De guillotine door Simone van der Vlugt

1. Titel: De guillotine
2. Naam schrijver: Simone van der Vlugt
3. Naam uitgever: Malmberg
4. Jaar van verschijnen: 2001
5. Hoeveelste druk: 2e druk
6. Aantal bladzijdes: 190
7. Leestijd: 3 uur
8. Jeugdboek of roman: een roman voor de jeugd, allebei van de twee aan genoemde antwoorden.
9. Genre: historisch verhaal
10. Thema: angst, liefde en revolutie.

Mogelijkheid a:

12. Waar speelt het verhaal?
- Het hele verhaal gaat eigenlijk over de Revolutie en hoe het er toen uitzag. Het speelt zich voornamelijk af in Parijs. Poissy speelt ook nog een rol als vakantieoord. Hier ging Sandrine altijd met haar ouders op vakantie, ze hadden hier een kasteel. Later in het verhaal als ze arm is en droevig is wil ze graag naar Poissy terug.
13. Wanneer?
- Het verhaal speelt zich rond 1790 tot ±1800 af.
14. Wat gebeurt er?
- Sandrine de Billancourt leeft in Parijs in het jaar 1789. Ze is van adel en heeft een goed leven. Maar het gewone volk in de stad heeft het moeilijk. Ze zijn arm en hebben weinig te eten. Er zijn opstootjes en er wordt geplunderd. De woede van de menigte keert zich naar de adel. De hoofden van de edelen worden afgehakt in de guillotine. En al heeft Sandrine veel begrip voor de woede van de mensen, ook haar leven is in gevaar.
15. Hoe is de afloop?
- Het boek eindigt tussen goed en slecht in. Slecht omdat de ouders van Sandrine dood zijn en dat Sandrine moet vluchten, maar het kan nog goed komen. Ze zou nog heel gelukkig kunnen worden in Tours. En haar geliefde, Nicolas, komt achter haar aan. Het is een mooi eind.
16. -
17. -
18. Titelverklaring:
- De titel 'De guillotine' betekent: werktuig voor onthoofding
In het verhaal wordt hiermee veel adel onthoofd, waaronder de ouders van Sandrine.
19. Vind je het een goede titel?
- Ja.
20. Waarom vind je het een goede of slechte titel?
- omdat het ook over de guillotine gaat. Het was in de tijd van de revolutie en toen werden er ook veel rijke mensen onthoofd. De titel zegt ook meteen waar het over gaat en dat hoort ook zo.
21. Wat wil de schrijver met het verhaal?
- De lezer vermaken en iets leren over de Franse tijd.
22. Hoofdpersoon:
- Sandrine de Billancourt
23. Hoofdpersoon – uiterlijk:
- Sandrine is 16 jaar. Ze heeft bruine ogen en donker krullend haar.
24. Hoofdpersoon – karakter:
- Sandrine de Billancourt is een adellijk Frans meisje, maar ze is anders dan haar familieleden. Die genieten van hun luxe leventje en bekommeren zich niet om de armen. Sandrine doet dat wel. Ze redt een arm jongetje door te zorgen dat hij een goede arts krijgt en maakt ze zich veel zorgen over de honger en armoede van de bevolking. Daarnaast is ze ook intelligent en dapper.
25. Hoofdpersoon – karakter. Hoe merk je dat in het verhaal?
- Ze redt zich uit gevaarlijke situaties doordat ze steeds snel een goede oplossing bedenkt. Hierbij hecht ze niet aan spullen. Ook niet wanneer ze haar heel dierbaar zijn. Ze scheurt haar kleren aan flarden en gooit haar moeders sieraden in de Seine wanneer die haar zouden kunnen verraden. Toch kost het haar veel moeite om te wennen aan het arme leven.
26. Hoofdpersoon – leeftijd:
- Sandrine is 16 jaar.

27. Hoofdpersoon – functie/rol in het verhaal:
- Het is een ik-verhaal. Sandrine vertelt het hele verhaal.
Dat is haar rol het in verhaal.
28. Bijpersoon – namen:
- Baron Sébastien de Billancourt
- Barones Madelon de Billancourt
- Michelle de Billancourt
- Margot Lambertin
- Phillipe Lambertin
- Maurice Lambertin
- Pierre Lambertin
- Nicolas Bailly
29. Bijpersoon – uiterlijk / karakter / leeftijd / functie in het verhaal / relatie met hoofdpersoon:
- Sebastien en Madelon de Billancourt
De vader en moeder van Sandrine. Ze zijn heel rijk en voelen zich duidelijk beter dan het 'gewone' volk. De vader van Sandrine is landheer maar als Sandrine hem vertelt dat in de winter veel van zijn mensen gestorven zijn, kan het hem eigenlijk niets schelen.

Michelle de Billancourt
Zij is de drie jaar oudere zus van Sandrine. ze schijnt nergens een mening over te hebben. En als ze dan toch een mening heeft, is ze het altijd met haar ouders eens.

Margot en Maurice Lambertin
Allebei heel aardige mensen. Ze twijfelen niet om Sandrine bij hen te laten wonen, terwijl ze weten daar de doodstraf op staat. En Maurice zoekt voor Sandrine uit wat er gebeurd was met haar ouders.

Phillipe Lambertin
De oudste zoon van Margot en Maurice. Hij gelooft heel erg in de revolutie en is dan ook helemaal niet blij als Sandrine bij hen in huis komt wonen. Maar langzaamaan begint hij Sandrine steeds aardiger te vinden en hij wordt zelfs verliefd op haar.

Pierre Lambertin
De jongste zoon van Margot en Maurice. Hij wordt in het begin van het boek gered door Sandrine en Julie. Als Sandrine bij de Lambertins in huis komt wonen, herkent Pierre haar niet, maar is wel gelijk dol op haar en behandelt haar als een zus.

Nicolas Bailey
De zoon van een pachtboer van de vader van Sandrine. Sandrine ontmoet hem voor het eerst als ze in Poissy paardrijdt door het bos. Later in het verhaal, toen Sandrine bij de Lambertins woonde, ontmoette ze hem weer en ze werden verliefd.

Sandrine maakt in het verhaal een grote ontwikkeling door. Van een rijke, verwende aristocraat verandert ze tijdens haar verblijf bij de Lambertins in een arm, vaardig en burgerlijk meisje.
Ze is na de ontwikkeling bereid tot werk zoals wassen en schoonmaken, dat voorheen altijd gedaan werd door haar dienstmeisjes. Ook werd ze niet meer behandeld als meerdere, maar als gelijke van het volk.

Ook Phillipe maakt een ontwikkeling door. In het begin van het verhaal is hij superrevolutionair, en er helemaal tegen als een adellijk meisje bij hen in huis komt wonen. Maar uiteindelijk wordt Phillipe zelfs verliefd op Sandrine. Zo verliefd dat hij haar zelfs uit de gevangenis laat ontsnappen, terwijl hij daarvoor onthoofd kan worden.
30. Opbouw van het verhaal:
- Het verhaal wordt netjes verteld. Het boek heeft wel een keer een tijdsprong van 3 jaar en nog een paar tijdsprongetjes van een maand of een aantal weken.
Flashbacks komen voor in de vorm van het terug denken aan de vakanties in Poissy.
Het einde is open, want het eindigt met een reis van Nicolas naar Poissy je kunt zelf een vervolg hierop verzinnen.

31. Opbouw – geef een voorbeeld van een flash-back:
- De volgende dag staat Sandrine net over het wasbord gebogen als ze voetstappen in de steeg hoort. Ze weet meteen dat het Nicolas is. Ze hebben elkaar gisteravond niet meer gesproken. Toen de dans was afgelopen, was Nicolas verdwenen en kort daarna zijn zij en Phillipe ook naar huis gegaan.
32. Opbouw – hoofdstukindeling:
- genummerd.
33. Opbouw – door wiens ogen beleef je het verhaal?
- Het verhaal in dit boek, wordt verteld d.m.v een zij-perspectief. Alle gebeuretenissen worden beschreven vanuit de ogen van Sandrine. Alleen wanneer Philippe een vluchtplan bespreekt met Nicolas wordt het verhaal verteld via Nicolas, Sandrine is daar niet bij.
34. Opbouw – spanning. Welke manieren heeft men gebruikt om er een spannend verhaal van te maken?
- onverwachte gebeurtenissen
- realistische beschrijvingen
- flash-backs
- gevaarlijke situaties
35. Opbouw – hoe lang duurt het verhaal?
- 4-5 jaar
36. Mening:
- Ik vond het boek:

Spannend
Omdat op sommige momenten de dreiging merkbaar is. Zoals de blikken van het volk als de koets van Sandrine's ouders voorbijkomt. Je weet gewoon dat er een keer wat mis moet gaan.

Sandrine kijkt angstig om zich heen. Vertrokken gezichten, vlak bij het hare. Gebrul in haar oor. Vuisten in de lucht.

- Origineel
Omdat hier de realiteit echt duidelijk is. Vriendschappen moeten groeien en niet iedereen vindt iedereen even aardig en is altijd even dankbaar.

Ze legt vlug de broden en de ham voor hem op tafel en doet weer een stap terug. Nicolas vader staart naar de ham. In zijn holle ogen verschijnt een vreemde blik. Leon Bailey komt langzaam op haar af. Twee grote handen schieten naar voren en grijpen haar keel.

Makkelijk
Het boek leest lekker weg. Er zitten geen diepgaande stukken in en er is ook niet echt een moraal.

Vreemd
Het boek was vreemd toen Sandrine te horen kreeg dat haar ouders en zus waren onthoofd. Er stond bijna niets beschreven over haar reactie, alsof ze niet veel voelde. Dat vond ik een beetje oppervlakkig.

Soms oninteressant
In het boek stond ook hoe de Franse revolutie verliep. Dat kan mij eigenlijk niets schelen als ik een boek lees. Dat vond ik dus oninteressant.

38. Mening – Is het boek een aanrader?
- Ja.
39. Mening – Waarom is het wel/niet een aanrader?
- Het is een heel erg mooi boek om te lezen en mensen die niet veel van de Franse revolutie afweten die leren er aardig wat over. Het is ook een romantisch verhaal en het is echt heel leuk om te lezen!
40. Hoe vaak heb je het boek gelezen?
- ik denk zo ongeveer 5 keer.
41. Hoeveel tijd heb je ervoor nodig gehad?
- ik denk zo ongeveer 3 uur per keer.

42. Schrijver – geboortejaar:
- 15 decenber 1966
43. Schrijver – titels overige boeken:
- De amulet
- Bloedgeld
- Noodlanding in het oerwoud
- Mijn zusje wordt vermist
- Potverdrie, Sophie
- Zwarte sneeuw
- Jehanne
44. Schrijver – thema’s overige boeken:
- historische jeugdroman’s
- boeken voor beginnende lezers
- kleuterverhalen
45. Nieuwe titel 1:
- De franse revolutie
46. Verklaring titel 1:
- Het speelt zich af in de franse revolutie en dat vind ik dan ook wel een goede titel omdat het meteen weergeeft waar het onderwerp overgaat.
47. Nieuwe titel 2:
- Sandrine...
48. Verklaring titel 2:
- Sandrine is de hoofdpersoon en ze vertelt over haar leven in de franse tijd. Ik vind het een mooie titel omdat het ook over haar gaat en omdat er die puntjes achter staan van “lees mijn leven”.
49. Nieuwe titel 3:
- Hakmes
50. Verklaring titel 3:
- Een guillotine is een hakmes. Het kan zijn dat mensen niet weten wat een guillotine is en dat ze dan het boek niet lezen omdat ze niet weten waar het dan over gaat. Meestal word een boek snel vluchtig gelezen en als het een leuke titel is en het spreekt ze aan dan gaan ze het lezen. De nederlandse betekenis weet iedereen en daarom vind ik dat ook wel een goede titel.

Biografie

Naam: Simone van der Vlugt-Watertor
Geboortedatum: 15 december 1966
Geboorteplaats: Hoorn
Huidige woonplaats: Alkmaar
Gehuwd: ja
Kinderen: een jongen (Friso) en een meisje (Esmée)
Schoolopleiding: havo en HBO lerarenopleiding Nederlands en Frans
Lievelingseten: Grieks en roti kip
Huisdieren: konijn, twee cavia's en twee tamme parkieten

Hoe het begon

Er wordt mij vaak gevraagd wanneer ik wist dat ik schrijfster wilde worden. Tja, wanneer weet je zoiets? Je wordt niet op een dag wakker met de gedachte: Nu weet ik wat ik wil worden: schrijfster!Zoiets groeit. Het ontstaat omdat je merkt dat je het kán. Mijn hoofd zat altijd vol verhalen.Ik verzon spannende avonturen die ik met mijn vriendinnen ging spelen. Maar daar bleef het niet bij; ik schreef ze daarna ook op.Op school was ik heel goed in opstellen schrijven en omdat ik zoveel complimentjes kreeg, werden die verhalen steeds langer. Iets wat je goed kan, is leuk om te doen.
Op een dag las ik een boekje dat een meisje van twaalf jaar had geschreven. Het was alsof de bliksem bij me insloeg! Twaalf jaar! Ik was dertien! Dus het kón. Je kon als twaalfjarige schrijfster worden. Vanaf dat moment ging ik er voor. Maar dat boek van dat twaalfjarige meisje was iets bijzonders want zij was namelijk ernstig ziek. Ik blaakte, gelukkig, van gezondheid maar ik had geen bijzonder verhaal te vertellen. Het verhaal dat ik naar een uitgever stuurde kwam dus ook, met een vriendelijke brief, weer terug. Natuurlijk was ik diep teleurgesteld maar ach, ik had alweer een ander verhaal in mijn hoofd. Het woord ‘opgeven’ kwam in mijn woordenboek niet voor.
Mijn vader, die ook erg van lezen houdt, had me intussen op het bestaan van historische boeken gewezen. Eén boek raadde hij me in het bijzonder aan: “Kruistocht in spijkerbroek” van Thea Beckman. Toen ik dat boek gelezen had, was ik verkocht. Práchtig vond ik die verhalen over het verre verleden.
Ik was veertien toen ik een boekje schreef over heksenvervolgingen. Ook dat boek werd afgewezen maar mijn middelbare schoolperiode lang heb ik van alles opgestuurd naar uitgevers. En… ik ontwikkelde me. Ik kreeg alle verteltechnische snufjes steeds beter in mijn vingers. Als ik een boek las lette ik niet alleen op het verhaal, maar ook op de manier waarop het geschreven was. Hoe de hoofdstukken begonnen, hoe spanning werd opgebouwd. Ik leerde terwijl ik las.
Na de mavo en havo ging ik Frans en Nederlands studeren aan een lerarenopleiding in Amsterdam. Tijd om boeken te schrijven had ik toen niet meer maar er werden op die opleiding wel vakken gegeven als “Creatief Schrijven” en “Jeugdliteratuur in de basisvorming”. Mijn lievelingsvakken, dat zal duidelijk zijn. Een idee voor een jeugdboek begon vorm aan te nemen maar ik wilde eerst afstuderen. Als ik eenmaal verdiept ben in een verhaal houdt de wereld namelijk op met bestaan en dat kun je je niet veroorloven als je examens moet doen. Maar zodra ik afgestudeerd was begon ik aan mijn boek. Intussen werkte ik als secretaresse op kantoor omdat ik in het onderwijs niet zo snel werk kon vinden. In de avonduurtjes schreef ik mijn boek en na een jaar stuurde ik het op naar drie verschillende uitgeverijen. Twee stuurden het meteen terug, maar de uitgeverij waar ik het liefst bij wilde schrijven, uitgeverij Lemniscaat, nodigde me uit voor een gesprek. Ze stuurden me terug met allerlei adviezen om het boek te verbeteren en zeiden bij het afscheid: `Tot over een jaar!’
Zoveel moest ik herschrijven. Drie maanden later zat ik weer bij Lemniscaat met de herschreven versie. Na nog een heleboel schaaf- en schrapwerk werd het boek goedgekeurd. Onder de titel “De amulet’ kwam het in de winkel te liggen… en werd meteen genomineerd door de Kinderjury. Dat was nog nooit gebeurd met een debuut dus ik was ontzettend blij.
Het is natuurlijk leuk als er een boek van je wordt uitgegeven, maar het is wel de bedoeling dat mensen het dan ook lezen. Daarover had ik niet te klagen. Ik begon meteen meer weer te schrijven en ik ben niet meer opgehouden. Schrijven is mijn lust en mijn leven! Van lesgeven is niets meer gekomen maar ik geef één à twee dagen in de week lezingen op scholen en sta dus toch nog voor de klas. Maar nu op de leukste manier die je maar kunt bedenken!

Meer over De guillotine

Het idee om een boek over de Franse Revolutie te schrijven kreeg ik tijdens mijn studie Frans. Na het verschijnen van De amulet heb ik wat pogingen gedaan om aan dat verhaal te beginnen maar het liep telkens op niets uit. De Franse Revolutie (1789) is politiek gezien een nogal ingewikkelde geschiedenis en ik had weinig zin om allerlei stukken over politiek in het verhaal te stoppen. Bovendien wist ik niet wie ik als hoofdpersoon moest nemen. Een arme jongen? Een rijk meisje? Een arm meisje? Een rijke jongen? Ik kwam er niet uit.Uiteindelijk schreef ik eerst Bloedgeld.
Op een avond zag ik op het journaal een verslag van de Bosnische oorlog. Een meisje dat in Sarajevo woonde vertelde wat de oorlog voor haar betekende: de school was platgeschoten, ze kon niet meer over straat door de sluipschutters, ze miste haar vriendinnen en ze verveelde zich. En ze was bang.
Dat was voor haar de oorlog. Geen ingewikkelde verhalen over politiek en sancties van de Verenigde Naties. Ze verveelde zich en ze was bang. Vanaf dat moment wist ik ook hoe ik mijn boek moest aanpakken; weg met alle politiek. Alleen de veranderingen beschrijven die optreden in het leven van mijn hoofdpersoon: Sandrine.

In Parijs heb ik alle stappen gezet die Sandrine in mijn boek ook zet. Ik zocht de deftige buurt uit waar ze als rijk meisje woonde en koos een straat. Ik bezocht de volkswijk waar ze zich later schuilhoudt en koos daar ook een straat. Ik controleerde in het Musée Carnavalet of de straten nog steeds dezelfde namen droegen en hoe de buurt er toen uitzag. Nagenoeg hetzelfde dus. Ik bekeek het Luxembourg, waar Sandrine later gevangen zit, en probeerde me voor te stellen hoe vroeger die mensen daar zaten te wachten op hun beurt voor de guillotine.
In een klein donker winkeltje vlakbij het Luxembourg vond ik, geholpen door een sjofel uitziend boekverkopertje, prachtige boeken over het gevangenisleven in die tijd. En… ik kreeg een boek in handen met brief- en dagboekfragmenten van die gevangenen. Al lezende vormde zich het verhaal, gegeven door de gevangenen zelf. Mensen die uiteindelijk hun hoofd hebben verloren onder de guillotine.