Het geheugenspel door Nicci French

Het geheugenspel

Dit boek van het schrijversduo Nicci French gaat over Jane Martello, een vrouw van in begin de veertig die het lijk van een zestienjarig meisje vindt in de tuin van het landhuis van haar aangetrouwde familie de Martello’s in Shropshire, Engeland. Het blijkt om Natalie Martello te gaan, die in de zomer van 1969 spoorloos verdween tijdens een huwelijksfeest van haar ouders, en inmiddels al meer dan 25 jaar wordt vermist. Voor de hechte familie komt eindelijk de waarheid boven het licht, maar die blijkt anders te zijn dan ze dachten.
Natalie was niet zomaar dood gegaan, ze was vermoord. Jane heeft het er ongeveer het moeilijkst mee, zij en Natalie waren goed bevriend, en ze heeft net besloten te scheiden van haar man Claud, een van de zoons van Natalies vader, Alan Martello. Omdat Jane het er zo moeilijk mee heeft, besluit ze naar een psychiater te gaan. Via vrienden komt ze terecht bij Alex Dermot-Brown, waar ze zich meteen op haar gemak voelt. Jane kan het echter maar niet loslaten. Zelfs op haar werk (ze is architect) en tegen haar vrienden en familie blijft ze erover praten en probeert ze erachter gekomen hoe Natalie is vermoord en vooral; door wie?
Tijdens haar sessies met Alex gaat ze steeds in gedachten terug naar Cree’s Top, de plek waar Natalie voor het laatst is gezien, terwijl Jane aan de andere kant was. Langzaam maar zeker komt Jane steeds dichterbij Natalies kant, wat een slopend proces is. Ze probeert het een keer, maar komt niet ver genoeg en stort bijna in als ze terug is bij Alex. De volgende keer probeert ze het weer, en dit keer heeft ze succes. Hoewel ze zich een weg moet banen tussen struikgewas dat steeds dichter wordt en de lucht steeds donkerder kleurt. Maar dan ziet ze wat er echt gebeurt is, tenminste dat denkt ze. Later blijkt dat het niet zo is dat Alan haar heeft verkracht en vermoord, maar haar ex-man, iets dat hij al vijfentwintig jaar verborgen heeft gehouden…

Een belangrijk fragment in het boek is het volgende;
‘Mijn besluit was al genomen. Ik rende verder en stormde door de struiken naar het zonlicht. Het eerste ogenblik zag ik door de brandende zon in mijn ogen niets, alleen overal kleine explosies van goud. Ik kneep mijn ogen toe en dwong mezelf te kijken. Het werd helder. Allerlei dingen tegelijk. Een meisje liggend op het gras. Dat almaar schreeuwde en schreeuwde. Natalie. Donker haar, vlammende ogen. Op de grond gepind. Op haar zat een man, met zijn handen om haar keel. Haar armen en benen sloegen zinloos om haar heen, steeds langzamer, en bewogen toen niet meer. Ik probeerde iets te roepen, maar mijn mond zat volgepropt met as.’

Het taalgebruik is wat moeilijker, zoals blijkt uit het volgende voorbeeld;
‘’Dit is úw congres en net als het afgelopen jaar is het de bedoeling dat de gedelegeerden optimaal kunnen participeren, dus ik zal proberen mijn natuurlijke welsprekendheid, zo noem ik dat tenminste, een beetje in te tomen. Ik ben me ervan bewust dat dit gehoor vele eminente collega’s telt.’ Er klonk een plichtmatig kabbelend gelach. Alex kuchte nerveus, nam een slokje water (tot mijn ontzetting zag ik dat zijn hand beefde) en ging verder.’

Jane is een doorzetter, ze blijft niet rusten totdat ze weet wie de moordenaar is. Ze ondervraagt iedereen die bij de moord betrokken was, ze speelt dus eigenlijk een soort politie. Uiteindelijk vindt iedereen dat ze hiermee op moet houden, omdat ze er maar op door blijft gaan.

Ik vind dat dit boek een goed verhaal heeft, alleen het is niet heel meeslepend. Ik had niet het gevoel dat ik perse meer moest lezen, dat kwam mede door de lange dialogen. Ondanks dat vond ik het een goed boek, en deed het me ook nadenken over dat je dingen anders in je geheugen kan hebben dan hoe ze daadwerkelijk waren.