De één spaart theezakjes, de ander bierviltjes. Ieder zo z'n gekke verzameldrang, zullen we maar zeggen. Wat ik spaar? Pennen. En ze komen overal vandaan.

Het begon allemaal toen ik een jaar of tien was. Tijdens gitaarles vertelde ik dat ik naar een beurs zou gaan. "Oh, leuk!" zei mijn muzieklerares. "Neem je een pen voor me mee?" Ik vergeet nooit meer hoe haar ogen glinsterden toen ik haar de volgende les een meegenomen pen overhandigde.

Toen begon het. Sindsdien koester ik elke pen die ik in m'n bezit krijg.

Erfelijk?

Ook mijn vader is in de greep van het pennenvirus, al geeft hij dat niet toe. Hij heeft honderden pennen. Overal. In z'n werkkoffer, achter in de kast en vast ook in z'n vrachtwagen. Ook ons pennenbakje thuis is goed gevuld. De helft doet het niet, maar dat terzijde.

Toen ik hem een tijdje terug sms'te met de mededeling dat ik ook een pennenverzameldrang ontwikkelde, kreeg ik enkel het antwoord "je hebt er toch niet aangezeten, hè?" terug.

Nooit meer zonder

De rest van mijn schoolcarrière zal ik niet verlegen om pennen zitten. Ik hoef nooit lang te zoeken naar een pen. Ook weet ik achter elke pen wel een verhaal. Ik mocht eens een radioprogramma bij RTV Noord-Holland bijwonen. Toen er na afloop werd gevraagd of ik nog vragen had, had ik die inderdaad.

Schoorvoetend vroeg ik of ik een pen mocht meenemen.  Telkens als ik toevallig die pen in handen heb, denk ik onwillekeurig terug aan die leuke dag.

En dat is maar één zo'n herinnering. Intussen schrijf ik m'n proefwerken met een pen van mijn toekomstige hogeschool en maak ik m'n huiswerk met de pen van het stagebedrijf van m'n zwager. Op een netwerkbeurs kreeg ik van een tekstschrijver eens een pen met de opdruk 'schrijven is schrappen' mee. Ik vond 'm zo leuk dat ik m'n vriendje erheen stuurde om nog meer van die dingen te halen. Nu heb ik er vier.

Uitlenen

"Nicolette, mag ik een pen van je lenen? Ik ben m'n etui vergeten." Als door de bliksem getroffen, kijk ik op naar mijn klasgenoot. Pen? Uitlenen? "Please, anders krijg ik de boel niet af en dan moet ik het thuis weer maken." Ik zucht.

Met trillende handjes pak ik een pen die vervolgens uit m'n handen getrokken wordt. "Dank je!" De rest van de les volg ik het tafereel met argusogen. Niet in je mond! Argh! Kras er niet zo hard mee! Waaaaah. Dan gaat de bel. Wacht, niet zomaar in je tas stoppen. Hallo-ho? "Mag ik eh, m'n pen terug?"