Hoofdpersonen:

De hoofdpersoon in dit boek is Bram. Bram is een jongetje dat aan het begin van het boek vol met trots in zijn leven staat. Het is een jonge om trots op te zijn als moeder want hij is een jongetje dat graag leeft en later er bewust van word dat het leven echt bijzonder is. Op school heeft hij het wel zwaar wat hij is niet populair maar word eerder gepest en heeft in zijn pubertijd geeen aansluiting bij de meiden, wat over het hoofd word gezien door zijn moeder. Zijn moeder Nicolien heeft zich ook weiningbemoeid met Brams leven. Ze heeft al die dingen over het hoofd gezien en Bram aanschouwd als een normale jongen en zo zou Bram volgens haar ook moeten blijven. In tegenstelling tot Fred besteed Fred  veel meer moeite om tijd door te brengen met Bram. Fred heeft daarvoor ook kunnen kiezen als niet “echte” vader. Hij had ook kunnen zeggen: “Nicolien ik hoef Bram nooit meer te zien, want ik ben toch niet zijn echter vader.

 Bram is een echte brave jongen, dat altijd alles goed deed en nooit kattekwaad uithaalde. Ik heb wel als lezer gemerkt dat Bram erg veranderd is, aan het begin van het boek stond hij vol zekerhijd in zijn leven wat al snel veranderde doordat Nicolien met een andere man ging samenwonen. Bram mocht die man niet en hij had door alle verwisseling van de ene week bij zijn moeder zijn en de andere halve week bij Fred, geen ritme waardoor hij niet wist hoe hij zich moets gedragen. Dat was vooor hem moeilijk. De verhuizing veranderede zijn karakter waardoor hij wat somberder en siruezer werd. Hij stond niet meer recht met zijn benen in de grond. Dat speelt er ook  in zijn gedachten. Doordat Bram zijn eigen beslissingen telkens zelf heeft gemaakt zonder er open over te praten heeft hij van zijn eigen foute beslissingen geleerd door er op terug te kijken. Aan het eind van dit boek merk je dat Bram zijn eigen heeft genomen maar toch met smart naar opvulling zoekt wat hij had van Emma. Dat heb ik gemerkt doordat er stond in het boek dat toen hij het had uitgemaakt met haar, Bram nooit meer diezelfde tijd met Emma zou kunnen beleven. Bram vind het heel moeilijk om andere mensen te vertellen wat zijn gedachtes zijn en te vertellen wat er in zijn hoofd afspelen voor problemen. Hij wil het liefst gewoon zelf zijn beslissingen maken en daarom wil hij ook niets horen van andere mensen over zijn beslissingen. De gevolgen zijn dat hij weg is gegaan naar de rots van Autaki in Nieuw-Zeeland, dat hij het heeft uitgemaakt met Emma en dat hij geen adviesen wil aanhoren dat soms echt verkeerd kan uitpakken. Door zijn eigen zelfbewuste gedachten maakt hij het zwaar voor zichzelf maar ook voor Emma zij moet er zelfs onder lijden. Want doordat Bram het uit heeft gemaakt met Emma stond Emma voor een raadsel omdat zij er zelf niets van begreep. Fred stond ook versteld van Bram zijn ideeën, want net zoals Emma wist Fred niets van tevoren. Fred wilde ook graag hem daarin helpen maar Bram is niet open.  En onstond er daarom een spleet russen hun relatie. Wat later in het boek altijd zo bleef. Doordat dit verhaal zich in de 21e eeuw afspeelt kan Bram zijn reis in een korte tijd maken en dat is juist zo mooi omdat Bram daarom nog jong was toen hij terug kwam van zijn reis en nog een vriendin kon krijgen. Hij heeft daarom nog een heel leven voor zich gehad.                                                                              

Andere personen:

De andere persoon die veel met de hoofdpersoon te maken heeft gehad is Fred.  Fred heeft Brams leven bepaald door zijn niet echte vader te blijven toen Nicolien met een andere man trouwde.  Hij bleef dus samen met Bram wonen. Dat heeft heel veel uitgemaakt in Brams leven, Hij had dus 2 huizen,  2 levens ritmes en dus 2 heel verschilllende leef omgevingen. Fred heeft daarom ook geprobeerd om het leuk te houden ald Bram er was. Zo hebben ze met zijn tweeen reizen gemaakt en hebben ze alle twee srukken daar over geschreven. Fred wilde namelijk graag dat Bram een goede schrijver zou worden en natuurlijk veel beter dan hem omdat Fred alrijd wilde dat Bram beter zou worden. Natuurlijk wist Fred dat Bram niet zijn kind was, en juist omdat het niet zijn kind was was het niet moeilijk om van hem te houden want als je echt een zoon had zou je altijd blijven twijvelen of je wel van hem hield. Dit maakte dat zij een hele goede vader zoon relatie hadden.  Helaas veranderde dat omdat Bram meer terug houdend werd. Dit zorgde voor een veel mindere realatie. 

Waar en wanneer:

1. Een tafel vol vlinders speelt zich voornamelijk af in Amsterdam in Freds huis, op de helft van het boek speelt het verhaal zich ook af in een flat in de kamer van Bram . Dit komt doordat Fred een Bram aan het begin van het boek eeen hele hechte band hebben. Alleen later heeft Bram een vriendin en dan speelt alles om hun twee, en komt Fred helemaal op de achtergrond van het verhaal.
2. Het verhaal zou niet op een andere plaats kunnen afspelen omdat Fred samen woonde met Bram doordat Nicolien met een andere man ging samenwonen. Ook was het verhaal niet goed gegaan als de rest van het verhaal zich niet afspeelde in de kamer van Bram omdat anders iemand er achter zou kunnen komen dat Emma vreemd ging omdat zij eigenlijk met een andere man zou gaan touwen.
3. Het verhaal speelt zich in de 21e eeuw omdat het allemaal heel modern is en het in het boek heel normaal is om even naar Nieuw-Zeeland te gaan. Wat je vroeger niet zou even zou doen. Ook is het zo dat Bram terrug keert als hij nog jong is en dat vroeger al helemaal niet zou kunnen omdat de reizen dat een paar jaar zouden duren.
4. Nee, het verhaal had zich niet in een andere tijd kunnen afspelen omdat Bram dan veel ouder zou zijn als hij terug kwam van Nieuw- Zeeland en dan had hij nooit Emma ontmoet die hij met toeval ontmoet had.

Titel verklaring:

De tietel is een tavel vol vlinders, dit heeft als letterlijk verklaring dat Bram een tavel vol vlinders ziet en merkt dat er elke seconde een af vliegt.

Bram houd in het boek een klein dagboekje bij waarin staat dat: De rest van mijn leven is een tafel vol vlinders. Iedere seconde vliegt er 1 vlinder weg. Als de tafel leeg is ben ik dood. Dit betekend figuurlijk dat na dat Bram het had uitgemaakt met Emma zijn leven telkens minder word,  dat hij elke seconde minder verliefd word totdat zijn hijniet meer veliefd is en dat hij daardoot niet meer kan leven.

Thema:

Het thema van dit boek is: Denk goed na over de keuzes die de realiteit kunnen beinvloeden.

Eigen mening:

Ik vond het een goed en overzichtelijk boek om er een verschag over te maken. Het was leuk en prettig om te lezen omdat ik wist dat het een modenrn boek is. Dat vind ik in het algemeen makkelijker om te lezen. In het verhaal zat niet veel spanning maar daarom heb ik het boek ook niet uitgekozen. Het boek was wel heel erg gevoellig en dat vind ik ook heel erg prettig omdat je je dan heel goed kan verplaatsen in het boelk zelf. Er werden namelijk veel momenten in het boek geschreven waarin de hoofdpersoon naar zichzelf keek en dat maakt het nou echt een emotioneel en gevoellig boek. Hierdoor heb ik echt mezelf kunnen meeleven in de gevoelens van Bram.  Het was helemaal niet de afloop die ik had verwacht maar dat vond ik ook niet gek omdat ik meestal denk dat het anders afloopt dan dat er echt in het boek staat. Ik vond het eind wel heel erg open maar dat heeft mij niet geergerd in dit boek. Hierdoor kwam het verhaal ook realistisch over en omdat er geen humor in zat was het ook heel realistisch over.

Verdieppingsopdracht: dagboek

Dag 24, Vrijdag

Toen ik vandaag naar mijn werk `Dumeva` wilde gaan zag ik dat ik een lekke band had. Natuurlijk heb ik die pech weer. Het was de voorband. Ik zou met de tram naar Dumeva gaan hopelijk ben ik nog op tijd. Het was druk op het station hopelijk kwam ik met een paar minuten net op tijd bij mijn halte. Ik zou daar dan staan en de tram zou aankomen en dan zou ik zonder iets op te merken de tram in zijn gestapt. Als ik 17 minuten in de tram had gezeten had ik net op tijd bij Dumeva. Ik had het warm ik liep in mijn bruine leren jas die ik in Nieuwzeeland had gekocht, alleen was het daar winter en hier zomer. Het zweet liep me over de rug en het kriebelde. Het was dus een echte zomerdag en zo was het ook voel baar. Het water in de kanaal glom overweldigend, de vogels vlogen en er was een lichte bries die de bladeren van de struiken ritselden.

Op het station stonden veel mensen maar ook een meisje. Het was een gewoon meisje had gewonen kleren aan en blond haar.je zou haar haast voorbij lopen zonder haar gezien te hebben. Dat deed ik alleen niet. Het was een verbeistering toen ik haar van voren had bekeken. Je zou het niet zeggen maar plots was ik verliefd op haar. Van tevoren had ik een meisje zien staan maar nu was het plots geen gewoon meisje meer. Ik was verliefd. Het blonde haar, die ene moedervlek in haar hals. Dat maakte het waarom ze voor ,mij aantrekkelijk was.  Even keek ik of mijn tram er al aan kwam maar maar halaas was dat mijn tram niet. Hij ging de tegenovergestelde kant op. Ik moest naar dumeva en daar zou ik naar toe gaan. Het was vol want de mensen uit de trein stappten uit en de mensen op het station verdwenen in de trein en mengden zich met de anderen. Zo was het altijd, mensen stapten in en anderen weer uit, zonder iets tegen elkaar te zeggen of maar even naar elkaar te kijken. Zo was het met mij ook altijd gegaan ik stapte uit zonder iets te zeggen en stapte in. Als ik dan was ingestapt keken er tientallen ogen mijn richting op en zo deed ik dat bij anderen die instapten. Alleen keuren en dan kijken. Zo had ik dat niet gedaan bij dit meisje ik keek en keurde toen. Ik heb haar gezien en keurde toen. Als ze met deze tram zou gaan zou ik haar nooit meer zien. Ze deed een soort halve pas naar voren in de richting van de tram, stond even stil en aarzelde en liep vervolgens naar de trein. De deur ging open en als de deur weer dicht ging dan zou er een wereld aan me voorbij gaan. Ik had nog een seconde en net op tijd was ik binnen. Het viel mee hoe druk het was in de tram dus zag ik het meisje meteen zitten.  Het werd te verdacht als ik naast haar ging zitten dus ging ik een paar plaatsen achter haar zitten zodat ik haar net door de weerspieleling van de ruit kon zien.  Ik wist gewoon dat ze aan mij dacht terwijl ik aan haar dacht. We zouden zo eeuwig kunnen blijven zitten maar dat kon niet. Zij zou zo uitstappen en dan ging ik mee, waarvoor zou ik anders in deze tram hebben gezeten? Alleeen om naar haar te kijken nee ik moets handelen. Ik kon haar af en toe niet meer zien want het werd steeds voller en dat maakt me ongerust. Maar ze stapte uit ik volgde haar. Geen idee waar ik was maar dat maakte niets uit. Ik was bij haar en kon haar nuy aanspreken. Het was zo ver. Ik haalde haar in. He ik wou je wat zegen, zei ik. ´Ik ben de hele wereld rond gereisd maar hij hebt het leukste hoofd dat ik heb gezien.`Zo zijn we aan de praat geraakt en ik ben er achter gekomen dat ze bij Monsterdam werkt als telefoniste. Zij moest eigenlijk ook niet in deze tram zitten maar juist eerder ze was een dvd vergeten die ze ging ophalen. Dus nam ze een tram later. Ik vroeg of we konden afspreken ze zei dat ze het goed vond en we spraken af in een cafe vlak bij het station. Ze heette Emma, dat had ik haar gevraagd en zo vertelde ik mijn naam. Het was een raar iedee ik ben aan de andere kant van de wereld geweest en toch heb ik hier het meeste geluk en toeval dat ik ooit heb gehad!

Op het station stonden veel mensen maar ook een meisje. Het was een gewoon meisje had gewonen kleren aan en blond haar.je zou haar haast voorbij lopen zonder haar gezien te hebben. Dat deed ik alleen niet. Het was een verbeistering toen ik haar van voren had bekeken. Je zou het niet zeggen maar plots was ik verliefd op haar. Van tevoren had ik een meisje zien staan maar nu was het plots geen gewoon meisje meer. Ik was verliefd. Het blonde haar, die ene moedervlek in haar hals. Dat maakte het waarom ze voor ,mij aantrekkelijk was.  Even keek ik of mijn tram er al aan kwam maar maar halaas was dat mijn tram niet. Hij ging de tegenovergestelde kant op. Ik moest naar dumeva en daar zou ik naar toe gaan. Het was vol want de mensen uit de trein stappten uit en de mensen op het station verdwenen in de trein en mengden zich met de anderen. Zo was het altijd, mensen stapten in en anderen weer uit, zonder iets tegen elkaar te zeggen of maar even naar elkaar te kijken. Zo was het met mij ook altijd gegaan ik stapte uit zonder iets te zeggen en stapte in. Als ik dan was ingestapt keken er tientallen ogen mijn richting op en zo deed ik dat bij anderen die instapten. Alleen keuren en dan kijken. Zo had ik dat niet gedaan bij dit meisje ik keek en keurde toen. Ik heb haar gezien en keurde toen. Als ze met deze tram zou gaan zou ik haar nooit meer zien. Ze deed een soort halve pas naar voren in de richting van de tram, stond even stil en aarzelde en liep vervolgens naar de trein. De deur ging open en als de deur weer dicht ging dan zou er een wereld aan me voorbij gaan. Ik had nog een seconde en net op tijd was ik binnen. Het viel mee hoe druk het was in de tram dus zag ik het meisje meteen zitten.  Het werd te verdacht als ik naast haar ging zitten dus ging ik een paar plaatsen achter haar zitten zodat ik haar net door de weerspieleling van de ruit kon zien.  Ik wist gewoon dat ze aan mij dacht terwijl ik aan haar dacht. We zouden zo eeuwig kunnen blijven zitten maar dat kon niet. Zij zou zo uitstappen en dan ging ik mee, waarvoor zou ik anders in deze tram hebben gezeten? Alleeen om naar haar te kijken nee ik moets handelen. Ik kon haar af en toe niet meer zien want het werd steeds voller en dat maakt me ongerust. Maar ze stapte uit ik volgde haar. Geen idee waar ik was maar dat maakte niets uit. Ik was bij haar en kon haar nuy aanspreken. Het was zo ver. Ik haalde haar in. He ik wou je wat zegen, zei ik. ´Ik ben de hele wereld rond gereisd maar hij hebt het leukste hoofd dat ik heb gezien.`Zo zijn we aan de praat geraakt en ik ben er achter gekomen dat ze bij Monsterdam werkt als telefoniste. Zij moest eigenlijk ook niet in deze tram zitten maar juist eerder ze was een dvd vergeten die ze ging ophalen. Dus nam ze een tram later. Ik vroeg of we konden afspreken ze zei dat ze het goed vond en we spraken af in een cafe vlak bij het station. Ze heette Emma, dat had ik haar gevraagd en zo vertelde ik mijn naam. Het was een raar iedee ik ben aan de andere kant van de wereld geweest en toch heb ik hier het meeste geluk en toeval dat ik ooit heb gehad!

Dag 46, Zaterdag

Het is zo ver ik moet het durven opschrijven.Ik houd niet meer van Emma.Het saat op papier, daar.

Het was een gewoone dag we spraken af om iets leuks te gaan doen, we gingen naar een Italiaans restaurantje. Ze voelde het ook aan mij denk ik dat ik al een hele lange tijd zat te piekeren of ik nou wel van haar hield of niet. Ik was namelijk gisteren ook naar de ouders van mijn vader geweest en heb hun dus ook voor het eerst gezien ze zijn voor mij normale mensen ik heb er verder geen contact mee. Ze gaven mij het advies dat ik kracht moest verzamelen om mijn eigen plek te zoeken. Ze vertelden me om mezelf een taak te stellen en die te volbrengen en die advies zou ik opvolgen. Ik zou mijn eigen plek vinden. Ik heb besloten om Nederlands te gaan studeren.  Ik heb mijn baan afgezegd.

Dus tijdens de afspraak heb ik haar over mijn nieuwe plannen verteld met veel moeite. Ze was niet verbaasd en reageerde ook niet blij want mijn beslissing kwam er op neer dat ik niet verder zou reizen maar hier bleef. Het deed haar niets. Ze wilde alleen dat ik gewoon Bram bleef. Nu ben ik Bram maar houd niet meer van Emma, als ik het vertel dan begrijpt ze er toch niets van. Dat snap ik zelf ook, er is namelijk geen verklaring voor dat je van iemand houd en plot niet. Ik kan het gewoon niet uitleggen en ookal zal ik het mijn hele leven de tijd hebben om het uit te leggen dan zal het mij nooit lukken. Maar ik heb er wel een reden voor. Reizen is niet echt reizen als je verliefd bent. Het is niet zomaar vertrekken als er niemand op je wacht en verwacht dat je terug komt, je bent dan gebonden aan die plek en die verliefdheid. Ik weet dat reizen eenzaam is en dat je dat alleen moet doen. Maar alsnog ga ik doen wat ik altijd wilde doen: reizen.

Nu moet ik het Emma vertellen. Het is niet anders ik moet het de eerste keer dat ik haar zie vertelllen. De eerste keer dat ik haar wie zag was vandaag met de strandwandeling. Heel veel medelijden had ik toen met haar toen ze bij mij op de voordeur stond omdat ik wist wat er zou gaan gebeuren. Verschrikkelijk om het al te weten wat er gaat gebeuren. We gingen met de auto die ik had geleend  naar het strand. Aan Emma kon je zien dat ze er zin in had en dat zou ik ook moeten hebben. We hadden deze afspraak al heel lang van te voren afgesproken .Het was mijn idee.  Ik had er gisteren nog zin in maar vandaag niet meer. Zo zaten we in de auto,  ik wist wat er zo zou gan gebeuren en Emma die nog een heel leven met mij samen zag. We hadden afgesproken dat zij eten mee zou nemen, zij had dus een plastic tas bij zich. De croisantjes roken heerlijk alleen wist ik dat we ze niet op zouden eten. Zij zou ze alleen eten, zonder mij. We waren er bijna, het eind was bijna in zicht. Hoe zou ik het moeten vertellen? Ik had geen idee maar ik wist dat ik gewoon Bram moest zijn om het haar eerlijk te zeggen.  Het stand was mooi, de zon ging onder. Het was eb, toen liepen we naast elkaar, we stopten en ik maakte het uit. Ze begreep er niets van. Het maakte toch niet meer uit of ze het wel of niet snapte, het was uit. Zij vond mij een klooijo en ik ben alleen.