Achtste-groepers huilen niet door Jacques Vriens

Titel: Achtste groepers huilen niet Schrijver: Jacques Vriens Plaats en jaar van uitgave: 1999, Houten Jaar van eerste uitgave: 1999 Genre: Humor/drama/school Samenvatting: Akkie is een stoer en jongensachtig meisje van 12 jaar. Ze zit samen met Elise en nog veel meer klasgenoten in groep 8 van de basisschool. Elise is bijna het tegenovergestelde van Akkie; ze is erg netjes en loopt bijna altijd in rokjes met daaronder keurige lakschoentjes. Ondanks dat zijn ze toch beste vriendinnen. Dat kwam vooral doordat Akkie het altijd voor Elise opnam toen ze nog gepest werd met haar Limburgse accentje. In de schoolpauze voetbalt Akkie altijd met haar klasgenootjes op het trapveldje bij de school. Als ze daar een keer ruzie krijgt met Joep, een klasgenootje, besluiten ze het uit te vechten in het parkje vlakbij de school. Maar als Akkie daar aankomt, krijgt ze het erg benauwd. En daar hield het niet bij op. In de week erna had Akkie erg last van benauwdheid. Ze werd ook erg gauw verkouden en snel moe. De moeder van Akkie besluit de dokter te bellen en die verwijst Akkie door naar het ziekenhuis. Daar krijgt ze te horen dat ze leukemie heeft…… Als juf Ina het aan de kinderen op school verteld zijn die erg geschokt. Akkie is ziek?! Dat is moeilijk voor te stellen. Akkie moet in het ziekenhuis blijven voor haar medicijnen. Ze is erg verdrietig want nu kan ze misschien niet mee op kamp! En het voetbaltoernooi dan? Akkie ziet het niet meer zo zitten, maar gelukkig zijn de dokters erg aardig en krijgt ze veel kaartjes en brieven van haar klasgenootjes. Een paar weken later is er goed nieuws: Akkie mag een paar dagen naar huis! Als ze op school is, is iedereen heel blij, maar ze kijken wel raar tegen Akkie op, door de kuren heeft ze geen haar meer. Nu heeft ze een pet op, maar juf Ina heeft bedacht dat ze nu allemaal met een hoofddeksel op school moeten komen, zodat Akkie zich niet zo gek voelt. En dat vindt iedereen wel leuk! Alleen zal ze niet mee mogen doen met het voetbaltoernooi. Een paar dagen later moet Akkie weer naar het ziekenhuis, ze heeft weer medicijnen nodig. Over een week gaat groep 8 op kamp, en het gaat weer ietsje beter met Akkie. De dokter heeft zelfs gezegd dat ze, als ze heel rustig aan doet, wel mee op kamp mag! En dan is het zover: Akkie gaat met haar klasgenoten op kamp! Ze heeft een heel gezellige tijd, maar als de klas op de 2de dag in het bos gaat wandelen, gaat het met Akkie weer helemaal mis; ze krijgt het weer benauwd en moet onmiddellijk terug naar het ziekenhuis. In de dagen daarna gaat Akkie erg achteruit, en dan overlijdt ze... Juf Ina gaat met Elise naar Akkies huis, waar ze ligt opgebaard. Daar nemen ze afscheid. Groep 8 moest de laatste weken voor de grote vakantie natuurlijk wel doorgaan. Met alles, met de Cito-toets, met het voetbaltoernooi en ook met de musical. Maar al die tijd waren ze Akkie geen dag vergeten. De titel: Als Akkie naar het ziekenhuis moet voor de ruggenprik, zegt de dokter: “Het gaat wel zeer doen maar je mag zo hard schreeuwen en huilen als je maar wilt”. En toen zij Akkie: “Achtste-groepers huilen niet”. Akkie was heel stoer en een echte doorzetter. Het slaat ook op de klasgenoten; Akkie zei dat als ze dood ging, je niet moest huilen, want Achtste groepers huilen niet.
De hoofdpersonen: Akkie: Een jongensachtig meisje van 12 jaar, doet wel eens lomp en heeft komische uitspraken, draagt het liefst grote, wijde kleren, heeft lang, donker, krullend haar, zit in groep 8 en komt op voor haar vriendin. Elise: De beste vriendin van Akkie, is erg rustig en netjes, zit ook in groep 8, komt uit Limburg en draagt vaak nette rokjes met daaronder keurige lakschoentjes. Heeft blond haar. Juf Ina: De lerares van Akkie en Elise, is erg aardig, bijna 60 jaar en weet bijna overal grappige oplossingen voor. De tijd: De tijd is iets minder dan 1 schooljaar, het verhaal begint als het schooljaar net is begonnen en het verhaal eindigt als het schooljaar bijna is afgelopen. De verteltijd is 175 bladzijdes. In het verhaal zitten geen flashbacks. Wel praten de kinderen vaak over wat er met Akkie gaat gebeuren, maar dat zijn voorspellingen die helaas niet gaan uitkomen. Het verhaal begint gewoon bij het begin. Het verhaal heeft een gedeeltelijk gesloten einde, we weten wel wat er met Akkie gebeurd is, maar we weten niet hoe het de kinderen zal vergaan en natuurlijk de juf, meester en de ouders van Akkie. De plaats en de sfeer: De ruimten waarin de personen komen worden niet uitvoerig beschreven. Iedereen kan zich wel voorstellen hoe een klaslokaal eruit ziet en hoe een trapveldje eruit ziet. Alleen het ziekenhuis en de kamer van Akkie en de dokter en verpleegsters krijgen iets meer aandacht, de dokter had een kaal hoofd met een snor; de verpleegster zag er uit als een engeltje met Limburgs accent; de afdeling was versierd met kindertekeningen en Akkie’s kamer was behangen met tekeningen en kaarten was al haar familie en klasgenoten. Het speelt zich het meest af op school, maar ook wel buiten en in het ziekenhuis. De sfeer is gezellig en grappig maar als Akkie ziek wordt is die erg gespannen.
De spanning: De spanning is opgebouwd van begin naar eind. Bijvoorbeeld als Akkie naar het ziekenhuis moet, eerst voelt ze zich best stoer en probeert ze niet te huilen bij de ruggenprik, maar daarna moet ze heel hard huilen en voelt ze zich rot omdat ze misschien wel dood gaat. Over de schrijver: Jacques Vriens werd geboren in 1696 in de plaats Den Bosch en verhuisde in 1952 naar Helmond, waar zijn ouders een hotel begonnen. Bij het hotel hoorde een toneelzaaltje. Daar voerde Jacques samen met vriendjes en vriendinnetjes toneelstukken op. Ze verzonnen dan een verhaal en speelden dat voor de andere kinderen uit de buurt. Op een dag besloot Jacques (hij was toen acht jaar) alles op te schrijven. Zo ontdekte Jacques dat hij schrijven erg leuk vond en hij begon ook verhalen te schrijven. Het werd een echte hobby. Op zijn zestiende verhuisde hij met zijn moeder naar Amsterdam. Daar maakte hij de HBS (een soort Havo) af en volgde de opleiding tot onderwijzer. Hij werkte met veel plezier in het basisonderwijs en was ook nog negentien jaar directeur van twee verschillende scholen. Het onderwijs maakte hem enthousiast voor kinderboeken. In 1976 kwam zijn eerste boek uit: Die rotschool met die fijne klas. In 1993 besloot hij (na lang aarzelen) te stoppen met school en fulltime schrijver te worden. Hij vond het onderwijs nog steeds erg leuk, maar het leek hem ook fijn om meer tijd te krijgen voor het schrijven. Jacques Vriens is getrouwd en heeft twee grote zonen (Boris en Casper) en twee kleinkinderen (Jelle en Evi). Hij is heel blij met zijn kleinkinderen en ze zorgen ook voor nieuwe inspiratie. Zijn vrouw Therese is altijd de eerste lezer van zijn verhalen. Hij woont samen met haar in een mooi dorp in Zuid-Limburg. Waarom heeft Jacques Vriens dit boek geschreven? Achtste-groepers huilen niet heeft hij ook zelf meegemaakt. Toen zat er een meisje in zijn groep die overleed aan leukemie. Hij wilde van het boek niet een te verdrietig verhaal maken, want het meisje bij hem in de klas was eigenlijk een heel vrolijk kind. Hij heeft het boek voor haar en alle andere kinderen die de strijd tegen leukemie verloren hebben geschreven. Andere belangrijke personen: Laurens: De beste vriend van Akkie. Hij is een beetje verliefd op Akkie en zij ook op hem. Zij laten dat ook duidelijk merken. Hij heeft niet zo'n sterke wil en is een beetje een schijtertje. Het is een aardig jongetje dat het eigenlijk altijd goed bedoeld. Joep: Hij houdt van pesten, maar is diep van binnen toch wel aardig. Hij doet alsof het hem niets kan schelen dat Akkie ziek is, maar hij vindt het eigenlijk verschrikkelijk. Dokter 'Snor': We zien hem alleen als dokter en hoe hij zijn beroep uitoefent.
Veerle: Verpleegster in het ziekenhuis. We zien haar alleen als ze haar beroep uitoefent. Klasgenoten van Akkie: We weten wat hun karaktertrekken zijn en hoe ze reageren op bepaalde situaties maar we weten niet hoe ze denken en we zien geen verschillen in de verschillende stemmingen waar ze doorheen gaan. Brammetje: Een klein jongetje wat door iedereen Brammentje wordt genoemd. Hij heet eigenlijk Ibrahim. Maar niemand noemt hem zo behalve zijn moeder als hij weer eens de fiets van zijn pikt. Brammetje is de vriend van Laurens. Opvallende dingen: Er is vaak ruzie in de klas en als ze naar een school gaan om te kijken, gooit een jongen de pet van Akkie af, ze is kaal omdat ze leukemie heeft. Dan neemt de hele klas het voor Akkie op. Dat het boek slecht afloopt, meestal loopt een boek goed af, bijvoorbeeld dat Akkie dan beter zou worden. Dat Akkie per se bij de Cito-toets wil zijn. Dat Akkie zich overal mee bemoeit als ze doodziek in het ziekenhuis en toch nog van alles bedenkt bijvoorbeeld om de juf aan een nieuwe man te helpen en de opstelling van het schoolvoetbalteam. Op schoolkamp kwam Akkie midden in de nacht naar de juf om te zeggen dat ze Elise moet troosten. Maar de juf schrok eerst want ze dacht dat er iets mis was met Akkie, dat ze iets verkeerds had. Toen Akkie voor het eerst weer op school kwam, droeg ze een pet omdat ze kaal was door de leukemie. Toen droeg de hele klas ook een pet of hoed zodat ze zich gelijk op haar gemak voelde. Motieven: Voetbal: Het verhaal begint hiermee en komt herhaaldelijk terug; Akkie vindt dit toernooi erg belangrijk en wil er graag bij zijn. Schoolkamp: Ook hier wil Akkie graag bij zijn en ze doet er alles voor om dat te realiseren. Klasgenoten: Akkie haar klasgenoten betekenen veel voor haar, ze wil graag bij ze zijn en wordt vaak vrolijk als ze er een spreekt. Ouders: Akkie realiseert zich dat ouders heel belangrijk voor je zijn. Ze zegt op een gegeven moment ook:’Wacht maar tot jij in het ziekenhuis komt, dan besef je pas hoe belangrijk ouders voor je zijn!”
Eigen mening: 'Achtste groepers huilen niet' vind ik een heel leuk en spannend boek. Soms iets het wel wat droevig omdat Akkie ziek wordt, ze lijdt aan leukemie. Het lijkt me heel erg om als leraar (Jaques Vriens) een meisje in de klas te hebben dat aan leukemie overlijdt, maar het is nog erger voor Akkie zelf, en de ouders. Ik vind het dan ook knap dat Jaques Vriens daar zo’n goed boek over kan schrijven. Het boek is geschreven voor eigenlijk iedereen, voor kinderen tot 12 jaar, kinderen van 12 tot 18, of volwassenen. Het taalgebruik is daarom ook niet al te moeilijk, het boek is duidelijk en goed te begrijpen. Op het moment dat er stond dat Akkie was overleden, stopte ik meteen met lezen, ik wilde dat het verhaal goed afliep, ik had het helemaal niet verwacht dat Akkie zou overlijden. Net als de andere boeken van Jacques Vriens is dit boek ook weer goed en leuk geschreven. Jaques Vriens beschrijft niet precies hoe alles er uit ziet, maar hij verteld je een verhaal waarbij af en toe een afbeelding bij komt, zodat je het duidelijker kan begrijpen. Normaal vind ik een boek zonder afbeeldingen leuker om te lezen omdat je daar zelf iets bij kan verzinnen. Dit boek is specialer dan de andere boeken, de andere boeken van Jaques Vriens zijn ook goed en leuk, maar deze is extra spannend en leuk, ook omdat het echt gebeurd is. Wel minder leuk dat daarvoor een meisje moest overlijden. Dit vind ik een van zijn spannendste boeken, omdat het totaal niet voorspelbaar is, je verwacht iets heel anders dan dat er eigenlijk komt. Het is ook een zielig boek want Akkie hoopt dat ze een van de vele is die beter wordt van leukemie maar ze is een van de weinigen die er aan dood gaat.