Een envelop ontvangen is altijd spannend. Vooral als het een envelop betreft die je pas mag openen in bijzijn van je ouders. Zoals die ene belangrijke envelop; die met als inhoud Het Grote Besluit; welk niveau je gaat volgen op de middelbare school. Als elfjarig meisje rende ik op de dag van de uitslag dan ook op volle kracht naar huis, de envelop stevig in mijn elfjarige meisjeshand geklemd. Eigenlijk kon het me vrij weinig schelen waar ik geplaatst werd, zolang het maar hetzelfde was als mijn beste vriendin, zodat we naar dezelfde school konden. Ik hield mijn adem in toen de envelop geopend werd, de telefoon alvast in mijn hand om de vriendin in kwestie te bellen. Havo, luidde het oordeel. Gelukkig, ik kon naar dezelfde school als Linda. Wist ik veel wat me de zeven jaar die daarop volgden te wachten stond.
Redacteur Lily interviewde afgelopen zomer een meisje dat in alle vier de profielen voor 't gymnasium was geslaagd. Haar eigen schoolperiode verliep een stuk minder soepel. Dit is haar verhaal.
Het begon allemaal vrij eenvoudig. Het eerste jaar zat ik inderdaad bij Linda in de klas, maar die vriendschap verwaterde snel, alweer niets bijzonders. Natuurlijk is de middelbare school gevuld met nieuwe indrukken; agenda’s, docenten, huiswerk, het feit dat wat je op school doet ineens veel zwaarder telt dan op die heerlijke, relaxte basisschool. Ondertussen kom je in de puberteit, wat het allemaal nog tien keer moeilijker maakt. Voor mij kwam daar nog bij dat mijn ouders uit elkaar gingen in de periode dat ik startte op de middelbare school en ik moet eerlijk zeggen dat ik het daar best moeilijk mee had. Ik denk dat ik me onder andere daardoor afzonderde van de rest en maar nauwelijks een sociaal leven ontwikkelde.
Terug naar vmbo/havo
Het eerste jaar (havo/vwo) was ik te weinig bezig met school en werd voor het tweede jaar naar vmbo/havo gestuurd. Daar begon ik me rot te voelen over het feit dat ik misschien gewoon vmbo moest doen, ik wilde namelijk de studie hbo journalistiek gaan doen als ik later groot was en daar had ik een havo-diploma voor nodig. Dit was ook het jaar waarin ik veel ruzies kreeg met mijn moeder (zij kwam net uit een relatie die achttien jaar duurde en mijn ouders waren net uit elkaar) en na veel gesprekken met de maatschappelijk werkster op school en oneindige bezoeken aan Jeugdzorg tot de beslissing kwam bij mijn vader te gaan wonen. Psychologische problemen bleken bij mij altijd fysieke gevolgen te hebben. Ik was zo vaak ziek thuis van school dat ik daardoor bijna niet over zou gaan en oké, daarnaast spijbelde ik ook veel. Dat om de sociale situaties op school te ontlopen, want ik had heel sterk het gevoel dat niemand me mocht en dat ik continu buitengesloten werd.
Gelukkig ging ik over, maar wel naar vmbo. Dat brak mijn hart, want hoe moest het nu met die studie? Vanaf dat moment vond ik school vrij nutteloos, een verplicht kwaad. Begrijp wel dat dit absoluut niet was vanwege de lesstof of de docenten, maar om het sociale gebeuren op school. Als ik meer vaste vrienden en vriendinnen gehad had, en misschien wat assertiever was geweest, was het zonder twijfel beter gegaan. Maar dat was niet het geval. In 3 vmbo ontmoette ik mijn eerste grote liefde, met wie ik twee jaar samen zou blijven. Hij eiste al mijn aandacht op. Ik ben een meisje dat heel veel nadenkt en ondanks dat toch vaak de verkeerde beslissingen neemt. De twee jaar die ik met deze jongen een relatie had waren geweldig, maar niet gezond. Hij veranderde mijn manier van denken volledig (waarschijnlijk had hij dat zelf niet eens door), ik wilde hoe dan ook dat hij gelukkig was. Meer dan eens ben ik weggegaan van school om aan hem te bewijzen dat ik liever bij hem wilde zijn dan op school, wat liefde met een veertienjarig meisje kan doen. Natuurlijk was het voor mijn sociale situatie op school (daar gaan we weer) niet erg bevorderlijk dat ik vaker niet dan wel aanwezig was.
Zitten blijven
In 3 vmbo bleef ik zitten doordat ik te weinig aanwezig was. Dit was voor mij een ramp. Nu kon ik de studie journalistiek al helemaal vergeten, want het was onmogelijk nog verder te gaan op havo als je een keer bent blijven zitten. Nu ik dit schrijf, merk ik dat het helemaal niet lijkt alsof ik die studie graag wilde, maar mijn gedachtengang was op dat moment anders; het is wat ik altijd gewild heb en wat ik nog steeds wil, maar doordat er allerlei dingen op me af komen die me psychologisch heel zwaar liggen heb ik geen energie me er voor in te zetten.
In dit jaar ging het beter. Ik zorgde dat ik over ging naar vmbo 4. In vmbo 4 maakte ik het uit met mijn vriend en ging er keihard tegenaan. Ik had zoveel te verduren gehad, eindeloze gesprekken bij psychologen leidden tot de conclusie dat ik in een depressie geraakt was, maar omdat ik zo jong was en in de puberteit zat noemden ze het liever niet zo. Ik praatte veel met mijn tante, die erg spiritueel is en me veel leerde over omgaan met emoties. Zij leerde me over hooggevoeligheid en ik leerde zelf dat ik me in moest zetten om doelen te bereiken. Doordat ik was blijven zitten mocht ik eigenlijk niet doorstromen naar havo 4. Met meneer de Koning, onze decaan, heb ik veel gesprekken gehad en uitgelegd wat er de afgelopen paar jaar is gebeurd. Ik schrijf het in dit artikel nogal licht op, maar uiteraard waren deze jaren ongelooflijk belangrijk voor mijn emotionele ontwikkeling. Meneer de Koning zorgde ervoor dat ik naar havo door kon, mits ik een 7,5 gemiddeld stond op mijn eindexamen vmbo en dat is me gelukt.
Terug naar de havo
Havo 4 en 5 gingen me beter af. Ik was zo blij dat ik eindelijk tóch kon doen wat ik wilde dat ik echt een harde werker werd. Nog steeds was ik vaak afwezig op school doordat ik ziek was, maar ik zorgde er ondertussen wel voor dat het allemaal goed zou komen. Met mijn sociale leven op school is het nooit helemaal goed gekomen, maar die laatste twee jaar ging het prima. Ik sprak met iedereen op school, er was niemand die me zwartmaakte en er was altijd iemand bij wie ik terecht kon als ik het moeilijk had. Bovendien was er een meisje met wie ik veel optrok en altijd kon lachen.
Eind juni dit jaar kreeg ik een telefoontje: “Gefeliciteerd Lily, je bent geslaagd voor havo.” Ik heb gehuild. Dit is wat ik altijd gewild heb. Ik heb het moeilijk gehad, er zijn momenten geweest dat ik het écht niet meer zag gebeuren, maar ik heb doorgezet en hard gewerkt. Ik heb er zeven jaar over gedaan maar ik heb bereikt wat ik wilde. De envelop die ik nu mag openen bevat een diploma.
