Niet echt, vond ik zelf. Ik had zelf wel vertrouwen in de uitslag en weigerde dan ook om nagelbijtend van de angst naast de telefoon te gaan zitten.
Toch was dat precies wat er gebeurde.
Wachten op Het Telefoontje
Gelukkig maar dat we in onze klas goeie afspraken hadden over de manier, volgorde en tijd van bellen. Not.
De enige zekerheid was de datum, 16 juni, ergens tussen 1 en 5 uur. Als je niet geslaagd was. En misschien ook als je wel geslaagd was.
‘Mwoah, het komt wel als het komt’ dacht ik bij mezelf en werkte lekker verder op de computer - mijn afleiding. Tot ik hoorde dat Renske de champagne mocht ontkurken. Net als vrienden uit Friesland. En Utrecht.
Ik zag hoe op Facebook status na status werd gewijzigd in “Geslaaaaaaagd!” Vertwijfeld verplaatste ik m’n blik naar mijn eigen telefoontje. Geen teken van leven. Dan maar weer verder werken.
Alle concentratie het raam uit
Voor zover dat ging. Nadat ik dagenlang had volgehouden dat de spanning mij niet zou overvallen, kon ik het niet maken om mijn trillende vingers onder ogen te zien. Of het feit dat mijn aandachtsboog was verkort tot anderhalve seconde. Maar ik kreeg wel opmerkelijk weinig werk verzet.
En ondertussen tikte de klok door. Drie uur, half vier. Ik probeerde mezelf los te weken van Facebook, maar zat al aan het infuus: elk geslaagd-bericht moest ik even liken en natúúrlijk konden felicitaties niet uitblijven. Maar ik? Waar bleef het verlossende woord? Wanneer zou mijn telefoon rinkelen?
De eerste telefoontjes
Ik had net m’n ademhaling onder controle toen een klasgenote (achternaam Z.) liet weten dat ze haar diploma binnen had. Vijf seconden volgde een andere vriendin (een B.). Wat was dat voor een volgorde? Alle logica leek verdwenen! Het enige waar ik me op kon concentreren, was m’n mobieltje. Ga af, ga af, ga af!
Het verlossende woord
Na een eeuwigheid begon hij inderdaad onmiskenbaar te trillen. Zonder een woord van excuses griste ik ‘m van de tafel, rende het kantoortje uit en nam met trillende stem op. “Hallo?” Met moeite kon ik me focussen op de woorden van m’n mentor. Ik was geslaagd. Ik had goeie cijfers. Ik moest de volgende dag naar school komen voor taart.
Ik volgde z’n verhaal na de eerste zin al niet meer en kon alleen maar vreugdedansjes doen in een gangetje waar niemand me zag. Zodra hij had opgehangen, belde ik m’n vader, moeder, zusje en beide opa’s.
“Ik ben geslaagd!” piepte ik met overslaande stem. “M’n cijfers? Weet ik niet! Ben ik vergeten! Ik heb m’n diploma!” M’n zusje klom thuis meteen op het dak om de beruchte vlag aan de gevel te hangen, met m’n huge bruggerrugzak eraan.
It feels gooooood
De rest van de dag verkeerde ik in een halleluja-stemming. Eindelijk was ik toe aan een nieuwe fase in m’n leven, vol met vrijheid, zelfstandigheid en andere leuke dingen. De big smile leek wel op m’n gezicht geschilderd.
Tot ik ’s avonds in bed lag en dacht aan alle leuke gebeurtenissen, mensen en plekjes die school me had geschonken.
Dat waren dus in totaal zo'n acht mooie sentimentloze uren. Ik had ervan genoten, maar voor ik het wist had de melancholie het overgenomen en een nieuwe gedachte in mijn hoofd geplaatst:
Fuck, ik ben geslaagd.
