Het is alweer 15 jaar geleden dat ik als baby werd opgehaald uit Zuid-Afrika en mee ging met mijn ouders naar Nederland. Ik kan me niks anders voorstellen dan mijn leven hier samen met mijn vrienden en familie. Ik ben dankbaar en blij hiervoor, maar sinds kort heeft Nederland besloten om de deuren te sluiten voor adoptie. 

Een paar weken geleden hoorde ik in het nieuws dat Nederland stopt met adopties en ik was hartstikke verbaasd. De aanleiding hiervoor is dat er veel is gesjoemeld met adoptiepapieren in het verleden. De papieren kwamen bijvoorbeeld niet overeen met de personen. Om dit te stoppen, heeft Nederland een adoptiestop ingesteld waardoor ouders voorlopig geen kinderen uit andere landen kunnen adopteren. Dit herinnerde mij eraan hoe blij ik ben dat bij mij wel alles goed is gegaan. 

Zuid-Afrika

1 augustus 2005. De datum dat mijn ouders en broer mij voor het eerst in hun armen konden nemen. Een bijzonder moment, alleen weet ik er zelf niks meer van. Ik was nog maar 7 maanden oud. Wat ik me wel goed herinner, is onze reis naar mijn geboorteland in 2016. 

Zuid-Afrika is een aanrader als je er nog nooit bent geweest. Wat een prachtig land en een mooie cultuur. Het was wel gek om op bezoek te zijn in mijn geboorteland. Ik voelde me op een of andere manier verbonden met de mensen daar, maar ik voelde me niet echt thuis. Ik heb eerlijk gezegd liever een zak patat dan het bekende Afrikaanse gerecht Bobotie. 

Mijn adoptieouders 

Ik krijg vaak de vraag van mensen of mijn ouders nu voelen als mijn echte ouders en ik antwoord dan altijd: "wat kan jij je allemaal herinneren van toen je 7 maanden oud was?" Als mijn ouders niet hadden verteld dat ik geadopteerd was, had ik het niet eens doorgehad denk ik, dus mijn ouders voelen als mijn echte ouders. Hoewel ik me wel zou afvragen van wie ik het gevoel voor humor zou hebben. Dat zou een mysterie blijven.

Ik weet niet beter en ik krijg ook vaak te horen dat ik op mijn ouders lijk, terwijl dat biologisch gezien niet eens kan. Niks is aangeboren, maar wel aangeleerd. Ik ben blij dat ik op dit plekje terecht ben gekomen. 

Nieuwsgierig

Veel mensen van mijn leeftijd zijn op zoek naar zichzelf en naar bevestiging. Voor mij kan dit wat lastiger zijn, omdat ik qua uiterlijk geen weerspiegeling ben van mijn ouders en we hebben ook niet allemaal dezelfde karaktereigenschappen. Je zou denken dat ik daardoor graag mijn biologische moeder zou willen ontmoeten en dat ik vragen heb, maar eigenlijk heb ik dit totaal niet. 

Ik heb dat niet nodig, hoewel ik wel af en toe nieuwsgierig ben naar hoe ze eruit ziet en of ik nog andere broertjes of zusjes heb daar. Maar ik denk er eigenlijk niet vaak over na. Misschien komt dat later nog. Vanaf je 18e mag je op zoek. Wie weet wil ik dan antwoorden op de vragen die ik heb.

In Zuid-Afrika had ik het waarschijnlijk veel slechter gehad en daarom gun ik andere kinderen die ter adoptie worden gesteld ook een betere toekomst. Iedereen belandt uiteindelijk op de plek die voor jou bedoeld is, maar ik hoop dat de adoptiestop niet voor altijd blijft. Een kindje adopteren lijkt me iets heel moois voor later, dus hopelijk wordt alles opgelost en is het klaar met die corrupte bende.