De guillotine door Simone van der Vlugt

Algemene gegevens Auteur: Simone van der Vlugt
Titel: De guillotine
Uitgever: Uitgeverij Lemniscaat
Plaats: Rotterdam
Jaar: 1999
Aantal pagina's: 190
Genre: Historische roman, omdat het verhaal zich afspeelt tijdens de 18e eeuw, ten tijde van de Franse revolutie. Het boek gaat over het leven van de hoofdpersoon, Sandrine. Inhoud van het boek Samenvatting

Het rumoer is vlakbij. Sandrine de Billancourt steekt haar hoofd buiten het raampje van de koets en kijkt naar de onrustige menigte verderop, in de Rue Faubourg St. Antione. Naast haar veert Julie, haar kamenier, ongerust overeind. Het boek begint midden in de gebeurtenissen. De hoofdpersoon bevindt zich gelijk al in een opstoot van de revolutie. Het verhaal gaat over Sandrine de Billancourt, een meisje van adel, die samen met haar ouders en zus in Parijs woont. Als Sandrine na school wordt opgehaald met de koets, komen ze vast te zitten in een opstoot. Ze kunnen geen kant meer op, dus hebben Sandrine en haar kamenier Julie geen andere keus dan uit de koets stappen en zich door de menigte proberen te dringen. Dan ziet Sandrine een jongen op de grond liggen, die niet meer beweegt. Julie kent het jongetje en samen brengen ze het jongetje terug naar zijn ouders, die in een van de armste straten in Parijs wonen. Ook al helpt Sandrine, echt bedankt wordt ze niet. Ze merkt dat de adel steeds minder geliefd wordt. Overal op straat wordt ze vreemd aangestaard. Sandrine is dan ook blij dat ze die zomer naar Poissy gaan, waar hun kasteel staat. Maar ook daar woedt de revolutie. De familie de Billancourt wordt overal nagekeken door de arme mensen, en hun blik is vol van haat. Ondertussen woedt de revolutie erger en erger. Overal worden kastelen en kloosters geplunderd en de bewoners daarvan gedood. Op een dag trekt de plunderende stoet naar het kasteel van de Billancourts. Ze kunnen nog net op tijd wegvluchten in de koets. Maar na een korte tijd trekt er ook een stoet naar hun villa in Parijs. Ze hebben echter geen tijd meer om te vluchten. Julie verbergt Sandrine onder een luik en zegt haar naar de familie Lambertin te gaan, zodra iedereen weg was. Sandrine's familie en Julie worden meegenomen door de plunderaars. Sandine wacht tot iedereen weg is en gaat in dienstmeidkleren op zoek naar de familie Lambertin. Daar duikt ze onder. Sandrine wil weten wat er met haar ouders gebeurd is en Maurice Lambertin kijkt in het gevangenisregister, waar hij te weten komt dat Sandrine's ouders, zus en kamenier naar de guillotine zijn gebracht, net als alle andere adel. Bij de Lambertins maakt Sandrine kennis met het arme leven en moet voor het eerst in haar leven werken. Na een tijd ontmoet Sandrine Nicolas, die ze kent van het kasteel in Poissy. Langzamerhand worden ze verliefd. Maar Phillipe, de zoon van de Lambertin is ook verliefd op Sandrine. Hij verzint een list. Hij laat Nicolas geloven dat hij gezocht wordt. Nicolas vlucht, maar Sandrine wil met hem mee. Helaas worden ze ontdekt en komen in de gevangenis terecht. Daar verraadt de ooit beste vriendin van Sandrine, die daar ook zit, wie Sandrine eigenlijk is. Op weg naar de guillotine, weet Phillipe haar te redden en ze vertrekken met z'n tweeën naar Poissy. Nicolas ontsnapt ook en ontdekt de list van Phillipe en vertrekt ook naar Poissy, om ze te zoeken. 'Wou je soms meerijden?' vraagt hij. Opluchting stroomt door Nicolas heen. 'Graag!' zegt hij en trekt zich op aan de bok. 'Waar moet je naartoe?' vraagt de boer. 'Naar Poissy, bij Tours.' 'Zo ver ga ik niet. Maar je kunt een stuk meerijden', zegt de boer. Hij tikt met de leidsels op de kont van het schonkige paard en de kar zet zich in beweging. Het boek eindigt tussen goed en slecht in. Slecht omdat de ouders van Sandrine dood zijn en dat Sandrine moet vluchten, maar het kan nog goed komen. Ze zou nog heel gelukkig kunnen worden in Tours. En haar geliefde, Nicolas, komt achter haar aan. Het boek heeft een open einde. Personen Sandrine de Billancourt
Sandrine is de hoofdpersoon. Ze is een Frans meisje van adel en in tegenstelling tot haar ouders heeft ze wel begrip voor het arme Franse volk en de revolutie. Ze heeft een duidelijke eigen mening over de revolutie, die ze ook vaak laat merken. Maar door het leven als aristocraat is ze ook verwend geraakt. Sandrine kijkt naar de ijzeren kookpot. Het water begint net te borrelen. Margot komt terug met een emmer water en giet dat erbij. 'Wat echt vies is, koken we uit, de rest spoel ik altijd uit in de Seine', zegt ze en geeft Sandrine een dikke stok. 'Ik laat me niet behandelen als dienstmeid!' gooit Sandrine eruit. Toch hecht Sandrine niet al te veel waarde aan bezit. Ze verscheurt haar kleren om er niet als een adellijke uit te zien en gooit haar sieraden in het water, omdat ze anders gevonden zouden worden door een burgerwacht. Sebastien en Madelon de Billancourt
De vader en moeder van Sandrine. Ze zijn heel rijk en voelen zich duidelijk beter dan het 'gewone' volk. De vader van Sandrine is landheer maar als Sandrine hem vertelt dat in de winter veel van zijn mensen gestorven zijn, kan het hem eigenlijk niets schelen. Michelle de Billancourt
Zij is de drie jaar oudere zus van Sandrine. ze schijnt nergens een mening over te hebben. En als ze dan toch een mening heeft, is ze het altijd met haar ouders eens. Margot en Maurice Lambertin
Allebei heel aardige mensen. Ze twijfelen niet om Sandrine bij hen te laten wonen, terwijl ze weten daar de doodstraf op staat. En Maurice zoekt voor Sandrine uit wat er gebeurd was met haar ouders. Phillipe Lambertin De oudste zoon van Margot en Maurice. Hij gelooft heel erg in de revolutie en is dan ook helemaal niet blij als Sandrine bij hen in huis komt wonen. Maar langzaamaan begint hij Sandrine steeds aardiger te vinden en hij wordt zelfs verliefd op haar. Pierre Lambertin
De jongste zoon van Margot en Maurice. Hij wordt in het begin van het boek gered door Sandrine en Julie. Als Sandrine bij de Lambertins in huis komt wonen, herkent Pierre haar niet, maar is wel gelijk dol op haar en behandelt haar als een zus. Nicolas Bailey
De zoon van een pachtboer van de vader van Sandrine. Sandrine ontmoet hem voor het eerst als ze in Poissy paardrijdt door het bos. Later in het verhaal, toen Sandrine bij de Lambertins woonde, ontmoette ze hem weer en ze werden verliefd. Sandrine maakt in het verhaal een grote ontwikkeling door. Van een rijke, verwende aristocraat verandert ze tijdens haar verblijf bij de Lambertins in een arm, vaardig en burgerlijk meisje. Ze is na de ontwikkeling bereid tot werk zoals wassen en schoonmaken, dat voorheen altijd gedaan werd door haar dienstmeisjes. Ook werd ze niet meer behandeld als meerdere, maar als gelijke van het volk. Ook Phillipe maakt een ontwikkeling door. In het begin van het verhaal is hij superrevolutionair, en er helemaal tegen als een adellijk meisje bij hen in huis komt wonen. Maar uiteindelijk wordt Phillipe zelfs verliefd op Sandrine. Zo verliefd dat hij haar zelfs uit de gevangenis laat ontsnappen, terwijl hij daarvoor onthoofd kan worden. Plaats Het verhaal speelt zich af in Sandrines huis in Parijs: En na gisteravond verlangt ze er helemaal naar om Parijs te verlaten. in hun kasteel in Poissy: Ze voelt een opgewonden kriebel in haar maag bij de gedachte aan hun buitenverblijf voor de zomer, kasteel Poissy, vlakbij Tours. en bij het huis van de Lambertins in Parijs: 'Als ze weg zijn, gaat u dan naar die mensen in de Rue de Francs-Bourgeois, de familie Lambertin.'
Tijd Het verhaal speelt zich af in 1789, toen ontstond er al rumoer voor een revolutie. En 1792/93 was de tijd met de meeste executies. De vertelde tijd is een paar jaar. De verteltijd was ongeveer een halve dag (190 blz.). Tijdversnelling: De karos raast hotsend en botsend voort. In het rijtuig houden de inzittenden elkaar vast om niet tegen de wanden gesmakt te worden. Eindelijk, als de Loire in zicht komt, houdt Andre de paarden in. Tijdvertraging: Sandrine krijgt opeens een levendig beeld van de ontvangst die Bernard stond te wachten toen hij zonder haar thuiskwam. Een onheilspellend gevoel bekruipt haar. Ze speurt haar vaders gezicht af. Het staat nors en hij ontwijkt haar ogen. Flashback: De volgende dag staat Sandrine net over het wasbord gebogen als ze voetstappen in de steeg hoort. Ze weet meteen dat het Nicolas is. Ze hebben elkaar gisteravond niet meer gesproken. Toen de dans was afgelopen, was Nicolas verdwenen en kort daarna zijn zij en Phillipe ook naar huis gegaan. Belangrijkste probleem Het belangrijkste probleem in het boek is de haat tegen de adel, waardoor Sandrine zich moet schuilhouden. Ik vind het boek heel realistisch geschreven, want de gebeurtenissen van de Franse revolutie zijn helemaal in het boek verwerkt, zoals het afzetten van de koning. Perspectief Het perspectief is een zij-perspectief, je ziet alles door de ogen van Sandrine: 'Kunnen we niet gewoon doorrijden? Ze zullen toch wel opzij gaan?' meent Sandrine. Sandrine's blik valt op een nauwe zijstraat. Sommige stukjes zie je vanuit Nicolas, daar is Sandrine niet bij: Hij kijkt naar de soldaten die voor de poort heen en weer lopen en hun voeten warm stampen. Zij hart gaat sneller slaan. Met een onverschillig gezicht loopt Nicolas op de wacht af. Titelverklaring De titel 'De guillotine' betekent: werktuig voor onthoofding
In het verhaal wordt hiermee veel adel onthoofd, waaronder de ouders van Sandrine. De mooiste passage Sandrine krijgt tranen in haar ogen. Ze kijkt naar Nicolas, die het tafereel met rood omrande ogen aanschouwt. 'Sandrine Bonnet, voorheen de Billancourt, zestien jaar, beschuldigd van verraad tegen de republiek!' Als verlamd staren Sandrine en Nicolas elkaar aan. 'Sandrine Bonnet, voorheen de Billancourt!' klinkt het weer. Het is zover. Sandrine stapt naar voren. Ze kan het bijna niet geloven. Ze draait haar hoofd en kijkt naar Claire. Die staat in haar richting te kijken, maar ontwijkt Sandrine's blik. 'Iedereen heeft vijftien minuten om zich gereed te maken!' roept Vernet. Sandrine beweegt niet. Ze ziet Nicolas op zich afkomen. Ze strekt haar armen naar hem uit en hij trekt haar dicht tegen zich aan. Ze spreken geen woord. Eindeloos blijven ze zo staan. 'Tijd is om, meekomen!' beveelt de cipier. Dit vind ik de mooiste passage omdat hierin blijkt dat Sandrine's haar voorheen beste vriendin haar heeft verraden, om er zelf beter van te worden, dat vond ik zo apart, dat lijkt mij vreselijk. En omdat Sandrine en Nicolas hier afscheid nemen, voor altijd (dacht ik), dat vond ik heel erg. Eigen mening Ik vond het boek:  Spannend

Omdat op sommige momenten de dreiging merkbaar is. Zoals de blikken van het volk als de koets van Sandrine's ouders voorbijkomt. Je weet gewoon dat er een keer wat mis moet gaan. S
andrine kijkt angstig om zich heen. Vertrokken gezichten, vlak bij het hare. Gebrul in haar oor. Vuisten in de lucht.  Origineel
Omdat hier de realiteit echt duidelijk is. Vriendschappen moeten groeien en niet iedereen vindt iedereen even aardig en is altijd even dankbaar. Z
e legt vlug de broden en de ham voor hem op tafel en doet weer een stap terug. Nicolas' vader staart naar de ham. In zijn holle ogen verschijnt een vreemde blik. Leon Bailey komt langzaam op haar af. Twee grote handen schieten naar voren en grijpen haar keel.  Makkelijk
Het boek leest lekker weg. Er zitten geen diepgaande stukken en er is ook niet echt een moraal.  Vreemd
Het boek was vreemd toen Sandrine te horen kreeg dat haar ouders en zus waren onthoofd. Er stond bijna niets beschreven over haar reactie, alsof ze niet veel voelde. Dat vond ik een beetje oppervlakkig.  Soms oninteressant
In het boek stond ook hoe de Franse revolutie verliep. Dat kan mij eigenlijk niets schelen als ik een boek lees. Dat vond ik dus oninteressant Schrijfopdracht Een ander einde aan het boek. Langzaam rijden Nicolas en Sandrine van de stadspoort weg. Het is gelukt! Ze zijn vrij! 'Kom maar onder die troep vandaan, de stadspoort is allang uit zicht.' Opgelucht schudt Sandrine het afval van zich af. 'Dat was op het nippertje!' Nicolas antwoordt niet, maar Sandrine kan de spanning van zijn gezicht aflezen. Na een paar dagen voorthotsen met de nogal gammele kar komt een stadje in zicht. 'Tours! Eindelijk!' zucht Sandrine. Het is alsof alle spanning uit haar lichaam vloeit nu ze in de buurt komen van het voor haar bekende stadje. Maar als ze dichterbij komen, zegt Nicolas: 'Gek!' 'Wat?' 'Het dorpje lijkt wel uitgestorven.' Sandrine ziet het ook. 'Wat zou er aan de hand zijn?' Maar op het antwoord van die vraag hoeft ze niet lang te wachten. Het stadsplein komt in zicht, waar het krioelt van de mensen. Ze kijken allemaal naar iets in het midden van het plein. Er klinkt gejuich. Een bloederig hoofd rolt onder de opgestelde guillotine vandaan. 'Dood aan de aristo!' roepen de mensen. Sandrine huivert en denkt aan haar ouders, die op dezelfde gruwelijke manier gestorven waren. Nicolas spoort het paard aan en ze rijden snel door. Na een poosje komen ze eindelijk aan in Poissy. 'En wat nu?' Sandrine kijkt Nicolas vragend aan. Nicolas denkt even na en zegt dan: 'Onze oude boerderij staat leeg. We kunnen daar voorlopig blijven' Langzaam rijden ze door de uitgestrekte velden. Af en toe komen ze een groepje boeren tegen aan het werk op het land. Sommige roepen wat zoals: 'Hé Nicolas, ben je er weer?' of 'Hé Bailey, wie heb je daar bij je?' Dan komen ze bij de boerderij aan. Uitgeput laat Sandrine zich van de bok zakken. Ze volgt Nicolas naar de deur. Gek genoeg blijkt alles nog hetzelfde te zijn. Nicolas opent een kastje en haalt er een paar dekens uit en geeft ze aan Sandrine. 'Hier kun je slapen.' Zegt hij en wijst naar een houten bed in de hoek van de kamer. Moe valt Sandrine in een hele diepe slaap, blij met de gedachte aan het nieuwe leven dat ze hier zal opbouwen.