De sterfclub

Eén van je vrienden gaat dood, het lijkt zelfmoord te zijn. Als er nog iemand dood gaat, geloof je dat er een moordenaar is. Niemand die je gelooft. Kan je genoeg bewijs vinden?

Ik vind dat het een goed geschreven boek is, maar het de genre ‘thriller’ niet waardig is. Dat maakt het boek niet minder leuk.

Na een korte samenvatting van het boek, zal ik mijn mening geven. Daarbij zal ik ook een tegenargument op geven en een weerlegging. Tot slot komt mijn conclusie.

Op een koude winternacht gaat een kapitale villa in vlammen op. Evert Struyk, getrouwd, vader van twee kinderen en succesvol zakenman, komt daarbij om het leven. Zijn vrouw Babette en zijn kinderen weten ternauwernood te ontsnappen. Hun vriendenclub, ‘de eetclub’, is geschokt en verbijsterd. Babette wordt opgevangen door haar vriendin Karen. Karen komt tot de ontdekking dat de vriendschappen binnen de eetclub niet zo onvoorwaardelijk zijn als zij leken. Langzaam maar zeker wordt het voor Karen duidelijk dat bepaalde mensen belang hebben bij de dood van Evert.

Het boek heeft als genre thriller, maar daar ben ik het niet mee eens. Aan het einde gebeuren er wel een paar spannende dingen. Maar ik vind dat als je een boek een thriller wilt noemen, dat je bijna het hele boek op het puntje van je stoel moet zitten en het boek niet meer weg kan leggen. Dat was bij dit boek niet het geval. Op het einde was er wel een spannend stukje, maar dat was het.

Dan kan je zeggen dat het wel een thriller moet zijn, de schrijver heeft het geschreven volgens dat genre. Maar een thriller moet een spannend verhaal zijn waarbij de nadruk ligt op actie en gevaar en het doel moet zijn om de lezer voortdurend in spanning te houden. Het boek is meer een roman, er wordt maar in een klein deel van het hele boek nadruk gelegd op actie en gevaar. Je bent wel benieuwd naar het einde, maar dat is toch echt anders dan de spanning die een thriller hoort te hebben.

Ik vind het boek goed geschreven, de schrijver gaat niet te diep in op onbelangrijke details. Maar op de details die wel handig zijn voor het oplossen van alles, gaat ze juist wel diep in. Dat maakte voor mij het lezen heel fijn. Een paar hoofdstukken waren flashbacks van toen ze in het dorpje kwamen wonen, waardoor je de meningen en gevoelens van de ik-persoon goed kan begrijpen.

Ik zou mezelf inmiddels wel overtuigd hebben, ik hoop dat jij nu ook overtuigt bent. Het boek is goed en duidelijk geschreven, maar het genre klopt niet volgens mijn mening.

And remember, trust nobody! Most of the people aren’t who they say they are…

Recensie ‘De Eetclub’ door Meike van der Heijden, G3A