
“Kift” is zonder twijfel de beste van de drie thrillers die Martine Kamphuis heeft geschreven.
Het verhaal is met zijn twee verhaallijnen knap opgebouwd en de spanning van het verhaal wordt tot het laatste toe bewaard. Dat kun je wel aan Martine Kamphuis overlaten. Pas in de epiloog van de thriller valt alles op zijn plaats en juist in een psychologische of literaire thriller is dat van groot belang. Martine Kamphuis weet de motieven voor de moorden in beide delen goed te verklaren vanuit psychologische overwegingen. Dat is voor haar misschien een “appeltje-en-eitje,” omdat ze zich heeft gespecialiseerd in mensen met gedragsproblemen. Het is niet ondenkbaar dat ze mensen als Julia en Mary aan haar behandeltafel heeft gehad. Maar de bijzondere constructie die in deze roman dus m..i. een meerwaarde heeft, omdat het heden verklaard wordt door een voorval uit het verleden, is bovengemiddeld voor dit genre beschreven. De suspense blijft bewaard.
De thriller is m.i. dan ook zeer geschikt om op een literatuurlijst van middelbare scholieren te worden geplaatst. Zeker voor havo en vwo-scholieren is de roman goed te volgen, maar het is wellicht mogelijk dat ook vmbo-TL-leerlingen de thriller kunnen waarderen en zullen lezen voor hun “lijst”.

De waardering op de literatuurlijst van scholieren.com is 2 punten ; de amusementswaarde voor scholieren is 8.

P.S. Deze beoordeling is niet beïnvloed door de impliciete dreiging die een literatuurrecensent van het werk van Martine Kamphuis gezien de inhoud van “Kift “ boven het hoofd hangt.
Hoewel,….. Ik woon in een appartement, gelukkig wel gelijkvloers…

De aangeleverde flaptekst
In Kift, de derde thriller van Kamphuis, ontspint zich tegen het decor van de bekende site voor thrillerliteratuur Crimezone een angstaanjagend web van afhankelijkheden en persoonsverwisselingen.Een onbekende doet er alles aan om het debuut van Annabel Aalbers, een zelfverzekerde jonge schrijfster, tot een overdonderend succes te maken. Wat is het ware motief achter deze griezelige, grenzeloze toewijding?
Julia Mathijsse ontdekt een vreselijk geheim: Arjan, de liefde van haar leven, heeft het met haar dochter aangelegd. Niet veel later wordt zij opgepakt voor moord, alleen blijkt het niet om Arjan, maar om een onbekend slachtoffer te gaan. Wie is de vermoorde man?
De twee verhaallijnen in Kift brengen in hoog tempo onverwachte, onvoorspelbare verbindingen tussen liefde en haat, mannen en vrouwen en bovenal tussen moeders en dochters aan het licht. De vraag is: waar eindigt moederliefde?

Titelverklaring
Pas op blz. 262 wordt de titel verklaard. Annabel krijgt een slechte kritiek voor de recensie van haar boek. In een tv-programma leest een presentator die recensie voor. Het enige wat Annabel antwoordt is de zin: Het is de kift Maar enkele keren eerder wordt in de thriller gesproken over mensen die elkaar dingen niet gunnen.

Structuur en/of verhaalopbouw; perspectief
Er zijn in deze thriller twee verhaaldraden. De twee verhaaldraden wisselen elkaar af. Boven een hoofdstuk staat steeds over wie het gaat. Er zijn 31 hoofdstukken waarboven Annabel staat en er zijn ook 31 hoofdstukken waarboven Julia staat. Tenslotte komen beide verhaaldraden samen in een “Epiloog.” waarin uit de doeken wordt gedaan wat er aan de hand is.

Het gebruikte perspectief hangt met deze structuurbouw samen. In de hoofdstukken “Annabel”is Annabels moeder (een bijna 50-tiger) die in de ikfiguur vertelt. (o.t.t.) In de hoofdstukken “Julia” is het Julia die in de ikfiguur vertelt. (eveneens o.t.t.) Zij valt in de epiloog samen met de moeder van Annabel.


Annabel Aalders is een schrijfster van thrillers en haar moeder (die vertelt) houdt de recensies op internetsites bij.
Julia is een vrouw die wraak wil nemen op haar vriend Arjen omdat ze heeft gemerkt dat hij haar dochter seksueel benaderd heeft.
In de epiloog is de vertelster de vrouw die zowel de moeder van Annabel als Julia blijkt te zijn. Ze zit opgesloten in een cel omdat ze veroordeeld is vanwege de moord op Maarten de Knegt..

Tijd van het verhaal
Er is een expliciet tijdgegeven waaruit je zou kunnen afleiden in welk jaar de thriller in de verhaaldraad van Annabel speelt. Wanneer de moeder van Annabel op zoek gaat in de boekhandel Donner te Rotterdam of Annabels boek al uit is, wordt er gesproken over de nieuwe roman van Saskia Noort. (“Nieuwe buren.”-verschijningsjaar 2006) (blz. 47) Ook wordt verteld dat het in de maand mei is. Het is dus aannemelijk dat dit deel van de roman in mei 2006 speelt.

De Epiloog speelt in de tijd daarna, misschien wel één of twee jaar (2007-2008) want er blijkt uit de vertelling dat de ikfiguur (Julia en Annabels moeder) al enige tijd opgesloten zit.

De verhaaldraad van Julia is moeilijk af te leiden. Maar Mary is daarin twaalf jaar en dat tijdstip ligt dus ver voor de tijd die in lijn in over Annabel beschreven wordt; die is daar immers volwassen. Enige buiten tekstuele gegevens kunnen hier leiden tot het waarschijnlijke jaar waarin deze verhaallijn speelt..
De vertoning van de film Fatal Attraction op televisie die een paar jaar ervoor in de bioscoop gedraaid is. De release van de film was in het jaar 1987. Dat zou kunnen betekenen dat deze lijn omstreeks 1989-1990 speelt. Het duurt enige tijd voordat fims op televisie vertoond worden.
Dat kan wel kloppen met de opmerking van Julia die in de krant over de “fluwelen revolutie in Tjechië “ leest (blz. 42) Die politieke omwenteling speelde zich af in het najaar van 1989.

Daaruit valt dus al te leiden dat Mary ( de dochter die later als schrijfster Annabel heet) 12 jaar is. In 2006 is zij dus zestien jaar ouder en moet ze ongeveer 28 jaar zijn. Annabels moeder geeft aan dat ze een bijna 50-er is. Die zal dus waarschijnlijk 48/ 49 zijn en was daarom tijdens het deel van Julia ongeveer 32/33 jaar.


Plaats van handeling
In de thriller wordt de Rotterdamse Lijnbaan expliciet beschreven. De boekhandel Donner staat op de Rottterdamse Lijnbaan (blz. 84) Het is dus logisch aan te nemen dat het verhaal zich net als de andere thrillers in Rotterdam speelt.
Ook de lijn van Julia speelt zich af in Rotterdam. Theo Kleinjan wordt immers in Alexanderpolder van zijn flat geduwd.

Motto
Wie zichzelf te serieus neemt loopt altijd het risico
Zich belachelijk te maken, wie consequent om
Zichzelf kan lachen niet.
- Václav Havel, Disturbing the peace.

In de recensie op de site van Crimezone staat hierover Met dit motto in het achterhoofd dient de lezer de benadering van Crimezone te lezen, maar ook de speldenprikjes aan het adres van Saskia Noort, enkele uitgevers, redacteuren en publiciteitsmensen. Het sterke is dat Kamphuis ook zichzelf, als thrillerschrijfster, niet ontziet. Humor is de beste pleister voor de ziel. Zowel humor als pleister worden de lezer in het boek aangereikt.

Het heeft er inderdaad alle schijn van dat Martine Kamphuis de inhoud van enkele passages (als steekjes onder water) met een knipoog aan de lezer wil overbrengen. De lezers van Crimezone hebben blijkbaar niet alle relativering die in het motto opgesloten ligt, begrepen, gezien de heibel rond de presentatie. Maar diezelfde lichtvoetige kritiek is er ook aan het adres van Saskia Noort, Pauw en Witteman. Bovendien worden ze geuit door een personage in de roman en dat betekent natuurlijk niet dat ook Martine Kamphuis die mening heeft.
Maar de aangesproken personen mogen wel een beetje relativeringsvermogen hebben.


Samenvatting van de inhoud
Er is in deze samenvatting gekozen om de twee verhaallijnen apart van elkaar te vertellen. Eerst is er de inhoud van de verhaallijn van “Julia ”en daarna die van “Annabel.” Aan het einde wordt in de “Epiloog” duidelijk gemaakt hoe de vork in de steel zit.

De lijn van Julia
Gezien de analyse onder het aspect tijd hierboven moet deze verhaallijn zich afspelen in 1989.
Julia Mathijsse is een dertiger en heeft enkele relaties met mannen achter de rug. Haar dochter Mary is uit een eerdere relatie ontstaan en is 12 jaar oud. Een klein jaar geleden heeft Julia ene Arjan ontmoet in het openbaar vervoer en er leek sprake van liefde op het eerste gezicht. Maar Julia heeft gemerkt dat Arjan een seksuele relatie onderhoudt met haar dochter en dat is uiteraard voor haar onverteerbaar. Ze ontdekt bovendien dat deze bouwvakker al eerder op 12-jarige meisjes is gevallen en ze besluit daarop wraak op hem te nemen. Hij moet eraan geloven. Ze steekt hem in de tuin met een mes neer, terwijl ze kort ervoor nog samen naar de film Fatal Attraction zaten te kijken. De titel van de film is symbolisch maar de inhoud van de film is toch anders dan de inhoud van deze verhaallijn. Ze wordt na de moord bijna betrapt door haar buurvrouw Klaar, maar het loopt wel goed voor haar af. Aangezien Arjan ook een ander 12-jarig dochtertje van een oom seksueel heeft misbruikt, waarna het meisje een zelfmoordpoging heeft gedaan, is die oom meteen verdachte nummer 1. De politiefunctionaris Sutorius laat Julia een foto zien en ze denkt dat het de bewuste oom is. Ze beweert dat ze die man heeft gezien, maar het is een valstrik van de politieman, waardoor ze onder de aandacht van de politie blijft. Ze is in die weken daarna niet zo stabiel, evenals Mary, maar met behulp van antidepressiva die ze ook stiekem aan Mary geeft, lijkt de situatie te verbeteren. Dan vertelt ze Mary ook van de bewuste verdachte, de oom die Arjan zou hebben vermoord. Mary koestert wraakgevoelens voor het vermoorden van haar “lover”, en komt op een middag heel laat uit school. Theo Kleinjan blijkt later van een flatgebouw in Alexanderpolder (ook Rotterdam) afgeduwd te zijn. De eerste verdachte is Julia. Sutorius denkt haar klem te hebben, omdat ze geen alibi heeft. Maar op de bewuste middag was Julia net een appeltaart aan het bakken, toen buurvrouw Klaar binnenkwam. Die kan haar alibi bevestigen. Omdat de twaalfjarige Mary op school moest zitten en buiten elke verdenking staat, kan Sutorius de moord niet echt oplossen. Want een getuige die Julia zou hebben herkend, is nu ook meteen waardeloos geworden.

De lijn van Annabel”
Annabel Aalders is schrijfster van een matige thriller en zij zegt in het eerste hoofdstuk dat ze een man liever met een mes dan met een pistool wil vermoorden. Haar moeder is de vertelster in deze verhaallijn in de ikvorm en die surft graag op het internet met een oude computer. Annabel schrijft aan een roman over een vrouw die haar man haat die haar dochtertje seksueel heeft misbruikt (zie de lijn met de verhaallijn hierboven) Zes weken geleden is het aanbod van de uitgever gekomen om het manuscript tot boek te bewerken, maar de vertelster vindt dat haar dochter eigenlijk helemaal niet kan schrijven: zeker wat stijl betreft, is de roman slecht. Maar ze heeft zich ook voorgenomen om de publiciteit ontrent het boek te analyseren. Ze denkt ook na over het succes van schrijfsters als Saskia Noort die hoge verkoopcijfers halen maar toch eigenlijk ook niet zo goed schrijven. In mei zal
Nieuwe buren verschijnen tegelijkertijd met Annabels boek. Moeder wordt intussen geroepen bij een tante die aan een hersenbloeding overlijdt. Ze is net niet bij het uitblazen van de laatste adem.
Ze heeft geen relatie meer na de dood van haar man en ze is bijna 50 jaar. (blz. 62) De eerste reacties van de thriller komen op Crimezone en die zijn eigenlijk heel negatief. Moeder ontdekt dat de recensent zelf ooit een poging heeft gedaan een thriller te schrijven en dat is behoorlijk mislukt. Ze denkt nu dat hij de kift heeft op Annabel. Ze gaat zelf reageren op het boek van deze recensent en drukt haar waardering uit in een lage toekenning van sterren en slechte bewoordingen. Tegelijkertijd geeft ze het boek van haar dochter een hoge waardering. Ze moet daarvoor wel steeds internetcafés af om steeds met een ander IP-adres te kunnen stemmen. De recensent reageert daarna weer door ook veel lage stemmen op het boek uit te brengen. Dat ligt eigenlijk nog niet eens in de winkel. Maar dan ineens ligt het te koop bij Donner (de bekendste en grootste boekhandel van Rotterdam), constateert moeder. Annabel geeft haar moeder het eerste exemplaar met een opdracht. Die heeft intussen ontdekt dat Maarten de Knegt een psychotherapeut is. Hij woont in Utrecht. Wanneer Annabel een interview moet geven aan een journaliste van een streekkrant, gaat ze ook mee naar Utrecht en zoekt de omgeving van de man af. Ze raakt steeds meer geobsedeerd om haar dochters werk (dat ze eigenlijk niet mooi vindt) te beschermen. De journaliste van de streekkrant is ook ervaringsdeskundige met seksueel misbruik en Annabel vindt haar reuze sympathiek Het interview komt heel goed over.
Intussen gaat de strijd op internet via de site van Crimezone steeds maar door. De hoge en lage waarderingen wisselen elkaar af en er is duidelijk sprake van een frauduleuze opzet. Annabels moeder denkt dat Maarten de Knegt uit jaloezie haar dochters thriller kapot wil maken. Ze gaat nog een keer naar Utrecht om hem te stalken. Dan ziet ze dat haar dochter Annabel op galerij de flatwoning bij Maarten de Knegt naar binnen wil gaan. Annabel steekt de man neer met een mes en loopt dan langs haar verbaasde moeder. Omdat die de bebloede handschoentjes van haar dochter opraapt, wordt zij verdacht van de moord op Maarten de Knegt.

De epiloog
Annabels moeder zit in de gevangenis vanwege de moord op Maarten de Knegt. Ze heeft haar dochter die de eigenlijke moord heeft gepleegd buiten spel gelaten en knapt nu zelf de straf op. Ze vertelt allerlei zaken die de eigenlijke oplossing van de zaak en de thriller zijn. Annabels moeder blijkt Julia te zijn en Annabel heet in werkelijkheid Mary. Ze heeft haar schrijverspseudoniem verzonnen. Julia is er inmiddels achter gekomen dat niet Maarten de Knegt de slechte beoordelingen op het internet heeft gezet, maar een eerdere minnaar van Mary, Bruno. Ook die had dat uit wraak gedaan. Annabel is intussen bezig aan het schrijven van een tweede thriller. Ze heeft ook een relatie met de journaliste die haar heeft geïnterviewd en dat gaat heel goed. Vanwege de publiciteit die ontstaan is na de moord op Maarten de Knegt heeft ze kunnen profiteren van hoge verkoopcijfers. De critici kraken het boek echter af: ook verschijnt Annabel bij Pauw en Witteman, maar daar laat ze de sarcastische opmerkingen van Jeroen Pauw over zich heen komen en ze doet ze af met de opmerking “Het is de kift Dapper slaat ze zich door het interview heen. Ze heeft een harde huid gekregen. Julia vindt dat ze haar schuld heeft ingelost ten opzicht van Mary. Ook na jaren geeft ze de moord niet toe aan de inmiddels gepensioneerde politieagent Sutorius, die nog steeds de moord op Theo Kleinjan niet heeft opgelost.

Thema, motieven en interpretatie
Natuurlijk geeft de titel al een mogelijke aanduiding voor de thematiek. Maar één van de belangrijkste motieven in deze thriller is dat iemand wraak wil nemen over haar/hem aangedaan onrecht. Wraak lijkt dan ook in het algemeen de belangrijkste drijfveer van de vrouwen die in de thrillers van Martine Kamphuis een rol spelen. Steeds lijken haar personages te vallen op het type van de foute man. Dat geldt o.a. voor Julia die merkt dat haar nieuwe vriend, de bouwvakker, Arjan het heeft aangelegd met haar 12-jarige dochter. Ook merkt ze dat hij reeds eerder seksuele toenadering tot jonge meisjes heeft gezocht. Dat pikt ze niet en haar wraak is zoet liever zuur. Ze steekt hem neer maar kan buiten schot blijven.
Dan pleegt Mary wraak omdat de enige verdachte van de moord op Arjan een oom van hem is: Theo Kleinjan. Die heeft een motief om wraak te plegen omdat Arjan zijn dochtertje (12 jaar) seksueel misbruikt heeft. Ze heeft een zelfmoordpoging gedaan. Zo jong als Mary is, duwt ze deze man van de balustrade van een flatgebouw. Ze doet dat onder invloed van antidepressiva, waardoor haar geweten min of meer wordt uitgeschakeld.

Er zijn geen goede getuigen en Julia heeft een alibi. (de appeltaart)Wraak is ook het motief voor de moord op Maarten de Knegt. Julia (intussen moeder van de schrijfster) wil om aanvaardbare, psychologische redenen haar dochter nog steeds in bescherming nemen. Ze heeft immers in het verleden gefaald door haar toe te vertrouwen aan Arjan. Dat blijkt dus nog jaren door te werken. Waarschijnlijk werkt het seksueel misbruik ook door in Annabels andere relaties o.a. met Bruno. Ze schrijft in haar eerste thriller Het doet geen pijn over een man die zijn dochter seksueel misbruikt en die daarvoor zal moeten boeten. Hoewel het boek slecht is, kan Julia niet hebben dat het wordt afgekraakt door een recensent van Crimezone. In bizarre pogingen via allerlei computers probeert ze het boek van Annabel te promoten en de thriller van De Knegt de grond in te boren. Ze raakt haar relativeringsvermogen helemaal kwijt en wil de man ook in zijn eigen omgeving stalken en eigenlijk ook van de balustrade duwen. Maar haar dochter Mary is haar voor en steekt Maarten neer met een mes. Ook hier is wraak dus het motief. Onbewust of bewust pakt Julia de bebloede handschoentjes van Mary op en is daarmee verdachte nummer 1. Om de bescherming van haar dochter te voltooien en het schuldgevoel dat ze al zestien jaar heeft t.o.v. Mary in te lossen, laat ze zich oppakken en draait voor de moord op de recensent de cel in. Vandaar uit kan ze terugzien op een geslaagde actie van haar zelf: de ultieme poging om Mary te beschermen. Die heeft tenslotte ook nog het geluk gevonden in de armen van streekjournaliste Janneke. Eigenlijk dus best een mooi “happy end.”
Daarom zijn de belangrijkste motieven in deze knap geconstrueerde thriller:
- de grenzen van de moederliefde:
- seksueel misbruik van minderjarigen
- wraak nemen voor aangedaan onrecht

Recensies
In het AD van 5 april 2008 schrijft Dylan van Vlimmeren:
Annabel Aalbers debuteert in Kift met Het doet geen pijn, een ‘afgezaagd’ verhaal over een alleenstaande moeder die haar vriend vermoordt omdat hij zijn handen niet kon afhouden van haar 12-jarige dochter. De ik-persoon is niet Annabel. Wie wel blijft heel lang onduidelijk. Het is in ieder geval iemand die koste wat kost wil voorkomen dat dit verhaal wereldwijd wordt verspreid. Martine Kamphuis kan als geen ander lezers op het verkeerde been zetten. Een tweede verhaallijn, die van Julia Mathijsse, maakt van Kift een ingenieus vlechtwerk.

Julia Mathijsse werkt in de keuken van een instelling. Kamphuis heeft niet veel gemeen met de weduwe uit Charlois, behalve haar afkeer van ‘ranzig’ vlees. ,,Als kind was ik al vegetariër.’’

De persoonlijke mening van de Rotterdamse psychiater, tevens moeder van drie zonen, klinkt meerdere keren in Kift door. ,,Een grote naam uit de wereld van het spannende boek zei eens in een interview dat de Nederlandse taal zich niet leent om over seks te schrijven omdat de woorden niet meewerken. Kut is te plat terwijl vagina juist te truttig overkomt. Ik ben het daar grondig mee eens. In alle talen valt het niet mee om een erotische scène te beschrijven. Het lukt vaker niet, dan wel. De laatste seksscène die ik in een Engelse thriller heb gelezen was tenenkrommend. Seks in het Nederlands is een extra handicap. Je kunt als Nederlandstalige auteur beter de deur van de slaapkamer dicht laten gaan.’’

Kamphuis is zuinig met details, met beschrijvingen van het uiterlijk of het interieur. ,,In Kift heb ik me iets meer zijsprongetjes gepermitteerd dan in Vrij en Ex. Maar ongemerkt schrijf je wat je zelf het liefst leest. Ik vind het veel belangrijker wat de personages beweegt en hoe ze denken, dan wat ze dragen.’’

Op de site voor thrillers
Crimezone is de recensie van Nanny Koppens zeker positief. (16 april 2008) Dat is gezien de inhoud van de roman wel handig en verstandig voor de recensente. Kift is psychologisch gezien een heel sterk boek. Ook de structuur en het verrassende einde verdienen een staand applaus. Daar staat tegenover dat het Crimezone-gegeven wat te lang wordt uitgemolken, dat sommige passages (dood tante) het verhaal niet direct ondersteunen en dat sfeer en toonzetting uitgesproken op een vrouwelijke doelgroep gericht lijken te zijn.
Maar dat Kift een hele mooie thriller is staat vast. Voor wie dat niet ziet: dat is de kift.

De schrijfster
Martine Kamphuis (ps) (1963) specialiseerde zich na haar studie geneeskunde in de psychiatrie, met name in de behandeling van mensen met gedragsproblemen. In haar vakgebied publiceerde zij diverse artikelen. In 2000 begon ze met het schrijven van korte verhalen, waarvoor ze in Nederland en België prijzen won.

Bibliografie
Vrij (thriller 2006)
Ex (thriller 2007)
Kift (thriller 2008)

Bijlage: De gevolgen in de media
Vooral op de site van Crimezone is enige beroering ontstaan over de inhoud van de roman die een moord op een literatuurrecensent beschrijft. In het AD van 16 april stond over de publicatie vermeld: Thrillerauteur haalt Crimezone door het slijk.

Rond de thriller Kift van de Rotterdamse schrijfster Martine Kamphuis ( 44) is heibel ontstaan. Enkele medewerkers en recensenten van Crimezone, een website voor krimiliefhebbers, voelen zich persoonlijk aangevallen door Kamphuis. In KIFT debuteert Annabel Aalbers met “HET DOET GEEN PIJN” , een thriller over een vrouw die haar vriend vermoord omdat hij zijn handen niet kon afhouden van haar 12 jarige dochter..
Ene Maarten, een zure recensent van Crimezone , sabelt Annabels boek neer.
KIFT handelt in de tijd dat kwaadwillige tientallen keren hun digitale stem op hetzelfde boek konden uitbrengen.
Nu kan dat niet meer.
De reacties op het forum van Crimezone zijn heftig. Stuitend wordt het gevonden dat Martine Crimezone door het slijm haalt
Kamphuis: Ik wilde niemand kwetsen met KIFT. Ik heb hoogstens mezelf op de hak genomen. De heftige woordenstrijd volg ik met gemengde gevoelens. Aan de ene kant vind ik het vervelend als mensen een slecht weekend hebben door mijn boek, aan de andere kant vind ik het interessant om te zien wat er kan gebeuren als mensen uitgaan van een vervormde werkelijkheid

De recensent Kees de Bree die de kritiek al had vernomen, maar zelf het eerste exemplaar aan de schrijfster overhandigde, schreef op zijn site het volgende:

Graag geef ik enige toelichting bij het Crimezone-deel in het boek Kift.
Om misverstanden te voorkomen. Ook ik behoor tot de garde die keihard heeft gewerkt in de periode Crimezone oude stijl. Drie a 4 recensies per week, 17 recensies in het Crimezone-boek. Dus ook mij zou het aangaan als Crimezone op enigerlei wijze in een kwaad daglicht gesteld zou worden. Toch heb ik een ander gevoel dan jullie. Wellicht omdat ik de hele voorgeschiedenis ken. Vorig jaar had ik een gesprek met Martine Kamphuis naar aanleiding van haar boek EX. Niet onbelangrijk dat de hoofdpersonage, een in de steek gelaten vrouw, helemaal uit haar bol gaat en op een superoverdreven manier toch nog in de wereld van haar ex weet te blijven. Een reactie die ver over de top is. Tijdens het gesprek kondigde Martine Kamphuis aan dat zij van plan was Crimezone te gebruiken in haar volgende boek, met name omdat het sterrenwaarderingssysteem en de mogelijkheid tot anoniem stemmen, alsmede de mogelijkheid tot bezoekersrecensies haar hoofdpersonage goed van pas zouden komen. Zij vroeg mij of ik het boek vooraf ter goedkeuring wilde inzien. Dat hoefde voor mij niet. Ik heb mijn levenlang een bloedhekel gehad aan censuur. Bovendien vind ik dat een schrijver alle creatieve vrijheid moet hebben die mogelijk is. Als je nu het boek Kift leest dan zie je dat een van de personages een jonge schrijfster is die een, in de ogen van haar moeder, vrij slecht boek heeft geschreven. Dat vindt een Crimezone-recensent ook. De moeder leest de recensie het eerst en ook zij gaat helemaal uit haar bol. Zij is tot in het extreme overbeschermend (wie het slot leest, snapt dit helemaal). Door de ogen van deze overgevoelige, overbeschermende moeder wordt haar dochter zwaar onrecht aangedaan. Zij gaat haar dochter 5 sterren waarderingen geven en zij gaat de recensent (die zelf ook een boek geschreven heeft) allemaal 1 ster waarderingen geven. Als in de ogen van de overgevoelige moeder de recensent daarop reageert met slechte waardering voor haar dochter, gaat de moeder naar allerlei internetcafés om 5 sterren aan haar dochter te geven en 1 ster aan de recensent. Deze doorgedraaide moeder wil weten wie de recensent is. Zij ziet in het colofon de foto van de4 man. in de ogen van deze romanpersonage (de compleet over haar toeren zijnde, beschermende moeder) zij de portretten van de recensenten zelfgenoegzaam. Dus niet in de ogen van Kamphuis, maar in de ogen van haar romanpersonage. De moeder is zo opgefokt door alles dat zij in staat is de recensent te vermoorden en daar ook plannen toe smeedt.
Wie het boek leest snapt dat alle observaties zijn van de moeder, die emotioneel op haar tenen loopt.
Kamphuis heeft Crimezone niet onderuit gehaald. Zij heeft naar mijn idee Crimezone oude stijl als een praktisch voertuig gebruikt om de tot in de wanzin doorgedreven moederliefde gestalte te geven. Deze waanzinnige moeder heeft een hekel aan de boeken van Noort omdat ze zo goed verkopen, heeft een hekel aan het zelfgenoegzame gezicht van de recensent omdat hij haar dochter beschadigt.
In dat opzicht moet je de rol van crimezone bekijken. En dat er door vervelende types allerlei extra stemmen in het verleden werden uitgebracht was realiteit, hoe vervelend ook. Het softwarepakket was niet op dergelijke kwaadwilligheid afgestemd. Dat is niemand aan te rekenen.
Maar nogmaals Crimezone wordt niet aangevallen, althans zo voel ik het niet. I tegendeel ik heb zelfs moeten lachen toen die doorgedraaide moeder steeds nieuwe listen verzon om haar dochter te promoten.
Wat betreft de zure recensenten. Ik heb gisteren bij de presentatie van Kift de rol van Crimezone uit de doeken gedaan en ik heb uitgelegd dat websites als crimezone, maar ook de andere sites die thrillers bespreken, geen zure recensenten hebben, in tegenstelling tot kranten. Bij Crimezone was en is iedereen altijd blij als zij/hij een boek krijgt en altijd is er de hoop dat het een mooi boek is. We zijn immers met z'n allen echte liefhebbers. Recht op kritiek hebben we, zoveel we willen. Maar dat is nooit het uitgangspunt van de liefhebber-Crimezonerecensent.Dat werd ook goed begrepen.
Ik hoop niet dat jullie i termen van wij en hij of zij denken. Ik zou alles doen om crimezone oude en nieuwe stijl te verdedigen. Het is een pracht site waar in wisselende bezettingen mensen enorm veel tijd van hun leven hebben ingestopt. Dat wist ik, dat weet ik. En als ik had gedacht dat we werden aangevallen, zou ik heus wel in het geweer zijn gekomen. Maar naar mijn idee is Kift een (vrij dramatisch psychologisch) boek over moederliefde en tot hoever die kan gaan. Crimezone speelt een grote rol, maar als voertuig, als stuk gereedschap voor de moeder om haar kind te beschermen. Ik hoop dat jullie in staat zijn het ook zo te lezen (als jullie dat tenminste nog kunnen opbrengen).