Ik ben nog maar een paar maanden 18 en nu al moet ik beslissen over mijn dood. Niet schrikken: voorlopig ben ik nog kerngezond en ik ben van plan dat nog vele jaren zo te houden. Maar ik moet wél al een keuze maken over wat er met mijn organen gebeurt na mijn dood. Voor mij was het direct duidelijk: neem alle organen die ik heb.

Iedere kersverse achttienjarige krijgt een brief op de deurmat met de oproep om zijn keuze voor het donorregister in te vullen. Je kan ervoor kiezen familie of een aangewezen persoon te laten beslissen, mocht je overlijden, of je kan zelf de keuze maken. Als je niets invult, ben je automatisch donor.

Alle hokjes

Ik heb alle hokjes aangekruist: van oog- en zenuwweefsel tot alvleesklier en hartkleppen. Ik zou het vervelend vinden om mijn nabestaanden te belasten met de keuze. 

Waarom ben ik zo'n voorstander van orgaandonor worden? Heel simpel: na mijn dood ben ík er niet meer, maar zijn er nog wel honderden mensen die wachten op een nieuwe nier of een levensreddende harttransplantatie. Ik zou het zonde vinden om mijn waardevolle weefsel in rook op te laten gaan of aan de wormen te voeren, terwijl er ondertussen gemiddeld 150 patiënten per jaar sterven vanwege de lange wachtlijst.

Logisch

Daarnaast zou ik het fijn vinden als ik zelf een orgaan kan ontvangen als dat nodig is. In mijn ogen is het dan logisch dat je hetzelfde voor een ander doet. De kans dat je een orgaan nodig hebt is vele malen groter dan dat jouw organen daadwerkelijk gebruikt zullen worden. Eén donor kan tot wel twaalf mensen helpen. 

Niet willen doneren is een beetje alsof jij verwacht dat je collega's altijd voor jou invallen als je een vrije dag wilt, maar jij het zelf nooit bij anderen doet. De eerste paar keer zijn collega's best bereid je uit de brand te helpen, maar na een paar keer is dat snel voorbij. Ik zou het dan ook niet gek vinden als iemand die bewust (!) de keuze maakt om geen donor te worden, lager op de wachtlijst komt te staan.

Oeps…

Toen ik de donorbrief kreeg, wist ik niet hoe snel ik me moest registreren; op dit moment had ik gewacht! Een beetje beschaamd kwam ik er even later achter dat ik me zes jaar geleden al had kunnen registreren. Vanaf 12 jaar is het toegestaan om, met toestemming van je ouders, je in te schrijven in het donorregister en vanaf je 16e kan het zelfs zonder ouderlijke toestemming. Als ik dat had geweten, had ik me al veel eerder ingeschreven. Niet dat dat iets had uitgemaakt – ik ben immers nog in leven – maar het had me een beter gevoel gegeven.

Denk je er hetzelfde over als ik en help je graag na je dood mensen die een orgaan nodig hebben, schrijf je dan nu alvast in bij het donorregister. We hopen allemaal dat we pas over tientallen jaren rustig in ons bed inslapen, maar mocht er toch iets gebeuren waardoor je onverwacht komt te overlijden, dan kan je in ieder geval iets goeds doen voor vele anderen.