Jaja, het is zo ver, het moment waar iedere scholier naar toeleeft is genaderd: ik word volwassen! En ik ben niet de enige die jarig is; corona en ik vieren samen dat het een jaar geleden is dat de eerste lockdown werd aangekondigd. Bij zulke mijlpalen hoort natuurlijk een groot feest. Of nou ja…. dit jaar zal corona (alweer) de enige bezoeker zijn.

Vorig jaar was mijn verjaardag al niet veel feestelijker, aangezien een aantal dagen voor de dag waarop ik 17 werd de scholen sloten. Als kers op de verjaardagstaart meldde premier Rutte op die dag dat de maatregelen verder aangescherpt zouden worden.

Onder het motto van 'volgend jaar beter' heb ik toen besloten om het plan om een feest te organiseren met een vriendin een jaar naar achteren te schuiven. Het kwam geen moment in me op dat we twaalf maanden later nog stééds in lockdown zouden zitten.

Geen toekomstperspectief

Maar dat is dus wel het geval. En het rare is: het feit dat corona weer roet gooit in mijn verjaardagsplannen, vind ik niet het grootste probleem. Dat zit 'm namelijk vooral in de uitzichtloosheid en onzekerheid van deze situatie. 

Het is superkut om niet te weten waar je aan toe bent, om onzeker te zijn over de toekomst. Niet alleen wat betreft een relatief kleine gebeurtenis als een feestje, maar vooral vanwege de 'grote' dingen op de lange termijn. Als ik twee weken van te voren al niet weet of ik een verjaardag kan vieren, hoe moet ik dan beslissingen maken over bijvoorbeeld waar ik ga studeren? Of bepalen of ik in de zomervakantie ga werken of toch lekker op vakantie kan?

Wanneer het in de media gaat over de impact van de coronacrisis op jongeren wordt er vaak gesproken over eenzaamheid, stress en depressie als gevolg van het niet kunnen feesten, te weinig sociale interactie of leerachterstanden. Natúúrlijk speelt dat een grote rol, maar er wordt vaak over de dieperliggende oorzaak heen gepraat: onzekerheid over wat we nu weer kunnen verwachten en het gevoel een speelbal te zijn van de pandemie en de mensen die over de maatregelen beslissen. Ik merk dat na een jaar vol lockdowns de rek er bij mij wel een beetje uit is.

Mijn verjaardagswens

Het enige wat ik nu nog wil is vastigheid en toekomstperspectief, al is het maar voor de komende maand. Ik snap dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik blijf hoop houden. Zo ben ik immers ook door het afgelopen jaar heen gekomen. Als ik volgende week 18 kaarsjes uitblaas, dan wens ik dat dit de allerlaatste verjaardag is die ik samen met corona vier.