Het is tegenwoordig niet meer cool om bang te zijn. Dat is jammer, want goed schrikken van een horrorfilm is toch heerlijk? Af en toe heb je gewoon een portie angst nodig.

Zondagavond. Met mijn laptop op schoot discussiëren mijn vrienden en ik over de film die we willen gaan kijken. Wordt het de horrorfilm 'Doodeng' of 'Doodenger'? Ze lijken mij allebei niks. Liever kijk ik een film als 'Barbie en het Zwanenmeer', dat vind ik al eng genoeg. Maar nee, de rest lacht me uit en samen beslissen ze dat we 'Doodenger' gaan kijken. Fijn. 

Als de film is begonnen en ik al drie hartverzakkingen achter de rug heb, bedenk ik me dat ik weg wil. Wat dóé ik hier in godsnaam? Ik kan ook opstaan, iedereen een fijne avond wensen en beneden mijn boek uitlezen. Maar nee, zo werkt dat nou eenmaal niet. Als je een enge film kijkt moet je doodstil zijn en is geen enkel geluid gewenst. Je mag geen dekens over het hoofd trekken en eigenlijk mag je überhaupt niet bang zijn. Wat is dan het hele nut van zo'n horrorfilm? Is het niet de bedoeling dat je nagelbijtend achter je tv zit, de popcorn door de lucht vliegt na elk schrikmoment en je drie maanden na de film nog steeds geen oog dicht doet? 

Angsthaas

Maar zo werkt het kennelijk niet meer tegenwoordig. Iedereen zit tijdens de film op zijn telefoon en geniet geen seconde van de spannende side-effects van de film. Geesten? Meh. Enge muziekjes? Ken ik al. Zo is er toch geen klap aan? Ik zit met mijn neus tegen het beeldscherm gedrukt, met een deken over mijn hoofd heen en zweetdruppels op mijn voorhoofd van angst. Misschien slaap ik na zo'n film een half jaar niet meer, maar ik heb wel als enige écht genoten van deze enge film. 

Na de film vraag ik mijn vriendin wat ze van 'Doodenger' vond. "Viel best mee", krijg ik als antwoord. Niet dat ik haar blik ook maar vijf seconden op het scherm gericht heb gezien, maar goed.

Eerlijk gezegd vind ik dit strontvervelend. Ik kan op deze manier namelijk niet optimaal genieten van de film en angstkreten uitroepen omdat het niet meer 'cool' is om bang te zijn. Kennelijk moet je doen alsof het je allemaal niks doet.

Verschrikkelijk bang

Nou, ik zal eens eerlijk zijn, mijn vriendin kon die nacht ook niet slapen. Maar toegeven? Ho maar! "Het komt niet door de film hoor", zei ze. Ik geloof er geen snars van. Als we nou eens allemaal konden toegeven dat we verschrikkelijk bang worden van zo'n film. Het is toch tien keer leuker om met zijn allen weg te griezelen dan te doen alsof het ons niet raakt?

Dus, hierbij nodig ik iedereen uit om bij de volgende schrikfilm keihard te schreeuwen en te gillen, zodat de popcorn door de lucht vliegt. En zodat de wereld weet dat bang zijn erbij hoort. Bang zijn is namelijk hartstikke cool!