Een eetstoornis beïnvloedt iemands hele leven. Het sluipt er langzaam in, totdat diegene het niet meer zelf kan stoppen. Hille (19) ervaarde dat ook zo. Het bijzondere aan haar verhaal is dat het voorkwam dat ze op een latere leeftijd nog zieker zou worden.

Hille zit in de derde klas van het vwo wanneer haar eetstoornis erin sluipt. Vooral de fitgirltrend is een trigger. "Fitgirls werden hip en mijn algoritme vond het heel leuk om dat allemaal aan mij te laten zien", vertelt Hille. "De meiden uit mijn klas hadden het constant over lijnen, afvallen en bikini body’s, er werd geen enkele normale boterham meer gegeten."

Hille is perfectionistisch, wil dingen graag goed doen. Deze factoren spelen mee bij de ontwikkeling van haar eetstoornis. "Ik dacht: ik moet ook een summerbody, minder brood eten en minder suiker eten. Het begon met minder limonade in de yoghurt, minder hagelslag op mijn brood en chocoladepasta inruilen voor pindakaas." Zo ontstaan er meer regels en wordt de eetstoornis steeds strenger. Eten doet Hille minder, en wat ze eet, compenseert ze door meer te bewegen. Ze verliest een hoop gewicht en krijgt de angst om aan te komen.

Wanneer ze op uitwisseling naar het Duitse Erfurt gaat, ontwikkelt Hilles eetstoornis zich verder. "Ik had daar hele lieve gastouders, maar die letten toch minder op me dan mijn eigen ouders. Daarnaast had ik veel heimwee. De eetstoornis was voor mij een manier om mijn gevoelens weg te stoppen en niet te hoeven voelen. Maar ook om een soort doel te hebben. Ik ging daar niet naar school en had geen hobby’s. De eetstoornis gebruikte ik om mezelf door die tijd heen te slepen."

Wat nu?

De ouders van Hille hebben al een langere tijd door dat het niet goed gaat met hun dochter. Wanneer Hille dit ook beseft, vraagt ze om hulp. "Ik was met mijn opa en oma uit eten, we hadden een driegangendiner. Heel gezellig, maar het enige wat ik voelde, was een soort woede naar mezelf. Ik had me niet gehouden aan mijn voornemens rondom eten. Ik vond het stom dat ik er niet van kon genieten. En ik wist dat dat me ook niet zelf zou lukken."

Zonder dat ze gelooft dat ze met een forse eetstoornis rondloopt, gaat Hille met haar problemen naar de huisarts. Zoals het te vaak gaat binnen de GGZ, komt ze op een lange wachtlijst te staan. "En toen moesten we het zelf gaan doen", zegt ze.

De ouders van Hille hebben geen begeleiding en weten nog niets over waar hun dochter mee worstelt. "Ze traden als een soort eetpolitie op. Mijn vader zei dan bijvoorbeeld 'je moet zes tosti’s eten, dan pas mag je naar school', maar dat helpt natuurlijk niet. We kregen alleen maar ruzies die telkens escaleerden tot heftige conflicten." Na de zoveelste woordenstrijd, komen Hille en haar vader met een oplossing: "We besloten om e-mails naar elkaar te schrijven." Dit helpt. Door op afstand elkaars perspectief te lezen, op een moment waar de emoties niet zo hoog zitten, kunnen ze elkaar beter begrijpen.

Een ander meisje

Zo’n eetstoornis beheerst iemands hele leven, van vriendschappen en familierelaties tot schoolprestaties en hobby’s. "Je gaat jezelf isoleren", vertelt Hille. "Ik wilde niet meer naar de aula omdat mensen dan zouden zien dat ik niet at. In een tussenuur ging ik liever huiswerk maken of een stuk hardlopen dan met klasgenoten picknicken of een spelletje spelen. Ik duwde steeds meer mensen weg. Ik was een stil meisje geworden, terwijl ik vroeger juist heel enthousiast was."

"Ik stelde niet alleen eisen voor mezelf rondom eten, maar ook rondom schoolprestaties", gaat Hille verder. "Bijvoorbeeld dat ik per se een acht moest halen. Maar ik maakte mijn toetsen slecht omdat ik niets at, en tijdens de les lukte het me niet om op te letten."

Geluk bij een ongeluk

Hille gaat uiteindelijk in behandeling voor haar eetstoornis, wat anorexia blijkt te zijn. Bij een lichamelijk onderzoek wordt een hartafwijking ontdekt die een tekort aan zuurstof in haar lichaam veroorzaakt. Hiervoor moet ze een operatie ondergaan. "Het was niet zo acuut dat ik plotseling zou kunnen omvallen, maar het had gevaarlijk kunnen worden. Ik had bijvoorbeeld een longembolie kunnen krijgen, zonder ooit gerookt te hebben", vertelt Hille. Was ze nooit in behandeling voor haar eetstoornis gegaan, dan was de hartafwijking nooit ontdekt. "Je denkt misschien 'verschrikkelijk, zo’n eetstoornis', maar mij heeft het dus heel erg geholpen", aldus Hille.

Na haar hartoperatie wil Hille weer zo snel mogelijk de oude zijn. Hiervoor moet ze goed eten. "Omdat ik zo graag beter wilde worden, ging mijn eetstoornisherstel ook beter. Bovendien zat ik veel beter in mijn vel omdat ik meer energie had, doordat mijn lichaam eindelijk genoeg zuurstof kreeg."

Het leven zonder eetstoornis

Naarmate Hille herstelt van haar eetstoornis, krijgt ze haar leven meer en meer terug. Hobby’s worden weer opgepakt en uitgevoerd met nóg meer passie en energie. Vriendschappen worden terug opgebouwd en de relatie met haar ouders verbetert zelfs.

"Heel goed", antwoordt Hille stralend op de vraag hoe het nu gaat met haar eetstoornisherstel. "Ik noem het niet eens meer herstel." Herstellen van een eetstoornis is een proces, maar sinds twee jaar heeft het geen grote invloed meer op haar leven. Ze heeft het vwo afgerond en zit ondertussen in haar tweede jaar van Duitslandstudies aan de Universiteit van Amsterdam. Hier heeft ze het erg naar haar zin.

Eigen boek

Met haar vader Peter Henk Steenhuis verwerkte ze de uitgewisselde mails tot het boek Hongerklop. Door haar verhaal te delen, hoopt ze anderen met een eetstoornis een steuntje in de rug te bieden. Omstanders wil ze helpen om eetstoornissen beter te begrijpen, omdat het volgens Hille meer aandacht verdient.

Herstellen van een eetstoornis is lastig. Het is iets wat een hoop energie en doorzettingsvermogen kost. Het gaat met pieken en dalen, vergt veel tijd. Maar mogelijk is het zeker. Dat bewijst Hilles verhaal.

Ben je benieuwd naar het boek Hongerklop? Bekijk het hier.

Worstel jij met een eetstoornis of wil je meer weten over eetstoornissen? Neem dan een kijkje op https://www.proud2bme.nl voor steun en informatie.

Lees ook
Anorexia, bedankt