Iedereen komt biologisch gezien van twee ouders. Maar dat betekent niet dat je je biologische ouders ook persoonlijk kent of dat je nog contact met ze hebt. Dat geldt voor pleegkinderen en adoptiekinderen. Ik herken mezelf hierin, want ik ben zelf geadopteerd. 

Deze week word ik 18. Mijn verjaardag is precies voor kerst, en dit keer zit er een lading achter deze dag. Als je 18 bent mag je eindelijk legaal aan de alcohol, uitgaan en autorijden. In het geval van adoptiekinderen kan je legaal op zoek naar je biologische ouders. Ik ben zelf geadopteerd uit Zuid-Afrika en voor mij geldt deze regel, maar wil ik wel op zoek gaan? Het is een lang proces om erachter te komen wie je biologische ouders zijn en dat kan veel emoties meebrengen. Is dat het wel waard? 

1 augustus 2005. Hallo Nederland

7 maanden oud was ik toen ik op Schiphol arriveerde met mijn ouders en broer. Op 1 augustus vieren we nog elk jaar Thandi-dag, de dag dat ik omhelst werd door mijn grote broer en mijn ouders. Mijn adoptieouders voelen als mijn echte ouders, omdat ze dat ook zijn. Net als mijn oudere broer, die niet is geadopteerd, maar biologisch van mijn (adoptie)ouders. 

Als kind had ik nooit goed door dat ik was geadopteerd, omdat mijn vader ook getint is. Ik infiltreer perfect in de familie, waardoor ik mij nooit een buitenbeentje voelde. Voor veel adoptiekinderen is dit wel lastig, omdat ze zich niet verbonden voelen met hun roots en cultuur. Ik ben nooit echt bezig geweest met mijn adoptie-identiteit, totdat het besef kwam dat ik bijna 18 werd. Ik zou nu op zoek kunnen gaan naar mijn Afrika-moeder. 

De informatie die ik al heb is dat mijn vader tijdens de zwangerschap omkwam in een auto-ongeluk. Verder zou ik nog geen andere broertjes of zusjes hebben en was mijn moeder vrij jong toen ze mij kreeg. Als ik meer dan dat wil weten, moet ik toch echt het zoekproces starten.  

Emotioneel

Ik huil niet zo vaak, maar als ik huil, voel ik een sterke emotie. Voordat ik achttien werd, begon ik ineens aan mijn Afrika-moeder te denken. Ik doe dat amper en kreeg toen allerlei gedachtes tegelijkertijd waardoor ik uitbarstte in tranen. Ik besprak dit met mijn ouders en ik ben die week amper naar school geweest. Ben ik nou toch dat emotionele wrak geworden wat ik nooit was? 

Één keer per jaar komen honderden Zuid-Afrikaanse adoptiegezinnen samen om een weekend tijd door te brengen met elkaar. De ouders hebben veel steun aan elkaar en ook alle jongeren hebben een goede band opgebouwd, omdat de adoptie ons connect. De afgelopen weken heb ik mijn struggle besproken met wat adoptievrienden en ik merkte dat veel van hen niet zo geïnteresseerd zijn naar hun biologische ouders of dat de zoektocht nog naar niks heeft geleid. 

Ik heb hele lieve ouders die altijd open en eerlijk zijn geweest over mijn adoptie. Het is een onderwerp waar we thuis openlijk over praten als ik dat wil. Het komt niet zo vaak aan bod, omdat ik tot nu toe geen interesse had. Het CBS heeft ook een adoptie-onderzoek gedaan naar interlandelijke adoptiekinderen die geadopteerd zijn tussen 1970 en 1998. 49% van hen geeft aan zelf niet op zoek te gaan naar informatie, waarvan 73% als reden geeft dat ze daar geen behoefte aan hebben. Hoor ik daar ook bij?

Ondersteunende ouders

Er gaan zoveel gedachtes rond in mijn hoofd. Zou mijn Afrika-moeder me wel willen zien? Leeft ze nog wel? Zou ze achter mijn gender en seksualiteit staan? Zou mijn familie daar van mijn bestaan afweten en mij accepteren? Gekke vragen waar ik nooit aan heb gedacht dwalen door mijn hoofd, alleen maar omdat ik 18 ben geworden.

Ik denk er rustig over na en neem de tijd. Erover praten met mijn (adoptie)vrienden helpt het meeste, omdat zij mij goed kennen. Ook is het interessant om te horen hoe anderen erover denken. Iedereen maakt een bewuste keuze met een reden, maar ik weet mijn redenen nog niet. 

Het voelt als een soort druk, maar het heeft geen haast. Het valt me op dat er nog niet veel representatie is in de media en filmwereld over adoptiekinderen. Je hebt wel programma’s zoals Spoorloos, maar dat zijn toch vaak (jong)volwassen. Het zou fijn zijn als dit een meer besproken onderwerp wordt, iets wat de adoptiejongeren ondersteund.

Of ik zelf op zoek ga weet ik ook nog niet, maar ik heb in ieder geval hier in Nederland twee lieve ouders.