Samenvatting: Hfst 1 The game
Het regent. Mark staat bij de bushalte. Hij vindt dat er niks zo triest uitziet als natte koeien. Hij vraagt zich af of koeien kou kunnen vatten en of ze kunnen niesen. Wat zou er dan gebeuren? Vroeger ging iedereen met de auto naar school als het regende, maar sinds de bushalte er niet meer. Hij denkt eraan dat zijn moeder hem altijd zo vroeg brengt. Ze kan zelfs terug om iets te halen dat hij vergeten heeft. Daar komen Ben, Anna en Little Tracey. Niemand weet of een koe kan niesen. Ze gaan een spel spelen totdat de bus komt. Dat spel is begonnen op Tracey’s tweede schooldag omdat ze huilde. Je moet een persoon o.i.d. bedenken en daar met z’n allen een verhaal over verzinnen. Dit keer maken ze ruzie over het onderwerp. Uiteindelijk beslist Anna. Ze doen het over Hitler’s dochter. Ze heette Heidi. Ze woonde in een groot huis samen met Fraülein Gelber. Zij rookte wel eens, alhoewel Hitler het verboden had. Hitler werd door Heidi ‘Duffi’ genoemd. Anna wil stoppen, want er worden alleen maar domme dingen verzonnen. Ze gaan uiteindelijk toch verder. Hitler hield Heidi verborgen, omdat ze een moedervlek op haar gezicht had en ze liep een beetje kreupel. De bus komt. Mrs. Latter is de chauffeuse. Ze vraagt of iemand naar de minister-president heeft geluisterd. Zulke dingen vraagt ze altijd. Niemand reageert. Mark vraagt nog snel aan Anna wat er met Heidi’s moeder is gebeurd. Anna zegt dat ze dood is. Ze belooft om de volgende dag weer verder te gaan. Hfst 2 Mark decides
Mark voelt dat er wat fout zit in Anna’s verhaal. Hij denkt omdat ze niet verder wil vertellen. Het voelt anders dan alle andere verhalen. Het lijkt alsof Heidi echt is. Mark zit naast Bonzo, en Anna naast Big Tracey, als altijd. Ben zit bij zijn maten en Little Tracey bij een meisje dat net zo klein is als zijzelf. Hij zegt tegen Anna dat hij weet waarom een straat Dirty Butter Creek heet. Door de regen ziet het beekje eruit als vuile boter. Anna, Little Tracey en Mark spreken af om de volgende dag een kwartier eerder bij de bushalte te zijn voor het verhaal. Zonder Ben, want hij voelt dat het verhaal niet goed zal gaan als Ben erbij is. Hfst 3 The story continues

Mark en zijn moeder zitten in de keuken. Het regent nog steeds. Ze zijn bang dat de watertank binnenkort over zal gaan lopen. Marks moeder wil dat de radio uitgaat omdat het nieuws te deprimerend is. Mark wil naar de bus. Hij is bang dat hij te laat is. Zijn moeder kijkt vreemd op dat Mark zo vroeg weg wil. Mark moet eerst het tuinpad aflopen, want zijn moeder heeft een hekel aan druipende paraplu's. Mark vraagt zich af wat de langste tijd is dat het geregend heeft. Zijn moeder zegt: 42 dagen in 1947. Dat is nog langer dan bij Noach. Hij vraagt aan zijn moeder of een koe kan niesen. Zijn moeder weet het ook niet. Dan vraagt hij wat zijn moeder weet over Hitler. Ze zegt dat het een monster was die 6 miljoen Joden vermoordde. Bij elkaar zelfs 11 miljoen mensen. En er waren kampen. Hij deed dat alleen om een superras te krijgen. Ze vertelt over een zwarte man - Jesse Owens - die met hardlopen de Olympische Spelen in 1936 won. Omdat hij zwart was wilde Hitler hem niet feliciteren. Bij de bushalte kwamen Anna en Tracey ook al snel aan. Ben komt niet, hij heeft kou gevat. Heidi Kreeg elke maandag brood in de vorm van een dier. Met Pasen een schaap en een lammetje. Bij het ontbijt dronk ze melk met suiker. Ze ging niet naar school, maar kreeg les van Fraülein Gelber, omdat niemand mocht ontdekken dat ze de dochter van Hitler was. Ze gaat wel elke zondag naar de kerk. Ze weten niet hoe ze met het verhaal verder moeten gaan. Mark zegt: we doen het zoals Mr. McDonald het ons heeft geleerd: zo ver terug als Heidi zich kon herinneren. Hfst 4 Remembering
Zolang als Heidi zich kon herinneren was Fraülein Gelber er. Zij zorgde voor Heidi. Ze was klein en mager en ze had heupen dat het leek alsof ze een klerenhanger in haar rok had. Soms lette Frau Mundt, een weduwe, op Heidi als Fraülein Gelber bij haar familie was. Ze vertelde altijd verhalen aan Heidi. Ze zei dat je in de eerste wereldoorlog met een kruiwagen vol geld nog niet eens een brood kon kopen. Ze moesten bedelen. Toen werd het 1932. Ze gingen luisteren naar de Führer. En hij beloofde werk. Hij zou Duitsland trots en vrij maken. Deze goede man gaf alles wat hij beloofde. Heidi wist dat ze het over Duffi had. Duffi gaf haar altijd knappe poppen met lang blond haar. Daar moest ze om huilen, want zij was niet knap. Hij noemde haar: mijn kleine meisje. 's Morgens kreeg ze les van Fraülein Gelber en ‘s middags wandelden ze samen. Fraülein Gelber wist de naam van elke bloem en de naam van het gras. Ze voerden brood aan de vissen. Er was een karper van 200 jaar oud. Heidi had geen vrienden. Zelfs de stekelvarkens die ze de hele winter verzorgde lieten haar in de lente in de steek. Heidi wilde van alles doen wat niet mocht: sporten, naar de film enz. Ze hoopte altijd dat Duffi haar ooit zou vertellen dat hij van haar het meeste hield. Mark vraagt hoe ze kan hopen dat zo’n persoon van haar zou houden. Anna zegt dat Heidi niet wist dat haar vader zoveel Joden en andere mensen vermoordde. Ze wist niks: ze las geen krant en ze ging niet naar school. Ze wist wel dat het oorlog was, maar niemand vertelde haar dat het Hitler’s schuld was. Mark is het daar niet mee is. Anna vraagt of hij het zou weten als zijn ouder iets verkeerd zouden doen. Mark zegt: ja natuurlijk, maar ze doen niks verkeerd. Als hij er even over nadenkt snapt hij wat Anna bedoelt. Hij is er gewoon altijd van uitgegaan dat zijn ouders bijna alles goed deden en dat doet Heidi ook. Maar soms voelde Heidi dat er iets aan de hand was. Met haar verjaardag hadden ze een cake. Haar vader kon er niet zijn. De bewakers mopperden erover hoeveel boter de cake had gekost. Duffi stuurde een pop uit Parijs, nu met donker haar. Ze zette de pop bij al de anderen en ging naar Fraülein Gelber voor de les. Fraülein Gelber zat te huilen, want haar broer was naar het Russische front gestuurd. Ze zei: we kunnen de oorlog nooit winnen. Dan herinnert ze zich dat ze het tegen Heidi heeft. Ze zegt snel: we zullen de oorlog wel winnen, maar als het om je broer gaat is het toch een beetje anders. Heidi is volgens haar gelukkig. De schoonmaakster zit ook te huilen, in de keuken. Haar zus is dood gevonden, maar volgens haar vermoord omdat ze andere ideeën had. Ze laten haar maar alleen. Heidi vraagt zich opeens af wat Joden eigenlijk zijn. Volgens Fraülein Gelber zijn het vreemde mensen, daarom moeten ze naar werkkampen. Bij Heidi zullen ze gelukkig niet komen, de wachters zullen ze tegenhouden. Anna moet stoppen want de bus komt eraan. Hfst 5 Mark wonders
Mark vertelt zichzelf dat het verhaal van Heidi alleen maar een verhaal is. Het is niet echt, maar toch zitten er echte dingen in. Geen ander verhaal wat Anna verteld had, had ooit echte dingen bevat. Buiten ruikt het vies, net als de kruidenthee die zijn moeder soms drinkt. Vroeger had hij op een vlot op het water willen drijven, maar in het echt verdrink je. Ook in Anna’s verhaal was iets echts: Hitler, de Joden! Hij vraagt aan zijn vader wat Hitler tegen de Joden had. Hij weet het niet en zegt dat Mark het maar aan mevrouw Holster van school moet vragen. Hij zegt ook dat Hitler niet alleen de Joden vermoordde, maar iedereen die tegen hem was. Mark vraagt zich af wat hij zou moeten doen als zijn vader iemand als Hitler was. Zijn vader zegt dat als er iets gebeurt waarbij ze het niet met elkaar eens zijn, ze er altijd over moeten zullen praten. Mark vraagt zich ook af wat zijn vader zou doen als hij een massamoordenaar was. Zijn vader maakt er eerst een grapje van en zegt: zakgeld inhouden, twee weken geen tv en naar zijn kamer. Maar als Mark vraagt of hij even serieus wil zijn zegt hij: ik zou je aangeven bij de politie, maar we zouden altijd nog van je houden, op een andere manier. Hfst 6 Anna continues
Het regende nog steeds. In de bushalte klonk het extra hard. Mark zegt tegen Little Tracey dat ze over een poosje met de boot naar school zullen moeten omdat de auto’s weg zullen drijven. Haar reactie is: echt waar? Mark vraagt aan Anna of ze al eerder aan iemand het verhaal van Hitler heeft verteld. Als Anna nee zegt is hij op een vage manier blij. Anna vertelt verder. Een paar dagen nadat Heidi aan Fraülein Gelber wat over de Joden had gevraagd moeten ze het huis verlaten, omdat het ergens anders veiliger zou zijn. Fraülein Gelber was blij, het was dichter bij haar familie. Heidi mocht als traktatie wel eens brieven lezen van de familie van Fraülein Gelber. Ze had geen vader meer. Haar vader was een vriend van Duffi geweest, daarom mocht zij bij hem werken, dat vond ze een eer. Ze had al verscheidene huwelijksaanzoeken gehad, maar niet aangenomen. Dat kon ze niet doen, na alles wat Duffi voor hen had gedaan. Heidi vraagt zich af of Duffi ook in het nieuwe huis zal zijn. Maar natuurlijk niet, is het antwoord, hij is in Berlijn. Heidi hoeft alleen haar poppen en boeken in te pakken. De knappe blonde poppen zou ze liever niet meenemen, maar ze had ze van Duffi gehad en ze zou het uit moeten leggen aan Fraülein Gelber. Ze werden door soldaten weggebracht in een auto. Er was ook een auto voor de bagage en er reed een soldaat mee op een motor. Zij moesten ervoor zorgen dat het overweg niks overkwam. Hiervoor was Heidi nog maar één keer in een auto geweest, samen met Duffi, heel land geleden. Ze zag dingen die ze nog nooit gezien had, zelfs de koeien leken anders. Niemand had gezegd dat ze stil moest zijn, maar ze deed het toch omdat niemand mocht weten wie ze was. Plotseling hoorden ze een vliegtuig. De auto werd snel onder een boom gezet. Heidi vroeg zich af of ze de bom zouden horen voordat hij hen zou doden. Maar het vliegtuig vloog over. Ze vond het raar dat de dood zomaar over je heen kon vliegen. Af en toe zagen ze een ruïne door verdwaalde bommen van de Engelsen, de vijanden. Het nieuwe huis leek klein, maar er waren drie slaapkamers, één voor Heidi, één voor Fraülein Gelber en één was het leslokaal. Fraülein Gelber inspecteerde de kelder om te kijken om te kijken of ze daar zouden kunnen schuilen met een bombardement. Er was nog allemaal voedsel van de vorige bewoners. Heidi vond het raar dat ze alles gewoon opaten. Er was maar één wacht, sergeant Amchell, die net als Heidi kreupel liep. Ze hoopte dat hij het op zou merken en er een grapje over zou maken, maar meestal zag hij haar niet eens. De nieuwe werkster was Frau Leib, een boerin. Voor haar was Heidi het dochtertje van de overleden zus van Fraülein Gelber. Hfst 7 Frau Leib
Het verhaal wordt even onderbroken, maar als ze zien dat ze nog vijf minuten hebben voor de bus komt vertelt Anna verder. Frau Leib had grijs haar, niet gespikkeld als Fraülein Gelber, maar helemaal grijs en krullen die eruit zagen alsof ze met krulspelden waren gemaakt. Haar handen waren groot en hadden rode knokkels. Haar rok was lang en wijd, zodat je de appels die je uit de kelder haalde gemakkelijk erin kon leggen. Ze woonde op een boerderij waar haar man werkte met twee kleinzoons en twee schoondochters. Één zoon was aan het vechten en één zoon was krijgsgevangene in Amerika. Frau Leib zag de plek op Heidi’s gezicht en zei dat ze er wel een middeltje voor had. Heidi doet alsof ze heel dankbaar is, maar ze weet dat het niet helpen zal, anders had Duffi het allang voor haar gekocht. Frau Leib stelde nooit vragen, alhoewel ze merkte dat ze het met een belangrijke familie van doen had. Ze aten vlees alhoewel Duffi dat niet wilde. Frau Leib had vijf kinderen en vier kleinkinderen, maar alle mannen moesten vechten, daarom hadden ze hulp nodig op de boerderij. Soms nam ze stiekem wat suiker o.i.d. mee. Heidi wist het, maar verraadde het nooit. Heidi hielp haar veel en zij praatten altijd. Ze leerde allerlei dingen. Op een dag krijgt ze een konijn en ze weet dat het is omdat ze nooit iets heeft verraden. Fraülein Gelber kon de lessen niet zoveel meer schelen. Vaak zat ze te huilen boven een brief van thuis. Soms vliegt een vliegtuig zo laag voorbij dat ze een gezicht kan zien, maar haar ziet niemand. Hfst 8 Who is better? In de bus zit Mrs Latter weer allerlei dingen te beweren. Niemand gaat er op in, omdat je dan de hele weg tot school een woordentwist hebt. Mark vraagt aan Anna of het waar is dat sommige mensen beter zijn dan anderen, zoals Hitler dat vond bij de Joden. Zij maken grapjes over de Ieren die dom zijn, maar eigenlijk slaat het nergens op. Ben’s vader zegt dat alle Aziaten criminelen zijn. Mrs Latter gaat zich ermee bemoeien. Mensen denken alleen maar dat ze beter zijn, maar ze zijn het niet. De statistieken zeggen dat Azië een minder groot crimineel cijfer heeft. Mrs Latter zegt ook dat vrouwen beter zijn dan mannen, want de meeste criminelen zijn mannen. Zij beginnen ook altijd oorlogen. Bij de volgende bushalte is ze even stil, en Mark maakt van de gelegenheid gebruik om snel zijn wiskundehuiswerk te pakken. Hfst 9 Questions
Mark vraagt aan Mr McDonald of kinderen van hun ouders moeten houden. Als ouders iets verkeerd doen zoals Hitler deed, zou het dan ook de schuld van de kinderen zijn. Mr McDonald zegt dat het dan niet de fout van de kinderen zou zijn. Vaak hebben slechte mensen goede kinderen. Je erft bepaalde eigenschappen en talenten van je ouders, maar wat je ermee doet is je eigen keuze. Hij vraagt zich wel af waarom Mark zulke dingen vraagt. Zijn er problemen thuis? Mark begint te lachen. Hij had alleen maar een film gezien en toen vroeg hij het zich af. Wat hij ook nog wil weten is of de mensen die complete rassen vermoordden of die hebben gedacht dat ze iets goeds deden. Mr McDonald weet het niet, maar hij denkt van wel. Mark heeft dan weer een vraag: hoe kan je dan ooit weten of je iets goed doet. Daar weet Mr McDonald het antwoord niet op. De vraag blijft Mark heel de dag bezighouden. Hfst 10 Friday afternoon
Mark zit in de bus. Hij wordt gek van de regen. Als iemand hem wat vraagt geeft hij niet eens normaal antwoord. Hij schudt alles van zich af en probeert gewoon met Bonzo te praten. Ze spreken af om de volgende dag (zaterdag) te gaan fietsen als het niet meer regent. Opeens vraagt Mark aan Bonzo wat hij zou doen als er iemand was die een soort van leger op zou richten net als Hitler de ‘bruinshirten’ oprichtte. Bonzo zou dat wel cool vinden. Mark zegt maar niks meer. Anna zou hem wel begrijpen. Eigenlijk zou hij willen vragen of ze met Little Tracey de volgende dag naar zijn huis wil komen, maar hij doet het toch niet. Niemand zou het snappen. Hfst 11 Saturday, Sunday, Monday morning
Buiten ruikt het naar natte sokken door de vele regen. Marks vader heeft de radio per ongeluk aan laten staan toen hij het weer luisterde. Dan hoort Mark opeens iets wat zijn aandacht trekt: de rassenmoord gaat nog steeds door en ooggetuigen zeggen dat het aantal doden wel in de duizenden moet lopen. Mark vond het lijken alsof hij in 1930 was en dat het over Hitler ging, maar het was nu, op dit moment. Zijn vader komt de keuken weer binnen. Zaterdag is de enige dag dat zijn het vader het ontbijt klaarmaakt. Hij vraagt aan hem of vandaag de dag er nog mensen uitgeroeid worden. Zijn vader denkt dat hij het verkeerd verstaat, maar mark zegt dat hij dat net op het nieuws hoorde. Zijn vader zegt dat het allemaal onzin is. Dan vraagt hij hoe zijn betovergrootvader aan de boerderij is gekomen. Hij is bang dat het misschien van de oorspronkelijke bevolking is gestolen. Zijn vader wordt er boos om. Zaterdag avond stopt de regen. 's Nachts droomt Mark dat Hitler bij de kreek achter hun huis een toespraak aan het houden is. Er stonden allemaal mensen om hem heen. Mark gilde dat het een domme toespraak was. Maar niemand luisterde. De radio zei dat over heel de wereld mensen werden vermoord. Hitler zei: jullie zijn allemaal kinderen. Toen werd hij wakker. Bij het ontbijt begon hij weer over Hitler. Nou vraagt hij zich af of alle mensen in Duitsland het met Hitler eens waren. Zijn moeder vertelt dat als je protesteerde je naar een concentratiekamp werd gebracht. Zijn moeder wil de andere vragen niet meer beantwoorden. Mark zucht maar eens. Hoe zou het zijn als je een moeder had die ervan hield om vragen te beantwoorden. Hij droomt weg over hoe dat gesprek zou gaan. Dan brengt zijn moeder hem weer tot de werkelijkheid. Ze zegt dat hij maar vragen moet stellen als ze niet zo gehaast is. Hfst 12 The news
Ben was nog steeds niet beter. Little Tracey zegt dat hij er ook astma bij heeft. Maar dan wordt ze ongeduldig. Anna moet eens ene keer verdergaan met het verhaal van Heidi. Anna ging verder en het leek alsof er nooit een pauze was geweest. Op een dag bracht Frau Leib nieuws. Ze wachtte tot Fraülein Gelber boven was om brieven te schrijven. Een man, Herr Henssel, die de boerderij achter de molen had was weggehaald omdat hij zijn zus en zwager onderdak had gegeven. Zijn zwager was een Jood. Heidi snapte het niet. Hij had zijn zwager toch gewoon naar een kamp kunnen laten gaan. Daar was het toch niet zo erg. Frau Leib haalde haar schouders op, ze wist het ook niet. Heidi vroeg zich af of er nog meer Joden in het dorp waren. Maar Frau Leib zegt dat er vroeger wel een aantal waren maar die zaten nu allemaal in een kamp. Fraülein Gelber stond in de deuropening. Ze vroeg wat Heidi aan het doen was. Het was duidelijk dat ze het laatste deel van het gesprek had gehoord. Heidi krijgt les. Het verhaal stopt weer, want de bus komt er weer aan. Hfst 13 Heidi’s plan

Mark’s moeder had raar opgekeken dat hij alweer vroeg gebracht wilde worden. Mark denkt dat hij weet hoe het verhaal verder gaat. Hij denkt dat Heidi een ontsnappingsplan gaat verzinnen voor alle Joden in een kamp of ze gaat haar vader bespioneren. Anna kijkt hem aan en zegt: zou jij je vader bespioneren. Mark zegt dat hij dat niet zou doen, maar zijn vader is ook geen Hitler. Anna schudt haar hoofd, het was al maanden geleden dat ze Hitler had gezien, en ze wist niet eens wat Joden waren. Heidi wist niet wat Joden waren. In haar hoofd ontstond een beeld: het waren gewone mensen met rode plekken in hun gezicht en één been een beetje korter. Ze had een plan. Ze maakte een plek waar Joden zouden kunnen schuilen als dat nodig was. Ze vertelde Fraülein Gelber dat ze het kippenhok schoon ging maken. Ze ging graven. Het tweede deel van het plan was voedsel verzamelen. Ze haalde elke dag iets kleins uit de kelder, bijvoorbeeld een pot jam of honing of kersen in likeur. Na een maand was alles klaar. Wanneer kwamen de Joden, vroeg Little Tracey. Anna zegt dat ze nooit kwamen. Het was al laat in de oorlog en ze zaten bijna allemaal in kampen en een enkeling was uit Duitsland ontsnapt. Mark vindt dit deel van het verhaal niet leuk. Hij vindt dat ze toch iets had moeten doen. Zichzelf opsluiten en niet eten totdat de kampen werden gesloten bijvoorbeeld. Anna vindt dat maar niks. Dat zou niemand hebben opgemerkt. Niemand wist tenslotte dat ze de dochter van Hitler was en naar kinderen wordt toch nooit geluisterd. Mark denkt dat ze haar misschien een aantal jaar ouder zouden moeten laten worden, dan kon ze een protestgroep oprichten o.i.d. Anna zegt dat dat nooit zal gebeuren omdat na een paar maanden alles verandert. Verder denken kunnen ze niet, want de bus is er al. Die hadden ze helemaal niet opgemerkt. Hfst 14 Wednesday
De regen drupte weer op de bushalte. Mark dacht dat het een routine werd dat als Anna, Little Tracey en hij er alledrie waren het verhaal weer verderging. Little Tracey en hij luisterden en Anna vertelde. Hoe zou het verhaal eigenlijk eindigen vroeg hij zich af. Zou Heidi opgroeien? Of zou ze sterven? Hitler had zelfmoord gepleegd wist hij. Boven het huis vlogen steeds vaker en meer vliegtuigen. Deze nacht had Fraülein Geler het vuur uit laten maken, hout werd steeds belangrijker. Ze hoorden opeens een motor. Fraülein Gelber deed de deur al open voor dat er geklopt kon worden. Na een poosje sloot ze de deur weer. We gaan de Führer zien, fluisterde ze. Heidi moest haar beste kleren aantrekken. Het was al een jaar geleden dat ze haar vader had gezien. Ze had gehoopt op een brief, maar niet gehad. Buiten de stad kwam de auto van haar vader. Alleen Heidi moest daar naartoe. Hij vroeg of ze goed haar best had gedaan en of Fraülein Gelber goed voor haar was geweest. Ze had het idee alsof hij haar niet opmerkte. Op alles wat hij zei wist ze niks te zeggen. Al snel ging hij weer weg, hij had nog genoeg te doen. Fraülein Gelber was jaloerss dat hij tegen haar niks had gezegd. Heidi dacht dat ze één moment had bestaan. Hfst 15 Ben returns
Ben was weer bij de bushalte. Mark vond het jammer. Waarom had hij niet nog een paar dagen thuis kunnen blijven. Ben vond dat Mark erg vroeg was. Ben zei dat hij weer helemaal beter was en vroeg of er nog belangrijke dingen waren gebeurd terwijl hij weg was. Anna en Little Tracey kwamen ook al. Ben merkte op dat iedereen zo vroeg was. Mark vertelde dat dat voor Anna’s verhaal was. Ben had niet verwacht dat ze het spel nog steeds aan het spelen waren. Hij vroeg of er nog een goed stukje was geweest. Het enige wat Mark zei was: er waren bommen. Terwijl hij het zei vond hij het dom. Anna en Ben keken hem ook allebei aan alsof hij gek was. Ben vond het niet klinken alsof hij veel gemist had. Toen ging Anna verder met haar verhaal. Hfst 16 Berlin
Midden in de nacht kwam Fraülein Gelber Heidi wekken. Ze gingen een reis maken, er was een auto gekomen om hen op te halen. Heidi vroeg of ze naar Berlijn gingen en Fraülein Gelber knikte. Heidi dacht er opeens aan dat er misschien soldaten zouden komen en ze vroeg het direct. En het was zo. Ze zouden er al snel zijn. De vijand! Heidi vroeg zich af wat er met Frau Leib moest gebeuren. Ze pakte haar dikste truien. Haar poppen liet ze staan. Fraülein Gelber pakte nog snel brood en kaas voor onderweg. Op de oprijlaan stonden drie auto’s te wachten. Ze moesten in de tweede auto stappen. Fraülein Gelber zei dat het een lange reis zou worden dus dat ze maar moest proberen te slapen. Er vloog een vliegtuig over. Er vielen geen bommen. Toen het bijna morgen werd viel ze in slaap. Hfst 17 The bunker
De wanden in de bunker leken nat, maar ze waren droog. Je voelde ze trillen door de bommen die vielen. Het ging eindeloos door. Af en toe was er eentje die een ander geluid maakte, en dan begon het weer. Het was een kleine kamer. Er stond een stapelbed. Heidi had in het bovenste bed gewild maar dat mocht niet van Fraülein Gelber. Er stond ook een houten tafel met een primusstel erop, twee stoelen en een klein gordijn. Daarachter stonden soort wc’s. Een soldaat bracht hun het ontbijt. Het was niet veel, maar alles was schaars. De koffie was surrogaat, er was niks anders. Een andere soldaat bracht hun lunch. Ze zaten op de grond, op de stoelen was het te koud. Op een keer viel ze in slaap en toen ze wakker werd was Fraülein Gelber verdwenen. Ze vond het niet verrassend, het leek net alsof ze er al op gerekend had. Het was wel eenzaam. Ze deed zo lang mogelijk met haar eten. Af en toe hoorde ze luide stemmen. Ze liep door de gang. In een kamer zag ze drie mannen. Één was haar vader. Opeens riep ze: vader. Het was de eerste keer dat ze hem zo noemde. Hij zei niks maar lachte even naar haar. Zijn glimlach verdween en hij vroeg wie dat meisje was. Adolf Hitler zei dat ze weggehaald moest worden. De wacht deed het. Het rook heel vies toen ze buiten was. Ze kwam bij een station. De soldaat probeerde aardig voor haar te zijn. Maar opeens lag hij op de grond. Ze rende weg met haar koffertje in de hand. Even dacht ze aan Fraülein Gelber. Ze zwom een sloot over. Duffi’s dochter bestond niet meer. Ze begon een nieuw leven. Overal lagen dode mensen en overal waren vlammen. Ze rende steeds maar door. Een tank braakte vuur. Een vrouw riep dat ze naar haar toe moest komen. Naast haar stond een jongen. Heidi zei dat ze helemaal alleen was. De vrouw vertelde dat ze op de vlucht waren voor de Russen. Ze hadden Helga, haar dochter gedood. De jongen zei dat hij voor haar zou zorgen en ook voor zijn moeder. Hfst 18 The end of the story
Nog steeds regende het. Alles was nat en grijs. Mark vroeg wat er daarna gebeurde. Anna zei dat er toen helemaal niks meer gebeurde. Maar dat vonden ze niet leuk. Toen ging ze verder. De Schmidts (die Heidi opgevangen hadden) kwamen bij een kamp van Amerikanen. Daar vertelden ze dat Heidi hun dochter was en dat ze Helga Schmidt heette. Uiteindelijk kwamen ze uit in Australië. Meneer Schmidt vond zijn familie terug in het kamp. En hij accepteerde Heidi als een geschenk uit de hemel. Ben wil liever dat ze naar Engeland toe zouden zijn gegaan en dat zij daardoor het verhaal kende. Maar Anna zegt dat ze naar Australië gingen en dat niemand wist dat zij Hitler’s dochter was. Ze werd kinderdokter. Ze trouwde met een andere dokter en kregen kinderen. Één werd kleermaker en de ander werd leraar. Ben verzint weer rare dingen die de anderen niet leuk vinden. Anna zegt dat ze het nooit aan iemand vertelde omdat ze dan gehaat zou worden, evenals dat haar vader gehaat werd. Ze gingen de bus in. En dat was het einde.