De meeste mensen die mij kennen weten dat ik geen tuttig nagellak-meisje ben. Juist omdat ik hélemaal niets heb met roddelende, tuttige vrouwen, besloot ik er voor één dag eentje te worden. De hamvraag: kan ik mij misschien toch inleven, of gaat dat niet werken omdat ik mezelf niet ben?

Als eerste moet ik flink aan de slag met mijn uiterlijk. Dat betekent: dikke laag foundation, gestyled haar, roze lippenstift en een overkill aan eyeliner. De kleding: een pantertopje en een veel te kort spijkerbroekje. Ik voel me vreselijk in deze outfit en met een hele poederdoos op mijn gezicht. De transformatie:

Shoppen!

Na het wisselen van uiterlijk is het tijd voor tutjes-activiteit nummero uno: shoppen! Samen met mijn Best Friend Forever (ik probeer mezelf al tutjes-jargon aan te leren) Lisette duik ik een winkel in waar ik nooit zou komen. De weg ernaartoe is al een hel: ik kan maar niet wennen aan mijn hoge hakken en struikel om de minuut. Op de volgende foto sta ik net op het punt om om te vallen en probeer ik de muur vast te grijpen.

In de winkel stond de muziek veel te hard,  een van de redenen dat ik er nooit kom. Na een paar minuten ben ik half doof, maar kunnen we wel verder met wat tutjes vaak doen: kleding passen en dan selfies maken in het pashokje met bijbehorende duckface. Het resultaat:

Paardrijden!

Wat doen echte meisjesmeisjes nog meer? Paardrijden natuurlijk! Alleen had ik iets over het hoofd gezien: ik ben doodsbang voor paarden sinds ik er op vijfjarige leeftijd een keer af ben gegooid. Dat wordt nog wat...

's Ochtends vroeg vertrek ik naar de manege om het verzorgpaard van mijn zusje te gaan voeren. Meteen na aankomst word ik door mijn zusje aan het werk gezet. Daarna wordt het paard, en ikzelf, opgezadeld en opgetuigd. Ik voel een bal in mijn maag van de spanning, maar alles voor het experiment. Ik zet door.

Het moment is daar: ik moet gaan zitten op een beest dat mij gemakkelijk kan doodtrappen of eraf kan gooien. Uiteindelijk zit ik, maar elke keer dat mijn zusje het paard per ongeluk de verkeerde kant op stuurt, begin ik gelijk paniekerig te vragen of het wel goed gaat. Dat ziet er ongeveer zo uit: 

Let vooral op mijn angstige hoofd. Ik vind het echt driedubbel niets, en krijg de neiging om het hele gedoe af te blazen en iets op de grond te gaan doen. Maar ik verman me: als tutjes dit kunnen, kan de allermachtige mij het zeker! Nogmaals, het resultaat:

Nooit meer een tutje

Uit de twee tutjesactiviteiten heb ik een belangrijke les getrokken: als ik eenmaal mezelf 'erin gooi' en ervoor ga, kan ik best transformeren. Het paardrijden lukte daardoor ook. Alleen ga ik nooit, maar dan ook nooit een tutje worden. Het past gewoon niet bij mij, so be it. Het voelt vooral niet lekker om kleding aan te trekken die niet bij mij past en ik schaam me voor mijn overdaad aan make-up.

De échte Ivana Stoop gaat liever casual. Onopvallend, maar wel lekker gewoon.