Samenvatting van dit boek, vertaald uit het engels. Mark staat bij het bushokje. Tracy, Anna en ben komen langzaam binnen nadat ze worden gebracht door hun ouders. Ze moeten elke dag lang wachten op de bus, en om de tijd te verdrijven doen ze een spel. Het luidt ongeveer zo: Iemand verzint een begin van een verhaal. Hierin zit een persoon of onderwerp in verwerkt waarna Anna er een verhaal om heen gaat vertellen. Elke ochtend als ze weer op de bus moeten wachten gaat het verhaal verder. Deze keer gaat het verhaal over de dochter van Hitler’s dochter. Haar naam is Heidi en ze ziet er anders uit dan normale mensen. Ze leeft in een groot huis samen met Fraulein Gelber. Hitler, de vader van Heidi heeft een koosnaampje. Heidi noemt hem Duffi. Anna begint het verhaal te vertellen. Maar eigenlijk wil ze ermee stoppen omdat iedereen telkens stomme opmerkingen it te maken over het onderwerp. Mark voelt dat er iets fout is aan het verhaal van Anna. Het lijkt erop dat Heidi echt bestaat. Anna, Mark en Tracy spreken af dat ze morgen vroeger bij het bushokje komen zodat Anna het verhaal verder kan vertellen. De volgende dag zijn ze er allemaal, en wat vroeger dan normaal. Anna begint met het verhaal verder te vertellen. Heidi mocht niet naar school toe, want niemand wist dat Hitler in het geheim een dochter had. Dit is de reden dat ze les krijgt van Fraulein Gelber. Deze mevrouw zorgt ook voor Heidi omdat Duffi bijna nooit thuis is. Haar vader geeft haar altijd knuffels. Wanneer ze deze krijgt moet ze altijd huilen omdat ze zichzelf vergeleek met de poppen. Die poppen waren heel knap en zij vond zichzelf erg lelijk. Op een dag was Fraulein Gelber aan het huilen omdat haar broer naar het Russische front werd gestuurd. De werkster was ook aan het huilen, dit omdat haar zus dood was gevonden. Heidi vroeg zich af wat joden waren. Fraulein Gelber vertelde haar dat dit vreemde mensen waren. Volgens mark leek het verhaal net echt en dit was ook wel een beetje waar, want er kwamen echte elementen van de tweede wereld oorlog in voor. Als Mark thuis komt vraagt hij aan zijn vader wat hij zou doen als Mark een massamoordenaar zou zijn. Zijn vader antwoordt: “Ik zou je aangeven bij de politie, maar ik zou ook nog steeds van je houden, al wel op een andere manier”. De volgende dag gaat Anna met haar verhaal verder. Een paar dagen later moet Heidi met Fraulein Gelber het huis verlaten, terwijl ze naar een ander huis rijden horen ze een vliegtuig aankomen. De auto rijdt snel de bosjes in tot dat het vliegtuig weer weg is. Na een lange rit komen ze eindelijk aan bij het huis. De nieuwe werkster heette Frau Leib. Zij leefde op een boerderij waar haar man met twee kleinzonen en twee schoondochters het land bewerkte. Hun ene zoon was altijd aan het vechten en de andere was een gevangene in Amerika. Frau Leib stelde nooit vragen aan Heidi. Wat ze ook zou doen, ze moest zorgen voor een belangrijke familie. Frau Leib had 5 kinderen en 4 kleinkinderen, maar alle mannen moesten vechten in de oorlog, daarom moesten ze extra hulp hebben op de boerderij. Soms neemt Frau Leib stiekem wat suiker mee. Heidi weet dit maar ze zou haar nooit verlinken. Op een dag geeft Frau Leib een konijn aan Heidi omdat zij haar nog nooit heeft verraden. Op dit moment krijgt Heidi helemaal geen les omdat Frau Gelber bijna elke dag huilt om de brieven die ze krijgt. Mark zit in de bus. Hij praat met zijn vriend Bonzo wat ze zouden doen als er iemand op de wereld een leger zou maken net als Hitler. Bonzo vindt het een goed idee want hij houdt wel van een beetje actie. Als Mark de volgende dag wakker wordt en gaat ontbijten hoort hij op de radio dat er grootte moorden zijn gepleegd, en wel te verstaan: racistische moorden. Een ooggetuige verteld dat er wel 1000 mensen zijn vermoord, het lijkt wel of ze in de tweede wereld oorlog leven denkt Mark. Op een gegeven moment vraagt Mark aan zijn vader hoe zijn opa aan het huis is gekomen waar ze nu in wonen. Hij is bang dat het misschien is gestolen van de Aboriginals. Zijn vader werd hierom erg boos. Tijdens het ontbijt begint Mark weer over Hitler. Hij vraagt of alle mensen in Duitsland het met Hitler eens waren. Zijn moeder verteld hem dat wanneer ze niet mee zouden doen, dat ze naar een concentratie kamp werden gestuurd. Bij het bushokje gaat Anna verder met het verhaal. Mark denkt dat zij een vlucht plan heeft bedacht voor de Joden of dat ze aan het spioneren was. Maar Heidi wist nog steeds niet wat Joden waren, in haar hoofd had ze er zelf wel een plaatje over gemaakt. Volgens haar zagen ze er precies hetzelfde uit als haar, fel rode vlekken op hun gezicht, een groot litteken op hun wang en één langer been zodat ze mank liepen. Heidi maakte een plan. Ze maakte een plek waar de Joden zichzelf konden verbergen. Dit deed ze toen ze teken Frau Gelber had gezegd dat ze het kippenhok ging schoonmaken. Het tweede deel van haar plan was om er eten neer te leggen zodat de Joden zich een tijdje konden verschuilen in het kippenhok. Elke dag nam ze iets mee uit de kelder en na een maand was ze klaar. “En wanneer komen de Joden dan?” vroeg Tracy. Nooit, zei Anna. Het was al te laat. Bijna alle Joden zaten al in een concentratie kamp en sommige waren gevlucht naar een ander land. Mark vond dit stuk van het verhaal niet leuk. Hij vond dat Heidi iets moest doen. Zichzelf opsluiten bijvoorbeeld en niets eten tot dat alle concentratie kampen gesloten zouden zijn. Anna vond dit helemaal geen goed idee. Maar ze kon sowieso niet verder vertellen omdat de bus er was. De volgende dag stonden ze, zoals gewoonlijk, alweer in het bushokje en Mark was eer aan het luisteren naar het verhaal van Anna. Hij verwonderde zich erover hoe het verhaal zou eindigen. Steeds vaker vlogen er vliegtuigen over het huis van Heidi. Opeens hoorden ze een hard moter geluid. Fraulein Gelber ging naar de deur en opende het zo snel dat er niet eens tijd was om te kloppen. Na een kort gesprek vertelde fluisterend tegen Heidi dat ze Hitler mochten zien. Het was al een jaar geleden dat Heidi Duffi had gezien en hij vroeg aan Heidi of zij een braaf meisje was geweest en of Frau Gelber goed voor haar had gezorgd. Maar omdat hij het erg druk had, ging hij al snel weer weg. In het holst van de nacht kwam Frau Gelber Heidi wakker maken. Ze gingen een reis maken. Buiten stond al een auto om hen op te halen. Ze gingen naar Berlijn toe. Eenmaal daar aangekomen gingen ze in een grote bunker. Ze konden de zware trillingen van de bunker voelen omdat er veel bommen op de stad werden gegooid. Een soldaat bracht het ontbijt voor beiden. Het was niet erg veel en langzaam viel Heidi in slaap. Toen ze wakker werd was tot haar grote verbazing, Frau Gelber verdwenen. Dit verbaasde haar niet echt. Het leek erop alsof ze ervan uit ging dat dit ging gebeuren. In een kamer zag ze 3 mannen. Een daarvan was haar vader. Plotseling roept ze naam hem: Pappa! en dit was de eerste keer dat ze hem zo noemde. Hitler zei dat ze snel uit de komer moest, en zo ging ze. Buiten stonk het heel erg. Een soldaat probeerde aardig te zijn tegen haar maar plotseling viel hij op de grond. Ze zwom over de sloot die naast de bunker lag en sindsdien bestond er geen dochter van Hitler meer. Ze begon een nieuw leven. Overal waar ze keek zag ze dode mensen en vuur. Ze bleef rennen, en rennen totdat een vrouw haar riep. Naast de vrouw stond een jongen. De vrouw vertelde Heidi dat ze vluchtte voor de Russische troepen. De jongen vertelde dat hij voor de vrouw en Heidi zou zorgen. De Schmidts, dit waren de mensen die voor Heidi wilde zorgen, zeiden dat Heidi hun dochter was en ze Helga Schmidt heette. Plotseling waren ze in Australie. Meneer Schmidt vond een deel van zijn familie terug in een concentratie kamp. Hij accepteerde dat Heidi zou blijven als deel van het gezin. Ze begon een nieuw leven in Australie en niemand wist dat zij de dochter en Hitler was. Ze werd later een kinderdokter en trouwde met een man die ook dokter was. Anna zei dat Heidi nooit tegen iemand had gezegd dat ze de dochter van Hitler was, want dan zou ze net zo worden gehaat als Hitler. Het einde van het verhaal was gekomen en ze stapte in de bus naar school.