Primaire gegevens VAN DER STAP, Sophie
Meisje met negen pruiken
Amsterdam, 2006 (2006) Rauw op je dak: 54 weken lang vechten voor je leven Analyse Motto Het boek Meisje met negen pruiken begint met een motto. Sophie van der Stap heeft gekozen voor een gedeelte uit het gedicht genoemd naar het eiland Ithaka uit de Ilias van Homeros. Het volgende fragment is geciteerd uit het boek op bladzijde 7: ‘Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, Wens dat de weg dan lang mag zijn, vol wederwaardigheden, vol belevenissen.’ K.P. KAVAFIS
Het boek eindigt op bladzijde 218 met een gedeelte uit het vervolg van ditzelfde gedicht, namelijk: ‘Ithaka schonk je de mooie reis. Bestond het niet, dan was je nooit vertrokken. Maar méér heeft het je niet te bieden.’ K.P. KAVAFIS

Duidelijk mag zijn dat het gedicht van K.P. Kavafis is. Sophie heeft dit gedicht gekregen van Jaap, een vriend die Sophie kent van haar studie politicologie. ‘Lees dit gedicht als je even bang of somber bent. Ik weet niet of je dan weer vrolijk wordt, maar dat hoeft ook niet. Wel leert het je het leven te waarderen; hoe het was, hoe het is en wat ermee te doen. En als je het leest, denk dan aan het oude Griekenland, het land van Homerus en Socrates, het land waar berusting in het lot en wijsheid hand in hand bleken te gaan.’ Dit is wat Jaap ondermeer bij het gedicht aan Sophie wilde vertellen. Sophie zal voor dit fragment uit het gedicht als motto gekozen hebben omdat het voor haar een waarde heeft, en het op een mooie symbolische manier weergeeft hoe Sophie haar 54 weken heeft ervaren. Waarschijnlijk was het daarbij ook haar bedoeling om mensen aan te sporen naar de echte belangrijke dingen in het leven te zoeken, want dat is wat het gedicht wil uitdrukken. Samenvatting Samengevat gaat het boek Meisje met negen pruiken over Sophie, 21 jaar oud, die aan het begin van een nieuwe levensfase -één die de mooiste uit je leven moet zijn–hoort dat ze kanker heeft, en een groot gevecht aan moet gaan om te voorkomen dat het niet nu al haar einde zal worden. In Meisje met negen pruiken vertelt zij over het 54 weken durende proces dat ze doormaakt, om de kanker in haar lichaam tegen te gaan. Vooral in het begin is alles nog onzeker. Sophie zal een jaar vol chemo, infusen, dokters, pruiken, en vooral veel kanker in gaan, om uiteindelijk zonder verder te kunnen leven. Aan haar dagboek vertelt ze met een lach en een traan alles wat ze doormaakt in en rondom die tijd. Dokterintriges, geroddel van zusters, dansen in de nachtclubs, daten met bagage en pruiken shoppen, ze passeren één voor één de revue. Daarnaast praat ze, althans zo lijkt het, met hetzelfde gemak over de gewenning, doodgaan, chemokuren, bestraling, eenzaamheid, kaal worden, haar angst, pijn en verdriet en alle andere verschrikkelijke dingen die bij kanker om de hoek komen kijken. Haar gedachten en gevoelens daarbij bespreekt ze uitvoerig. Verder kom je niet alleen alles te weten over Sophie, maar ook over Stella, Bebé, Sue, Lydia, Oema, Pam, Blondie, Daisy en Platina, de negen pruiken van Sophie met ieder een eigen persoonlijkheid. Samen met haar vrienden Rob, Chantal, Jur, Otto en Bebé, Annabel, Zus, haar ouders, het stropdasje, de dokters N, L en K, en de vele anderen brengt ze de macabere periode door. Naar mate de tijd verstrijkt, gaat het steeds beter met Sophie. De kuren slaan aan, en uit de scans waar alles van afhangt komen positieve resultaten. Langzaamaan kan Sophie haar leven weer opbouwen zonder dat de kanker het voortouw neemt. Het thema van dit boek is kanker overleven, hier draait het echt om bij dit verhaal. 54 weken lang staat er nog maar één ding op haar prioriteitenlijstje: de kanker overleven. Sophie is slachtoffer van een ernstige kanker die ze moet overwinnen om nog uitzicht te hebben over haar toekomst. En dat lukt niet zomaar. In de periode van het overleven van haar kanker voelt ze zich veel eenzaam want zij is straks degene die alleen weggaat, en niet meer verder kan leven, terwijl ze dat zo graag wil. Daarbij horen ook haar angst en het verdriet, omdat ze misschien geen toekomst meer heeft, en er veel dingen aan haar voorbij zullen gaan. Ze komt ook in aanraking met de dood. Bij het overleven van haar kanker komt ze dus echte dieptepunten tegen, maar ze ontdekt ook de mooie dingen van het leven. Ze komt bijvoorbeeld achter de waarde van vriendschap. Hoe je wordt geholpen en gesteund in moeilijke tijden, en op wie je kunt bouwen. Ze leert te relativeren, zo is de laatste mode opeens stukken minder belangrijk dan eerst. En dan ben je eindelijk op het punt belandt waarbij je de kanker overleefd hebt. Althans de ziekte zelf heb je overwonnen. Helaas ben je er dan nog niet, want je hele leven moet je langzaamaan weer opnieuw opbouwen. Je werkt aan je conditie, gaat af en toe uit en op vakantie, probeert je studie te volgen, je wordt verliefd, en gaat aan de slag met je boek. Je haar gaat zelfs weer groeien. Je leven bestaat niet meer alleen nog maar uit kanker. Kortom: het leven begint weer kleur te krijgen! De idee van de auteur is vooral het opschrijven van alles wat er is gebeurd in de tijd dat Sophie probeerde haar kanker te bestrijden. Daarbij gaat het niet alleen
om de Sophie als kankerpatiënte, maar ook om al haar andere kanten. Ze wil laten zien hoe je de dingen beleeft als je er zelf deel van uitmaakt. Sophie heeft kanker gehad, en zij kan door haar positie naar eigen zeggen ‘van de buitenkant wat meer binnenkant proberen te maken’. Je weet als buitenstaander normaal gesproken niet goed hoe het is om getroffen te worden door zoiets verschrikkelijks als kanker. De intentie was vooral om door het lezen van het verhaal beter te begrijpen hoe een kankerpatiënte met haar omgeving daarbij, zich kan voelen. En dat hoeven lang niet alleen nare gevoelens te zijn. Ook wilde Sophie de lezers aan het denken en relativeren zetten. Want je merkt nu wel dat bepaalde dingen zoals een mooi huis en een goede baan opeens minder waarde krijgen wanneer je in een positie als die van Sophie komt te staan. De titel Meisje met negen pruiken geeft de negen pruiken die Sophie draagt in de 54 weken van haar behandeling weer. Elke pruik geeft Sophie een ander gevoel en een andere persoonlijkheid. Zo heeft ze voor elke bui een speciale pruik. Ze hebben ook allemaal een eigen naam. Ze heeft maar liefst negen pruiken omdat ze er heel veel schik in heeft. Eerst was het nog vreselijk, maar toen ze in de theaterwinkel kwam, zag ze wat er allemaal mogelijk was. Ze kon eindelijk alle coupes gaan dragen die ze graag wilde hebben. Blonde lange krullen zoals Daisy, en rode pieken zoals Sue. Een citaat: ‘Vandaag heb ik mijn blonde krullen weer eens uit de kast getrokken en ben ik als Daisy over straat gegaan. Een complete transformatie. Mijn Italiaanse vrouwelijke hakjes veranderen plots in hoerenstappers, mijn modieuze strakke spijkerbroek in een sexy stofje en mijn onschuldig decolleté in een heuse trekpleister. Daarom houd ik zo van Daisy. Daisy maakt haar beste entree na een korte rustpauze en wanneer ze haar krullen guitig laat rond dansen. Iedereen is namelijk benieuwd wie er achter die blonde elfenkrullen schuilt. Ik laat Sophie dan graag in de kast staan om mijzelf ondeugend als Daisy voor te stellen.’ Na een tijdje was Sophie zo aan haar pruiken gewend, dat ze zichzelf er wel in terug kon zien, maar in het begin moest ze nog erg wennen. Buitenstaanders hebben ook niet door dat onder die negen verschillende pruiken hetzelfde meisje zit. Zo trekt ze met de verschillende pruiken ook verschillende mensen aan. De meeste mannen vallen op de Sophie met blonde coupes, terwijl die haar met bijvoorbeeld bruine pruiken niet eens zien staan. Stella is de eerste pruik van Sophie. Ze draagt hem niet veel, want ze vindt Stella een verschrikking, hij is nogal ‘pruikerig’, zoals Sophie dat zelf noemt. Bebé heeft haar tot aan je navel, een droom van Sophie die uitkomt. Sue is een favoriet van iedereen om haar heen. Sophie voelt zich met Sue op net een stoer en stout meisje. Lydia, woont volgens Sophie in Spanje en Oema is Sophie´s favoriet. Pam krijgt een hele boel complimenten van andere vrouwen. Ze vragen soms zelfs naar het adres van haar kapper. Blondie is de enige pruik met echte haren. Daarom ook niet echt wat voor Sophie, zo zegt ze zelf. Blondie doet namelijk iedere keer wat anders. Ze heeft teveel ‘bad hairdays’. Toch is het heerlijk om met je handen door Blondie heen te gaan en met haar te zwemmen. Als het moet kan Sophie zelfs met Blondie slapen. Daisy draagt Sophie altijd met een haarband of een petje, omdat de pony te ‘pruikerig’ is. Maar als ze danst, dansen haar mooie verleidelijke krullen met haar mee. Platina draagt Sophie vaak bij het uitgaan. De personages in Meisje met negen pruiken zijn vooral flat characters. Daarnaast is er één persoon in het boek waar het hele verhaal om draait. En dat is natuurlijk Sophie zelf, zij is een round character. Zij is degene met kanker en met de
negen pruiken. Hoofdpersoon Zij schrijft een dagboek waarin zij vertelt wat ze meemaakt in en rondom die tijd van het overleven van haar kanker. Haar gevoelens, gedachten en ontwikkelingen maak je als de lezer door, en je leert Sophie goed kennen. Anders dan in de meeste romans, is het thema om Sophie heen gevormd. Er zijn in werkelijkheid dingen gebeurd, en daarover is later het boek geschreven. Natuurlijk zullen er dingen zijn die niet letterlijk zijn gebeurd. Maar de auteur heeft niet echt kunnen kiezen hoe de dingen in het verhaal precies moesten plaatsvinden, eigenlijk was het andersom: de gebeurtenissen bepaalden hoe het verhaal in elkaar werd gezet. Bijpersonen In het boek zijn ook enkele flat characters. Het is moeilijk om een echt onderscheidt te maken tussen de ‘bijrollen’, maar toch zijn een paar mensen wel duidelijk als round character te benoemen. Zo ontmoet Sophie een jongen via Internet, Juriaan genaamd, die zelf ook kanker heeft gehad. Sophie kan altijd op hem rekenen, en ze vindt veel steun bij Jur, zo noemt ze Juriaan. In moeilijke tijden is Jur er altijd. Hij is voor Sophie het levende bewijs dat alles goed kan komen, en dat ze het kan overleven. Wanneer het erg slecht gaat met Sophie en ze in onzekere perioden zit, helpt Jur haar er weer uit te komen. Vaak heeft Sophie geen zin om zielig gevonden te worden, en juist in die tijden vindt ze het heel fijn dat ze Juriaan als vriend heeft. Op een gegeven moment is Sophie zelfs verliefd op Jur. Juriaan heeft echter al een vriendin, dus van een relatie komt niet veel terecht. Een soortgelijke band heeft Sophie met Chantal die 34 jaar is. Nadat Sophie in De wereld draait door op televisie is geweest, komt ze met Chantal in contact. Ze ontmoeten elkaar vaak, en worden vriendinnen. Chantal heeft ongeneselijke kanker en dat ze binnen twee jaar overlijdt is duidelijk. Sophie en Chantal kunnen goed met elkaar praten over dingen als make-up, maar net zo goed over bijvoorbeeld hun dood. Wanneer de één overlijdt, zal de ander de begrafenis regelen. Een duidelijk verschil tussen Sophie en Chantal is dat Sophie zo gezond mogelijk probeert te leven. Chantal denkt daar echter heel anders over. Die doet waar ze zin in heeft, en probeert van elk moment te genieten. Aan het eind van het boek ligt Chantal op sterven, maar of ze ook daadwerkelijk overlijdt, blijft onbekend voor de lezer. Sophie heeft naast deze vrienden met een eigen achtergrond, ook nog vele anderen om haar heen. Globaal gezien kun je hen over één kam scheren, ze hebben eenzelfde band met Sophie. Dat wil niet zeggen dat ze minder belangrijk voor Sophie zijn, ze vindt er heel veel steun. Namen die absoluut genoemd worden, omdat ze een belangrijke rol in het leven van Sophie hebben, zijn Annabel, de beste vriendin van Sophie. ‘Zus’ Saskia betekent ook veel voor haar. Daarnaast mogen haar ouders in dit rijtje niet ontbreken. Verder heeft Sophie ook nog een vriendengroep met Jan, Jochem, Martijn en Rob. Rob is zelfs meer dan een vriend alleen. Wanneer ze verliefd op elkaar worden, zijn ze een stel, maar dit duurt niet lang omdat Rob de situatie van Sophie te onzeker vindt. Ze blijven wel goede vrienden. Ook de zusters in het ziekenhuis vervullen een belangrijke rol, omdat Sophie vaak alleen is, leert ze hen goed kennen. Behalve de zusters kent ze de doktoren in het ziekenhuis natuurlijk ook, en misschien nog wel beter. De doktoren spelen een heel belangrijke rol in haar leven. Op privé-gebied kent ze hen helemaal niet -wat ze soms betreurt - maar in het zakelijke leven misschien wel beter dan ieder ander. Aan het begin van haar strijd komt ze vooral veel in contact met dokter K. Wellicht omdat het er met haar onderzoek en voor als nog onbekende ziekte relatief gezien onschuldig aan toe gaat, is Sophie nog vol van de knappe dokter. Een citaat: ‘Daar verscheen hij dan, de zoveelste witte jas die mij wel even zou gaan bestuderen om me later te condoleren met mijn akelige prognose. Dat ook deze witte jas aangenaam bleek verbaasde mij niks na twee bezoeken aan de eerste hulp. Daar had ik al lang bedacht dat dit de plek is om mijn seksuele eenzaamheid te vergeten. Een beetje praten en een beetje voelen. Opnieuw opgewekt door mijn nieuwe arts sukkelde ik het zoveelste witte kamertje in. Thank God it’s a men’s world.’ Hij blijft een knappe dokter totdat dokter K ontdekt dat het allemaal niet zo onschuldig blijkt te zijn, en Sophie wordt overgezet naar dokter L. van de oncologie. Hij is in haar ogen de grote boosdoener, die haar hele leven overhoop moet gooien. Naarmate de tijd verstrijkt, en Sophie meer gewent raakt aan de hele procedure, vindt ze dokter L al stukken sympathieker. Hij mag er zijn. Omdat Sophie af en toe helemaal naar wordt van haar situatie, logeert ze wel eens bij vrienden in Spanje, Otto en Bebé om als het ware even bij te kunnen tanken. Zoals in de samenvatting genoemd bestaat er ook een ‘stropdasje’. Deze man kent Sophie maar heel kort, maar hij is wel heel belangrijk voor haar geweest. Nadat Sophie na vijf maanden weer voor het eerst probeert uit te gaan, slaat ze deze jongen aan de haak. Even kan ze alles om haar heen vergeten, en puur genieten. Hij geeft haar weer wat vertrouwen terug. Ze merkt nu dat ze ondanks haar kanker toch nog aantrekkelijk gevonden wordt. Genre Zoals eerder verteld heeft Sophie Meisje met negen pruiken geschreven naar aanleiding van wat haar zelf is overkomen. Je kunt het verhaal dus zien als een autobiografie. Omdat zij, heel globaal gezegd, gewoon heeft opgeschreven wat ze heeft meegemaakt, heeft niet elk onderdeel van de opbouw een achterliggende gedachte, zoals in sommige romans wel gebeurt. Je kunt dus heel lang gaan denken waarom Sophie heeft gekozen voor bepaalde momenten, maar waarschijnlijk kun je dan wachten tot je een ons weegt, want bij deze autobiografische roman is daar meestal niet meer dan één verklaring voor.
Stijl Sophie heeft haar verhaal in de vorm van een dagboek geschreven. Ze schrijft niet echt aan haar ‘lief dagboek’, maar vertelt wel wat er op welke dag is gebeurd. Soms kan ze bladzijden vol schrijven over één gebeurtenis, dit doet ze als de situatie veel impact op haar heeft gehad. Een voorbeeld is de ontmoeting met het stopdasje. Elk detail van deze gebeurtenis kom je te weten. Het kan ook zijn dat er een aantal dagen aan voorbij gaan voordat Sophie iets heeft meegemaakt. Dan slaat ze gewoon een aantal dagen over in haar boek. Ze schrijft haast nooit zomaar wat op, niets dat ze vertelt is overbodig. Met elk stukje wil Sophie je iets duidelijk maken, laten lachen, of ontroeren. Tijd Sophie heeft het verhaal chronologisch verteld. Het is begonnen op donderdag 17 februari 2005, en stopt op vrijdag 23 juni 2006. Heel af en toe blikt ze terug op hoe het vroeger was, maar dat komt niet vaak voor. Sophie heeft wel fantasieën over haar toekomst, maar ze blikt niet echt vooruit, omdat ze vooral bezig is met het heden, en eerst de kanker achter haar wil laten. Ondanks het feit dat Sophie dus niet veel met de tijd ‘speelt’, is er wel degelijk een spanning. De lezer wil allereerst namelijk weten of Sophie het nog wel redt, maar ook hoe het afloopt met Chantal, haar relatie met Rob en de vraag of dokter K misschien wel wat ziet in Sophie. Omdat er zoveel gebeurtenissen aan de orde komen in het leven van Sophie, is het eigenlijk niet meer nodig om er door middel van tijd nog meer spanning in op te bouwen. Perspectief In dit boek is sprake van het personale ik-perspectief. Je kijkt door de ogen van Sophie mee, op die manier kom je alles te weten. Het perspectief zorgt ervoor dat haar gevoelens en gedachten als vanzelf een beetje jouw gevoelens en gedachten worden. Bovendien levert dit perspectief af en toe wat spanning op. Omdat je alleen weet wat Sophie denkt, kun je niet altijd nagaan wat haar omgeving denkt. Bijvoorbeeld wanneer Sophie met een jongen date, en haar pruik afvalt. Dan wil je weten wat die jongen op dat moment denkt. Je krijgt echter alleen maar te lezen wat Sophie ervan denkt, hoe ze zich onder de situatie voelt, en wat die jongen zegt. Maar dat wat hij zegt hoeft natuurlijk niet te zijn wat hij ook daadwerkelijk denkt. Misschien zegt hij wel dat hem niet uit maakt omdat hij Sophie gerust wil stellen, maar knapt hij ondertussen erg op haar af. Ruimte De ruimte in Meisje met negen pruiken is waarschijnlijk niet met een achterliggende gedachte gekozen, omdat, om het nog maar eens te benadrukken, dit verhaal autobiografisch is, en het dus ook daadwerkelijk is gebeurd. Ook al wilde Sophie niet eens dat het verhaal zich op een bepaalde plek afspeelde, het heeft daar wel plaatsgevonden, dus moest ze eigenlijk ook wel zo vertellen. Sophie kon het dus niet echt naar haar hand zetten. In de periode dat Sophie haar ziekte tegen ging, was ze veel in het ziekenhuis te vinden. Vooral in die periodes schreef ze ook veel in haar dagboek, omdat ze dan alleen was, en het op die manier kon verwerken. Een ziekenhuis staat voor ziek zijn, maar ook voor beter worden, en dit is bij Sophie ook het geval. Daarnaast speelt het verhaal zich ook veel af bij haar thuis, op vakantie, in de pruikenwinkel en in de kroeg. Het ligt aan haar gemoedstoestand waar je Sophie vinden kunt. Als Sophie opzoek is naar gezelschap, vind je haar in de kroeg bij vrienden. Op vakantie zoekt ze juist de rust op, om bij te kunnen komen en haar leventje even te laten voor wat het is. Symboliek De symboliek in Meisje met negen pruiken is erg moeilijk te vinden. Het is een mooi, maar literair gezien niet erg hoogstaand boek. Een diepere laag is moeilijk, dan wel niet te vinden. Veel symboliek wordt er dan ook niet gebruikt. De pruiken die Sophie heeft kunnen van haar een ander mens maken. De pruiken kunnen haar kanker en de gevolgen ervan(het kaal worden bijvoorbeeld) even doen verbergen. Even kan Sophie zich voordoen als een verleidelijk meisje, of een stoere vrouw. Verder heeft Sophie nog een goede vriendin genaamd Chantal. Deze vrouw heeft ook kanker, maar met haar loopt het niet goed af. Chantal symboliseert eigenlijk dat het ook een totaal andere kant op kan gaan wanneer je kanker hebt. Ook scheld Sophie veel met het woord ‘kanker’. Als ze ergens heel erg van baalt, schreeuwt ze dit uit. Dit geeft dus aan dat de kanker heel erg is, want ze vergelijkt andere erge dingen ermee. Om de zoveel maanden ondergaat Sophie een aantal scans. Deze geven aan hoe haar lichaam strijd tegen de kanker, en of het allemaal volgens plan verloopt. Sophie hecht er heel veel waarde aan, het zijn voor haar niet zomaar scans. De scans hebben een veel diepere betekenis dan ze in werkelijkheid voorstellen, Sophie stelt zich er afhankelijk van op. Ze geven haar een houvast. De data waarop de scans gemaakt worden zijn data waar Sophie naar toe leeft. Zoals al eens in het essay is vermeld, noemt Sophie haar doktoren dokter K, dokter L en dokter N. Vooral de L van dokter L heeft een symbool. Staat de L in het begin van de 54 weken nog voor Lul, omdat Sophie haar kanker, naïef als ze soms kan zijn, wijt aan hem. Als hij haar namelijk niet had onderzocht, was er ook niet geconstateerd dat ze kanker heeft. Gelukkig voor dokter L verandert de L in de laatste periode van Lul naar Lief. Sophie heeft dokter L veel beter leren kennen nu, en is hem erg dankbaar dat hij haar leven als het ware ‘gered’ heeft. Verder heeft Sophie nog haar ‘lange vriend’(ook wel Lange Wapper). Het volgende citaat geeft heel goed weer wat deze lange vriend(eigenlijk haar infuuspaal) voor haar betekent: ‘Tja, Lange Wapper kan een heleboel. Maar het beste is hij in stil zijn. "De stilte bewaren, zegt hij dan, is als het leven vasthouden." Het leven dat jou en mij verbindt. Jou en mij, jij en ik, Lange Wapper en Sophie. Verbonden zijn we door een beetje vocht dat ons door een dun draadje verbindt. Samen luisteren we graag naar de muziek van dat draadje, de klank van al die luchtbelletjes en pompgeluidjes bij elkaar. Dan genieten wij van de stilte totdat Lange Wapper het gevaar hoort naderen en zijn piep weer laat horen. Want dan komen de zusters weer aansnellen en gaan de lichten weer aan. De stilte laat zijn plaats dan eensklaps veroveren door een schelle stem. De stem van mijn lange vriend, die eveneens eensklaps verandert in een felle strijder die zich met al zijn krachten ontfermt over mij. Maar gelukkig gaan de lichten altijd weer uit en worden we weer alleen gelaten met onze vredige stilte. Slechts onze stilte en een beetje vocht, dat ons met een dun draadje verbindt.’
Mening van de Criticus Het structurele argument van Meisje met negen pruiken is voldoende. Ook al zijn wonderwoorden niet altijd even goed op elkaar aan te sluiten omdat het verhaal autobiografisch is. Het thema wordt wel goed naar voren gebracht en sluit goed aan op andere elementen van het verhaal. Het verhaal is enorm realistisch, wat trouwens bijna vanzelfsprekend is bij een autobiografie. Ik denk dat iedereen zich goed kan verplaatsen in Sophie en de gebeurtenissen die plaatsvinden. Het boek heeft een hoog waarschijnlijkheidsgehalte. Het vernieuwingsargument is ook uitstekend. Sophie van der Stap heeft ondanks het veelvoorkomende onderwerp een uniek verhaal geschreven. Er zijn meerdere autobiografieën, maar deze is echt van een klasse apart. De manier waarop Sophie zichzelf zo kwetsbaar blootstelt aan de lezer, is erg bijzonder. Bovendien is de humor waarmee ze verschillende onderwerpen benaderd leuk. Sophie geeft haar oordeel over elke gebeurtenis en elk persoon, niemand kan er aan
ontsnappen. Ze geeft echt een eigen draai aan het verhaal. Sophie laat zich in haar boek precies uit zoals zij er ook daadwerkelijk over denkt. Maar moreel gezien valt dit allemaal nog prima tussen de grenzen. Sommigen zullen anders denken over de avontuurtjes die Sophie zo af en toe meemaakt, en ik denk ook niet dat iedereen het haar in dank afneemt dat ze echt alles blootgeeft, maar het kan prima door de beugel en er is dus eigenlijk nergens wat op aan te merken. Het emotivistische argument is uitstekend in dit verhaal. Sophie van der Stap heeft waanzinnig goed de lezer kunnen confronteren met situaties die je liever wilt ontwijken. Op momenten waar Sophie radeloos en verdrietig is, voelt de lezer zich ook radeloos en verdrietig. Ze heeft haar gevoelens die erbij komen kijken zo goed uitgedrukt, dat je als lezer jezelf precies hetzelfde gaat voelen. Ook wanneer je normaal gesproken je heel anders zou voelen in die situaties. Je gaat helemaal op in het verhaal, en bent eigenlijk op dat moment een beetje Sophie van der Stap. De intentie van de auteur was vooral om niet alleen met een medelijdende blik te kijken op het leven van een kankerpatiënt, en beter te begrijpen hoe een kankerpatiënt zich echt voelt in bepaalde situaties. Dit is erg goed gelukt bij dit verhaal. Normaal gesproken denk je echt dat iemand helemaal van de kaart is en diep in de put zit. Nu is dat soms ook wel waar, maar ook een kankerpatiënt heeft momenten waarbij die het ziet zitten, en dat heeft Sophie goed laten merken. Sophie van der Stap heeft zeker een eigen schrijfstijl. Ze gebruikt in elke situatie precies de juiste woorden, en kan erg veel details vertellen zonder dat het saai wordt. Ze schrijft met een bepaalde soort humor die niet veel voorkomt. Eigen mening Sophie van der Stap heeft een fantastisch boek geschreven. Misschien omdat ik me zo goed in haar kan verplaatsen. Misschien omdat ze leuke humor heeft. Misschien omdat het realistisch is geschreven. Misschien omdat ze geen zelfmedelijden toont. Misschien omdat het gewoonweg een spannend verhaal is. Misschien omdat ik haar persoonlijk ken. Misschien omdat Sophie zelf nog jong is. Misschien omdat Sophie echt met de taal speelt, ze heeft een eigen proza. Misschien omdat dit boek je aan het relativeren zet. Misschien, misschien, misschien. Één ding is voor mij in elk geval wel zeker: ik vond dit echt een super boek. Ik heb geprobeerd een zo goed mogelijk essay over Meisje met negen pruiken te schrijven. Het leek me zonde als ik er niet uit zou halen wat er in zit. Normaal gesproken vind ik symboliek heel typerend voor een mooi en goed boek, maar dit keer was het ook zonder een diepe laag mogelijk. De manier waarop Sophie alle onderwerpen besprak, trok mij erg aan. Elk stuk had zijn eigen sfeer. De emotionele stukken waren goed weergeven en om de lachwekkende stukken moest ik ook echt lachen. Ik heb het boek meerdere malen gelezen. Toen ik besloot dit boek op mijn literatuurlijst te zetten wilde ik het nog eens kritisch lezen. Ik raad het boek zeker aan, en de mensen die daar op in zijn gegaan zijn ook allemaal enthousiast. Wanneer ik dit verhaal met een cijfer moet waarderen geef ik het een 8,5.