De schuilplaats door Corrie ten Boom

De oorlog begint Je moet niet bang zijn, zegt de Nederlandse minister-president over de radio. We zullen niet door de landen die in de oorlog vechten aangevallen worden. Ze hebben dat beloofd. Vader ten Boom deed de radio plotseling uit. Zijn twee dochters, Corrie en Betsie, keken verrast. De minister president is verkeerd, zij de oude horlogemaker. Er komt een oorlog. Duitsland gaan ons aanvallen en wij zullen verliezen. Die nacht werden Corrie en Betsie wakker van geluid van explosies. Hitler had Holland, het vredelievend land opeens zonder waarschuwing aangevallen. Het Nederlandse leger vocht dapper voor 5 dagen, maar zij hadden geen kans tegen Hitler’s leger en luchtmacht. Geleidelijk veranderde het leven van de oude horlogemaker en zijn familie. De straten van haarlem, de Nederlandse stad waar zij woonde, werd gevuld met Duits militairen. Niemand kan voedsel kopen tenzij ze een bonkaart hadden. Nederlandse kranten werden afgeschaft. Alle radiozenders moesten worden opgeven worden (hoewel de familie ten Boom er een geheime had). Toen kwam er een avond klok, dat betekende dat niemand op de straat werd toegestaan na een bepaalde tijd. De eerste was vrij laat, geleidelijk aan werd het steeds vroeger en vroeger, de laatste avondklok was 6 uur in de avond. Dat betekende dat Corrie ze moest stoppen met al haar meisjesclubs, welke ze had geven voor 20 jaar. Deze waren gestart voor meisjes van 12 tot 18 jaar, en waren inclusief activiteiten zoals: gym, muziek, praten en kamperen. Maar in het midden van de lol, had Corrie tijd dat ze de meisjes onderwijst en God loofden, en ze altijd tot Hem gingen in gebed. Ze had zo ook een club voor jonge mensen die geestelijk gehandicapt waren, en ze vond dat verschillende van hem echt begrepen wanner ze hun vertelden over Gods liefde. Nu was dit allemaal afgelopen. Corrie was blij dat ze de meisjes onderwezen had meer dan van te genieten. Tijdens die vreselijke jaren die volgden, vonden veel van hen sterk en echt geloof in God die zij van Corrie hadden geleerd. De Davidster Spoedig gebeurde er erge dingen. Op een zondagmorgen, alle jonge mensen uit de straten werden bijeengedreven bij de duitse militairen en werden naar Duitsland gebracht als slaven en fabrieks arbeiders. Sommige werden niet meer teruggezien. Vanaf dat moment ongeveer, moesten jonge Nederlanders in het geheim gaan wonen of onderduiken. De duitse militairen maakten de ruiten kapot van joodse eigenaars en namen soms de goedere mee, de joodse winkelier en hun familie verdwenen eveneens. Toen wist niemand wat met hen gebeurden, nu weten we dat hitler en de nazi’s 6 miljoen joden in europa heeft vermoord. Er was een dag toen was er een orde voor alle joodse mensen in Nederland te rapporteren aan de politie. Zij vertelde dat ze een felle gele ster moesten dragen, de davidster, op hun kleren, wanneer zij we gingen. Dit was het teken waar de joden altijd trots op waren, maar nu werd het als etiket gebruikt en dat onderscheidde de joden van de andere mensen. Familie ten Boom was er zeer droevig over. Ze hielden van joodse mensen omdat de bijbel zegt dat ze Gods volk zijn. Jezus zelf was een jood, en het grootste deel van de bijbel is door de joden bij ons gekomen. Vader ten Boom had een zoon, zijn naam was Willem. Willem was een kerk meester, en heeft lang gewerkt met joodse mensen. Hij had een groot huis in Hilversum voor joden die voor dat de oorlog aan hitler uit Duitsland is ontsnapt. Hij had een veiligere plek gevonden waar ze konden wonen. Op een regenachtige dag in november 1941, sommige Duitse militairen braken in bij een bontwinkel aan de weg van het huis van de familie ten Boom. Een jood was hier eigenaar van, genaamd Mr Weil. De militairen braken de ruiten en namen al het bond mee. Toen gooide ze al MR Weils kleren op straat. Corrie rende naar buiten en bracht Mr Weil in haar huis boven de horloge winkel. Hij zij dat zijn vrouw aan het winkelen was met vrienden in Amsterdam. Het was duidelijk dat Mr. en Mevr. Weil niet terug konden gaan naar hun huis. Als zij dachten over het probleem, Corrie en haar zus Betsie voelden allebei dat ze hun broer Willem moesten vragen wat ze moeten doen. Corrie gaat naar zijn huis in de middag. Willem was weg, maar zijn 22 jarige zoon, Kik, was thuis. Corrie legde het probleem uit. Vertel Mr. Weil dat hij klaar moet zijn als het donker is, zei Kik. Die avond om 9 uur Kik klopten op de deur, en lied mr Weil weggaan in het donker. Ongeveer 2 weken later, Corrie ontmoet Kik opnieuw. Zij vroeg waar hij mr Weil heeft ingenomen. Als je gaat werken met de ondergrond, tante Corrie, dan moet je leren niet te antwoorden op vragen, hij antwoorden met een glimlach. Spoedig kwamen andere joodse mensen bij het huis van ten Boom vragen om hulp. Hoewel de familie wist dit was gevaarlijk, ze waren al genegen dat ze moesten helpen. Ze hadden verschillende kamers in het ouden huis, maar het was slechts honderd jaren geleden een politie bureau in Haarlem. Bovendien was er een probleem om aan voedsel te komen voor mensen die geen distributie bonnen hadden.
De Nederlandse ondergrond Corrie ging er over praten met haar broer Willem, maar hij kon niet helpen. Hij had al vele mensen die een schuilplaats nodig hadden maar die kon hij niet meer helpen. Je zult distributie bonnen nodig hebben en een schuil plaats voor je joodse vrienden, zij hij. Je zult je eigen levering moeten hebben. Op haar terugweg naar Haarlem, dacht Corrie hard na. Hoe zou ze aan distributie bonnen kunnen komen? Hoe kan ze families vinden die joodse mensen wil verbergen? Ze begon te bidden. Als ze dit aan het doen was, kwam er een naam in haar op – Fred Koornstra. Een van zijn dochter zat op de meisjesclub van Corrie. Ja, werkte hij op een kantoor waar distributie bonnen weren uitgegeven? Kan ze hem vertrouwen? Opnieuw ging ze bidden, en ze voelde toen dat ze naar hem toe moest gaan. Die avond nodigde ze Fred uit. Zou hij kunnen hebben? Vrij onmogelijk, antwoordde hij. De bonnen worden telkens opnieuw geteld. Er is geen manier dat ik aan die bonnen kan komen, tenzij er een diefstal is. Misschien ik een erge man. Vertel me niet meer, zij Corrie. Ik kan er niet zeker van zijn. Een paar dagen later Fred Koornstra belden naar de horloge winkel. Hij had een blauw oog en een beetje gekneusd. Er is een overval geweest een hele erge. Maar hij had distributie bonnen. Spoedig realiseerde Corrie dat ze dit te danken had aan haar meisjesclub, en door de horloge winkel, ze kon de helft van de mensen in Haarlem. Elke keer moest ze iemand om hulp vragen, ze bad, en dan wist ze dat dit niet heel veilig is. Dit was gevaarlijk, sommige Nederlanders wilde het risico niet nemen, en sommige hielpen de Duitsers in ruil voor geld, eten, en een goeie baan. Op een avond nam Kik, Corrie mee naar een groot huis in Haarlem, en daar andere ondergrondse arbeiders te ontmoeten. Deze mensen werkten geheim tegen de Duitsers om bondgenoten te helpen. (Landen zoals frankrijk en Engeland vochten net zoals in Nederland in de 2e wereldoorlog tegen Duitsland.) Als een vliegtuig van Engeland, door Duitsland neergeschoten werd, de ondergrondse arbeiders probeerde de piloot te helpen. Toen ze een treinwagon zagen met munitie, blaasde ze de trein op. Toen de Nederlanders gevangen werden, probeerde ze hun vrij te maken. Corrie herkende een oude vriend van haar vader bij de ondergrondse arbeiders. Ze noemde hem sigaar want ze herinneren hem aan een plaatje in Charles Dickens boek sigaar papieren. Sigaar vertelden de andere dat Corrie joden hiel in Haarlem, en een voor een vertelden ze hoe ze kon helpen. Ik kan je vals identiteit papieren geven, zij een iemand. Ik kan je een officiële overheid auto geven, als je weet wat dat is, zij een ander. Toen ontmoette ze een man met een spitsige baard. Hij was architect. Dit is Mr Smit, zij sigaar. (Natuurlijk was dit niet zijn echte naam. Smit lijkt Smith in Engeland, het is een zeer gemeenschappelijke naam in Nederland, het is veilige voor de ondergronds arbeiders. ) Wat je nodig hebt, zei Mr Smit, is een geheime kamer in je huis, voor het geval als je huis doorzocht wordt naar joden. Ik wil komen en je bezoeken voor het inrichten ervan. (Gestapo zijn gehate politie mensen in Duitsland.) De geheime kamer Dit is een perfect huis voor een geheime kamer, zei Mr Smit wanneer hij kwam. De ten Boom huis is een heel oud huis, met allerlei onverwachte hoeken en kamers erin. De ruimte moet zo hoog mogelijk zijn om je mensen tijd te geven om zo snel mogelijk zich te verbergen als er een inval is. In feit was er weinig plaats boven in het huis. Hij tekende toen een streep van 75 centimeter aan het einde van de muur. Dit is waar de verborgen muur komt, legde hij uit. Ik kan de ruimte niet groter maken, maar verscheidene mensen zullen kunnen verblijven. In de loop van de volgend dagen , komt er een nummer van klanten kwam aan de winkel te hangen, elke gebrachte hulpmiddelen en materialen worden verborgen in tassen en dozen waar je niet kunt in kijken. Toen het klaar was, Corrie zag zelfs niet wat er achter de oude bevlekte muur was, met een boeken kast er tegen aan. Niets van dit leek nieuw. Op een of andere manier hebben de werkmannen de muur honderd jaren oud laten lijken. Mr Smit was zeer tevreden met het resultaat. Zij zullen dit nooit vinden, zij hij. Maar nu moet je oefenen je gasten zo snel mogelijk daar te brengen in zo kort mogelijke tijd. En zij moeten niet door het huis lopen en zo niet te laten zien dat zij daar wonen. Als ze eten, moeten hun koppen en borden verborgen worden. Als het nacht is, zelf hun matrassen van hun bedden moeten omgekeerd worden dat er geen warmte voor Gestapo te vinden is. Maar ze hadden nu vier regelmatige gasten en ook andere leden van de ondergrond. Zo moesten veel oefen. Aan het eind slaagde ze er in het in en minuut te doen. Om hen wat tijd te geven, had één van de gasten boven een alarm bevestigd met een zoemer en drukknoppen, inclusief een bij de deur van de winkel. Gevaar Voor zover mogelijk probeerde Corrie andere huizen te vinden waar joden zich konden verbergen. Een boerderij in het land, of een groot huis, was veel veiliger dan een kleine winkel van haar familie in het centrum van Haarlem. Nu was zij in aanraking met ongeveer tachtig mensen, allen die de Joden helpen te ontsnappen. Het waren slechts tieners die berichten overbrachten. Gewoonlijk gebruikten zij een code. Wij hebben een oud horloge, met een ongebruikelijk gezicht. Kent u iemand wie het zou willen kopen? Dit zou betekenen dat er een bejaarde Jood was het van wie gezicht hem gemakkelijk zou weggeven. Op één dag kwam een politieagent genoemd Rolf in de horlogewinkel. Corrie wist hij één van de ondergrondse arbeiders was. Hij vroeg Corrie als zij een boodschapper naar anothethuis met een waarschuwing dat kon sturen de Duitsers van plan waren om het te overvallen. Een jongen van zeventien genoemd Jop Volunteerd ging. Maar jammer genoeg was er Gestapo bij het eerste huis, Jop wer gevangen. Corrie en haar vrienden wisten dat Jop gemarteld zou worden. Het zou voor hem moeilijk zijn om het nu even niet op te geven. De familie ten Boom wist dat ze moest stoppen met de joden, voordat ze gearresteerd worden. Maar hoe zou ze nu haar joodse vrienden laten vallen. Daar zouden ze niet tegen kunnen. Gearresteerd Het gebeurde op een woensdagmorgen in februari 1944. Corrie was ziek met griep. Een Nederlander die Corrie niet kon vroeg om wat geld. Hij zei dat hij het dringend nodig had om sommige Joden te redden. Corrie niet voelde zeker over hem, maar kon niet riskeren om enkele joden te laten vallen. Het bleek later dat de Nederlander voor de Duitsers werkte. Zij ging aan bed terug omdat zij zo onwel was. Plotseling klonk de zoemer. Al de gasten werden opgestapeld in de geheime kamer. Sommige gestapoambtenaren en twee Nederlandse nazi’s barsten in het huis. Ze namen de familie ten Boom in de woonkamer. Corrie’s broer Willem gebeurde het om in het huis die dag te zijn, hij wist evenals sommige Nederlanders niks van de joden af. Een van de Gestapo nam Corrie mee in een andere kamer. Waar zijn de Joden? Vroeg hij. Er zijn hier geen joden, antwoordde Corrie. Ze haatte om te liegen, maar het zou beter zijn dan de dood van joden, dacht ze. De politieman sloeg haar en vroeg opnieuw de vraag, maar Corrie antwoorden niet. Waar is de geheime kamer dan? Vroeg hij, Hij pakte haar vast sloeg haar en sloeg nog een keer. Corrie voelde bloed in haar mond. Ze was zo ziek, en was verzwakt. Heere Jezus help me, schreeuwde ze. Als je die naam nog een keer gebruikt, kil ik je, zij de politieman. Maar hij stopten haar af te straffen, en bracht haar terug naar de andere. Daarna begon hij op Betsie. Toen zij terugkwam was zij ook gekneust en aan het bloeden. Heel de tijd, Duitse militairen doorzochten heel het huis, braken deuren en kasten open om de geheime kamer te vinden. Maar zij vonden het niet, en na een half uur gaven ze op. Het is goed, zij de officier in opdracht, neem dit lot mee naar het politie bureau, en zet een wacht buiten het huis. Als iemand hier is zij zullen dood gaan omdat ze verhongeren. Op het politie bureau, Corrie en haar familie hadden de rest van de dag moeten zitten op de grond in een lange kamer. Een aantal andere mensen waren gearresteerd op de zelfde tijd, inclusief sigaar. De Nederlandse politieman genaamd Rolf kwam in de kamer. Het is hier stil binnen, schreeuwde hij. De toiletten zij buiten aan de achterkant. U kunt in een tijd onder escorte uitgaan. Toen boog hij snel neer en fluisterde in Willem’s oor, je kan eventueel papieren omhoog houden als je de politie niet wilt zien en beneden naar de wc gaan. Willem vertelden dit aan de anderen die dat moesten weten. Thuis, elke avond om 9 uur hield vader ten Boom altijd gebeden. Hier, onder arrest , verzameld een groep rond hem en ze deden dit samen. Er was geen bijbel, maar vader te Boom wist veel door het hard hoe dan ook. Met zijn zachte stem vertelden hij sommige woorden van psalm 119: U bent mijn verbergende plaats en mijn schild: Ik hoop in uw woord... Houd me tegen, en ik zal veilig zijn. Zijn geloof in God gaf anderen comfort en sterkte. Leven in de gevangenis De volgende dag gingen zij naar een gevangenis in Den Haag, een stad 40 kilometer zuid van Haarlem. Elke gevangen uit Haarlem werd in een andere cel gedaan. De laatste tijd zagen zij vader ten Boom wanneer zij naar hun cellen werden geleid. Tien dagen later stierf hij. Als eerst was Corrie in een cel gezet met verschillende andere vrouwen. Maar, wanner het was ontdekt dat ze ziek was, ging ze naar een dokter in het ziekenhuis met bewaking. De Nederlandse dokter zij dat ze serieus ziek was, hopelijk wil de politie haar in het ziekenhuis laten. Maar zij namen haar in plaats daarvan terug naar de gevangenis en stopten haar in een cel voor haarzelf. Ze bleef daar vier manden. Voordat ze het ziekenhuis verlaatte, een verpleegster gaf Corrie een klein pakketje ze verstopten het in haar kleren. Hier vond ze in: een tandenborstel, wat soep en het besten van alles, kopieën van vier evangelies in boekvorm. Leven in de gevangenis is niet plezierig, maar het was hier vreselijk. Er was geen bed in Corrie’s cel, maar enkel een vuil stromamatras met alleen een laken, waar iemand ziek in geweest was. De cel was vreselijk koud. Het enige voedsel was een plaat van dunne havermoutpap elke morgen, en een snee bruin brood in de avond. Als eerste Corrie was wanhopig ziek, maar geleidelijk werd ze weer beter. Ze praten wanhopig met iemand, maar de vrouw was heel streng. Zelfs de betrouwbare gevangenen die de voedsel rond brachten waren bang om aan haar te spreken. Elke dag bewonderde Corrie wat er gebeurde met de andere gevangen uit Haarlem. Een dag kwam de kans om het uit te vinden. Al de gevangen begonnen lawaai te maken en de gevangenbewaarders stopten hen niet. Het was Hitler’s verjaardag, en al de gevangenbewaarders waar op het feest. De gevangen zijden elkaar hun namen en vertelden al het nieuws wat ze hadden. Corrie leerde dat de meeste mensen uit Haarlem waren bevrijdt. Haar zus Betsie was kalm in de gevangenis, en er was geen nieuws over haar vader. Het was pas later dat ze hoorden dat hij dood was. Een dag wanner Corrie een beetje beter was, gooide een bewaker een pakketje in haar cel. Ze was opgewonden om te zien dat het sommige koekjes bevatte, een helder-rode handdoek en een naald en een draad. Het kwam van haar aangetrouwde zus Nollie, die woonde in Haarlem. Ze merken op dat er iets vreemd was met het adres en de postzegen. Het was helemaal bobbelig. Ze had een idee, en pelde de postzegel eraf. Er was op de onderkant geschreven: Alle verlaten horloges in de kast zijn veilig. Dit betekende dat al de joden verborgen in de ten Boom huis waren ontsnapt. Dit was mooi nieuws.
Het verhoor Alhoewel, Het daar stil was toen het verhoor was, wanneer Corrie ondervraagt wordt door een Gestapo officier. Dit is vreselijk. Marteling werd vaak gebruikt om informatie te bereiken. Elke gevangen was bang dat zij een van hun vriend zou weggeven. Corrie was geroepen voor haar verhoor op een koude morgen in mei. Heere Jezus, bidden zij, U werd ook zo ondervraagt. Alstublieft laat me zien wat ik moet doen. De Duitse officier begon heel vriendelijk. Ik zou je graag helpen, mevrouw ten Boom. Maar je moet me alles vertellen. Corrie en haar medewerkers in de ondergrond hadden vaak geoefend vragen te beantwoorden. Een uur ondervraagde de Duitse officier haar, en ze slaagde er in om vragen te vermijden. Hij vooral wou weten hoe de distributie bonnen waren gestolen. Corrie was blij dat ze het echt niet wist. En vertel me nu over u ander activiteiten, mevrouw ten Boom. Ander activiteiten, Oh ja, over de meidenclubs en mijn werk voor geestelijke gehandicapten. Natuurlijk, de Duitse officier meende dit niet, maar Corrie vertelden enthousiast over dit, en hij luisterden in verwondering. Maar dat is tijdverspilling, zei hij. Oh nee, zei Corrie, God heeft iedereen lief, ook de zwakken. Je ziet, de bijbel verteld ons dat God kijkt naar ding die moeilijk zijn voor ons. Dat is genoeg voor vandaag, de officieer snapte het. Maar de volgende dag, wanneer het verhoor verder ging, vroeg de officier aan Corrie of ze meer wou vertellen over God en de bijvel. Het bleek dat hij het werk haatte wat hij moest doen. Zo was hij heel ontrust over zijn familie in Duistland, omdat hun huis werd gebombardeerd elke nacht. Corrie was in staat om hem te vertellen over vrede en vergeving wat Jezus Christus ons kan geven wanneer wij het vragen. Vanaf toen, hielp de officier werkelijk Corrie met alles wat hij kon doen. Hij gaf haar een kans voor haar familieleden te zien wanner haar vader wil was voorgelezen. Maar hij had niet genoeg kracht om Corrie en Betsie vrij te laten. Heel de tijd, Corrie was stil in haar cel, het was vreselijk alleen. Maar ze had een vriend – een mier! Ze gaf het een paar broodkruimels wanneer het tevoorschijn kwam uit een spleet in de vloer. Gedurende vier maanden dat Corrie alleen in haar cel was, ze gebruikten veel van haar tijd aan lezen en lezen in de vier evangelies die de verpleegster in het ziekenhuis haar gegeven had. Het leven en lijden van Jezus kwam bij haar veel meer over dan eerst. Ze begon te zien dat al haar leiden een einden zou hebben. De dood van Jezus had vergeving voor de mensen. In dezelfde weg, voelde ze dat God kan iets goed brengen uit de problemen die wij meemaken. Dit gaf haar een goed geheugen en sterkte. Een dag in juni 1944, al de gevangenbewakers vertelde om al hun bezittingen in te pakken. Zij waren weggevoerd naar het treinstation en in een trein gestopt. Als ze in de trein waren gezet, Corrie zag haar zus Betsie, en baande haar weg erdoor om haar te bereiken. Als laatst waren zij opnieuw samen. De train nam hun naar een werk kamp in zuidelijk Nederland. Hier leefde ze in barakken, radio’s maken voor Duitse vliegtuigen. Zij nam zorg om overvloed van fouten te maken! Leven was toch hard. Straffen waren er genoeg, en soms werden mensen doodgeschoten door de bewakers. Maar iedereen wist dat de bondgenoten europa waren binnengevallen, dat werd daar de laatste hoop. In september waren daar geruchten dat het Verenigde wapen was niet verre van Holland. Op een dag hoorde de bewakers veel explosies en zij waren heel opgewekt. Maar het was gebleken dat de Duitsers wegen en bruggen slechts hadden opgeblazen. De volgende dag, schoten de Duitsers 700 mensen van de gevangenen dood. De vrouwen en de rest van de mensen waren veewagens gestopt en naar Duitsland gezonden. Ravensbruck Corrie en Betsie waren op weg naar het Ravensbruck concentratiekamp. Dit was erger dan een ander gevangenis waar zij geweest waren. De eerste 2 dagen hadden ze buiten geslapen. Het regenden, en de grond werd een zee van modder. Dan werden zij in een reusachtige barrackruimte gedaan. Het was gebouwd voor 400 mensen, maar daar waren nu 1400 gevangenen in. Zij hadden geslapen op matrassen gevuld met stro met verstikkend stof en vlooien. Ook de bewakers hielden er niet van om in de barrack ruimte te komen vanwege al de vlooien. Naamafroeping was half 4 in de morgen. Daar waren 35000 vrouwen in het kamp, en als ze iemand misten waren zij weer opnieuw geteld en weer opnieuw. Dit duurde vaak een paar uur. Als de gevangenen niet opstonden rechtstreeks slaan de vrouwenwachten hen met het berijden ranselt. Het werk was extreem hard. Corrie en Betsie moesten zware bladen van staal op karren laden, duwden hem een stuk, en laden de kar weer leeg. Heel de tijd schreeuwde de bewakers tegen hun om harder te werken. Zij gaven alleen aardappel en soms een klein beetje soep met lunchen, en koolzaad soep met een beetje bruin brood in de avond. De gevangen die lichter werk deden hadden geen lunch. Als de gevangen ziek waren, de wachten namen geen bericht van hen tenzij hun temperatuur meer dan 40 c was, welke waren zij serieus ziek. Dan mocht je deelnemen aan de lange wacht rij voor het kamp ziekenhuis. Maar niets was gedaan voor hen wanneer zij daar aankwamen. Wanneer het ziekenhuis vol was, de zwaktste gevangenen werden in vrachtwagens gedaan en gingen naar de gaskamers. Toen werden hun lichamen daar verbrand. De grote schoorsteen boven de ovens in het centrum van het kamp kwam altijd grijze rook uit. Dit was de hel op aarde welke Corrie en Betsie zijn overkomen. Tot nog toe wanneer zij gearriveerd waren in Ravensbruck, God had laten zien aan hen dat Hij hun toch stil helpt, ook in een plaats zo vreselijk als dit. Voor zij Holland verlaten hadden, op een dag had vader ten Boom gehoord, een van Corrie’s familieleden had gehanteerd om een kleine bijbel te smokkelen naar haar. Ze had ook zo een fles met vitamines gestuurd in een pakje gezonden naar de gevangen bij de Rode Streep. Wanneer de gevangen aankomen op Ravensbruck hadden zij opgeven wat zij bij zich hadden. Corrie besloot de bijbel en de vitamines te nemen. Op een een of andere manier hanteerde ze het te smokkelen zonder dat de bewaking hem zag. Wanneer ze eerst in de Barrak ruimte ging, de toestand daar maakte de vrouw bang en onzeker. Daar waren woordentwist en gevechten. Iedereen leidde zo erg dat zij al hun energie gebruikten om te kijken naar zichzelf. Wanneer Betsie dit zag, begon ze te bidden of dat God vrede wou geven in de barrak ruimte. Heel snel veranderde de sfeer. De vrouw word een kleine patiënt net als elke andere. Zij begon grappen te maken over haar problemen. In de avonden, na zware werkdagen en een vreselijke avondmaaltijd, Corrie en Betsie nam de kleine Nederlandse bijbel. Als eerste verzamelde een groep rond om te luisteren, toen kamen er meer en meer vrouwen naar hen. De bewakers kwamen niet om hen te stoppen, vanwege de vlooien, Zo dankte Corrie en Betsie God voor de vlooien! De vrouwen kwamen uit verschillende landen, inclusief Polen, Frankrijk, Duistland en Rusland. Corrie vertaalde de bijvel van Nederlands in het Duits, sommige konden het van Duits weer vertalen in Pools, enzovoort. Onder deze vreselijk omstandigheden, De goedheid in de woorden van de bijbel straalde uit helder en zijn bericht van Gods liefde bracht steun. Met dood overal, de beloften van het eeuwige leven en de glorie van de hemel gaf de vrouwen hoop voor de toekomst. Een dag, Betsie was wreed geranseld door de bewaking omdat ze niet hard genoeg werkte. Maar ze ging hem niet haten. Ze bidden voor de bewaking evenveel als ze voor de gevangenen deed. Corrie vond dit heel moeilijk, maar op de een of andere manier scheen Betsie toegenomen te zijn boven al het lijden, en om zeer dicht bij God te zijn. Een nacht als zij lagen op hun ligbanken, Fluisterde Betsie tegen Corrie, Ik zie een huis, ergens in Holland. Het is een mooi huis met een lange tuin. Er is een grote zaal met een gesneden houten trap. Wij gaan voor mensen zorgen die in de oorlog zijn gekwetst, tot zij het normaal leven kunnen opnieuw leven. Corrie, Ik geloof dat God ons zo’n huis geeft. Later, Betsie had een andere droom. Deze tijd zag ze een concentratie kamp in Duitsland. Maar er was geen prikkeldraad in dit kamp, en er waren geen wachten. Al de huizen waren mooi groen geschilderd. Het was een kamp voor Duitse mensen die door het kwaad van Hitler waren gekwetst, zelfs mensen hielden van bewakers in Ravaensbruck, die zo wreed waren. Corrie, zei ze, we moeten de mensen vertellen hoe goed God is. Na de oorlog gaan we de wereld rond om het de mensen te vertellen. Niemand zal kunnen zeggen dat zij slechter dan ons hebben geleden. We kunnen ze vertellen hoe wonderlijk God is, en hoe zijn liefde ons leven vult, alleen als we onze haat en bitterheid willen opgeven. Heel de tijd had Corrie Betsie elke dag een paar vitamine druppels gegeven omdat ze zo zwak was. Maar er waren meer andere gevangenen die dat ook nodig hadden en die begon ze ook druppels te geven. En ze gaf het aan steeds meer mensen . She wist dat de fles snel leeg zou zijn. Maar elke dag kwamen meer druppels, Niemand kon het begrijpen, Maar Betsie herinnerde ze aan het verhaal in de bijbel van de kruik olie van de weduwen welke niet opraakten velen dagen. Geleidelijk aan, nochtans, Betsie werd zwakker en zwakker. was bitter koud, want het was nu November. Aan het eind, was Betsie zo ziek dat ze toegelaten wordt in het ziekenhuis. Corrie was niet in staat om haar zus te bezoeken, maar elke dag ging ze kijken naar het ziekenhuis raam. Uiteindelijk, een dag was Betsie haar bed leeg. Corrie’s hard brak. Aanvankelijk durfte zij niet om te kijken in de ruimte waar de doden geplaatste waren. Toen vertelde een andere gevangen haar dat ze daar was. Daar was Betsie. Ja, ze was dood. Maar haar gezicht was veranderd. In tegenstelling dat het vol van pijn en lijden zoals het was geweest, nu was het heel mooi, het leek op een gezicht van een engel. Dood of Vrijheid? Opnieuw was het appél. De vrouwen stampten met hun voeten om ze warm te houden. Spoedig hoorde Corrie haar naam: Gevangene ten Boom, melden na het appél. Wat zou er gaan gebeuren? Zou ze gestraft worden? Of doodgeschoten? Vader in de hemel, help me nu alstublieft, bad ze. Toen ze zich melde, kreeg ze een kaart waar op gestempeld: Entlassen, wat betekent vrijgelaten. Ze was vrij. Ze kon het bijna niet geloven. Ze kreeg haar weinig bezittingen terug, wat nieuwe kleren en een treinkaartje terug naar Holland. Na een lange zware dag, keerde ze terug naar haar vrienden in haar eigen land. Pas later begreep ze dat ze was vrijgelaten door een misverstand. Een week naar haar vrijlating, werden alle vrouwen van haar leeftijd in het kamp gedood. Het goede nieuws delen Zodra ze sterk genoeg was, begon Corrie te vertellen over haar ervaringen. Toen de oorlog een paar maande latere eindigden, vertelde ze over Betsie’s droom over een huis voor mensen die hadden geleden tijdens de oorlog. Iemand die dat hoorde was een vrouw wiens zoon terug gekeerd was van gevangen schap in Duitsland. Ze was zo dankbaar naar God dat ze haar grote huis aan Corrie gaf voor dit werk. Dit was precies het huis wat Betsie had gezien in haar droom! In dit huis vonden velen mensen vrede en rust door de liefhebbende zorg die Corrie en andere aan hun gaven. Na een tijdje bereikte het nieuws van Corrie’s ervaringen andere landen. Ze werd uitgenodigd te spreken in Amerika, Engeland en vele andere langen. De moeilijkste plaats om naar toe te gaan was Duitsland, met al zijn bitteren herinneringen. Maar God hielp haar om lief te hebben en te vergeven zelfs toen ze sommige bewakers van Ravensbruck ontmoette. Toen vroeg een christelijke hulp organisatie haar om een vluchtelingenkamp te helpen runnen. Voor vluchtelingen en mensen die slechte levenservaringen hebben meegemaakt onder hitler. Het groeide uit tot een concentratiekamp dat leek op de droom van betsie. Opnieuw bracht Corrie de boodschap van God liefde en vergevenis. Corrie schreef ook verschillende boeken over haar ervaringen. Met als resultaat, dat ze vele uitnodigingen ontving om te spreken. Dertig jaren lang bezocht Corrie land naar land om bittere bedroeven mensen te vertellen hoe wonderlijk God is precies zoals Betsie had voorzegd. Ze ging naar bijna elk land in de wereld inclusief Rusland en andere communistische landen. Soms reisde ze met broeder Andrew, een ander beroemd Nederlandse Christen. Waar Corrie ook kwam probeerde ze mensen in gevangenissen te bezoeken. Ze wist precies hoe ze zich voelden. Ze had vier maanden alleen in een cel doorgebracht. Ze was uitgeput. Mensen waarvan ze hield waren slecht behandeld, sommige waren gedood. Maar ze wist ook dat God alle gevoelens van bitterheid en haat weg kan nemen. Corrie schreef haar verhaal in een boek dat genaamd werd De schuilplaats, waar later een film van gemaakt werd met de zelfde naam. Ze schreef ook verschillende andere boeken over haar leven voor de oorlog. En haar ervaringen toen ze over de wereld reisden. Uiteindelijk werd Corrie te oud om te reizen. In 1977 vestigde ze zich in een mooi vreedzaam huis in Amerika waar ze steeds van alles deed om Gods goedheid te delen met ander mensen. Uiteindelijk had ze een beroerte en kon niet langer praten, ze was vol van de vrede van God en bad voor mensen die haar schreven of haar bezochten. Ze stierf in 1983. Biografie Corrie (afkorting voor Cornelia) ten Boom is geboren in Haarlem in Holland op 15 april 1892. Het jongste kind van Casper en Cornelia ten Boom, ze had 2 zussen, Betsie en Nollie, en een broer Willem. Casper ten Boom was een horloge maker. Toen Corrie groter werd werd ze de eerste vrouw in Nederland die horloge maker werd. Corrie had een meisjesclub van 1921 to 1940. Ze stichte ook een christelijke organisatie voor meisjes welke op een moment duizenden leden had in Holland en Indonesië. Op 10 mei 1940 vielen de duitse legers Holland binnen. Spoedig daarna, begon de familie ten Boom hun ondergronds werk. Ze hielpen de joden te ontsnappen aan de duitsers. Op 28 feberuari 1944 werden de ten Booms gearresteerd. Corrie’s vader was toen 84. Hij stierf 10 dagen na zijn arrestatie. Corrie was naar een gevangenis in scheveningen gebracht samen met Betsie en Willem. Willem werd al snel vrijgelaten, maar stierf kort na de oorlog aan een ziekte die hij opgelopen had in de gevangenis. In juni 1944 werden Corrie en Betsie naar een werkkamp gebracht in Vught in zuiden van Holland. In dezelfde maand vielen de geallieerde troepen europa binnen en laatste periode van de tweede wereld oorlog begon. In september 1944 werden de zussen naar het concentratiekamp in Ravensbruck in Duitsland gebracht. Betsie stierf een paar dagen voor kerst 1944. Corrie was vrijgelaten op 31 December 1944. Willem’s zoon Kik stierf als een duiste oorlog gevangenen gedurende de laatste paar maanden van de oorlog. Holland werd bevrijd door de geallieerde op 5 mei 1945 en de duitsers gaven zich over op 8 mei 1945. Schapenduinen, het grote huis in Bloemendaal dat aan Corrie gegeven was voor haar liefdadigheids werk werd geopend in juni 1945. Na de oorlog werd Corrie uitgenodigd om te spreken in vele landen, ze bezocht meer dan 60 langen en kwam 6 keer in Engeland. In 1968 werd ze door Israël gehuldigd voor haar hulp aan de joodse mensen. Ze werd uitgenodigd om een boom te planten in het park the Righteous Gentiles, Vlakbij Jeruzalem waar Oskar Schindler ook gehuldigd is. In 1975 werd de schuilplaats een film over Corrie haar leven gerealiseerd. In 1977 gaf ze uiteindelijk het rijzen op en ging wonen in California. Ze stierf op 15 april 1983, haar 91e verjaardag.