De verborgen geschiedenis

Op een rustige dag was ik me aan het vervelen, toen mijn oog viel op een boek in onze boekenkast dat ‘De verborgen geschiedenis’ heette.
Aangezien ik toch niet veel beters te doen had, pakte ik het stiekem mee naar mijn kamer, waar mijn ogen elke letter van het boek verslonden en overdachten.
Eigenlijk dacht ik eerst dat het een saai verhaal zou worden over de Klassieke Oudheid, maar omdat de recensies goed waren, begon ik er toch maar aan.
Niets is wat het lijkt, want het boek speelde zich eigenlijk af in deze eeuw, op de campus van Hampden in Vermont, en saai was het al helemaal niet, met twee moorden en een zelfmoord na een mislukte moordaanslag.
Het voorwoord alleen al is een climax, omdat het zeer snel en kort de moord van een vriend van het hoofdpersonage beschrijft, en ook de dagen erna.
Ik had in het begin heel erg de indruk dat diegene die ze vermoord hadden, Bunny (ofwel Edmund Corcoran, hoewel die naam bijna niet gebruikt wordt), hun leerkracht Grieks was, hoewel ik er vrij snel achter kwam dat dit niet het geval was. Later meer daarover.
Het eerste hoofdstuk van het boek is eigenlijk nogal vreemd, er wordt al spanning opgevoerd terwijl er eigenlijk niets gebeurt; de achtentwintigjarige Richard Papen vertelt over zijn nogal ongelukkige en zijn intrede aan de universiteit.
Geleidelijk aan komt er een verandering van stemming die je eigenlijk bijna niet opmerkt, maar die eigenlijk al begint met de volgende zin: ‘Ik stapte in Hampden uit de bus met twee koffers vol en vijftig dollar op zak’
Hij komt aan op de campus, waar hij alles geweldig vindt en zijn ogen uitkijkt, maar dan moet hij zijn vakken kiezen en hij wil Grieks gaan studeren.
Dit zorgt voor problemen, want er is maar één leerkracht voor het vak, Julian Morrow en die is heel moeilijk als het erop aankomt om leerlingen te kiezen.
Hij heeft maar vijf leerlingen en die kun je op zijn minst al bijzonder noemen: Edmund Corcoran, oftewel Bunny, die is al vierentwintig, hij is vaak blijven zitten doordat hij dyslexie heeft. Helaas dachten zijn leerkrachten dat dit verholpen kon worden door hem zoveel mogelijk klassieke talen te laten leren. Hij heeft een vriendin die Marion heet.
Dan heb je nog Henry Winter, een zeer hoogbegaafde jongen die altijd leest en heel rijk is.
Hij zal op het einde zelfmoord plegen. Verder zijn er nog Francis Abernaty, een rijke, roodharige homoseksueel, en de tweeling Charles en Camilla Macualay, die heel erg op elkaar lijken en zich tot elkaar aangetrokken voelen. Bunny beweert dat hij ze een keer heeft betrapt in bed.
Richard is helemaal gefascineerd door hen en bewondert hen enorm. Hij vraagt zelfs aan zijn werkgever of hij alvast een maand vooruit betaald kan krijgen. Met dit geld schaft hij zichzelf een kostuum aan, ik weet wel bijna zeker dat hij op Henry wil lijken.
Maar goed, Richard wil dus Grieks gaan studeren. Dit is moeilijker dan hij denkt, want eerst moet hij Julian overtuigen dat hij geschikt is, en daarna, als hij uiteindelijk geaccepteerd is, moet hij alle vakken laten vallen die niet door hem gedoceerd worden.
Ook zal hij het moeten aanvaarden dat J. Winter zijn studieadviseur wordt.
Richard slaat zich met heel wat leugentjes door het kruisverhoor waaraan Julian hem onderwerpt en zal ook regelmatig tegen zijn vrienden liegen over zijn afkomst, rijkdom en verleden.
Hij begint aan zijn cursus Grieks, maar na een tijdje merkt hij dat er iets mis is met zijn medestudenten.
Ze beginnen zich nog vreemder te gedragen dan ervoor en beetje bij beetje ontdekt hij wat er gebeurd is. Dit alles wordt beschreven door kleine veranderingen in het gedrag van de vijf, in dit boek zit het hem allemaal in de details.
Hij ontdekt dat ze een bacchanaal hadden gehouden, iets wat ze overigens goed hadden voorbereid. Bunny kon op het laatste moment niet meedoen omdat hij niet in die hogere stemming kon raken.
Tijdens hun bacchanaal vermoordden ze een boer, de FBI is er nooit achter gekomen hoe het uiteindelijk gebeurd is.
Henry beschreef het hele gebeuren als een smerige toestand met veel bloed, waar hij zich niet veel van kan herinneren. Bunny komt er per ongeluk achter, iedereen maakt zich hier heel erg druk om, doordat hij nogal een kletskous is en zijn mond nooit kan houden, ook heeft hij de vervelende gewoonte om er in het openbaar over te beginnen.
Hij de andere vier de stuipen op het lijf, maar Richard die het in zijn onderbewuste wel snapt, weet dit allemaal nog niet.
Op een dag vertelt Henry het uit zichzelf als hij erachter komt dat Richard weet dat hij met Bunny naar Italië is geweest. In Italië had Henry zijn verhaal in het Latijns opgeschreven en laten rondslingeren op zijn kamer. Bunny die de vervelende eigenschap had heel nieuwsgierig te zijn, dacht dat dit een dagboek was en vertaalde alles.
Het feit dat ze iemand vermoord hadden kon hem niks schelen, nee, hij vond het alleen maar erg dat ze het hem niet hadden verteld.
De school begint weer na die vakantie en ondertussen wordt Bunny met de dag irritanter en gevaarlijker.
Uiteindelijk beslissen ze om hem te vermoorden. Ze voeren hem dronken en duwen hem in een ravijn.
Tien dagen later wordt hij gevonden, de FBI komt zich er weer mee bemoeien en het is duidelijk dat ze verdacht worden.
Ze worden dagenlang ondervraagd, Marion begrijpt er niets van en ze moeten ook nog naar de begrafenis. Alles is nogal chaotisch en er komen ook nog andere personages bij zoals de domme Cloke Rayburn, die drugs dealde en gebruikte, en twee nog dommere jongens die Frank en Judd heten. Zij werden ook verdacht in de moordzaak.
Cloke wordt ook uitgenodigd op de begrafenis die eigenlijk een drank en drugsfeest wordt.
Cloke ontdekte namelijk dat de moeder van Bunny veel medicijnen gebruikt, vooral kalmerende middelen.
De spanning wordt nog opgevoerd als Camilla verliefd is op Henry, iets wat Charles als tweelingbroer en minnaar absoluut niet kan uitstaan en wat de hele sfeer verpest.
Richard is zelf ook verliefd op Camilla, maar het lijkt wel alsof hij weinig gevoelens heeft voer die verhoudingen. Op het einde laat hij haar dan wel zijn liefde blijken, maar ze wijst die af omdat ze nog steeds houdt van de ondertussen al dode Henry.
Op het einde wil Henry Charles vermoorden, schiet per ongeluk op Richard die zich voor Charles gooit en schiet dan een kogel door zijn eigen hoofd.
Op het einde van het boek wordt er nog verteld hoe het afloopt met alle personages.
Toen ik het uithad voelde ik me een beetje teleurgesteld, omdat ik me er zo goed in kon inleven dat ik wel had gewild dat het boek nooit eindigde.
Ik vond ook wel dat het einde nogal plots kwam en ik vond het jammer dat er alleen maar een simpele beschrijving wordt gegeven over hoe het afloopt.
Het was echt een prachtig boek, dat op geen enkel moment langdradig werd. Het was ook briljant geschreven: aan de ene kant wat Richard denkt, en aan de andere kant wat de rest denkt.
Je kan je helemaal inleven in hun persoonlijkheden en psychés. Ook word je meegesleept in de gemoedstemmingen van het hoofdpersonage: als hij wroeging krijgt, voel je medelijden, als hij moe was, begon ik me ook bijna moe te voelen, al was het maar door de manier waarop het beschreven werd.
Het taalgebruik vond ik niet te moeilijk, soms gebruikte de schrijfster wel wat geleerde taal, maar echt moeilijk was het niet. Ook stonden er vaak zinnen in het Grieks of Latijn, ik denk dat het boek vooral geschreven is voor mensen die hierin geschoold zijn.
Hoewel alles wat verteld werd heel echt leek, denk ik niet dat het heel waarschijnlijk is dat wat in het boek verteld wordt, hier ook zou gebeuren; dat de FBI de daders niet vindt na twee moorden, zoiets kan gebeuren, maar dat er bij hen geen lichtje opgaat als één van de verdachten ook nog eens zelfmoord pleegt en iemand anders (in dit geval Richard) neerschiet, dat vind ik toch een beetje té achterlijk. Wat mij ook nogal stoorde, en dat zul je veel mensen horen zeggen, is dat de studenten het ene moment geen letter Grieks schijnen te begrijpen en het volgende de taal plots vloeiend spreken. Maar dat zijn details.
Toch vond ik sommige dingen voorspelbaar, of logisch bijna, de schrijfster liet je soms bijna tweehonderd pagina’s in spanning over iets wat je eigenlijk al wis, zoals de moord op Bunny of het feit dat ze al eerder iemand vermoord hadden.
Dit alles veranderde niets aan mijn mening over het boek, namelijk dat het heel goed was en niet echt vergelijkbaar met andere.
Het beste aan het hele boek zijn de zo goed geformuleerde beschrijvingen over de personages, wat ze denken, hoe ze reageren op bepaalde zaken. Aan de ene kant kwamen ze vreemd over, maar aan de andere kant ook heel menselijk. Net zoals het zware zelfverwijt waarmee ze allemaal te kampen hadden.
Je kon altijd de evoluties zien in hun persoonlijkheden, die parallel liepen met de evoluties in het verhaal. Zo verliep ook de opbouw van het verhaal, heel rustig en subtiel, en zonder dat je het besefte, voelde je de spanning al stijgen en dan plots een hoogtepunt.
Omdat het verhaal best donker is, kun je het misschien nog wel vergelijken met het liedje ‘Human’ van Goldfrapp: mooi, donker en redelijk rustig met grillige ondertonen van de instrumenten.
Ik raad anderen zeker aan het te lezen, hopelijk zullen ze net zo in de ban raken door het verhaal als ik.