Normaal gesproken houd ik me niet erg fanatiek bezig met politiek, omdat het me eigenlijk totaal niet interesseert. Hoewel. Soms vind ik debatten volgen echt grappig, politici kunnen elkaar zo nu en dan zo subtiel de grond in trappen.

En daar zag ik een hoop van. Terwijl ik ziek thuis was en het kabinet viel.

Vallen, en lekker blijven liggen

Een gevallen kabinet,  prima: vallen, opstaan en weer doorgaan. Toch? Maar dat opstaan duurt blijkbaar máánden. Wat is er belangrijker dan het besturen van Nederland dat het organiseren van nieuwe verkiezingen zolang moet duren? Voordeel is wel dat ik dan 18 ben en mag gaan stemmen.

Wie mag de macht?

Dus zit ik me nu al af te vragen op wie / welke partij ik zal gaan stemmen. Ik bedoel: als ik dan toch achttien ben.. waarom dan ook niet direct stemmen? Misschien omdat ik er niks vanaf weet.. ik moet namelijk bekennen dat ik sterk de neiging heb om op de 'leukste persoon' te stemmen, aangezien ik geen flauw idee heb welke standpunten iedere partij heeft.

Geert wordt het niet: zijn kapsel vind ik niet mooi. Rita heeft geen leuke humor en Jan Peter z'n bril is verschrikkelijk. Uiteindelijk eindig ik dan bij Femke Halsema, aangezien ze verreweg de mooiste naam van alle politici heeft. Dan is daar het volgende probleem: Waar staat haar partij voor? Wie weet is ze wel voor het uitroeien van alle huisdieren of vind ze kannibalisme de normaalste zaak van de wereld?! Oké, geen slim plan.

Dan maar over op plan B: het doen van honderden testen om te kijken welke partij het beste bij mijn ideeën past. Minpuntje: dan moet je ook nog eens nadenken en een mening vormen over allerlei doodsaaie onderwerpen, die me helemaal niks kunnen schelen.

We wachten rustig af

En zo eindig ik al in mijn eigen persoonlijke crisis, nog voordat ik achttien en stemgerechtigd ben. Als ik al niet eens uit mijn eigen kieskwestie kom, ben ik dan wel in staat om te zeggen wie volgens mij ons nederige landje mag gaan besturen?
Daarom heb ik het volgende wijze besluit genomen: de tv een tandje harder zetten, kijken hoe alle gevallen politici elkaar beschuldigen van het 'laten vallen' van het kabinet.

Eerst maar eens achttien worden, dan zien we wel weer verder.