My Bonnie is over the ocean...

Door Ivo

Al dagenlang spookt het zeemansliedje 'My Bonnie is over the Ocean' rond in mijn hoofd. En dat is niet zonder reden. Want mijn Bonnie zit op dit moment écht aan de andere kant van de oceaan.

Je ziet het wel eens in tv-programma’s. Stumpers die niet op een normale manier aan de vrouw kunnen komen, maar waarbij de hormonen kruipen waar ze niet kruipen kunnen. Importeren uit Rusland of Oekraïne lijkt dan nog de enige optie. Gelukkig is dat bij mij niet het geval. Mijn vriendin is ras-Hollandse, komt uit het midden des lands en we houden onmeunig van elkaar, en nog meer van dat romantische geneuzel. Toch zie ik haar weinig. De komende tijd zelfs helemaal niet.

Dat komt niet omdat het telkens twee uur reizen is van mijn huis naar haar huis. Nee, het zit iets anders in elkaar. Ik breng het begrip 'LAT-relatie' naar een heel nieuw niveau; mijn vriendin woont namelijk voor een halfjaar in Amerika.

Een halfjaar. Het voelt voor mij als de honderdjarige oorlog keer vijf. Een halfjaar geen knuffel. Een halfjaar geen dates. Een halfjaar niets. En het betekent ook een halfjaar met acht uur tijdsverschil leven. Wanneer ik ga slapen is haar schooldag net voorbij. Wanneer ik uit school kom wordt zij net wakker. Hartstikke lastig. Wekkers zetten is de enige remedie om nog een beetje contact te houden.

Ondanks dat we veel contact hebben via de moderne communicatiemiddelen van tegenwoordig (hoe deden ze dat vroeger?!) is deze over the ocean-relatie verre van ideaal. Skype is best leuk en WhatsApp-gesprekken duren urenlang, maar die ene knuffel kan niet over het internet. En samen janken bij een film via Skype is ook vrij lastig.

Mijn meisje, mijn leven, mijn alles, bevindt zich op dit moment aan de andere kant van de wereld, en ik tel de dagen af voordat we elkaar weer zullen zien. En op dat moment springt mijn Spotify weer op het zeemanslied van die Blaue Jungs. Dan weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben met een liefje over de oceaan.