Gijzeling door Rom Molemaker

Schrijver: Rom Molemaker
Titel: Gijzeling
Uitgeverij: van Holkema & Warendorf
De druk van het boek en het jaartal: 1e druk, 2003
Aantal bladzijden: 160 Genre: Realistische roman, omdat alles wat er in dit verhaal gebeurd ook echt gebeurd kan zijn. Alleen meestal vallen er wel doden bij een echte gijzeling maar dat gebeurt in dit boek niet. Ze denken wel dat ze iemand dood hebben geschoten maar dat blijkt achteraf niet zo te zijn. Korte titelverklaring: de titel “Gijzeling” past heel goed bij het boek, omdat het hele boek om een gijzeling draait. In het begin van het boek worden de plannen doorgenomen voor de gijzeling en daarna wordt het uitgevoerd.
Thema: Onderwerp van mijn boek is: de strijd tussen goed en kwaad. Ik denk dit omdat: in het begin worden de terroristen als het kwaad gezien, maar aan het einde van het boek komen Jeroen en Edith (broer en zus waarvan Jeroen gegijzeld was) tot de conclusie dat het woord terroristen niet bij deze groep mensen hoort maar dat zij juist vechten voor de vrijheid van de eilandbewoners. En dat het eiland eigenlijk het kwaad was, want ze behandelen daar de mensen niet goed en ze mogen daar niet uitkomen voor hun eigen mening. Het is een dictatuur. Ruimte: het eiland Canthaar, hier speelt het hele verhaal zich af. De hoofdrolspelers verblijven in een hotel met de naam: Royal Star Hotel. De gijzeling vindt hier ook plaats. En verder speelt het zich af in de hoofdstad waar de president woont. Het speelt zich ook even af in de vroege morgen op zee bij zonsopgang. Verder speelt een heel groot gedeelte zich af in de nacht. Tijd: in de zomer, omdat er gesproken wordt over nog een meisje (Brigit) en die is op dat zelfde moment op Terschelling en het is daar mooi weer en ze gaan er naar het strand om te zwemmen en dat doe je niet in de winter of herfst. Het speelt zich verder af tussen de jaren 2000 en 2003, omdat er een diskman in voor komt en mobiele telefoontjes maar nog geen MP3 spelers en die zijn van deze tijd. Dus vandaar dat ik dit denk. Personages: Jeroen. Blijft onder alle omstandigheden heel realistische. Hij is best wel teruggetrokken. Doet graag dingen voor zichzelf. Houd niet van ruzies. En al helmaal niet als die ruzies altijd tussen zijn zus en zijn vader zijn en altijd over hetzelfde gaan “de strijd tussen wat goed is en wat slecht is”. Edit. De zus van Jeroen. Zij strijdt voor het goede. Zij weet dat het eiland een dictatuur is. En zij komt er ook als eerste achter dat de fabriek van haar vader eigenlijk helemaal niet zo’n goede fabriek is als hij zegt, want de moeder van de chauffeur van hun auto die werkt in deze fabriek en is er slecht aan toe. Ze verdient weinig, moet in slechte omstandigheden werken waardoor ze nu een raar hoestje heeft. Ze weet goed wat ze zelf wil. Ze maakt zich toch ook wel heel veel zorgen om haar broertje als hij gegijzeld is. Ze is ook spontaan. Arnesto. Hij is rond de vijftig jaar oud. Zijn haar was dofgrijs en had donkere ogen. Hij heeft veel zelfvertrouwen en maakt zich niet snel druk om anderen. Hij is de aanvoerder van de hele groep terroristen. Hij heeft steeds contact met de buitenwereld en het plan is ook van hem. Eigen mening: Het boek was een spannend boek en ik las er zo doorheen. Ik moest stoppen met lezen van mezelf omdat ik dan gewoon zo moe was dat ik het niet meer zou volgen als ik door las. Ik heb nog nooit een boek zo snel uitgelezen als dit boek. Het was zo spannend omdat het allemaal leek of het echt gebeurd was. Dit kwam doordat het in de tegenwoordige tijd werd geschreven en er dingen in voor komen als de diskman die we in deze tijd ook bijna allemaal wel hebben. Dat sprak mij heel erg aan. Ik vond de karakters van de hoofdrolspelers echt goed bij het verhaal passen. Want je had iemand die bang was en iemand die heel dapper was en iemand die overal de pest in had en dat vond ik wel heel leuk om al die verschillende karakters te leren kennen. Ik leefde best wel mee met Edith de zus van één van de gegijzelde, want ik zou denk ik ook niet weten wat ik zou doen als mijn broer gegijzeld zou worden. Ik vond dat zij het heel goed aanpakte en dat ze alsnog zelf heel goed bleef nadenken over goed en slecht. Ik heb nog nooit een gijzeling meegemaakt en hoop ook niet dat ik dat ooit hoef mee te maken. Maar als ik ooit naar een land wil waar een kleine kans is dat ik gegijzeld zou kunnen worden dan zou ik er gewoon heen gaan, want anders kun je volgens mij bijna nergens meer heen. Als je daarop je vakantie bestemmingen gaat uitkiezen denk ik dat je niet helemaal deugt. Dit boek heeft mij best wel aan het denken gezet. Ik weet nu bijvoorbeeld dat het nog helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat ik gewoon kan denken en zeggen wat ik vind zonder daar op gestraft te worden, zoals dat wel in het boek gebeurt. En dat het misschien in de één zijn ogen heel slecht kan lijken maar dat het in de ander zijn ogen helemaal niet zo slecht bedoeld wordt. Eén van de gijzelaars sprak mij heel erg aan, want hij doet zich voor alsof hij heel stoer is en niks hem iets doet. Maar later kom je erachter dat hij eigenlijk maar een heel klein hartje heeft en dat hij heel veel liefde nodig heeft. En dat hij eigenlijk niet zo stoer is als hij zich voordoet maar dat hij zo doet om zijn vader trots te maken. Ik kon me soms heel erg ergeren aan de manier waarop de “leiders” met hun onderdanen omgingen. Ik vond dat het niet kon en dat ze wel iets zachter mochten optreden. Maar het hoorde allemaal in het boek, anders als dat niet zo was geweest was het een heel ander boek geworden. Ik raad dit boek aan iedereen aan die van spanning houdt en het is een prima boek voor kinderen die dyslectische zijn want het wordt best makkelijk geschreven en er staan weinig moeilijke woorden in en je wil steeds maar doorlezen omdat het zo spannend is. Door dit boek begrijp ik ook dat terroristen niet altijd slecht zijn. Zoals Jeroen in het boek zei: “In de oorlog noemden de Duitsers de mensen van het verzet ook terroristen” en dat klopt natuurlijk; voor de Duitsers waren het terroristen maar voor de Nederlanders waren het de bevrijders. In het boek wordt ook soms engels gesproken dat maakt het allemaal nog realistischer.
Samenvatting: Het verhaal begint met de gijzelnemers. Die een bijeenkomst hebben in hun schuilplaats. Daarna begint het verhaal pas echt. Jeroen gaat met zijn zus Edith en zijn ouders op vakantie naar het eiland Canthaar. Zijn vader is een topman bij het bedrijf dat net een nieuwe vestiging heeft in Canthaar. Ze gaan er heen voor vakantie alleen hun vader moet vaak weg voor werk. Zijn zus protesteert een beetje tegen de vakantie, zij beweert dat er een dictatuur heerst op het eiland en dat er heel wat onderdrukking is. Dat lijkt bevestigd te worden door de vele militairen die ze er op straat zien. In het hotel lijkt alles prima. Wanneer zijn vader naar het bedrijf gaat en zijn moeder en zus gaan winkelen, blijft Jeroen alleen achter in het hotel. Op dat moment vallen de opstandelingen binnen en gijzelen de aanwezige gasten, waaronder Jeroen. Edith ziet het niet meer zitten en loopt weg van het appartementen complex waar ze even mogen verblijven van de president. Het schijnt dat de opstandelingen deze gijzeling doen omdat ze weten hoe erg de mensen die in de fabriek van de vader van Jeroen werken er aan toe zijn. Edith zit in een klein cafeetje en kijkt daar even naar de tv waar toevallig een stuk van de gijzeling wordt vertoond. Ze ziet haar broer uit het gebouw lopen, een paar dekens pakken, even zwaaien en weer naar binnen lopen. Dan ziet ze Canto, de chauffeur van de auto van haar vader. Hij komt haar ophalen. Hij wil haar iets laten zien. Ze gaan door een sloppenwijk en komen bij een huisje aan. Daar gaan ze naar binnen. Het blijkt het huis te zijn van Canto zijn moeder en broertjes. Zijn moeder is er slecht aan toe, ze heeft een raar hoestje. Canto vertelt dat het hoestje komt door de omstandigheden in de fabriek, waar ze werkt. De fabriek van Edith haar vader. Dit vindt Edith verschrikkelijk. De opstandelingen eisen een miljoen euro en de vrijlating van twee gevangenen. Ze wilden een busje waar dan het geld in moest liggen en daarna een vliegtuig zodat ze weg konden komen. Het was allemaal geregeld. Het busje stond voor het hotel met het geld er in. Maar de gijzelnemers kwamen niet opdagen. Ze waren achter het gebouw langs gegaan. Ze hadden legerpakken aan gedaan en zo het gebouw verlaten. Een aantal gijzelnemers hadden plaats genomen in de auto van de vader van Jeroen en Edith die bestuurd werd door Canto. Canto vervoerde dus de gijzelnemers. En ze hadden Jeroen als gegijzelde meegenomen de auto in. Alle anderen gegijzelde hadden ze vast gebonden in het hotel en hun monden dicht geplakt. Er waren nog twee andere gijzelnemers en die waren met een legerwagen. Deze twee gijzelnemers gingen de gevangenen ophalen. De missie was geslaagd, ze vluchten via een motorboot, die daar lag te wachten op hun komst. Jeroen moest ook mee op de boot. Eerst met een klein roeibootje wit met geel en dan naar de grote boot. Twee per keer konden er mee in het kleine opblaasbootje. Toen ze allemaal op de boot waren gekomen werd iedereen hartelijk omhelsd behalve Jeroen natuurlijk. Jeroen werd midden op de oceaan in hetzelfde opblaasbootje als waar ze mee op de boord waren gekomen geplaatst en moest zelf maar naar het strand roeien. Hij kreeg ook een schijfje mee van de aanvoerder, daar stond informatie op over de fabriek van zijn vader. Ook kreeg hij een brief mee voor Edith van Canto. Na enkele uren kwam hij gelukkig weer op het strand waar zijn zus toevallig op een bankje zat. Toen hij bij zijn vader en moeder in de armen vloog en de brief aan Edith had gegeven gaf hij het schijfje aan zijn vader en zei dat hij hem maar snel moest bekijken dat daar informatie op stond van zijn fabriek. Zijn vader begreep het eerst niet waarom hij dat schijfje kreeg en de president niet. Jeroen wist het antwoord hier ook niet op. Toen trok zijn vader zich terug in de hotelkamer. Toen hij er uitkwam ging hij met Edith praten. Hij legde haar uit dat hij er niks vanaf wist, van de omstandigheden waarin zijn werknemers werkten en dat hij er alles aan zou doen om het goed te maken. Hij heeft het schijfje aan de president gegeven en er bij gezegd dat hij niet de lijder wil zijn van een fabriek die hun werknemers zo behandeld. Daar had de president niet van terug. Jeroen was eigenlijk wel heel erg benieuwd geworden naar wat er in die brief stond die hij an Edith moest geven en hoe zij Canto kende. Edith vertelde dat toen Jeroen gegijzeld was Canto hun chauffeur was en dat zij verliefd op hem geworden was, maar dat ze hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Hij was weg. Hun vader probeerde zo snel mogelijk een vlucht te geregeld naar Nederland. Diezelfde avond nog zaten ze al in het vliegtuig op weg naar huis.