Ik weet het nog goed. Het is alweer een jaar geleden dat ik met frisse moed het nieuwe schooljaar binnenwandelde, en er iets veranderd was op school. Er miste iets.

Was de trap geschilderd? Waren de takjes die bij wijze van kunst aan de muur hingen, weggehaald? Had mijn leraar Nederlands eindelijk een tweede broek gekocht? Nee, dat was het niet. Maar íets in de school was fout gegaan. Gruwelijk fout.

Wat was er nou toch anders? Peinzend zat ik de eerste twee lesuren uit. De bel ging. Ik liep naar de aula, watertandend bij het idee dat ik mijn tanden in een pizzabroodje kon zetten en die nijpende vraag even achter me kon laten. Maar één blik op de kantine en het antwoord kwam keihard aan.

"Bruine Bol High Five!"

Ik zag een bord met een tekst in een veel te vrolijk lettertype ("Bruine Bol High Five!") en een foto van een broodje-fucking-gezond. Dit kon niet waar zijn. Met twee euro en het laatste beetje hoop op in ieder geval een half uur per schooldag zonder marteling, sprintte ik naar het winkeltje.

Waarom zouden ze zoiets doen? Mijn vrijheid wegnemen is tot daar aan toe, maar mijn kipburgers? Hoe durfden ze? Maar protesteren had geen zin. Want de broodjes kroket waren al vervangen door pistoletjes ham-kaas, de mosterd door komkommer, de gezellige medewerksters door vegetarische hangtieten.

En in plaats van een dringende, kolkende massa, schreeuwend om die laatste hamburger ("Ik g*dverdomme eerst, g*dverdomme!") stond er een stille, bebrilde rij ("Lekker verantwoord ook"). De school zou nooit meer hetzelfde zijn.

Bammetje van thuis

Hier sta ik, ruim een jaar nadat de vrijheid om jezelf dik te maken ons afgenomen is, met een bammetje van thuis. Overal om me heen staan mensen sla te kauwen, maar ik geef niet toe. Nooit.

Ik doe niet mee met die schapen die elke vorm van gezag klakkeloos accepteren, voor wie ja-knikken een reflex is geworden. Terwijl iedereen de brute machtsgreep op onze schoolkantine vergeten is, zin ik nog steeds op wraak.

Ooit zal ik de vegamiepen terugpakken en het volk de kantine geven die het verdient. Eens zullen de kroketten weer de boventoon voeren en de vetrolletjes over de spijkerbroek van de kantinejuffrouw druipen. Want alleen met een vette hap op zijn tijd kan ik mijn diploma halen. Ooit.