Zakelijke boekbeschrijving
Auteur: Tim Krabbé
Titel: Kathy’s dochter
Jaar van uitgave: 2004
Eerste druk: 2002
Leestijd: +/- 4 uur
Uitgelezen op: 15 september ’06 Inleiding Ik heb dit boek gekozen omdat ik op zoek was naar een boek voor mijn leesdossier. Ik zag hem staat en de titel wekte een soort van nieuwsgierigheid op. Ik dacht toen al dat het een beetje zo’n soort verhaal zou zijn: de geschiedenis terug naar het nu halen. Zulke dingen interesseren me meestal wel, vandaar dat ik het boek ging lezen. Samenvatting September 1962, Tim is net terug van een lange reis en krijgt een baantje bij Foto Linneman, waar hij Kathy ontmoet. Ze krijgen een relatie maar het gaat al erg snel weer uit. November 1999, Tim krijgt een e-mail van - de toen nog onbekende - Laura Westerdijk. Ze schrijft dat haar moeder net is overleden. Haar moeder heeft haar verteld over haar relatie met hem. Tineke Melsen, maar ze werd ook wel Teuntje genoemd, en vroeger Kathy. Haar moeder vertelde haar over een stukje verleden van haar, dat Tim zou schrijven. Ze zou het graag willen lezen. Op deze manier komen Laura en Tim met elkaar in contact: het begin van een korte, maar vurige relatie. De relatie tussen Laura en Tim heeft in totaal 201 dagen geduurd. Tijdens hun relatie spraken ze veel over Kathy, en heeft Tim Laura zijn stuk ‘Belemmerd uitzicht’, over zijn relatie met Kathy, laten lezen.
Oordeel
Ik vond dit in het begin een boeiend boek. Er kwamen toen nog veel vragen over de afloop van het verhaal bij me op, ik was nieuwsgierig hoe het verhaal verder zou gaan en het zette me aan het denken, over het realisme in het boek. Later zat er geen spanning meer in het boek omdat het voorspelbaar werd.
Er zijn eigenlijk maar drie echte personages in het boek: Tim, Laura en Kathy, Laura en Tim later als stel, met de dode moeder (Kathy) van Laura waarmee Tim vroeger een relatie had, dat was wel apart. De titel van dit boek vind ik te voor de hand liggend, ik vind het klinken als: ‘ik weet geen titel, dus dan deze maar.’ Naar mijn idee gaat het boek meer over de tijd tussen Kathy en Tim, dat hij eraan twijfelt of hij wel de juiste keuze heeft gemaakt, door het uit te maken. En niet om de Kathy die later een dochter krijgt, waarmee hij een relatie zou krijgen. Misschien was zoiets als: ‘Laura’s moeder’ daarom leuker geweest.
Verwerkingsopdracht
15 – Schrijf een ander slot aan het verhaal.
Toelichting
De opdracht die ik gekozen heb, is een ander slot schrijven. Dit lijkt mij de meest geschikte opdracht voor dit boek, vanuit mijn oordeel over dit boek gezien. Het is niet zo dat ik dit slot
slecht vind, dit is gewoon het boek. Maar aangezien het tweede deel van het boek zo voorspelbaar loopt, lijkt het mij leuk om er een ander slot aan te schrijven. Ik was dus al tot de conclusie gekomen dat ik dit einde van dit boek niet leuk vind, vandaar dat ik makkelijk kon kiezen uit de opdrachten. Kern
Ik heb ervoor gekozen om in te springen op het moment dat ze in bed liggen, hun laatste nacht samen. Ik denk dat daar het beste verandering in plaats kan vinden, en vanaf daar het beste verder kan schrijven. …Ik dacht terug aan mijn vraag die ik haar in de auto stelde, toen we vanaf Schiphol naar mijn huis reden: “Mevrouw Beest gaat weg hè?” “Dat had je al begrepen.” Dat antwoordde ze. En terwijl ik, nu nog, naast haar in bed lag, herhaalde ik die definitieve zinnen nog even voor mezelf. Misschien stond het vast; ‘Tim voor even’, omdat ze niet alleen het verdriet om haar moeder kon verwerken, in ieder geval de eerste 201 dagen na haar dood niet. Ik probeerde er nog van de genieten, van de laatste uren met Laura in mijn bed, maar ik kon het niet. Het was te pijnlijk om te kunnen genieten, dus ik besloot de goede herinneringen vast te houden, en dit te ontlopen. Ik stond op en startte mijn computer. Daar stond ze, Laura Westerdijk, in mijn Inbox. Haar eerste e-mail: “Beste meneer Krabbé.” Dat leek raar, “Meneer Krabbé.” Ik ben Tim, en lieve meneer Beest voor haar. Ik besloot haar te mailen, zoals altijd. Lieve Lau, Zojuist heb ik onze laatste nacht samen beëindigd. Ik ben uit bed gestapt, ik kan niet meer naast je liggen terwijl ik weet dat dat onze laatste nacht zou betekenen. Nu hoef ik er niet meer bij stil te staan; de laatste nacht is al geweest. Nu nog het laatste ontbijt, onze laatste kus. Dan is het voorbij, voor jou. In de 201 dagen dat wij samen waren, heb ik me elk moment van de dag gelukkig gevoeld. Nooit een moment getreurd. Ook al wist ik dat je me op een zeker moment zou verlaten, wist ik dat dat moment steeds dichterbij kwam, toch was ik gelukkig, want ik had je, wij waren samen. Nu is dat echter niet zo meer. Ik heb mijn liefde laten gaan. Mijn liefde. Ik kan niet uitdrukken hoeveel ik je nu al mis, maar geloof me, ik mis je. Wij zijn meneer en mevrouw Beest, voor altijd, Ik wil met je samen zijn, leven voor altijd. Hopelijk niet de laatste kus in onze correspondentie: Dikke kus, Tim
P.S. Ik wil precies jouw haar, ik wil geen krullen! En terwijl ik met mijn muisknop op de knop ‘zend’ klikte, bevloog het verdriet me, de
teleurstelling die zou gaan komen. Wat moet ik zonder mijn Lau? Zij is het middelpunt in mijn leven. Ik kan het me al niet meer voorstellen, hoe mijn leven zonder haar was. Ik heb nu de voldoening in mijn leven gevonden. En nu raak ik haar kwijt. Bezwijk ik hieraan? Onder de douche probeerde ik mezelf op te peppen: Laura is nu nog bij je, maak er nog een leuke ochtend van. En dat probeerde ik. Ik merkte dat Laura zich ook niet op haar gemak voelde, vandaar dat ik zei: “Laten we dit zo snel mogelijk doen.” Ze dacht er hetzelfde over, zei ze. Bij elke handeling die ze verrichtte probeerde ik niet te denken dat het de laatste in mijn bijzijn zou zijn. Ik zag dat zij er het ook moeilijk mee had, ze huilde. En toen we kusten – de laatste kus – proefde ik haar tranen. Laura… Ze vertrok.. De laatste vingers die we naar elkaar opstaken, onze traditie, behoren nu ook tot het verleden. Laura Westerdijk, Kathy Melsen. Hoe had Laura dit kunnen doen? Mijn leven zomaar in- en uitwandelen. Maar diezelfde avond kreeg ik een e-mail terug. Eeuwige meneer Beest, Hier mevrouw Beest: mevrouw Beest wil nu Mevrouw Krabbé heten. Mag dat ook? Je begrijpt me hiermee wel, hè Timmy. Maar wat ik wil zeggen, is dat ik je mis. Toen ik wegreed had ik moeite de weg te zien, door mijn tranen. Ik wist het altijd al: jij bent mijn man, de man van mijn dromen. Ondanks het leeftijdverschil wil ik je, ik wil je voor altijd. Met jou wil ik gelukkig worden, leven. Ik kan je niet laten gaan….. Ik hou van je, Meneer Krabbé. Zeker niet de laatste kus: KUS, mevrouw .. *Trrrrrrrrrrrrrrrrring* ”Mevrouw Krabbé…” Reflectie Ik heb nu een ander einde aan het boek geschreven, maar ik denk niet dat dit een beter einde is. Het einde is anders. Ik denk niet dat het een beter einde zou kunnen hebben, het boek heeft namelijk een soort van ‘vorm’, het einde is wel voorspelbaar, maar dit einde zou ook voorspelbaar zijn. Aangezien het een realistisch boek van deze tijd is, kan het denk ik geen enorm verbazingwekkend einde hebben, aangezien het realistisch moet blijven én bij het boek moet passen (aangezien ik de schrijfster van het boek niet ben, en dus wel een passend einde moet hebben tegenover de rest van het boek; het moet aansluiten). Maar aangezien ik slecht tegen open of slecht aflopende eindes, is dit einde in mijn geval beter. Ik vond het wel leuk om een nieuw einde te bedenken, maar op een gegeven moment stuitte ik op het probleem dat ik vond dat het weer een ‘gewoon’ einde zou worden, maar bedacht me ook dat er dus geen verrast einde zou kunnen komen.
Jaar van uitgave: 2004
Eerste druk: 2002
Leestijd: +/- 4 uur
Uitgelezen op: 15 september ’06 Inleiding Ik heb dit boek gekozen omdat ik op zoek was naar een boek voor mijn leesdossier. Ik zag hem staat en de titel wekte een soort van nieuwsgierigheid op. Ik dacht toen al dat het een beetje zo’n soort verhaal zou zijn: de geschiedenis terug naar het nu halen. Zulke dingen interesseren me meestal wel, vandaar dat ik het boek ging lezen. Samenvatting September 1962, Tim is net terug van een lange reis en krijgt een baantje bij Foto Linneman, waar hij Kathy ontmoet. Ze krijgen een relatie maar het gaat al erg snel weer uit. November 1999, Tim krijgt een e-mail van - de toen nog onbekende - Laura Westerdijk. Ze schrijft dat haar moeder net is overleden. Haar moeder heeft haar verteld over haar relatie met hem. Tineke Melsen, maar ze werd ook wel Teuntje genoemd, en vroeger Kathy. Haar moeder vertelde haar over een stukje verleden van haar, dat Tim zou schrijven. Ze zou het graag willen lezen. Op deze manier komen Laura en Tim met elkaar in contact: het begin van een korte, maar vurige relatie. De relatie tussen Laura en Tim heeft in totaal 201 dagen geduurd. Tijdens hun relatie spraken ze veel over Kathy, en heeft Tim Laura zijn stuk ‘Belemmerd uitzicht’, over zijn relatie met Kathy, laten lezen.
De opdracht die ik gekozen heb, is een ander slot schrijven. Dit lijkt mij de meest geschikte opdracht voor dit boek, vanuit mijn oordeel over dit boek gezien. Het is niet zo dat ik dit slot
slecht vind, dit is gewoon het boek. Maar aangezien het tweede deel van het boek zo voorspelbaar loopt, lijkt het mij leuk om er een ander slot aan te schrijven. Ik was dus al tot de conclusie gekomen dat ik dit einde van dit boek niet leuk vind, vandaar dat ik makkelijk kon kiezen uit de opdrachten. Kern
Ik heb ervoor gekozen om in te springen op het moment dat ze in bed liggen, hun laatste nacht samen. Ik denk dat daar het beste verandering in plaats kan vinden, en vanaf daar het beste verder kan schrijven. …Ik dacht terug aan mijn vraag die ik haar in de auto stelde, toen we vanaf Schiphol naar mijn huis reden: “Mevrouw Beest gaat weg hè?” “Dat had je al begrepen.” Dat antwoordde ze. En terwijl ik, nu nog, naast haar in bed lag, herhaalde ik die definitieve zinnen nog even voor mezelf. Misschien stond het vast; ‘Tim voor even’, omdat ze niet alleen het verdriet om haar moeder kon verwerken, in ieder geval de eerste 201 dagen na haar dood niet. Ik probeerde er nog van de genieten, van de laatste uren met Laura in mijn bed, maar ik kon het niet. Het was te pijnlijk om te kunnen genieten, dus ik besloot de goede herinneringen vast te houden, en dit te ontlopen. Ik stond op en startte mijn computer. Daar stond ze, Laura Westerdijk, in mijn Inbox. Haar eerste e-mail: “Beste meneer Krabbé.” Dat leek raar, “Meneer Krabbé.” Ik ben Tim, en lieve meneer Beest voor haar. Ik besloot haar te mailen, zoals altijd. Lieve Lau, Zojuist heb ik onze laatste nacht samen beëindigd. Ik ben uit bed gestapt, ik kan niet meer naast je liggen terwijl ik weet dat dat onze laatste nacht zou betekenen. Nu hoef ik er niet meer bij stil te staan; de laatste nacht is al geweest. Nu nog het laatste ontbijt, onze laatste kus. Dan is het voorbij, voor jou. In de 201 dagen dat wij samen waren, heb ik me elk moment van de dag gelukkig gevoeld. Nooit een moment getreurd. Ook al wist ik dat je me op een zeker moment zou verlaten, wist ik dat dat moment steeds dichterbij kwam, toch was ik gelukkig, want ik had je, wij waren samen. Nu is dat echter niet zo meer. Ik heb mijn liefde laten gaan. Mijn liefde. Ik kan niet uitdrukken hoeveel ik je nu al mis, maar geloof me, ik mis je. Wij zijn meneer en mevrouw Beest, voor altijd, Ik wil met je samen zijn, leven voor altijd. Hopelijk niet de laatste kus in onze correspondentie: Dikke kus, Tim
P.S. Ik wil precies jouw haar, ik wil geen krullen! En terwijl ik met mijn muisknop op de knop ‘zend’ klikte, bevloog het verdriet me, de
teleurstelling die zou gaan komen. Wat moet ik zonder mijn Lau? Zij is het middelpunt in mijn leven. Ik kan het me al niet meer voorstellen, hoe mijn leven zonder haar was. Ik heb nu de voldoening in mijn leven gevonden. En nu raak ik haar kwijt. Bezwijk ik hieraan? Onder de douche probeerde ik mezelf op te peppen: Laura is nu nog bij je, maak er nog een leuke ochtend van. En dat probeerde ik. Ik merkte dat Laura zich ook niet op haar gemak voelde, vandaar dat ik zei: “Laten we dit zo snel mogelijk doen.” Ze dacht er hetzelfde over, zei ze. Bij elke handeling die ze verrichtte probeerde ik niet te denken dat het de laatste in mijn bijzijn zou zijn. Ik zag dat zij er het ook moeilijk mee had, ze huilde. En toen we kusten – de laatste kus – proefde ik haar tranen. Laura… Ze vertrok.. De laatste vingers die we naar elkaar opstaken, onze traditie, behoren nu ook tot het verleden. Laura Westerdijk, Kathy Melsen. Hoe had Laura dit kunnen doen? Mijn leven zomaar in- en uitwandelen. Maar diezelfde avond kreeg ik een e-mail terug. Eeuwige meneer Beest, Hier mevrouw Beest: mevrouw Beest wil nu Mevrouw Krabbé heten. Mag dat ook? Je begrijpt me hiermee wel, hè Timmy. Maar wat ik wil zeggen, is dat ik je mis. Toen ik wegreed had ik moeite de weg te zien, door mijn tranen. Ik wist het altijd al: jij bent mijn man, de man van mijn dromen. Ondanks het leeftijdverschil wil ik je, ik wil je voor altijd. Met jou wil ik gelukkig worden, leven. Ik kan je niet laten gaan….. Ik hou van je, Meneer Krabbé. Zeker niet de laatste kus: KUS, mevrouw .. *Trrrrrrrrrrrrrrrrring* ”Mevrouw Krabbé…” Reflectie Ik heb nu een ander einde aan het boek geschreven, maar ik denk niet dat dit een beter einde is. Het einde is anders. Ik denk niet dat het een beter einde zou kunnen hebben, het boek heeft namelijk een soort van ‘vorm’, het einde is wel voorspelbaar, maar dit einde zou ook voorspelbaar zijn. Aangezien het een realistisch boek van deze tijd is, kan het denk ik geen enorm verbazingwekkend einde hebben, aangezien het realistisch moet blijven én bij het boek moet passen (aangezien ik de schrijfster van het boek niet ben, en dus wel een passend einde moet hebben tegenover de rest van het boek; het moet aansluiten). Maar aangezien ik slecht tegen open of slecht aflopende eindes, is dit einde in mijn geval beter. Ik vond het wel leuk om een nieuw einde te bedenken, maar op een gegeven moment stuitte ik op het probleem dat ik vond dat het weer een ‘gewoon’ einde zou worden, maar bedacht me ook dat er dus geen verrast einde zou kunnen komen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden