Sylvie (19) is net begonnen aan een studie aan het University College in Utrecht en fotografeert graag. En ze is lesbisch.

Hoe is het om jong te zijn en te struggelen met je gender of seksualiteit? In Lettersoep interviewen Anouk en Lisa jongeren uit de LGBTQIA+-community. Elke keer een andere letter, elke keer een ander verhaal.

Het is best eng, zo’n interview, vindt Sylvie: "Ik vind het superbelangrijk dat er over dit onderwerp gepraat wordt, maar er zelf heel open over praten vind ik toch altijd een beetje spannend. Er wordt ons toch geleerd dat je seksualiteit iets is om je voor te generen. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar die moraal heerst nog steeds. Daarom is het juist heel belangrijk om er over te praten."

Acceptatie

Ook toen Sylvie aan haar omgeving wilde vertellen dat ze op meisjes valt, merkte ze dat dat niet vanzelf ging: “In mijn hoofd had ik er een heel groot ding van gemaakt. Ik dacht dat niemand het zou begrijpen. Daarnaast was ik bang dat mensen ineens anders met mij om zouden gaan. Rationeel gezien wist ik wel dat dat niet het geval zou zijn, maar dat deed niet af aan de door mij bedachte scenario’s.”

Vooral haar vader reageerde heel goed: “In de periode dat ik aan mijn ouders wilde vertellen dat ik op meisjes val, ging het niet zo goed met mijn zus. Mijn zus was vroeger altijd de wat stoerdere van ons twee. Mijn vader dacht dat ze misschien met haar seksualiteit in de knoop zat. Op een gegeven moment vertelde mijn vader me dat hij tegen haar had gezegd dat het helemaal oké was als ze lesbisch was. Dat had hij dus eigenlijk tegen de verkeerde dochter gezegd.”, aldus Sylvie.

Identiteitscrisis

Toen Sylvie voor het eerst stapelverliefd werd op een meisje, zorgde dat wel even voor een flinke identiteitscrisis: “Ik heb vroeger ongeveer twee jaar lang een relatie met een jongen gehad, dus ik wist even niet zo goed meer wat ik voelde. Dat was wel echt een heel anders soort verliefdheid dan die ik nu voor meisjes voel, veel platonischer. Ik wist toen niet echt beter. Toen ik verliefd werd op een meisje was ik totaal verbaasd over hoe dat voelde. Nu zie ik mezelf niet meer zo snel op een jongen verliefd worden, maar zeg nooit nooit. Misschien denk ik daar over tien jaar wel weer heel anders over. Toen ik dus voor het eerst verliefd werd op een meisje heb ik me wel echt een tijdje afgevraagd wie ik dan precies was. Ik had mezelf namelijk nooit gezien als iemand die op meisjes valt. Was ik nog wel dezelfde persoon? Mijn vrienden zeiden: ‘Doe niet zo gek, je bent nog steeds dezelfde Syl’. Dat heeft wel echt geholpen.”

Reacties

Sylvie is dus nog steeds dezelfde persoon als eerst, maar ze merkt wel dat de maatschappij soms anders met haar omgaat. “De maatschappij is natuurlijk best wel hetero-normatief. Mensen gaan er bijvoorbeeld standaard vanuit dat je met een jongen gaat, als je vertelt dat je aan het daten bent. Daarnaast laten mensen ook actief merken dat je volgens hen “uit de toon valt”. De eerste keer dat ik in Amsterdam hand in hand met een meisje over straat liep, riep iemand: ‘Godverdomme vieze kankerpotten’ naar ons. Ook heb je natuurlijk de uiterst positieve reacties, de mensen die heel hard roepen dat ze het geen ding vinden dat je gay bent. Dan vraag ik me toch altijd af of ze dat niet alleen maar doen om te laten zien hoe accepterend ze dan wel niet zijn."

“Nederland is in verhouding heel tolerant, maar we moeten niet doen alsof dat soort dingen hier niet gebeuren.” Toch blijft Sylvie positief: “Door mijn omgeving word ik geaccepteerd voor wie ik ben en waar ik mee bezig ben. Dat is heel waardevol.”