Twaalf jaar depressief
"Maybe I'll fade away and not have to face the facts. It's not easy facin' up when your whole world is black."
Da's niet alleen een goeie tekst van de Rolling Stones, maar ook kenmerkend voor mijn afgelopen twaalf jaar. Twaalf jaar vol depressies.
Als ik acht ben, heb ik mijn eerste depressieve aanvallen. Dagen jankend in een hoek zitten, maar geen idee hebben waarom. Ik snap er niks van, maar voel me zó verdrietig.
Vriendinnen begrijpen me niet en ik heb geen vader in de buurt die me kan steunen. Leraren weten niet wat ze met mijn agressie aanmoeten en zetten me maar op de gang.
Manisch depressief
Op mijn tiende wordt er een combinatie van ADHD en borderline vastgesteld. Plus het stempel 'manisch depressief'.
Verwarrend commentaar volgt vanuit alle hoeken. "Dat kun je toch niet vaststellen bij een tienjarige? Ze weet amper wat het inhoudt!" Ook de klassieke zin "dit is gewoon vervroegde puberteit" zet me aan het twijfelen. Is dit écht wat er met me aan de hand is?
Mijn moeder en mijn psycholoog negeren deze goedbedoelde kritiek en willen dat ik in therapie ga. Dat lukt niet meteen: ik ben tegendraads en wil niet meewerken. Er is toch niets mis met me? Ik zit toch in die vervroegde puberteit? Ik ben toch niet gek?
Liedteksttherapie
Als ik mijn geweldige psych leer kennen, verander ik van mening. Later bombardeer ik 'm zelfs tot surrogaatvader.Mijn passie voor muziek is belangrijk in de therapie: als ik gevoelens niet kan uitleggen, mag ik dat ook doen via liedteksten. Dat helpt goed en na een tijdje kan ik ook zonder.
Maar dat ik die gevoelens leer uiten, betekent niet dat ik ze kwijtraak. Op de middelbare school wordt mijn depressie alleen maar erger. Mijn vrienden zijn niet de meest stabiele tieners. Deze probleemkinderen snijden in zichzelf, werken nergens aan mee en worden van school geschorst.
Omdat ik veel tijd besteed in het oplossen van hun shit, vergeet ik mijn eigen situatie regelmatig. Dat reageer ik thuis op m'n moeder af. Eerst geef ik haar overal de schuld van, daarna mezelf. Resultaat: nog meer depressieve aanvallen vol janken, schreeuwen en vechten.
Anorexia
Daarnaast reageer ik mijn woede ook op mijn eigen lichaam af. Ik snij niet in mezelf, maar eet ook niet. Anorexia dus, omdat ik van mezelf walg.
Na een tijdje doe ik maar alsof het geweldig met me gaat, want ik wil niet telkens dat depressieve meisje zijn. Ik wil socialer worden en nieuwe vrienden maken. Twee docenten hebben me gelukkig door en steunen me. Ineens voel ik me een beetje begrepen.
Met steun bedoel ik geen uitstel bij het inleveren van werkstukken of zo. Ze luisteren en bedenken hoe ik met mijn gevoelens om kan gaan. Zo zoeken alle mensen om me heen naar een oplossing, en kan ik niet anders dan meewerken. Bijna elke avond krijg ik een bepaalde vorm van therapie, en daar ben ik blij om. Het lege gevoel moet stoppen, ik wil ertegen vechten. Langzaam maar zeker lukt dat.
Nog steeds depri
Inmiddels ben ik twintig. Heeft tien jaar therapie geholpen? Ja, absoluut. Ik heb geleerd hoe ik om kan gaan met mijn depressies, maar dat betekent niet dat ze weg zijn. Sterker nog: waarschijnlijk zal ik altijd depressief blijven. Soms huil ik me wekenlang in slaap, soms ben ik supervrolijk en gezellig.
Het zit 'm misschien wel in de nuance. Als jij een rotweek hebt waarin je een deadline mist, twee onvoldoendes haalt en een pechdag hebt, ben je even chagrijnig en haal je daarna je schouders op. Als ík dat heb, kan ik de week erna amper naar school. Ik staar uren voor me uit en kan in de klas in huilen uitbarsten.
Tot mijn tachtigste
Er is dus geen magische oplossing die een depressie weg kan toveren. Toch is verbetering is zeker mogelijk. Ik probeer mezelf geen slachtoffer te laten zijn van rotsituaties die iedereen heeft, maar kan dat niet altijd tegengaan.
Maar ook al blijf ik tot m'n tachtigste depressief: daardoor hoef ik niet ongelukkig te zijn.
1 seconde geleden
R.
R.
Één woord: heftig...
13 jaar geleden
AntwoordenM.
M.
Heftig inderdaad, ken je Stephen Fry, hij heeft een geweldig documentaire gemaakt over manische depressiviteit, the secret life of the manic depressive, ik kan je echt aanraden om die te gaan kijken, vooral ook als je niet manisch depressief bent, het helpt je om mensen met deze ziekte veel beter te begrijpen.
13 jaar geleden
AntwoordenC.
C.
HEFTIG
Aaahw *hug*
13 jaar geleden
AntwoordenR.
R.
Mooi en open geschreven, het stuk over muziek komt bij mij het beste binnen, er is misschien geen medicijn om de depressie weg te toveren zoals jij zegt, maar ik geloof zeker dat muziek een van de mooiste en beste therapieën is. Mooi hoe je dat verwerkt had in je stuk!
13 jaar geleden
AntwoordenA.
A.
Ik heb op dit moment zelf een depressie, en het is zooo herkenbaar.
idd dat je het als het ware voor jezelf verborgen gaat houden op een gegeven moment heb ik ook last van, alleen bij mij heeft niet iedereen het door als ik het verberg, aan de ene kant is dat fijn, want dan ben ik niet altijd 'dat meisje met een depressie die zo zielig is' maar ook gewoon weer even aapje, maar soms is het ook echt vervelend, dan zit ik het zo voor mezelf te verbergen en kan ik dat niet meer doorbreken, en als anderen dat dan niet doorhebben kunnen ze me ook niet helpen me daaruit te halen. Ik weet niet of ik altijd depressief zal blijven, ik zal er denk ik wel altijd gevoelig voor blijven en ervoor moeten waken dat dat niet gebeurt.
het is idd heel heftig wat je vertelt, en ik heb respect voor de manier waarop jij ermee omgaat! echt knap! En stoer dat je dat zo openlijk op internet durft te zetten!!
13 jaar geleden
AntwoordenR.
R.
Hele sterke foto's trouwens ook. Ze zijn fototechnisch mooi en versterken het verhaal heel goed!
13 jaar geleden
AntwoordenJ.
J.
Much respect Nina voor je moed, en idd práchtige foto's!
13 jaar geleden
AntwoordenS.
S.
ik heb een ideale oplossing. ik was ook al jaren depressief. ben nu 26
en heb ruim 10 jaar therapie gevolgd. het gaat nu veel beter.
dit komt omdat ik het licht zag. ik zag de islam. de islam heeft mij uit
me depressie geholpen en meer zelfvertrouwen gegeven.
13 jaar geleden
AntwoordenA.
A.
sielig
13 jaar geleden
AntwoordenS.
S.
Ik weet echt niet hoe ik zo zou kunnen leven. Respect. Sowieso mooie tekst.
13 jaar geleden
AntwoordenE.
E.
Herkenbaar, zoals je dit verteld. Bedankt voor je openheid! En je hebt helemaal gelijk als je zegt dat ondanks een jarenlange depressie, je niet ongelukkig hoeft te zijn! Let's fight for it!! Sterkte Nina!
13 jaar geleden
AntwoordenP.
P.
Nina ik hou van jou
13 jaar geleden
AntwoordenJ.
J.
ik voel me ook enorm k*t ik ben sinds groep 4 gepest waardoor ik mezelf ging krabben tot het brande en wondjes opnieuw open maken later werd het zo erg werd dat ik wekenlijks inelkaar werd geslagen in groep 7 toen ben ik mezelf begonnen te snijden ik was erg gesloten toen in de 1e klas was ik van het gepest af ...dacht ik toen gebeurde het online en op straat toen ik bijna naar de 2e ging heb ik zelfmoord proberen te plegen meerdere keeren ik haate mezelf zo erg dat ik horizontaal begon te snijden maar ik kon niet diep genoeg ik wou wel maar kon niet toen in de 2e zag iedereen toen het 27 graden was dat ik met een trui liep n mouwen over mijn handen ik moest me melden bij me mentor omdat iemand op school mij mezelf pijn heeft zien doen toen belande ik in een groepje gamers vind ik zelf ook (nog)leuk om te doen me leven werd beter tot ik een vriendin kreeg me ouders vonden het niet oke dat ik een lange afstands relatie had dus moest het uit ik deed alsof en maakte nieuwe contact punten met haar toen het echt uit ging kreeg ik met haar beste vriendin (ik weet het dat hoort niet) ik kon niet meer zonder tot ze het uitmaakte omdathet mocht niet meer van haar ouders omdat ik littekens had en depri was ik ging kapot toen begon het snijden weer en nu zo erg dat ik dood ziek werd en toen vonden me ouders het uit dat ik sneed en toen hebben ze me pc ingenomen en restricties op mijn ipad gedaan en de games eraf.... terwijl dat het enige nog was waar ik blij van werd toen ben ik par weken later van een brug voor een trein gesprongen ik kon niet meer ik was moe had pijn en het werd me gewoon teveel ik overleefde het net toen mocht ik niks meer omdat ze me wouden beschermen maar ze besefde niet dat ze me van binnen uit kapot maakten later mocht ik steeds meer terug alleen internet en mijn pc
toen was ik gestopt met al de zelf verwonding etc
tot een paar maanden terug ik begon te roken 3 op een dag 1x in de week na 3 weken wou ik niet meer ik stop nu nog steeds en nu wil ik seks met mijn vriendin om me beter te voelen soms mag het van mijn ouders niet omdat ze denken dat het nogsteeds wettenlijk verboden is PS:ik ben 14jaar nu
7 jaar geleden
Antwoorden