Met haar vingers zet ze strepen op de beslagen ramen. Buiten plonzen de regendruppels die stilstand vinden op de stoep voor haar huis. Op straat is het rustig. Af en toe ziet ze stelletjes met plastic poncho's langskomen, maar snel druipen zij weer af.

Meestal hun handen ineengeslagen of met een arm om elkanders middel. Stroompjes water over hun mooie gezichten, af en toe een kruisende blik, bijna verdrinkend in elkaars volmaakte irissen.

Ze  vroeg zich altijd al af hoe de liefde werkt. 'Voorbestemd zijn' bestaat niet, zei de filosoof Jean-Paul Sartre, en ze is het volkomen met hem eens. Het is onmogelijk dat het bestaat. Dat zou immers betekenen dat er één persoon op deze hele wereld rondloopt die voor haar bestemd is. Ofwel: ze zou elk stukje land uit moeten kammen om de ware te vinden.

Massal vliegtickets kopen

Want hoe groot is überhaupt de kans dat ze haar wederhelft in Nederland vindt? Dit jaar werd de zeven miljardste inwoner van onze aarde geboren. In Nederland wonen een kleine zeventien miljoen mensen. Als de ware bestaat en iedereen die van hem of haar wil vinden, moeten we massaal vliegtickets kopen naar uithoeken van de wereld.

Haar eigen zuchten verbreekt de stilte. De straat weer leeg, zij verward en alleen. De leegte op straat leegt haar hoofd niet. Misschien bestaat de ware ook wel, maar is het niet 'de ware' maar 'de waren'. Dan lopen er op de wereld een paar miljoen mensen rond die voor haar bestemd zijn en is zijzelf ook voorbestemd voor een paar miljoen anderen.

Niet dat ze dat zich dat goed voor kan stellen. Als eeuwig individu, te wispelturig en opvliegend om door de buitenwereld begrepen te worden, is het in haar ogen onmogelijk dat een miljoen mensen bij haar zouden passen. Stelletjes vullen aan, ze verrijken elkaar. De gave om iemands wereld te verrijken, bezit zij niet. Alles in de war schoppen en weer verder gaan naar het volgende, dat kan ze wel goed.

Potjes en dekseltjes

Plato geloofde wel in voorbestemming. In het op-ieder-potje-past-een-dekseltje-begrip. Iedereen op aarde is hopeloos op zoek naar zijn 'andere helft' en elk potje heeft dus een dekseltje nodig. Maar kan iedereen zijn dekseltje vinden? En kunnen er ook meerdere dekseltjes op potjes passen? En sommige dekseltjes zullen nu eenmaal wat stroever zijn dan anderen.

Ze stelt zich mooie dekseltjes voor, zonder deukjes of krasjes, die moeiteloos op de meeste potjes draaien. Zelf ziet ze zich niet zo. Eerder als een verroest dekseltje van een doperwten-in-pot-verpakking, of zo.

Miep en Kees

Een doperwtendekseltje op een versleten aanrecht, wachtend op het bijpassende potje. Het dekseltje heeft een functie, anders zouden de doperwtjes in het potje misschien verrotten. Door dat dekseltje zouden ze veel langer mee kunnen gaan: praktische gedachten.

Waarom kunnen Miep en Kees wel hun potjes en dekseltjes vinden en staat zij daar maar zielig op dat aanrecht? Misschien is het potje doperwten dat bij haar zou horen al in een pan kokend water gegooid of staat het ergens op een aanrecht in China. 

Roerloos staart ze naar de muur. Te veel in gedachten om ook maar aan iets anders waarde te hechten. Te veel gedachten om te ordenen, te weinig dingen waar ze zeker over kan zijn. En veel meer over Plato, Sartre en doperwtendekseltjes weet ze ook niet. Wel weet ze dat ze verlangt naar haar ware. Bij wie het zou zijn alsof het nooit anders was geweest.