De 15-jarige Sandra woonde haar hele leven in Nederland, tot haar familie vorig jaar besloot het roer om te gooien en te verhuizen van het schattige Den Bosch naar het Nieuw-Zeelandse Lincoln. Met een tijdsverschil van 12 uur besloot ik maar eens vroeg mijn bed uit te komen om haar te vragen hoe het is om naar de andere kant van de wereld te verhuizen. 

Sandra vertelt hoe het idee tot stand kwam. "In 2016 kreeg mijn moeder een baan aangeboden bij een melkbedrijf in Nieuw-Zeeland. Ze sloeg dat af, maar de baas van dat bedrijf bleef haar volgen. Uiteindelijk kregen mijn ouders twee tickets om een week in Nieuw Zeeland te komen kijken. Het klikte wel en uiteindelijk hebben mijn ouders de knoop doorgehakt. Vorig jaar april zijn we in Nieuw-Zeeland aangekomen." 

Het lijkt mij best moeilijk om ineens je hele leven achter je te laten, maar hoe was dat voor Sandra? Ze vertelt dat ze het wel zag zitten. "Ik kon de nieuwe start wel gebruiken, het liep allemaal niet zo lekker op school en dus was het fijn om helemaal opnieuw te beginnen. Mijn vrienden achterlaten vond ik het moeilijkste van alles. Het contact verwaterde heel snel; je hebt toch een nieuw leven en het tijdsverschil helpt ook niet mee. Maar met vijf vrienden heb ik nog wel contact." 

Een nieuw begin 

Sandra vertelt dat het op haar nieuwe school in het begin best moeilijk was: "Ze hebben hier een heel ander systeem. Ze werken met beoordelingen als matig, voldoende en goed in plaats van met cijfers. Daarnaast hebben we les van 8.45 uur tot 15.10 uur en daarna ben je klaar. Je hebt dan geen huiswerk meer. Dat is best wel gek als je dat niet gewend bent." 

Daarnaast vertelt ze me dat je snel in een hokje wordt geplaatst als buitenlander: "Over het algemeen zijn buitenlanders heel stil, zitten ze achterin de klas en doen wat er van hen verwacht wordt. Op het begin leefde ik dit hokje na, maar na een tijdje kwam ik erachter dat je dan gewoon niet jezelf bent. Je laat dat dus vanzelf los. Dat heeft wel gewerkt, want ik heb nu gewoon een sociaal leven met vriendinnen."

Schooluniform 

Wat ook een verschil is, is dat er in Nieuw-Zeeland schooluniformen gedragen worden. Op het begin moest ze hier echt aan wennen: "Het was best gek in het begin. Je kledingstijl zegt veel over wie je bent; ik wil mezelf er graag mee uiten, maar dat kan dus niet. Het went wel, maar alsnog vind ik het jammer" 

Cultuur 

Nieuw-Zeeland is een westers land, maar toch zijn er veel verschillen met Nederland. "Over het algemeen zijn ze veel relaxter en zelfs een beetje lui. Terwijl wij op school een uniform moeten dragen, komen docenten binnen met een korte broek, shirtje en soms zelfs blote voeten. Daarnaast moet je niet zo direct zijn als we in Nederland zijn. Dat nemen ze hier heel persoonlijk op. Zo heb ik tegen een vriendin ooit gezegd dat haar haar niet zo leuk zat, maar dat vatte ze meteen heel persoonlijk op. In Nederland is het helemaal niet zo gek om dat tegen een goede vriendin te zeggen." 

Sandra zegt zich nog wel een Nederlander te voelen. Thuis spreekt ze met haar familie ook gewoon Nederlands. "Ik voel me natuurlijk ook wel een beetje een Nieuw-Zeelander, maar sommige tradities en gebruiken hier begrijp ik niet. Nederlands blijven we thuis wel spreken zodat we dat niet kwijtraken." 

De toekomst 

Voordat we ophangen vraag ik nog aan Sandra of ze ooit terug zou willen. Ze vertelt me dat ze op dit moment zou blijven, maar over een paar jaar kan dat anders zijn: "Ik wil hierna graag naar de universiteit. Ik heb op dit moment twee universiteiten in gedachten: de Universiteit van Otago in Nieuw-Zeeland of die van Utrecht. Gelukkig heb ik nog even tijd om daarover na te denken. Voor nu blijf ik lekker in Nieuw Zeeland!"