Un aller simple door Didier van Cauwelaert

Boekbeschrijving 1. Didier van Cauwelaert, Un aller simple. Groningen, 2000. 2. Nadat ik de achterkant van het boek had gelezen, leek me de rest van het boek wel interessant.. Hierdoor werd ik ook nieuwsgierig. En aangezien een aantal klasgenoten van mij het boek al gelezen hadden en het wel leuk vonden, werd ik ook geïnteresseerd. Ik heb het boek ook wel een beetje gekozen omdat het bij de Merles Blancs zat. Dat is een onderdeel van de grote lijsters en de boeken die hun uitkiezen vind ik vaak erg leuk. 3. Aziz (hoofdpersoon) werd geadopteerd door franse zigeuners, Hij denkt tot zijn achttiende dat hij alleen in een auto lag die de zigeuners toen gestolen hadden, maar als hij achttien is wordt het echte verhaal aan hem verteld. Door Mamita, zijn zigeunermoeder. Het blijkt dat hij samen met zijn, toen nog levende, ouders betrokken was bij een dodelijk ongeluk tussen het pizzabusje van de zigeuners en de Citroën Ami Six van de familie Kemal. Bij dat ongeluk stierven zijn ouders. Aziz heeft een vals Marokkaans paspoort. Hij voelt zich daar niet thuis bij, hij voelt zich eenzaam. Op school vindt hij het leuk om dingen te leren, maar in de brugklas moet hij stoppen met school, omdat dat de gewoonte is van zigeuners. Vanaf hun 11e moeten ze leren stelen, Aziz leert autoradio's te stelen. Van zijn aardrijkskundeleraar krijgt hij een atlas, in ruil daarvoor stuurt Aziz zijn eerst gestolen autoradio op. Als Aziz 19 jaar is krijgt hij een vriendin, Lila. Ze hebben elkaar als kinderen leren kennen, en hebben nu een geheime relatie. Lila moet namelijk met iemand anders trouwen, Rajko. Hij wordt 10 dagen voordat ze zouden gaan trouwen doodgeschoten. Aziz wil nu met Lila gaan trouwen. Daarom koopt hij een dure ring voor haar. Hij wordt door de politie opgepakt, zij denken dat Aziz de ring gestolen heeft. Hij heeft er wel een afschrift van. Toch moet Aziz naar de gevangenis. Daar bezoekt Lila hem, samen met haar broer. Aziz wordt teruggebracht naar Marokko, de Franse overheid denkt namelijk dat Marokko Aziz's land van herkomst is, omdat dat in zijn (valse) paspoort staat. Dit is het einde van de relatie tussen Aziz en Lila. Aziz wordt ondervraagd door Jean-Pierre, die werkt als begeleider voor immigranten die terug moeten naar hun land van herkomst. Aziz moet aanwijzen waar zijn geboorteplaats is. Hij wijst het Atlasgebergte aan en noemt Irghiz als geboorteplaats. Jean-Pierre moet Aziz begeleiden op zijn tocht terug naar Marokko. Op het vliegveld in Frankrijk wordt Aziz's bagage gestolen. Hij wordt daarop naar een boetiek gestuurd voor nieuwe spullen te kopen. Hij krijgt daarvoor geld. Tijdens het opstijgen van hun vliegtuig is Aziz bang, maar hij laat dat niet merken aan Jean-Pierre. Nadat hij even heeft geslapen begint Jean-Pierre te vertellen over Clementine en de scheiding waarin hij ligt. Hij laat een foto van haar zien aan Aziz. Aziz vindt Clementine een stomme naam. Jean-Pierre vertelt dat zij is vreemdgegaan met iemand. Aziz denkt ondertussen aan Lila. Gisteren was hij nog verloofd met haar, nu werd hij gestuurd naar een land wat hij niet kent, door iets wat hij niet heeft gedaan (de ring gestolen). Jean-Pierres opdracht is om werk te vinden voor Aziz, en een huis voor hem te zoeken. Jean-Pierre is ook nog nooit in Marokko geweest, dus hij weet niet wat te verwachten. Aziz verscheurt zijn foto van Lila, Jean-Pierre doet hetzelfde met die van Clementine, maar bewaart de stukjes wel. Als Jean-Pierre aan Aziz iets vraagt over Marokko, weet hij eerst niets te vertellen. Dan herinnert hij zich de atlas en begint daarom heen een verhaal te verzinnen, onder andere over Irghiz. Dat is de plaats waar ze naartoe zullen reizen, maar die plaats bestaat helemaal niet. Jean-Pierre gelooft alles wat Aziz vertelt. Als ze landen hebben ze even problemen met de papieren van Aziz, maar dat komt wel in orde. Aziz voelt zich een slecht geklede Marokkaan, ook praat hij geen Marokkaans. Hij voelt zich een echte immigrant. Hij is blij dat hij Jean-Pierre nog heeft, daardoor voelt hij zich iets minder alleen. In de buurt van het hotel waar ze logeren ziet Aziz een ruzie tussen een reisleidster en haar groep toeristen. Aziz nodigt haar uit voor een drankje. Hij vindt Valerie een geschikte vrouw voor Jean-Pierre, ze is vrolijk en jong en ze ziet er goed uit. Valerie denkt dat Aziz alleen maar haar een drankje aanbiedt om met haar naar bed te kunnen gaan, Aziz is daardoor geraakt. Hij wil alleen dat ze met hem en Jean-Pierre meereist naar 'Irghiz' en dat ze de vrouw van Jean-Pierre wordt. Toch gaat Aziz wel met Valerie slapen. Als Aziz over het verzinsel 'Irghiz' vertelt, gaat Valerie ermee akkoord dat ze Jean-Pierre voor de gek zullen blijven houden. Jean-Pierre had ondertussen een andere gids (Omar) gevonden, maar hij vindt Valerie ook goed. Ze spreken af op het strand, dan zou Jean-Pierre haar leuker vinden volgens Aziz. Jean-Pierre vindt Valerie inderdaad leuk, tot plezier van Aziz. Jean-Pierre wordt in de zee gebeten door een dier, hij blijkt allergisch voor de beet te zijn. Valerie gaat iemand halen die kan helpen terwijl Aziz hem naar een taxi sleept. Omdat Jean-Pierre vroeger altijd schrijver wilde worden schrijft hij alles op wat er op de tocht gebeurd, met de gedachte het ooit nog eens als een boek uit te brengen, onder de titel, ‘Un aller simple’. (dit verklaart de titel) In zijn verhaal schrijft hij dat hij dat hij het voorgevoel heeft nooit meer terug te keren naar Frankrijk. En dit dreigt waarheid te worden. Jean-Pierre wordt ernstig ziek door het drinken van geïnfecteerd water. Hij wil kosten wat het kost de reis vervolgen. Als hij uiteindelijk sterft, lijkt het veel op zelfmoord. Hij denkt steeds minder aan Clementine, Valerie is hier de oorzaak voor. Ze gaan met elkaar slapen, Jean-Pierre hoopt dat het haar eerste keer is. Jean-Pierres eerste liefde was Agnes, maar zij wilde niet met hem naar bed. Valerie doet alleen mee omdat Aziz dat heeft gezegd, niet omdat ze iets voelt voor Jean-Pierre. Jean-Pierre wordt ziek nadat hij vergiftigd water heeft gedronken. Hij krijgt last van maag, buikpijn en koorts. Hij ijlt, hij noemt Valerie Agnes. Ook praat hij veel over zijn ouders en zijn geboortestreek, Lorraine. Uiteindelijk gaat hij dood door de kou in combinatie met het vergiftigde water. Aziz gaat terug naar Frankrijk met het lijk van Jean-Pierre. Hij verzint tegenover de Franse overheid dat Jean-Pierre gevangen is door Marokkaanse criminelen. Daarna gaat hij naar Clementine, met het lijk nog steeds in zijn auto. Als er een man open doet, zegt Aziz dat hij een vergissing heeft gemaakt. Hij vertrekt naar de ouders van Jean-Pierre. Daar zegt hij dat hij namens Jean-Pierre komt, dit interesseert de ouders weinig. Jean-Pierre bestaat niet meer voor hen. De auto, een Citroën, met het lijk erin wordt gestolen. Aziz schrijft het verslag van Jean-Pierre af, en wil dit uitgeven als boek. Als eerbetoon aan Jean-Pierre wil Aziz met Agnes naar bed. Misschien gaat hij haar de waarheid over Jean-Pierre vertellen. 4. Uitgewerkte persoonlijke reactie: Onderwerp: Liefde voor andere mensen. Ik vind dit een boeiend onderwerp, ik hou wel van boeken waarbij liefde centraal staat. Het is wel een beetje romantisch, er wordt iemand opgepakt omdat hij een verlovingsring gestolen zou hebben, omdat hij toevallig het bonnetje niet had. (blz.21 « Je me suis assis, et je resté la bouche ouverte en etendant Place-Vendôme déclarer que je l’avais cambriolé » ). Al was het bij dit boek niet echt DE liefde, het ging hier denk ik meer om vriendschap met Jean-Pierre die tijdens een reis ontstaat. Ik vond het wel interessant om het boek te lezen, het is een mooi onderwerp met een mooi verhaal er omheen. Ik vind dus dat de schrijver het onderwerp goed heeft uitgewerkt. Het is een mooi verhaal, zoals ik al zei, waarin het onderwerp echt tot zijn recht komt.
Gebeurtenissen: De belangrijkste gebeurtenis is volgens mij in de scène waar Aziz wordt opgepakt wegens de verlovingsring, die hij gestolen zou hebben volgens de politie. Dit is helemaal niet waar, maar toch stuurt de politie hem weg. (blz.21 « Je me suis assis, et je resté la bouche ouverte en etendant Place-Vendôme déclarer que je l’avais cambriolé ») Ik vind de gebeurtenissen wel logisch uit elkaar voortvloeien, bijvoorbeeld als blijkt dat Aziz niet uit Frankrijk komt en een dief is dat hij teruggestuurd wordt. Soms zijn de gebeurtenissen me iets te toevallig, bijvoorbeeld dat ze Valerie tegen komen net toen ze ruzie maakte, ze dacht dat Aziz haar wilde versieren, maar dat was helemaal niet zijn bedoeling ( blz.65 “Et j’ai précisé que j’avis besoid d’un guide avec mon ami…” )en dat Valerie en Jean-Pierre wat krijgen omdat Aziz dat wil (blz.76 “Faut qu’il tombe amoreux de toi, j’ai dit.” ). De gebeurtenissen vind ik vooral ontroerend, Aziz wordt bij zijn verloofde weggerukt, hij moet het land verlaten en naar een totaal vreemd land vertrekken en Jean-Pierre gaat dood. Personages: Ik vind de hoofdpersoon wel een held. Niet omdat hij iemand heeft gered, maar omdat hij na de dood van Jean-Pierre terugkeert naar Frankrijk. En de notities van het Jean-Pierres boek aan zijn ouders geeft, zodat wanneer zijn ouders het boek uitgeven Jean-Pierre eindelijk een schrijver is. Uiteindelijk komt hij zelf bij de ouders van Jean-Pierre te wonen en geeft het boek zelf uit. Hij maakt als het ware een droom van een vriend waar. (blz.54 « Alors Irghiz, pour lui, c’était peut-être sa dernière chance. » ) Ik vind wel dat je de hoofdpersoon goed leert kennen. Dit komt waarschijnlijk ook omdat het boek zo geschreven is, dat het lijkt alsof Aziz het vertelt. Dat is ook zo, want het boek is geschreven in de ik-verteller. Ik vind de personages in dit boek niet echt herkenbaar. In het echt zal namelijk nooit een depressieve begeleider (Jean-Pierre) met iemand, die teruggestuurd moet worden naar zijn eigen land wegens diefstal, mee gaan. Opbouw: In het begin zie je de gebeurtenissen alleen maar door de ogen van één persoon, namelijk Aziz. Dit komt omdat het boek in de ikvorm is geschreven (blz.5 “J’ai commencé dans la vie comme enfant trouvé par erreur.” ). Ik vind dit wel geslaagd omdat het hele verhaal in principe ook helemaal draait rond Aziz. Op een gegeven moment zitten er ook stukken uit Jean-Pierres boek in het verhaal, maar dat maakt het er niet echt lastiger op. De opbouw van het verhaal is dus niet ingewikkeld. Er zitten niet echt veel flashbacks in het verhaal, alleen af en toe wanneer Aziz aan Lila denkt. De opbouw past dus goed bij de tekst, het is chronologisch. Je volgt het leven en de gebeurtenissen in het leven van Aziz, vanuit zijn standpunt/ gedachtegang, en dan is het niet gek dat hij af en toe terugdenkt aan Lila. Taalgebruik: Het taalgebruik is niet echt moeilijk, het blijft vooral moeilijk door de wat minder goede woordenschat die ik in Frans heb. De tekst leverde vaak problemen op door ingewikkeld taalgebruik of iets dergelijks. De ingewikkelde zinnen, waren soms moeilijk te begrijpen. Maar maakte het verhaal wel duidelijk. Ik vind het taalgebruik wel passen bij de personages. 5. Eindoordeel: het is leuk boek, soms grappig, soms ontroerend. Er zijn geen onduidelijke personages die het boek moeilijk zouden maken. De opbouw is ook niet al te moeilijk en de gebeurtenissen vind ik persoonslijk over het algemeen wel logisch. Kortom ik heb het boek met plezier gelezen. Verdiepingsopdracht Voorbereiding: De drie meest interessante scènes

1. Als eerste de scène waarin Aziz opgepakt is en uitlegt wat er gebeurd is, maar toch niet geloofd wordt. Aziz legt uit hoe hij aan die ring komt en er bij komt hem bij die juwelier te kopen. (blz. 21 J’ai trouvé Place-Vendôme, le bijouterier du Panier chez qui j’avais acheté la bague de Lila, parce qu’un cadeau de fiançailles). Ook vertelt hij dat thuis het doosje, van prachtig wit met rood leer heeft, met de naam van de juwelier er op. De commissaris wordt boos en schreeuwt tegen Aziz: “Assieds-toi! Asseyez-vous, pardon!” (blz. 21) . Hij legt uit dat hij het bonnetje heeft. Vervolgens legt Aziz uit wat hij allemaal gedaan heeft en zegt dat hij echt betaald heeft voor de ring. « Mais je l’avais payée, sa bague, et huit mille deux, s’il vous plaît ! » (blz. 21) . Aziz heeft geen tas maar wel een bon. De commissaris vraagt zich af waarom hij geen tas heeft. Aziz zegt dan dat hij niet gewend is dat soort dingen te kopen. De volgende dag vertelt en vriend van Aziz die bij de politie werkt dat hij als voorbeeld dient voor de rest van de allochtonen. De commissaris gelooft Aziz niet en stuurt hem naar zijn ‘geboorteland’, Marokko, omdat hij onder andere ook zijn “geboortebewijspapieren” waren verlopen. Ik vond deze scène interessant, omdat deze in feite laat zien dat omdat Aziz een buitenlander is, hij niet geloofd wordt. Nog steeds gebeurt het dat allochtonen, onterecht bestraft worden. Aziz werd niet geloofd omdat hij geen tas had, maar hij had wel het bonnetje. Het bonnetje is natuurlijk een veel beter bewijs dan een tas. Aziz is zich hiervan bewust en zegt een aantal keer dat hij een bonnetje heeft. Later hoort hij dan ook van Pignol dat het dus ook niet eerlijk is gegaan, hij is gewoon als voorbeeld gebruikt om de nieuwe regel aan te sterken. 2. De tweede scène die ik interessant vond was de scène waarin Aziz en Jean-Pierre in het vliegtuig zitten. Jean-Pierre is een brief aan het schrijven naar Clementine, Aziz kijkt stiekem mee en leest een stukje uit de brief. Blz.41 “Clemetine, je sais que tu pourtant quelque chose en moi et ta voix laisse-moi une chance te dire.” Jean-Pierre krijgt dit door en reageert vrij overdreven, daarna zwijgen ze. Na een tijdje biedt Jean-Pierre zijn excuses aan aan Aziz. Jean-Pierre begint het over zijn ex-vrouw te hebben. Ze heeft hem verlaten omdat ze een ander had. Jean-Pierre vertelt ook nog dat de relatie met zijn ouders heel slecht is. Samen zitten ze dus in een slechte situatie. Ik vind deze scène vrij interessant, omdat twee mensen die elkaar vrijwel niet kennen, het gaan hebben over hun privé-leven. Dit vind ik wel apart, de meeste mensen zouden het juist over het weer gaan hebben of over de verloren voetbalwedstrijd afgelopen weekend. 3. De derde scène die ik interessant vind, is de scène waarin Aziz en Valerie (allebei wetende dat Irghiz helemaal niet bestaat) met Jean-Pierre op weg gaan naar Irghiz. Aziz had al eerder aan Jean-Pierre verteld dat Irghiz niet bestond, maar dat wilde hij niet geloven omdat Aziz net van tevoren iets over Irghiz verteld had, maar dat was maar een kletsverhaal. Als ze dan landen, gaan ze een gids zoeken, Aziz ziet een vrouwelijke gids die ruzie aan het maken is met de toeristen. Hij haalt haar daar weg en vraagt of ze hun gids wil zijn. In eerste instantie denkt Valerie, de gids, dat hij gewoon met haar naar bed wil, maar dat is niet het geval. Dit gebeurde wel, maar daarna vroeg hij Valerie de hele reis naar Irghiz in spel te zetten voor Jean-Pierre. Blz.70 « …,je lui ai demandé avec une boule dans la gorge si elle était d’accord pour jouer ma comédie à Jean-Pierre. » . Ze huurden een auto en gingen op weg naar het niet bestaande Irghiz. Ik vind deze scène interessant, omdat hij zo vreemd is. Als iemand mij zou vertellen dat het plaatsje waar ik hem heen zou moeten brengen niet bestaat, zou ik heel boos worden. Helemaal als het een land als Marokko betreft. En ik zou het al helemaal niet alsnog geloven. Verder vind ik het vreemd dat Valerie toevallig ruzie stond te maken en toe stemt om het verhaal over Irghiz voort te zetten. En er dan ook nog besluit mee naar op zoek te gaan. Kortom het is een interessante scène doordat hij zo vreemd is! De scènes die de sterkste emoties bij mij naar voren brachten
1. De scène die de meeste emoties bij mij naar voren bracht, is de scène waarin Aziz naar de ouders van Jean-Pierre gaat. Aziz besluit om met het lijk van Jean-Pierre naar Frankrijk terug te gaan. Hij neemt de kist mee naar het geboortestadje van Jean-Pierre. Hij wist dat Jean-Pierre al lang geen contact meer met zijn ouders had, omdat hij zich schaamde voor zichzelf. Toen Aziz vertelde dat er wat aan de hand was met hun zoon, dachten de ouder van Jean-Pierre dat het om hun andere zoon ging. Toen Aziz vertelde dat het om Jean-Pierre ging, pakt de vader de krant weer op en de moeder ging weer verder met strijken. Blz.111 “La mère a ouvert la bouche, elle a regardé le père, puis elle est continuer à repasser. Le père a tourné la page de son journal, et il s’est mis à lire.” Pas toen Aziz een verhaal verzon, over dat Jean-Pierre gegijzeld was in Marokko kreeg hij, en Jean-Pierre eigenlijk ook, pas aandacht. Blz.112 « J’ai expliqué au Schneider que Jean-Pierre était prisonnier d’une bande de rebelles marocains,….. » Toen Aziz de aandacht had van iedereen uit het stadje, vertelde hij over het boek dat Jean-Pierre wilde publiceren, hij gaf de notities aan zijn moeder, maar Jean-Pierre bedacht zich en vroeg ze terug. Hij dacht nu Jean-Pierre alle aandacht heeft is het het beste moment was om zijn boek te publiceren. Blz.114 “Maintenant qu’il était un otage, avec le photo dans Match, il aurait une chance d’être lu.” Hij schreef een voorwoord en zorgde er voor dat het boek gepubliceerd werd. Deze scène bracht emoties bij mij naar voren omdat ik niet kan begrijpen dat ouders zo kunnen reageren. Ook al heeft hun zoon niks van zich laten horen, omdat hij zich voor zichzelf schaamde.hij schaamde zich onder andere omdat hij het boek over zijn vader niet kon publiceren en omdat hij te laat was toen zijn vader naar het front moest. Als ouder zijnde geef je altijd om je kinderen, ook al heb je hem een tijdje niet gesproken. Als er iemand komt en vertelt dat er iets met hun zoon is, ga je niet verder met strijken en met het lezen van de krant. Ik kreeg hierdoor een beetje boze gevoelens bij deze scène. 2. De tweede scène die mij wat deed is weer de scène waarin Aziz teruggestuurd wordt naar zijn “eigen geboorteland” Marokko. Blz.23 “On va te ramener chez toi, Aziz.” De regering had net een nieuwe maatregel genomen. Die maatregel was, dat alle illegalen terug gestuurd moesten worden. Aziz moest hierbij als voorbeeld dienen voor alle anderen. Blz.24 “Ils veulent faire un example, Aziz.” . Dit zou in zijn eigen belang zijn, want samen met de anderen illegalen die terug gestuurd worden, zou hij voor een nieuwe toekomst in Marokko kunnen zorgen. Zijn vriend, die bij de politie werkte, zei dat ze het alleen maar om de propaganda deden. Deze scène emotioneerde mij, omdat het de harde realiteit is. In sommige landen gebeurt dat nog steeds, dat kan mij best boos maken. In dit boek is het natuurlijk een verhaal, maar dit verhaal doet mij dus wel wat. Ik vind namelijk dat iedereen gelijke rechten moet hebben. Ook al is het paspoort verlopen en nep, iemand die zijn hele leven al in Frankrijk woont en door een ongeval illegaal zou zijn, kun je niet terugsturen. De politie weet dit niet, maar ik vind wel dat zijn zigeunerfamilie er wat van had moeten zeggen. Het is namelijk hun schuld. Vind ik het belangrijk dat een boekemoties veroorzaakt
Ik vind het wel belangrijk dat een boek je aan het denken zet. Of dat nou door emoties is of door nieuwe ideeën maakt mij niet zoveel uit. Dat ligt denk ik ook aan in welke stemming ik op dat moment ben. Bij dit boek, waren de emoties denk ik wel belangrijk. Door die emoties leef je je namelijk helemaal in het verhaal in. Un aller simple heeft mij wel aan het denken gezet. Ik denk achteraf wel, dat het soms goed is dat je mensen in een bepaalde waan laat. Terwijl ik toen ik het boek aan het lezen was het een beetje raar vond. En het is natuurlijk helemaal goed als je iemands droom uit laat komen (het publiceren van een boek). Dus ja, ik vind het goed als een boek je aan het denken zet. Verwerking 1. Spreekt het thema van dit boek mij aan? Dat vind ik een moeilijke vraag. Onderwerpen als liefde vind ik interessant en boeiend. Ik denk dat het in dit boek vooral gaat om de relatie die tussen de drie personen ontstaat. Deze drie mensen die elkaar helemaal niet kennen, gaan met zijn drieën op stap naar het onbekende, Irghiz bestaat immers niet. Deze drie mensen vertrouwen elkaar vanaf het eerste moment. Dus ja, het thema van het boek spreekt mij wel aan. Tegenwoordig zijn de mensen heel wantrouwig. En in dit boek, vertrouwen 3 totaal vreemden mensen elkaar meteen. Ik vind het belangrijk dat mensen elkaar vertrouwen, zonder te hoeven twijfelen. En dat gebeurde in dit boek. En het thema liefde en relaties spreekt mij vooral daardoor aan. 2. Zoals ik al zei, vind ik het dus belangrijk dat een boek je aan het denken zet. Voor mij hoort dat er gewoon bij. Een boek moet iets van een boodschap bij zich dragen. Anders kun je natuurlijk net zo goed een (Franstalige) strip lezen. Un aller simple laat je over verschillende dingen na denken (die punten heb ik al verteld, vertrouwen, mensen in de waan van iets laten en iemands droom waar maken) 3. Dit boek heeft dus niet echt mijn mening veranderd. Het heeft mijn mening eigenlijk alleen maar versterkt. (Zie punt 2). 4. Het boek Tralievader deed dat bij mij ook. Dat boek gaat over een gezin waarvan de vader, van Joodse afkomst, in een concentratiekamp heeft gezeten. Hij is na al die jaren nog steeds niet over die tijd heen. Bij alles wat zijn kinderen en vrouw doen legt hij een link naar zijn tijd in het kamp. Hierdoor praten zijn kinderen tijdens de geschiedenislessen alleen maar over de oorlog en weet de leraar niet wat hij met ze aan moet. Omdat de kinderen zo reageren vindt iedereen ze raar en hebben ze haast geen vriendjes. Dit boek laat dus zien hoe het verleden van een gezinslid, het hele leven van zijn gezin kan veranderen. Hier heb ik lange tijd over moeten nadenken, de vader zat nog steeds gevangen in de tijd van jaren geleden. Hij kon er niet uit ontsnappen. Hij wordt gevolgd door het verleden. Reflectie Leestip van de maand december: Un aller simple van Didier van Cauwelaert. Als je een goed boek wilt lezen, moet je zeker dit boek kiezen. Het gaat over liefde, vertrouwen, schaamte, vriendschap en nog veel meer belangrijke zaken. En dat zijn toch wel essentiële punten in de samenleving van tegenwoordig. Dit boek laat zien hoe het ook kan. Aziz, de hoofdpersoon, wordt als voorbeeld voor anderen het land uitgezet en moet terugkeren naar zijn niet-bestaande geboortestad, Irghiz. Jean-Pierre moet hem begeleiden. Deze twee mannen raken meteen bevriend, Aziz vertelt hem de waarheid over Irghiz, Jean-Pierre wil dat niet geloven. Aangekomen in Marokko hebben ze een gids nodig, deze speelt het verhaal mee en er ontstaat een vertrouwensrelatie tussen de drie personen. Aziz laat een droom uitkomen. Dit boek laat je nadenken, het laat je vergelijkingen maken met onze maatschappij van tegenwoordig. Het laat zien, dat het niet hoeft zoals het onze maatschappij nu gaat. Dat je elkaar moet waarderen en soms maar in de waan van iets moet laten.