De illusie wordt dan ook later wreed verstoord wanneer twee milieutypes in het poldertje bloemen komen plukken.

Bram gaat Fred wegbrengen naar Schiphol, zodat hij een week de auto van zijn stiefvader heeft om met Emma naar het strand te kunnen gaan. Hij praat met hem over zijn liefde voor Emma en zijn vader waarschuwt hem voor een te vaste band op een te jonge leeftijd. Op de terugweg rijdt hij op een weg langs een spoorbaan, waarlangs verlepte sla groeit.

Bram gaat ook nadenken over zijn biologische vader Emma en zoekt contact met zijn grootouders van die kant. Hij maakt een afspraak en wanneer hij ze ontmoet, weet zijn oma hem zover te krijgen dat hij gaat nadenken over zijn bestaan. “Breek met alles”. Zegt zijn oma. Hij gaar weg bij het transportbedrijf en wil nu Nederlands gaan studeren, maar zijn eerste kennismaking met de studentes, is niet best. Hij weet niet goed wat hij moet doen: weggaan en eerst reizen en hopen dat Emma op hem zal wachten. Of blijven voor Emma en dan toch meer een confectiemannetje worden. Dan neemt hij een beslissing. “ De rest van mijn leven is een tafel vol vlinders [zie de titelverklaring].

Hij gaat in Freds auto met Emma naar het strand en besluit haar recht in haar gezicht te zeggen dat hij niet meer van haar houdt. Resoluut keert Emma zich om en zegt dat ze hem nooit meer wil zien. Waarschijnlijk gaat ze weer terug naar Arnold “Danmaarweer.” Diezelfde avond heeft hij al spijt. Hij gaat schrijven aan zijn tafel. De tafel met vlinders raakt leger en leger.

Bram wordt ineens depressief: hij denkt dat hij de mensen in zijn omgeving ongeluk brengt. Hij neemt een besluit.

Ik ben geen Tepuki, ik ben de zoon van Menno Bontje van wie ik niets weet, behalve dat hij de kracht had om te den wat ik ga doen. Zijn moeder heeft het me zelf gezegd: “Breek met alles wat je dacht te zijn.”

Mijn sleutels liggen voor me, klaar om mee te nemen. Sorry van je auto, Fred. Ik stap in en rijd naar de verlepte kropjes sla. Daar kijk ik op mijn horloge en zal zien dat het op nul staat.

En nu krijg ik te zien wat geen schrijver kan beschrijven: het opdrogen van de laatste punt.

Emma.

Bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/67677

Analyse

Titelverklaring

De titel komt aan het einde van het verhaal letterlijk in de tekst voor, op blz. 86: ‘De rest van mijn leven is een tafel vol vlinders. Ieder seconde vliegt er één weg. Als de tafel leeg is ben ik dood.’

Vier bladzijden verder staat: ‘Er zijn niet zoveel vlinders meer. De tafel raakt leeg’. Het is duidelijk dat Bram aan het einde van zijn leven raakt.

Tijd in de geschiedenis

Er wordt weinig gesproken over data en jaartallen.

In het tweede deel (toch een dagboek) hanteert hij een bijzondere indeling van de dagen. Bram is naar een bijzondere plek geweest in Nieuw-Zeeland en vanaf het moment dat hij een voor hem magische steen heeft aangeraakt, is dat dag 0 in de rest van zijn bestaan. Daarna wordt er doorgeteld tot dag 47 (zondagavond laat) en maandagmorgenvroeg is het dan weer dag 0. (de laatste dag van de rest van zijn leven)

Wel is er sprake van een actueel verhaal door het beschrijven van de moderne communicatiemiddelen als een mobiel en internet.

Het verhaal heeft geen concrete data etc. nodig, want een vader-zoonrelatie is er natuurlijk één van alle tijden.

Tijdsduur

Het verhaal heeft een duur van zo’n 16 jaar. Fred leert Bram kennen wanneer hij slechts 3 jaar oud is, en het verhaal eindigt wanneer Bram om het leven komt, op zijn 19e.

Ruimte

In deel 1 is Fred in Siberië op reis. Vroeger maakte hij en Bram reizen voor weekbladen. Deze keer wil Bram niet mee: hij heeft een leuk meisje ontmoet.

Vanuit Siberië belt Fred naar huis (Amsterdam).

Deel 2 speelt zich voornamelijk af in Amsterdam en het deel beschrijft de ontmoeting tussen Bram en Emma in de hoofdstad.

Hoofdpersonen

Fred: Fred is een man die op jonge leeftijd de zorg van een jongen op zich neemt. Hij houdt enorm van schrijven en reizen. Ook heeft hij aparte tics. Zo is op bladzijde 19 te lezen hoe Fred een kleine bezwering uitvoert om de kans te vergroten dat Bram in ieder geval 18 wordt. Dan mocht bijvoorbeeld zijn telefoon de eerstvolgende halve minuut niet overgaan, mocht hij voor hij bij een straathoek was geen auto met buitenlands nummerbord langskomen. Gebeurde dit allemaal wel dan stierf Bram voor zijn 18e, gebeurde het niet, dan was de kans dat hij ouder zou worden dan 18 weer net iets groter.

Bram: Bram is de geadopteerde zoon van Fred. Hij zit in de knoop met zijn leven en weet niet wat hij wil. Hij wil graag reizen. Hij heeft een boek gelezen over Tepuki, die op zijn reis naar de steen Autaki (een steen die bij aanraking je leven een nieuwe start geeft) op de meest mooie plekken terecht komt en de mooiste vrouwen ontmoet, iets wat Bram nog niet gelukt is. Als hij het tijdens zijn reis financieel niet meer red keert hij terug en ontmoet hij Emma, waar hij onmiddellijk stapelverliefd op wordt.

Perspectief

In deel 1 is er sprake van een hij/zij perspectief, waarin Fred de personale verteller van het verhaal is. Je kijkt er dus als het ware tegenaan. Je leest het verhaal niet vanuit hem, maar er wordt wel duidelijk beschreven hoe hij met Bram omging, etc.

In deel 2 is er sprake van het ik-perspectief. Men leest dan het verhaal door de ogen van Bram. Hij doet dat in een dagboek. Je krijgt op deze manier exact mee wat de gevoelens van Bram zijn en hoe hij denkt over bepaalde dingen.

Taalgebruik

Tim Krabbé is een makkelijke schrijver, het is niet moeilijk om te begrijpen wat hij met bepaalde dingen bedoeld. Er komen wat moeilijke woorden in voor, maar na het lezen van de rest van de zin snap je het alsnog. Hij gebruikt ook hele mooie zinnen, zoals die op de achterkant van het boek:

‘En Bram was zijn zoon. Juist omdat hij het niet was, van je eigen zoon zou je verplicht zijn te houden, waardoor je altijd moest twijfelen of je het wel echt deed; van Bram hield hij omdat het Bram was.’

Bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/68279

Leeservaringsverslag

Het boek viel me uiteindelijk heel erg mee. Het boek gaat over een vader – zoonrelatie, zelfmoord en jeugdliefde. Deze onderwerpen interesseren me allemaal, dus ik vond het een best leuk boek. Het boek las heel vlot, daardoor heb ik hem in een middag uitgelezen. Het boek is vanuit een ik-perspectief verteld waardoor je alle gedachten van de hoofdpersonen kan volgen. Daardoor kon ik me goed inleven in de personages. Ik vond het heel mooi geschreven. Dit vond ik een hele mooie uitspraak: ‘’Eerst is er niet, dan is er een tramhalte, en dan is er alles.’’ (blz. 56) Ik vind dat de uitspraak heel mooi laat zien hoe je leven ineens helemaal kan veranderen door één kleine gebeurtenis.

Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel wordt verteld door Fred, Brams vaderfiguur. Het tweede deel wordt verteld door Bram. In het eerste deel wil Bram ineens niet meer met Fred op reis en geen stukjes meer schrijven voor een tijdschrift. Doordat het tweede deel door Bram wordt verteld, snap je waarom Bram dat niet meer wilt. Het was fijn dat het boek vanuit twee personages werd verteld want zo kon je hun beslissingen beter begrijpen.

In het boek komt heel duidelijk naar voren dat je over niemand de controle kan hebben. Fred vindt Bram een hele bijzondere jongen, hij is geen ‘’confectie’’. Fred probeert Bram ook te sturen anders te zijn. Maar wat Bram uiteindelijk wil is een leven net zoals iedereen. Gewoon huisje, boompje, beestje. Ik heb het idee dat Fred zichzelf bijzonder vindt, maar het zelf niet durft/wilt zijn en daarom Bram bijzonder wilt laten zijn. Bram leert ook een meisje, Emma, kennen die verloofd is. Ze worden verliefd en Emma blaast het huwelijk op het laatste moment af. Dat is nog een voorbeeld dat je over niets of niemand de controle kan hebben.

Stijl en opbouw

Tim Krabbé gebruikt makkelijke taal. Hij weinig moeilijke woorden. Het boek is in 2009 geschreven en het verhaal speelt zich ook af rond deze tijd. Er wordt namelijk gebruik gemaakt van mobieltjes en internet. Er dus niet in oud Nederlands geschreven.

Het boek begint met Fred die in Siberië op reis is. Van daaruit wordt er teruggekeken op Freds leven. Over hoe hij Bram heeft leren kennen. Daarna gaat het verder met Brams leven en hoe hij uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd. Het boek wordt dus niet in chronologische volgorde verteld.

Verwerkingsopdracht

5) een recensie schrijven

Recensie 1

“Gratis Krabbé ontbeert gouden eind”, Bron: http://bit.ly/nlbron1

‘Van welk boek zou u het einde graag veranderen?’ vroeg Het Parool in de jaren ’90 wekelijks aan iemand uit de literaire wereld. Het was een vraag die me altijd aan het denken zette. Kandidaten te over, al besefte ik dat de kracht van romans als 1984 of Anna Karenina voor een groot deel ligt in het feit dat het slecht afloopt met de hoofdpersonen. Maar nu ik het Boekenweekgeschenk 2009 gelezen heb, zou ik antwoorden: Een tafel vol vlinders. De novelle van Tim Krabbé is goed geschreven, mooi geconstrueerd, en spannend tot op de laatste bladzijde. Dat laatste bedoel ik letterlijk, want het zijn de 25 zinnen aan het slot die de subtiliteit van het boek teniet doen; die een roerende roman veranderen in een uitleggerige draak.

Een tafel vol vlinders, waarvan deze week bijna een miljoen exemplaren over de boekhandels verspreid zijn, heeft niets te maken met het thema van de Boekenweek. Dát wordt gedekt door Midas Dekkers’ ‘kleine biologie der letteren’ Piep. De titel van Krabbés roman is de metafoor die een van de hoofdpersonen, Bram, gebruikt voor de rest van zijn leven: ‘Iedere seconde vliegt er één weg. Als de tafel leeg is ben ik dood.’ Niet zo’n sterke metafoor, maar Bram is dan ook jong, een jaar of negentien, en hij is niet gelukkig. Zijn naschoolse leven loopt niet zoals hij het voor zich had gezien en nu heeft hij het ook al uitgemaakt met zijn eerste echte liefde – om redenen die hij zelf niet eens doorgrondt.

Het dagboek van Bram, een jongen die door zijn stiefvader is voorbestemd om schrijver te worden, beslaat de tweede helft van Een tafel vol vlinders en beschrijft de wording en verwording van de bliksemende liefde voor (en van) Emma. De eerste helft van het boek begint op een vulkaan in Siberië en registreert de gedachten van Fred, die op de terugweg van de top een raar telefoontje krijgt van zijn vriendin: hij moet haar bellen zodra hij in zijn hotel is. Omdat hij vervolgens bij zijn stiefzoon in Amsterdam geen gehoor krijgt, haalt hij zich in zijn hoofd dat Bram dood is en laat hij in een lange flashback hun relatie de revue passeren.

Zoals dat hoort in het betere Boekenweekgeschenk, biedt Een tafel vol vlinders een compendium van de thema’s van de schrijver: de liefde van een vader voor zijn zoon, de rol van toeval in een mensenleven, the joy of sex, de betovering van het rozenvingerige verleden en de relatie tussen het geluk en de dood. Wat de novelle extra kracht geeft is dat je in de tweede helft (het dagboek van Bram) zó meegesleept wordt dat je Freds angstige vermoedens uit het eerste deel, over de dood van Bram, vergeet. Totdat de waarheid plotseling indaalt.

Ik zou de clou van het verhaal (die eigenlijk al aan het begin van het boek weggegeven wordt) nooit verklapt hebben, als Krabbé niet iets vergelijkbaars doet in de laatste zinnen van Een tafel vol vlinders. Heel expliciet meldt Bram daarin dát (en hoe) hij zelfmoord gaat plegen: ‘De tafel is leeg […] Sorry van je auto, Fred.’ Het is een onnodig slot bij een tot op dat moment sterke novelle; een regelrechte onderschatting van de lezer. Je mag alleen maar hopen dat het geen knieval is voor de macht van het grote getal die iedere boekenweekauteur bedreigt.

Samenvatting recensie

De recensent vindt het boek goed geschreven en spannend tot de laatste bladzijde, ook vindt de recensent dat je in de tweede helft van het boek (aantekeningen uit het dagboek van de hoofdpersoon) enorm wordt meegesleept, waardoor je eerdere belangrijke gegevens over een van de personages vergeet tot de ontknoping. De algehele indruk van de recensent is zeer positief over het boek

Recensie 2

Tim Krabbé - Een tafel vol vlinders, bron: http://bit.ly/nlbron2

Eigenlijk is het een onmogelijk iets, dat Boekenweekgeschenk (om over die hele Boekenweek maar te zwijgen). Een literaire auteur krijgt opdracht binnen een bepaalde tijd een afgesproken aantal woorden te leveren.

Hij wordt daarmee een soort journalist. In elk geval wordt de mythe van het schrijvers vak uitgehold: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg en nu niet langer zeuren, maar tikken.

Gelukkig is dit aan Tim Krabbé wel toevertrouwd. Met het geschenk Een tafel vol vlinders heeft hij goed aan de opdracht voldaan. Het boekje telt negentig bladzijden en kan precies in tweeën worden gedeeld - vakwerk.

In de eerste helft wordt verteld over reisjournalist Fred. Vanaf bladzijde 47 krijgen we dagboekaantekeningen te lezen van Bram. Bram is de stiefzoon, zeg maar, van Fred. Bram is het belangrijkste in Freds leven en Fred heeft hoge verwachtingen van Bram: 'De vrouwen die hij nog zou hebben! De boeken die hij zou schrijven!' Uit de dagboekaantekeningen van Bram wordt duidelijk dat hier niets van terecht zal komen.

Een tafel vol vlinders begint met Fred die bezig is de top van de Gloebinyivulkaan te bereiken. Terug in het dorp voert hij een onaangenaam telefoongesprekje met zijn vriendin Carla. En Bram krijgt hij vervolgens niet te pakken. Daarna stelt hij zich voor dat hij een speech houdt in de aula bij de begrafenis van Bram. 'Jezus Fred,' denkt Fred afrondend zelf. 'Deze keer ga je wel erg ver.'

Maar hoogstwaarschijnlijk niet ten onrechte, want vanaf dat moment is de voornaamste vraag hóé Bram aan zijn einde zal komen en niet óf, want dat dit niet goed zal aflopen, staat wel zo'n beetje vanaf bladzijde 11 vast.

Krabbé blikt met Fred terug op de jeugd van Bram en op de manier waarop Bram zich heeft ontwikkeld tot de man die hij nu is. Dat is een enigszins rare vorm, omdat daardoor een groot deel van dit boekje uit terugblikken bestaat. Veel urgentie lijkt een en ander niet te hebben. Tegelijkertijd is dat ook een sterk punt van Krabbé; hij weet als geen andere schrijver mooie nostalgische gevoelens op te roepen. Welke ellende er in het verleden ook is geweest, hij weet die tijd toch maar fraai te beschrijven.

En dan komt Bram dus aan het woord. Ook hier krijg je weer al die weemoedige emoties. Bram is een jonge man, of liever gezegd een jongen nog, die voornamelijk schrijft over zijn eerste verliefdheid. Het zijn de problemen van een adolescent, maar er komt bij Bram wel iets bij, namelijk de wijze waarop zijn echte vader dood is gegaan. Nu ja, aan het eind zitten we toch allemaal te snikken.

Samenvatting recensie

De schrijver is ondanks dat dit een gratis Boekenweekgeschenk is, erg onder de indruk van de prestaties van de schrijver. Het Boekenweekgeschenk vereist dat schrijvers ter plekke een verhaal verzinnen, waar dit anders door bijvoorbeeld inspiratie en het spontaan komen met ideeën. Volgens de recensent zit het boek vol met emoties, deze emoties roept het boek ook bij de lezer op. De algemene indruk van de recensent is, wederom, zeer positief.

Eigen recensie

Ik heb het boek “Een tafel vol vlinders” gelezen. Ik vond het een heel erg amuserend en mooi boek, omdat het iets is wat iedereen zou kunnen gebeuren. Je ouders scheiden terwijl de je nog jong bent, en dan leef je de rest van je leven dubbel. Bij wie wil ik leven, wat ga je doen? Daar gaat het boek in grote lijnen over. Het verhaal vind ik heel goed geschreven, het is niet te moeilijk en niet te ingewikkeld. Het verhaal begint in een specifieke situatie en van daaruit lees je eigenlijk het hele verhaal. Je komt steeds meer te weten over die beginsituatie. De opbouw van het boek vind ik ook heel goed want ik houd wel van dit soort boeken (Ook al houd ik absoluut niet van lezen) en de onwetendheid in het boek vind ik ook goed, je weet nooit wat er gebeurd, alleen dat je uiteindelijk weer eindigt bij het begin van het boek. Het einde van het boek vond ik alleen wat minder omdat dat nogal vaag is geschreven, maar toch ook weer niet. Er wordt gezegd “Er zijn niet zo veel vlinders meer.” “De tafel raakt leeg.” Daar uit zou ik denken dat hij dood gaat maar ik vind het een beetje raar omschreven, maar het zal wel met de titel van het boek te maken hebben. Het einde is eigenlijk wel open, maar ook gesloten want je weet vanaf het begin al dat hij dood gaat, ook weet je dat Fred op de vulkaan te horen krijgt dat zijn zoon dood is, maar wat er daarna gebeurd hoor je niks over. Deze aspecten zou ik als enige nadeel van dit boek kunnen zien, maar verder heb ik er niets op aan te merken. Mijn conclusie is dus dat het een heel mooi en amuserend boek is dat niet te moeilijk is, daarom is dit voor veel mensen een aanrader.

Ik heb het boek “Een tafel vol vlinders” gelezen. Ik vond het een heel erg amuserend en mooi boek, omdat het iets is wat iedereen zou kunnen gebeuren. Je ouders scheiden terwijl de je nog jong bent, en dan leef je de rest van je leven dubbel. Bij wie wil ik leven, wat ga je doen? Daar gaat het boek in grote lijnen over. Het verhaal vind ik heel goed geschreven, het is niet te moeilijk en niet te ingewikkeld. Het verhaal begint in een specifieke situatie en van daaruit lees je eigenlijk het hele verhaal. Je komt steeds meer te weten over die beginsituatie. De opbouw van het boek vind ik ook heel goed want ik houd wel van dit soort boeken (Ook al houd ik absoluut niet van lezen) en de onwetendheid in het boek vind ik ook goed, je weet nooit wat er gebeurd, alleen dat je uiteindelijk weer eindigt bij het begin van het boek. Het einde van het boek vond ik alleen wat minder omdat dat nogal vaag is geschreven, maar toch ook weer niet. Er wordt gezegd “Er zijn niet zo veel vlinders meer.” “De tafel raakt leeg.” Daar uit zou ik denken dat hij dood gaat maar ik vind het een beetje raar omschreven, maar het zal wel met de titel van het boek te maken hebben. Het einde is eigenlijk wel open, maar ook gesloten want je weet vanaf het begin al dat hij dood gaat, ook weet je dat Fred op de vulkaan te horen krijgt dat zijn zoon dood is, maar wat er daarna gebeurd hoor je niks over. Deze aspecten zou ik als enige nadeel van dit boek kunnen zien, maar verder heb ik er niets op aan te merken. Mijn conclusie is dus dat het een heel mooi en amuserend boek is dat niet te moeilijk is, daarom is dit voor veel mensen een aanrader.

Evaluatie

Ik vond het helemaal niet zo erg om dit boek te lezen. Ik had van te voren mijn bedenkingen maar die bleken al gauw mee te vallen. Ik heb het boek in een paar dagen uitgelezen. Ik vond het eigenlijk wel jammer dat het boek zo weinig bladzijdes had.

Het boekverslag was ook veel makkelijker om te schrijven doordat ik het een mooi boek vond. Als een boek je niet zo aanspreekt is het veel lastiger om er mee te beginnen. Dit boek is wat mij betreft zeker literatuur want het roept emoties op en zet je aan het denken.