Voor het eerst in mijn leven zat ik in een echte ambulance. Niet omdat er een ongeluk gebeurd was gelukkig, maar om een heel leuke reden: ik mocht een dagje meelopen met de dierenambulance!

Vanaf het moment dat mijn vader vrijwilliger werd bij de dierenambulance en elke week thuiskwam met spectaculaire verhalen over gewonde buizerds, zielige egeltjes en het vangen van een onwillige pauw, wilde ik al een keertje mee.

Dus daar zat ik dan: om me heen kwam er van alle kanten gekwetter en gepiep uit een bonte verzameling dozen en bakken. Op mijn schoot deed een eigenwijs eendenkuiken verwoede ontsnappingspogingen. In de andere bakken zaten een babyspreeuw, een zielig musje en een versufte zwartkop die tegen een glaspui was aangevlogen.

Te laat

Eerder die middag kregen we een melding van een vader wiens dochter een duif had gevonden. Het arme beest was tot het bot toe opengereten door een kat; er was geen redden meer aan. Tegen de tijd dat we arriveerden, had de duif zijn laatste adem uitgeblazen. Desondanks was de vader ons erg dankbaar toen hij ons het met kindertekeningen versierde doosje kon overhandigen: "Nu kan ik tenminste tegen mijn dochter zeggen dat hij goed terechtkomt." Ik had bijna meer medelijden met vader en dochter dan met de duif.

Ook voor melding twee en drie, een kat en een kraai, bleek het al te laat te zijn. De vrijwilligster van de dierenambulance vertelde me dat ze regelmatig aangereden of ingeslapen dieren naar hun laatste rustplaats transporteren. Ook maken ze aangereden katten en honden toonbaar voor het geval hun baasje ze nog wil zien. Misschien niet het leukste werk, maar wel heel dankbaar.

Meeuw = mus?

De laatste rit van de dag was naar een mevrouw die een gewonde meeuw had gevonden. Tenminste, dat was wat de centralist aan de telefoon had doorgekregen. Daar aangekomen bleek de 'meeuw' nog geen vijf centimeter groot te zijn en meer weg te hebben van een mus. Onze vangkooi - formaatje hondenbench - was dan ook wat overdreven. Hoe de verwarring over de vogelsoort was ontstaan, bleef een raadsel.

Puzzelen

Normaal gesproken bestaat slechts een klein deel van het werk uit gewonde vogels ophalen, maar rond het broedseizoen stromen de meldingen binnen over uit het nest gevallen kuikens. Vaak is het echter beter om de vogeltjes op hun plek te laten zitten, zodat de ouders ze gewoon vanaf de grond kunnen verzorgen, leerde ik. Het is aan de vrijwilligers van de telefooncentrale om de gevallen die daadwerkelijk zorg nodig hebben eruit te filteren. 

Hoewel we bij 'mijn' dienst constant bezig waren, is dat zeker niet elke keer zo, waarschuwde mijn vader. Daarom ligt er op 'de Basis' een enorme puzzel waar alle vrijwilligers aan mee kunnen puzzelen om de tijd te verdrijven tijdens de saaie diensten.

Emoties

Na een stop bij de vogelopvang om onze zes (!) patiëntjes af te geven, zat de dienst erop. Mijn ontzag voor de vrijwilligers is alleen maar gegroeid. Je moet niet alleen goed met dieren kunnen omgaan, maar ook met (geëmotioneerde) mensen. Bovendien moet je tegen bloed en dode dieren kunnen, in staat zijn snel en flexibel te handelen, en als chauffeur moet je beschikken over een goed richtingsgevoel.

Stiekem had ik gehoopt dat we een Groot Beest zouden moeten redden; een zwaan of dan op z'n minst een hond, maar ik was al lang tevreden dat we überhaupt iets te doen hadden. Ik kon met een tevreden gevoel naar huis.